Tijd geleden had ik een gesprek met m'n man. We hebben 2 zoontjes. Hij gaf aan dat hij niet de gevoelens herkent die ik heb voor onze oudste zoon ik zou alles voor m doen en heb alles voor m over ik zou voor m sterven. Mijn man zegt nou dat heb ik niet.. ik voel dat niet zo. Dus ik bleef maar voorbeelden opnoemen. Hij gaf ook aan dat hij het wel erg vindt dat hij dit niet zo voelt en ook niet weet of dit normaal is. Ook heb ik het idee wat hij zei in het gesprek dat hij dus wel dit gevoel bij onze 2de heeft. We hebben een heftige start gehad bij onze eerste en het is echt 4.5maand afzien en pittig geweest hierdoor durfde ik niet aan een 2de mijn man daarin tegen wilde wel al eerder een 2de wat ik dan nu wel weer heel typisch vindt. Ik vind hem ook soms best hard naar onze oudste toe en denk bij sommige dingen waar maak je je druk om of hallo hij is pas 3 doe ff relaxed , ik zeg vaak choose your battle s Soms voel ik me ook erg verdrietig en gun ik me zoon ook gewoon een "lievere" vader En in sommige momenten hoor ik hem over een vriend van ons praten die al helemaal niet veel naar z'n kind omkijkt en dan heeft hij er commentaar over en denk ik.. stel ik dan hoge eisen ofzo? Naar onze 2de zoon is het allemaal leuk en lief, en o die is zo leuk (hij is ook leuk) maar onze oudste is ook een fantastisch kind. Ja tuurlijk het is een peuter die je soms achter het behang wil plakken en die kleine die kan nog niks verkeerd doen dus misschien is het nu een groot contrast en zodra de ander ouder wordt krijgt die misschien de zelfde behandeling ? Zeg nu ook vaak van let even op dat je niet na iets negatiefs bij hem gelijk heel erg positief doet naar de ander.. want dat maakt het voor de oudste echt niet leuker erop. Ik zeg soms zelfs weleens tegen de kleine niet doen, of jij moet ook zachtjes doen etc gewoon om te laten merken aan de oudste dat ze gelijkwaardig zijn daarin. Wie herkent dit verschil tussen vader en moeder etc
Ja, dat verschil herken ik wel tussen vader en moeder. Maarja, dat is ook gewoon heel normaal vind ik zelf. Ik zeg trouwens ook heel vaak mijn zoon ipv onze zoon. Mijn zoon dus, is in mij gegroeid. Hij komt uit mij, en heeft mijn bloed. Die liefde zit zo ontzettend diep, ik denk niet dat een vader dat ooit zal kunnen evenaren. Maar een vader kan ook heel veel van zijn kind houden, en er zijn goede vaders en slechte! Net als dat er ook slechte moeders zijn, maar ik denk dat een moeder over het algemeen gewoon een hele andere liefde voelt voor haar kind. Mijn vriend vind het trouwens ook heel logisch dat onze zoon meer van mij houdt als van hem. Hij ziet dat als normaal, en ik denk ook wel dat dat zo is maar dat is natuurlijk ook weer heel verschillend per gezin. Wel vind ik mijn vriend soms ook hard na mijn zoontje. Ook vind ik het uit zijn mond heel onaardig klinken als hij bijvoorbeeld zegt "janken" dan begin ik te koken van binnen. MAAR! Zelf zeg ik dit ook wel eens, wat natuurlijk dan ook niet aardig is en ook niet in vergelijking met mijn vriend want eigenlijk vind ik dat we dat beide niet mogen zeggen. Zo kan ik nog duizenden verschillen opnoemen, maar ik denk dat het gewoon een verschil is tussen een vader en moeder.
Als er echt een verschil in behandeling is, zou ik dat ook vervelend vinden.. is het echt enkel negatief naar je oudste toe? Dan zou ik daarover wel een gesprek met hem aangaan.. Nu moet ik zeggen dat het misschien ook de leeftijd is? Wij hebben een zoon van 5 en een dochter van 1. De band met mijn zoon is soms wat moeizaam, hij is heel druk, wild en impulsief en ik ben introvert en prikkelgevoelig, dat botst af en toe een beetje. Ik voel mij dan soms ook net zo'n politieagent richting mijn zoon.. Dan gaat de omgang met mijn dochter gewoon wat makkelijker... ik voel mij daar dan soms wel naar bij, dus mijn idee is om nu eens 1 op 1 met mijn zoontje iets te gaan doen. Echt even de aandacht alleen voor hem en er samen een leuke dag van maken.. Is dat niet een idee misschien? Verder zie ik niet echt verschil bij ons in gevoel voor onze kinderen. Houden allebei evenveel van beide kinderen, laten dit op ons eigen manier merken en andersom zijn de kinderen ook graag bij ons beiden.. al is onze dochter momenteel echt mama's kindje haha.
