steun van je mannetje?

Ik denk niet dat je man/vriend het is vergeten hoor! Mannen verwerken het gewoon heel anders. Daarnaast is en blijft het een feit dat er in jouw lichaam een verandering heeft plaatsgevonden, die mannen zich niet kunnen voorstellen. Vaak hoor je dat het voor mannen pas echt gaat leven na de eerste echo of als je buik gaat groeien, kortom als het tastbaar wordt. Dat wil niet zeggen dat je er niet met hem over moet praten als je daar behoefte aan hebt. Het is een proces waar je samen doorheen moet. Je hoeft je nergens voor te schamen hoor. Je lichaam heeft niet gefaald, de natuur is zijn (vervelende) gang gegaan.

Ik merkte ook dat ik er nog veel langer mee bezig was dan mijn man. We hebben echt wel samen gehuild en veel gepraat, maar bij mij duurde het echt langer voordat ik er over heen was. Ik merkte soms dat mijn man niet wist wat ie met me aan moest als ik weer van heel vrolijk ineens heel verdrietig werd.

Veel sterkte!

Pim

 

Hoi Asjuh,
Ik herken je verhaal helemaal hoor! Ik was ook zo verdrietig en kon echt niet begrijpen dat mijn man dan heerlijk naast mij in bed lag te snurken bijvoorbeeld. Mijn man praat er uit zichzelf niet echt over, dat komt meer van mijn kant, maar hij staat er wel open voor. Mijn man voelde zich ook machteloos en baalde dat hij mij zo verdrietig zag, terwijl hij zelf ook verdrietig was, maar op een andere, minder intense manier dan ik.
Hij heeft er wel altijd op aangedrongen dat ik mijn verdriet wel deelde met hem, omdat hij zich anders helemaal machteloos en buitengesloten voelde. Dus dat wil ik jou ook aanraden, blijf wel met elkaar praten, ook al voel je jezelf een zeurpiet omdat je het er weer over wilt hebben, je man zal dat waarschijnlijk anders ervaren en het juist prettig vinden dat jij open en eerlijk blijft over je verdriet en gevoelens. Je moet er echt samen doorheen en ook weer samen positief de toekomst in!! Maar dan moet je wel eerst dit verdrietige gedeelte samen kunnen afsluiten!
Meid, heel veel sterkte en succes met je verdriet, hopelijk kunnen jullie elkaar tot steun zijn en blijven.
Groetjes, Anakin.

 

Ik kan gelukkig goed erover praten met mijn man.
Ik ben een heel open persoon, praat gemakkelijk en huil ook gemakkelijk.
Daarbij voel ik me veilig bij hem en hij troost me ook altijd en zegt dat het goed is dat ik me zo uit.
Hij zelf is een binnenvetter. Hij zal er niet uit zichzelf over beginnen, wel geeft hij meestal lichamelijke klachten aan als hij ergens mee zit.
Zoals: Opgefokt voelen, pijn op de borst, enz.
Zijn zorgen uiten zich op deze manier.
Ik heb hem gezegd dat hij zich ook moet uiten, maar dat is voor hem heel moeilijk.
Hij zegt wel steeds tegen me, ik heb ook verdriet, maar wat jij in jou lichaam voelt, weet ik niet.
Dat klopt natuurlijk wel.
Ik hoop dat hij het niet teveel opkropt want dat is lichamelijk niet goed voor hem.

Maar dat van dat "maskertje" opzetten kan ik ook wel hoor, en dat is zeker niet goed.
Veel sterkte, we helpen elkaar wel erdoorheen, toch?

 

Hallo Asjuh,

Mijn man vond het ook zo moeilijk om erover te praten. Hij had toch meer een instelling van, het is gebeurd, nu vooruit kijken, terwijl ik de eerste tijd nog bezig was met hoe lang ik zwanger geweest zou zijn en zo... Het lijkt wel een hele andere manier van verwerken. Maar inderdaad, zij maken die hele hormonenboel niet mee en lichamelijk hebben ze er niets mee van doen, terwijl ik toch wel eerst het idee had dat mijn lichaam me in de steek had gelaten...

Een van de redenen om dit forum op te zoeken was ook om er met andere vrouwen over te kletsen, mijn vriendinnen hebben geen miskraam gehad en vinden het moeilijk om erover te praten. Mensen mijden het onderwerp omdat ze denken dat je het er misschien liever niet over hebt... en dat is soms ook wel zo natuurlijk.

Maar krop vooral geen gevoelens op en let it out!

Sterkte, Neeke

 

Ik herken me zeker in je verhaal Asjuh maar buiten het feit dat je het gevoel heb dat je zeurt kan ik er ook niet met veel mensen over praten.

Wij hadden namelijk tegen niemand verteld dat ik in verwachting was en we hebben ook nu de keuze gemaakt om dit nog tegen niemand te vertellen. Dit om ons zelf een beetje te beschermen tegen de druk die ik dan nog meer zou voelen om in verwachting te raken.

