Ik denk dat dit niet ‘normaal’ was voor @Patty86 toen ze die leeftijd had en dat ze daarom daarin een grote motivatie heeft.
Ik denk dat veel mensen zich vergissen in de hoeveelheid ondersteuning die sommige kinderen thuis krijgen. Bij sommigen is dat dus echt nul.
Dat snap ik, en ook dat je dat jouw kinderen dan wel wilt bieden, maar het staat toch los van het niveau? Je kunt ze dat toch ook bieden op het vmbo, daar hebben ze dat toch ook nodig?
Als ik het goed begrijp bedoeld ze dat ze niet wil dat haar kinderen naar het vmbo gaan door gebrek aan begeleiding. (Ze bedoelt volgens mij niet dat de kinderen op het vmbo zitten door gebrek aan begeleiding).
Gelukkig is dat in veel gezinnen heel normaal. Ik ken echter ook zat gezinnen waarin dit niet gebeurt. Omdat ouders er gewoon niet eens opkomen. Of omdat ze niet weten hoe. Of het simpelweg niet belangrijk vinden. Of er gewoon niet aan toe komen, vanwege problemen waar ze zelf tegenaan lopen.
Of omdat sommige school school vinden en thuis thuis. Thuis loop ik tegen dit meningsverschil aan met de vader. Volgens hem horen kinderen thuis niks aan school te doen omdat ze thuis alleen maar kind zouden moeten zijn.
Ze zegt dat ze er alles aan zal doen om te zorgen dat haar kinderen minimaal naar de havo gaan. In mijn ogen is dat wat anders dan er alles aan doen de begeleiding te bieden die je kinderen nodig hebben.
Ik denk dat het woord alles kleiner bedoeld is dan hoe het op jou over komt. Je bent afhankelijk van wat je kan geven. En als je alles heel letterlijk neemt dan zou ze bij wijze van een bank kunnen beroven om het voor elkaar te krijgen. Voor mij betekend alles heel duidelijk niet letterlijk alles. Zij kent haar kind en maakt de inschatting dat die hoger dan havo aan kan. Tenminste dat is hoe het over komt op mij.
Vind dat er vaak min word gedaan van ik heb maar huishoudschool gedaan of diegene heeft maar huishoudschool gedaan. Denk zelf dat er nog een hoop mensen van kunnen leren! We kennen allemaal mensen die tips vragen aan hun moeder als het om tips in het huishouden gaat, hoe doe je dit hoe doe je dat, of wie kent er niet iemand die z'n kapotte jas, blouse met een knoop eraf, gordijnen die korter gemaakt worden niet naar z'n moeder brengt. Hoe krijg ik die vlek eruit. Hoe kook ik dat en dat. En dan heb ik het niet eens over een gezin met 5 kids managen en dat kids van een ander erbij nooit een probleem zijn er kan altijd meegegeten worden. Alle kids op hun eigen manier zichzelf konden zijn en allemaal goed terecht zijn gekomen. Dan komt er een moment dat je zelf kids krijgt en bij alles wat je even niet weet en of je twijfelt is er die moeder die er wel raadt mee weet en ook echt bij alles. M'n ma heeft huishoudschool gedaan maar op geen 1 vrouw die ik ken ben ik zo trots als m'n ma. Daar kan geen hoge opleiding tegenop. Zelf probeer ik echt dat m'n kids mogen zijn wie ze zijn. En natuurlijk moeten ze hun best doen maar vind het belangrijkste dat ze lekker in hun vel zitten en ook bij ons was er best wel niveau verschil in niveau maar het leven zelf geeft je pas het niveau wat ertoe doet.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat een ouder zijn of haar kind echt ziet. Het 'niveau' zou niet hoger of lager moeten zijn dan goed is voor het kind. Een ouder is er om het kind te ondersteunen maar niet om het kind te overvragen of te verwaarlozen. Wat de wereld ervan vindt zou de minste zorg moeten zijn.
Door je kind te begeleiden als ouder kun je hen helpen te doen wat ze ook kunnen en willen. Mooie intentie van Patty86. Het idee dat je met de havo meer mogelijkheden hebt vind ik niet zo gek, want in zekere zin is dat ook zo ( hoger salaris en bredere beroepskeuze misschien ook al moet je tegenwoordig voor ieder specialisme een apart diploma hebben maar dan heb je met havo wel een basis van waaruit je voor meer opleidingen kunt kiezen zonder extra studieschuld te krijgen als je het later nog eens gaat doen ) alleen bepaald de context van het kind of dit de meest relevante/ belangrijkste voordelen zijn. Volgens mij ziet Patty86 dit ook zo,
En niet te vergeten een voordeel van havo is ook dat je mocht je toch uiteindelijk een andere opleiding willen doen en dat is een hbo-opleiding dat het met een havo basis minder energie en tijd kost dan bijv. vmbo omdat je eerst nog extra moet leren. Ik heb zelf veelal de combinatie van werken en leren in bijv. de avonduren gedaan om te komen waar ik nu zit. Dit is niet voor iedereen weggelegd. Je moet hiervoor veel motivatie kunnen opbrengen om als je moe bent na een werkdag of in het weekend nog te gaan studeren ipv te ontspannen. Bovendien wordt het leren moeilijker als je ouder wordt. Met een vwo-niveau zijn deze voordelen die ik noemde nog sterker aanwezig.