Nee. Totaal onherkenbaar. Wij voelen het ook absoluut niet anders. Wellicht is de benadering wat anders. Ik ben wat meer een gevoelsmens en mijn vriend wat rationeler. Maar ik voel absoluut geen andere band met hem omdat ik zijn moeder ben en hij in mij is gegroeid. Vind ik ook erg bijzonder, dat je meer van je kind houdt omdat je zijn of haar moeder bent en de vader minder, maar dat is mijn persoonlijke mening. Gelukkig ervaart mijn vriend dit ook niet zo want heb dit topic even met hem besproken. Ik vind het erg heftig om te lezen dat hij jullie 2e kindje anders benaderd en zou hier zeker iets mee doen. Dit voelt jullie oudste en is alles behalve fair naar hem toe. Rot voor je deze situatie!
Nou ja precies dit dus.. kijk we hebben een rot start gehad en hebben hier beide uiteindelijk ook o.a. bij een psycholoog voor gelopen. Bij mij was ondanks het pittige begin de liefde alleen maar super sterk en mega beschermend en wilde alleen maar hulp voor m'n kind zodat het beter zou gaan. Dit heeft tussen ons ook een enorme frictie gegeven omdat we toen al allebei anders handelde en dit botste uiteindelijk na die psychologen en een kind wat ouder werd en makkelijk ging ging het tussen ons veel beter en dus ook bewust gekozen voor de 2de maar in mijn zwangerschap was ik echt heel hormonaal en daar kon hij niet mee omgaan en ontstond die frictie weer. Maar ook wat ik hier boven las over dingen zoals janken.. dat vindt ik ook altijd naar.. en als hij zegt niet weer lopen janken.. denk ik.. je mag huilen kom knuffelen en wat is er dan.. We staan dan zo anders in dingen En tuurlijk is verschil soms goed als een kind valt en een moeder loopt te tutten en een vader zegt hup staan en door en dat werkt ook dat moet er ook zijn. Maar soms liggen we zo verschillend van elkaar en kan ik zo heftig en gevoelig reageren over hoe hij doet tegen hem.
Ik herken het verschil ook niet. Tuurlijk is er een verschil, zowel tussen ons als volwassenen als tussen ons en de kinderen, maar dat lijkt me normaal, we zijn verschillende mensen. Dit heeft echter niets met meer of minder houden van te maken oid.
Als je enorm uit elkaar ligt en samen niet meer ‘tot elkaar’ kan komen, dan misschien nogmaals hulp zoeken?
Ik heb nog maar 1 kind maar herken de rest absoluut niet. Mijn vriend gaat door het vuur voor onze zoon en het is zijn alles. en ja ik ben wel wat zorgzamer, vriend wat wilder. Maar de onvoorwaardelijke liefde hebben we beiden voor onze zoon. Ik vind t ook niet logisch dat een moeder dat meer zou moeten hebben dan de vader. verschil in gevoel naar je kinderen toe kun je misschien niks aan doen, maar wat je uit wel. Ik vind het heel kwalijk als het voor anderen zichtbaar is dat je meer met je ene kind hebt dan met je andere. Het is dan als ouder om wel die verbinding te zoeken en daar in te investeren.
