Verschil tussen trouwen/samenwonen

Ik vond vroeger trouwen echt totaal niet interessant, alleen de jurk leek me leuk haha.
Nu vind ik het wel waardevol; waar ik in een relatie als het echt vervelend wordt weg zou lopen, zou ik alleen gaan scheiden als ik écht niets anders kan, en alles heb geprobeerd om het beter te maken.
En voor mij staat samen kinderen krijgen en trouwen voor dezelfde toewijding aan elkaar.

 

Ik vind dat er wel degelijk een verschil is tussen samenwonen en een huwelijk. Dat laatste is een serieuze juridische verbintenis met vergaande gevolgen. Ook maakt het voor mij verschil dat je tegenover je partner en je hele (directe) omgeving een bewuste keuze maakt. En ook hardop uitspreekt bij elkaar te blijven. Het maakt het voor mij veel minder vrijblijvend dan samenwonen.

Gaan trouwen zonder samenwonen vind ik dan weer erg ouderwets en onverstandig. Juist omdat een huwelijk zulke grote gevolgen heeft moet je er wel heel zeker van zijn. En dat weet je pas echt zeker als je elkaar op alle momenten van de dag echt hebt leren kennen. En niet alleen tijdens een uitstapje of leuke dingen doen.

 

Ik ben 2x getrouwd (geweest) beide keren niet samengewoond van te voren. Ik ben van mening dat samenwonen geen probeersel moet zijn, vinden we er niks aan dat ieder, hup, zo zijn eigen weg weer kan gaan.. Wanneer je getrouwd ben is die stap namelijk een stuk groter en naar mijn mening ga je er dus serieuzer mee om.

Ook met het oog op kinderen krijgen vind ik getrouwd zijn gewoon simpeler. Alles is al geregeld, het is duidelijk voor iedereen wie de vader is zonder allerlei papierwerk erom heen zeg maar.

En ja, natuurlijk is dat bij een scheiding allemaal weer iets lastiger, alhoewel, met kinderen en uit elkaar gaan is bij samenwonen natuurlijk net zo dramatisch en vervelend.

Gevoelsmatig denk ik niet dat samenwonend of getrouwd echt een verschil maakt in het dagelijks leven met elkaar, want uiteraard is getrouwd zijn, maar een papiertje. Maar ik denk dat in de diepere kern wel verschil zit.

 

Ik begrijp het wel. Maar voor mij zit een groot verschil tussen verwachtingen vooraf en de werkelijkheid. Hoe het echt is om samen te wonen ervaar je niet door er over te praten maar door het te ervaren.

Net als bij kinderen. Onlangs hier een topic over kinderen. Wat mensen vooraf heel mooi bedenken is vaak zo anders als je echt een kind hebt.

 

Wij ook, man wilde graag omdat ik zwanger was. Nu heb een megalange dubbele achternaam.... irritant achteraf.
Iedereen wist het wel. Ring draag ik nooit en krijg als herinnering elk jaar een appje van mijn schoonmoeder dat ze voor onze trouwdag een borrel komen halen anders zou ik de datum vergeten ( ergens in oktober)
Mijn man vindt de trouwring nog wel handig om flesjes bier mee open te maken en alle keukengreepjes te beschadigen...

 

Voor ons was het ook vooral handig omdat mijn man van Britse komaf is. En we zagen die Brexit jaren geleden al aankomen... Maar we waren al bijna 8 jaar samen (inmiddels 14 jaar samen) en het leek ons fijn om, met het oog op kinderen, dezelfde achternaam te hebben, niet te hoeven erkennen, enz.

Maar voegt het iets toe aan onze relatie? Nee. We dragen ook geen ringen, zulke ondingen.

Ik vergeet zelfs ieder jaar onze trouwdag. Weet de maand en de datum zo ongeveer wel, maar ik moet stiekem altijd even op de uitnodiging spieken Neemt niet weg dat het een gaaf feestje was hoor

En dat ik de coole achternaam van een hele lekkere en lieve en grappige vent mag dragen heb ik toch maar mooi in de pocket

 

Wij zijn als bijna 18 jaar bij elkaar en bijna 36 jaar oud, dus de helft van onze leven. Daarvan zijn we 9 jaar getrouwd. Had het meerwaarde? Nee niet echt. Het gevoel is door het trouwen niet veranderd. We hebben gewoon een heel gave dag gehad waar we tegen elkaar hebben gezegd dat we met elkaar door wilde gaan. Dat wisten we al zonder dat we daarvoor moesten trouwen, maar toch gedaan. Het was zo’n leuke dag. Ik zou het gelijk weer doen! Uit elkaar gaan is volgens mij niet veel moeilijker. Wij grappen altijd dat we geen geld hebben om te scheiden, wat eigenlijk wel klopt, maar als je uit elkaar wilt gaan dan maakt het niet uit of je getrouwd bent of samenwoont, gevoelsmatig dan. Juridisch natuurlijk wel. Zo zie ik het.

 

Ik zie wel in mijn omgeving dat samenwonende stellen zo rond de 30 in een relatiecrisis/zichzelf nog gaan ontdekken en dan uit elkaar gaan als gevolg daarvan.

Ik heb zelf het idee dat samenwonen vaker met de intentie is “zolang het leuk blijft” en “zolang ik niet iemand beters tegenkom”, dan trouwen. Helaas zie ik in mijn omgeving dit ook wel bij getrouwde stellen dus z wel ongelijk hebben..

 

Ik vind het altijd zo raar dat mensen al heel lang samen zijn en dan gaan trouwen en dan vaak na 2 a 3 jaar ineens gaan scheiden...

 

Mijn man vroeg me ten huwelijk 6 maanden nadat we samen waren gaan wonen. We wonen sinds dag 1 van onze relatie samen. Had hem gezegd niet echt te hoeven trouwen, maar hij vond het leuk. Dus een jaar later hebben een mooie dag gehad met goed feest en zijn inmiddels iets meer dan 4 jaar samen en bijna 3 jaar getrouwd.

Het had nog niet gehoeven van mij, draag geen ring (draag sowieso geen sieraden), maar de dag vond ik onwijs leuk en had ik niet willen missen.

 

mijn vriend noem ik met regelmaat mijn man.. en hij noemt mij steeds vaker zijn vrouw.. haha..
We zijn bijna 2 jaar samen.. zwanger van zijn eerste (mijn 4e), maar het voelt enorm goed.. Of we ooit gaan trouwen. geen idee.. maar de liefde enz. zit al erg diep geworteld, dat is niet zo snel te breken denk ik..

Het is zoveel anders dan bij mijn ex-man. Daar kwam anper liefde bij kijken

 

Dat werkt heel goed. Op mijn werk gebruik ik ook mijn "nieuwe" naam en ook door de belastingdienst wordt ik keurig met die naam aangesproken. De enige plek waar mijn oude naam nog te vinden is, is mijn paspoort en rijbewijs. Ik heb er wel bewust voor gekozen om alleen zijn naam aan te nemen. Met een dubbele naam voorzag ik te veel schrijf werk .