Hallo meiden, Ik heb een vraagje en hopelijk herkennen jullie dit. Momenteel werk ik nog best veel (4 dagen) en vangt voornamelijk mijn moeder mijn zoontje op. Hij gaat 1x naar het KDV en de rest van de dagen ziet hij mijn moeder. Ze doet het met veel plezier en liefde en mijn zoontje is gek op haar! Zodra hij haar ziet gaat hij kraaien van plezier, armpjes uitstrekken en heeft nergens meer oog voor. Heerlijk natuurlijk want ik ben hartstikke blij dat mijn zoontje het zo fijn heeft bij haar. Maar.....ik voel me er zelf nu wel een beetje onzeker door...... Als ik thuis kom van m'n werk lacht hij wel naar me maar ik krijg niet die reactie die hij aan m'n moeder geeft. Als wij allebei in de kamer zijn heb ik gewoon het gevoel dat hij de voorkeur aan m'n moeder geeft. Begrijp me niet verkeerd; ik vind het geweldig dat het zo goed gaat met die twee samen maar ik vraag me soms serieus af of hij wel weet wie z'n moeder is??!? Aangezien mijn man ook nog graag tijd met z'n zoon doorbrengt "delen" wij de dagen dat we hem naar bed brengen etc. Vind ik ook helemaal geen punt want hij moet zich ook door z'n vader laten verzorgen (wat ook geen probleem is). Maar dat betekent wel dat mijn moeder hem eigenlijk nog het meeste verzorgd van iedereen.....is dit wel goed? Het is verder best een makkelijk kind dat niet snel tekenen van eenkennigheid zal laten zien maar ik krijg soms het idee alsof ik een minder "hartelijke" reactie van hem krijg... Herkent iemand dit? Hoe zou ik dit het beste kunnen aanpakken? Minder gaan werken kan op dit moment niet dus dat is helaas niet de oplossing. Ben momenteel trouwens (ongepland maar gewenst ) weer zwanger van de tweede en ben wel heel blij dat ik straks met verlof ben en veel meer tijd met hem kan doorbrengen!!
Ik heb dat hier ook gehad met alle kids. Geen idee waarom. Ik denk dat ze wel voelen dat ze van ons onverwaardelijke liefde krijgen. Vreselijk gevoel gaf me dat altijd, maar goed het komt allemaal wel goed
Eigenlijk wat caruli ook zegt: een kind weet heel vroeg hoe die zich moet gedragen om genegenheid te krijgen (lachen, kraaien enz) De ouders zijn de enige bij wie hij de liefde niet hoeft te 'kopen'. Er komt ook een tijd dat hij ontroostbaar zal huilen als jij thuis komt. Ik voelde me toen echt verschrikkelijk, maar toen begreep ik dat de baby alle spanning loslaat bij de moeder en zijn ware gevoelens toont. Bij mama hoeft hij niet 'leuk' te doen, jij bent onvoorwaardelijk. Maar ik snap je onzekerheid echt.
Bedankt voor jullie reacties! Je voelt je af en toe gewoon ZO lullig als je het idee hebt dat je kind liever een ander ziet komen dan jou... Maar jullie verhalen stellen me dan toch wel weer een beetje gerust.