Ja dat is verschil in benadering en dat klinkt gewoon heel rot maar zou ik even los laten, hoe graag je dat ook anders zou willen zien (janken) je kunt het uiteraard aangeven dat dat soort woorden niet zo fijn klinken omdat je het gevoel hebt dat zijn verdriet er niet mag zijn maar heel eerlijk betwijfel ik het of het over komt. Ik denk dat het goed is dat je man met iemand gaat praten hierover. Hij moet toch zelf ook wel inzien dat de gevoelens die hij heeft niet helemaal volgens “de norm” zijn en het verschil met zijn 2e kind ook merken. Hij weet toch ook wel hoe het “hoort” en hoe het in de maatschappij is. Dit is aan alle kanten niet oké en kan je oudste echt serieuze schade aanbrengen ( been there, done that ) dus echt, schakel hulp in
Ik herken het niet echt. Ik zie wel dat mijn man harder is naar de jongens dan naar onze dochter; dat is echt zijn prinsesje, heeft hem compleet om haar pinkje gewonden. Soms vind ik hem teveel verwachten van onze bijna-7 jarig maar dat is niet dat we andere gevoelens hebben voor hem, meer dat hij andere eisen/verwachtingen stelt. Hij gaat voor alle kinderen door het vuur en is op alledrie helemaal gek. Voor je man ook een lastig denk ik, probeer met elkaar in gesprek te blijven met evt. Hulp van buitenaf.
Hm, ik herken wel verschil in benadering naar de kinderen tussen mij en mijn vriend. Maar niet zozeer dat er verschil tussen de kinderen gemaakt wordt. Mijn vriend geeft wel eens aan dat hij meer moeite met onze dochter heeft omdat hun karakters heel verschillend zijn en hij dingen van haar gewoon niet begrijpt. Hij herkent veel meer in het karakter van onze zoon. En ik zie ook wel dat hij daarom meer begripvol naar de jongste toe is, maar hij probeert daar dan wel wat mee te doen en ik geloof niet dat hij meer liefde voelt voor de jongste daardoor. Ik heb zelf wel een compleet andere band met beide kinderen, maar ik hou evenveel van beide. Ik kan ook niet zeggen ik heb meer met de een dan met de ander. Maar wel andere dingen.
Qua gevoel is er geen verschil tussen ons. Wel is mijn man echt keihard naar de oudste toe. Mijn man komt op vrijdag thuis en dan hebben ze echt binnen een minuut ruzie. Ja ruzie echt ruzie, de oudste schreeuwt , papa schreeuw terug etc Zij heeft best een pittig karakter en lijkt in vele opzichten op hem dat vind ie best lastig om te handelen. Vaak hoef ik hem maar een (de) blik te geven en hij weet dat ie moet nokken.
@Prettykitty ik quote even dit uit jouw post: “Mijn zoon dus, is in mij gegroeid. Hij komt uit mij, en heeft mijn bloed. Die liefde zit zo ontzettend diep, ik denk niet dat een vader dat ooit zal kunnen evenaren. Maar een vader kan ook heel veel van zijn kind houden, en er zijn goede vaders en slechte!” Hier ben ik het zo niet mee eens.. het is evengoed zijn bloed. Mannen maken bv hormonen aan na de bevalling die de binding sterken. Ik heb niet het idee dat mijn man minder om de kindjes geeft dan ik. Ik toon het allicht op een andere manier, maar om dan te zeggen dat vaders nooit de liefde kunnen ervaren die ik voel? Wauw. Daarmee maak je vaders zo ontzettend klein. Ik herken het dus in ieder geval niet. Ik denk helaas wel dat er vrouwen zijn die mannen als vader afkeuren om hoe ze met de kinderen omgaan, en daardoor ook minder hechting voelen. Zich er dan maar niet meer mee bemoeien, want ze kunnen het toch niet goed doen. Ik doe bv dingen zeker anders dan mijn man, maar dat vind ik juist een verrijking voor de kinderen. Ik doe het niet beter dan hij.
Eens. Mijn ouders waren altijd van de "allemaal gelijk behandelen".. tja we zijn niet allemaal gelijk. Ik behandel mijn dochters dus niet hetzelfde. Ze hebben nl iets anders nodig. De oudste is bang en heeft aanmoediging nodig. De jongste zoekt de grenzen op en heeft dus juist begrenzing nodig. Prima. We houden van allebei evenveel het zijn ook allebei op hun eigen manier onwijs leuke kinderen
Ik weet niet of ik jou helemaal goed begrijp, maar hier is ook ons gevoel tov de kinderen wisselend. Zo was onze jongste een geweldige baby toen onze oudste een peuterpuber was. Later was de jongste een lastige peuter en zat de oudste wat beter in haar vel. Onze oudste is nu aan het puberen, terwijl het met onze jongste momenteel heel goed gaat. Op zulke momenten hebben we echt wel onze voorkeuren. Ook snap ik de jongste beter qua karakter en gedrag en mijn man de oudste. Maar.. we zouden allebei voor beide kinderen door het vuur gaan.