Bij ons thuis ook grote verschillen. Mijn ouders hebben allebei speciaal onderwijs gedaan. Ik ben de oudste en deed VWO, mijn zusje KB, mijn broertje speciaal onderwijs, anders zusje TL (en later HBO) en andere broertje BB. Mijn ouders lieten (en laten) heel goed merken dat ze mij "beter" vinden dan de rest. Altijd aan het opscheppen. En dat terwijl ze zelf dus speciaal onderwijs hebben gedaan en echt geen idee hadden waar ik op school mee bezig was. Al op de basisschool konden ze me niet meer helpen. Mijn zoon kreeg KB/TL advies, daar zeiden ze niet heel veel over, maar nu hij in de tweede naar de Havo is doorgestroomd, merk ik wel dat ze daar heel blij mee zijn. De jongste gaat volgend jaar naar de havo/vwo brugklas, dat is ook goedgekeurd .
Heel verhaal getypt, veel te specifiek Dus hier de ‘samenvatting’: Mijn ouders geven niks om opleidingsniveau, die zijn eerder van het ‘die maar normaal dan doe je al gek genoeg’ en vonden bv het feit dat mijn zus en ik gymnasium deden wat overdreven en onnodig. Mijn man is hoogopgeleid, zijn ouders vonden bv zijn inauguratie heel leuk en waren trots, maar tegelijkertijd vinden ze het ‘blaaskakerij’ en hebben ze het idee dat hij amper werkt en toch veel verdient (hij werkt heel veel, heeft ongeveer geen vakanties, alleen hier en daar een losse vrije dag). Onze kinderen zijn nog jong, mijn oudste heeft wel echt affiniteit met leren uit boeken bv, ze leert snel en makkelijk, ziet er naar uit dat vwo-advies geen enkel probleem zal zijn. Jongste is veel praktischer, die wil doen, ervaren etc, ze is echt wel slim, maar niet op de schoolbank-manier. Ze is bijna 8, dus kan nog alle kanten op, maar ik denk dat vwo haar niet gelukkig gaat maken. Ze wil nu zelf heel graag iets in de tandzorg gaan doen Wie weet! Bij gaar wel het vermoeden van adhd (heeft mijn man ook), dus daar gaan we wel mee aan de slag. Het zijn heel verschillende kinderen, ik geef ze complimenten als ze hun best hebben gedaan. Je best doen en een 3 halen is ook gewoon goed, dan was het gewoon te hoog gegrepen, zegt niks over je kwaliteiten.
Die onbedoelde druk, dat heb ik vroeger ook gemerkt. Ouders laag opgeleid (basisschool/mavo) en dan ik ineens VWO/universiteit. Hoe vaak ze dat wel niet hebben lopen vertellen tegen jan en alleman. Waarschijnlijk goed bedoeld, maar daardoor durfde ik niet te vertellen als ik een onvoldoende had gehaald voor iets. Mijn jongste heeft dyslexie. Hij weet inmiddels dat hij daardoor tegen beperkingen aanloopt. Wij erkennen die beperkingen wel en proberen geen druk te geven. Maar nu hij op het SBO zit, voelt hij ook die druk van school niet meer. Maar of onze aanpak goed is, het is natuurlijk maar een gok, later zullen we weten of we hem echt voldoende hebben kunnen ondersteunen.
Dan weet ik denk ik wel in wat voor omgeving jouw man werkt. Ik werk daar ook (als secretaresse overigens) en mijn collega's, niet alleen het niveau van je man maar ook de 2 niveaus eronder werken echt kei en keihard. Zeker de 'senioren' bij ons doen weinig anders dan werken, alhoewel ze (op 1 na) over het algemeen wel vakantie opnemen. Dat zijn echt geen werkweken van 40 uur. De jongere garde doet dat wel wat beter, maar werkt ook nog steeds veel. En ik denk dat de meeste mensen geen idee hebben wat zij in hun functies allemaal moeten doen. Ik zou voor geen goud met hen willen ruilen maar zij doen hun werk echt met enorm veel passie. En de weg ernaar toe is in eerste instantie vaak enorm onzeker met functies van steeds slechts een paar jaar en dan moet je weer wat anders zoeken samen met alle anderen die ook op zoek zijn naar dat soort functies.
Dit herken ik wel. Maar andersom ook, als ik juist met een hoog cijfer thuiskwam, dan belden ze daar gerust de halve familie voor af, bij wijze van spreken. Uiteindelijk probeerde ik juist geen goede cijfers meer te halen, waardoor ik in de 5e bijna bleef zitten. Gelukkig wel een fijne mentor toen, die wel een beetje door had waar het aan lag. Uiteindelijk cum laude geslaagd voor het VWO, maar dat weten mijn ouders nog steeds niet (of tenminste, ze weten niet eens wat het inhoudt ).
Wel fijn van zo'n mentor. In mijn 'tijd' bestonden er nog geen mentoren. Het was echt zelf uitzoeken allemaal.
Dat is heel fijn, zo’n mentor. mijn mentor 2 VWO vroeg eerst nergens naar, toen ik plots hele slechte cijfers haalde. Pas toen ik instortte ging ze eens informeren of er soms iets was. En na mijn uitleg (verkrachting, geweld in de thuissituatie) zei ze; ga maar fijn naar de mavo, dan hoef je niet zo op je tenen te lopen. Mijn bezwaar dat ik het juist fijn vond om naar school te gaan en te leren, want dat gaf een uitlaatklep werd niet gehoord… zo nemen we allemaal persoonlijke dingen mee, in de opvoeding van onze kinderen. Wat ik bedoelde met mijn vorige stukje was ook vooral: zorg dat je het kind zelf echt “ziet” en doet wat bij het kind past welk niveau dat dan ook is