Voorlopig is mn man handiger met zn dochter dan met zn zoon. Zij was zn kleine meissie en zn zoontje is toch anders ofzo. (even vergelijkend in de baby periode dan) Waar hij dochter prima aanvoelde lijkt hij dat vermogen kwijt te zijn met zoon. Net alsof hij mixed signals krijgt terwijl ik zoiets heb van "hallo, je ziet toch dat hij er klaar mee is?!?" Zoontje voel ik juist veel beter aan dan mn dochter destijds. Ik had een kat nodig om haar huiltjes te herleiden (Dat dunstan gebeuren, ik hoorde t echt niet de kat wel (en mn man ook)). Echt bewust anders behandelen, nee dat niet. Ja waar we rust konden pakken of creeeren met dochter is dat nu voorbij. Zoontje zal helaas in t ritme van de rest mee moeten en dat hij niet best met prikkels overweg kan is dan pech als je een confettibom zus hebt. Ik heb wel t idee dat t gevoel bij hem anders is. Bij mij ook hoor, maar meer hoe ik er in sta als ouder, niet zozeer mn liefde of zorg naar de kinderen. Overall vind ik mn man wel te veel en te vaak bulderen, maar ik betwijfel of dat tzt anders gaat wezen. Echt een tik in die familie, hij is niet de enige en de aangetrouwde vrouwen ergeren zich er kapot aan... Dochter lijkt gelukkig op mij, ze negeert t en ze hoort mij ook tegen hem zeggen dat hij zn toon en volume dient aan te passen naar normaal en fatsoenlijk gespreksniveau. Dan ondermijn ik m maar, je hebt gewoon normaal te praten, bulderen doe je maar tegen je online vriendjes...daahaaaag.
Hmm ja en nee. Ja: Als moeder heb je vaak toch meer zo'n oergevoel. Plichtsbesef? Minder egoïstisch? Klinkt heel heftig, zo is het niet bedoeld. Ik merk het vooral in de kleinere dingen. Maar mijn vriend bv zou nu, nu 3 van de 4 ziek zijn, prima vanavond wat kunnen gaan doen met zn vrienden terwijl ik zoiets heb van; nee. Ze zijn ziek, ik moet er zijn. Terwijl hij zoiets zou hebben van; jij bent er toch? Snap je? Ik denk vaker "dat kan ik ze niet aandoen" of "ik hoor er te zijn/dat te doen". Nee: Ik denk niet dat hij minder over zou hebben voor zijn kinderen dan ik. Maar wat ik vooral in de op lees is het verschil in behandeling tussen twee kinderen. En als jij of zij dat merken is dat niet ok. Maar mijn impopulaire mening is ook dat het wel natuurlijk is. Je hebt met de ene persoon ook meer dan met de ander. Ik heb met alle kinderen een andere band. Kan van de een net iets meer hebben en bots weer net wat minder met de ander. Betekent overigens niet dat ik ze kan rangschikken op volgorde van meest naar minst houden van.
Niet in de zin dat mijn man minder van de kinderen houdt dan ik, maar zijn manier van opvoeden is heel anders. Ik hou van ‘gentle parenting’, probeer te kijken waarom ze zich op een bepaalde manier gedragen en hoe ik ze het beste kan ondersteunen en troosten. Mijn man is best wel hard, die wordt geïrriteerd als een kind “jankt om niks”. Dan komen en woorden als “niet zo janken” “je bent toch geen wijf” “stel je niet aan”. Ik vind dat gemeen, maar hij vindt mij te soft. Dat was wel lastig in het weekend wanneer hij dan wel thuis was, maar hij ziet heel goed dat mijn methode werkt bij de kinderen en dat ze van zijn boze gedoe alleen maar meer gaan huilen. Laatst vroeg onze dochter huilend aan hem of hij samen met haar wou blazen (heb haar geleerd om samen diepe ademhalingen te doen als ze verdrietig is), dat deed hij toen en ze komt dan weer helemaal tot haarzelf. Denk je dat het verschil zit in de moeilijke start met zoon 1? Zou het niet kunnen dat zoon 2 gewoon makkelijker is omdat zoon 1 een peuter is, die een grote mond kunnen hebben en zoon 2 een baby is en dat sowieso makkelijker is?