Hebben jullie het tegen veel mensen verteld?

grt Nique

 

Na de 2e miskraam weet echt iedereen het bij ons. Familie, vrienden, collega's...merk zelf dat ik het erg prettig vind.
Geen grappige opmerkingen op verjaardagen van...wanneer zijn jullie aan de beurt ...ze houden er nu rekening mee dat het een gevoelig onderwerp is.
Wel merk ik dat ik veel steun heb gekregen van mensen waar ik het totaaaaal niet van verwacht had en geen enkele steun van mensen waar ik het wel van verwacht had (beste vriendin en zus)...zo leer je toch weer in mindere situaties je "vrienden" kennen.
Van mn zus, ok die heeft totaal geen kind-gevoel, maar mn beste vriendin heeft een zoon van nu 6 maand, kun je toch wel een beetje indenken hoe k*t ik me voel in zo'n periode.
Ook mijn vriend praat er weinig over, maar merk wel aan hem dat hij er nog mee zit. En ja zij zullen nooit voelen wat wij voelen. Geestelijk heb je beiden een klap, maar voor ons vrouwen komt het lichaamelijke er ook nog bij te kijken...alle kwaaltjes ed wat ineens verdwijnt...iemand kan nooit voelen wat jij in die weken gevoelt hebt. Gelukkig kunnen ze zich wel een beetje indenken en weet zeker dat de mannen dat ook wel doen...ze uiten zich alleen niet zo snel als vrouwen...gemiddeld gezien dan

 

mijn mannetje is zelfs het huis uit gevlucht na onze eerste MK
hij kon er niet met me over praten
ik had een dikke muur om me heen gebouwd en leefde in me eigen wereldje
achteraf heel fout natuurlijk maar wilde en kon er niet over praten
ben erg geschrokken dat hij het huis uitvluchte naar zijn ouders in brabant
met de 2de en 3de miskraam hebben we elkaar beter opgevangen
maar toch mannen reageren heel anders dan zijn vrouwen
mijn mannetje zegt ook mijn gevoelens zijn anders dan jouwe jij hebt het in je gedragen

jij hebt het verloren (hij ook wel ) maar hij bedoelde met alles erom heen
meis probeer met elkaar te blijven praten want dat is ow zo belangrijk

succes en sterkte

 

Ik wilde eerst dat niemand het wist, alleen de mensen die ik verteld had van mijn zwangerschap.
Maar v/d week had ik zoiets van, schijt eraan, van mij mag iedereen het weten en ze doen er maar mee wat ze willen.
En er zullen mensen zijn die me steunen en er zullen mensen die misschien juist zo`n reactie geven, waar je niet op zit te wachten.
Ik merk wel, dat de mensen die het nu weten, heel erg meelevend zijn.
Ons huis staat vol bloemen en kaartjes en dat doet je toch goed. Ik vin hier echt wel steun in.
Wat betreft mijn man. Hij heeft het nu aan een aantal collega`s verteld en ik denk dat dat goed is.
Omdat hij zo`n binnenvetter is, is het goed dat hij het toch kan delen met mensen waar hij dagelijks mee omgaat.
Dinsdag als ik weer ga werken ga ik het mijn collega`s vertellen.
Wat zal dit een zware dag worden, maar hoop uiteindelijk wel steun te krijgen.

 

Ik vind het wel slim van je, om het tegen je collega's te vertellen. Ik wilde het zelf eerst niet vertellen, maar heb later de directeur gezegd dat hij het in het team wel mocht vertellen. (dat was in de week dat ik thuis was vanwege de curretage). Ik vond het erg prettig dat iedereen al enigszins wist wat er aan de hand was, zo hoefde ik ook niet meteen het hele verhaal te doen. Ik zag er wel als een blok tegenop om weer aan het werk te gaan, en het was ook best heftig en moeilijk vond ik. Je wilt toch gewoon je werk weer doen en stoer zijn. Maar gelukkig kreeg ik inderdaad wel veel steun en begrip van iedereen.
Meid, alvast sterkte en succes toegewenst voor je 1e werkdag en hopelijk kan je ook weer snel 'gewoon vrolijk' zijn !
Groetjes, Anakin.

 

Dankjewel Anakin.
Ik zie er ook als een berg tegenop.
Eerst dacht ik, misschien is het bete als ze het al weten voordat ik kom.
Maar omdat ik om 7:00 begin ben ik bang dat als ze dan al gaan vragen, dat ik de rest van de dag niks meer waard ben.
Maar hoe dan ook, het wordt niet gemakkelijk als ik het ze vertel.
Ik hoop alleen dat er erna geen vragen komen van: en, ben je weer zwanger of lukt het.
Ik wil dat meteen aan mensen duidelijk maken dat ik het op prijs stel als ze er niet naar gaan vragen.
Hebben ze bij jou veel gevraagd?

 

Ik ben vrij duidelijk geweest op mijn eerste werkdag. Ik heb iedereen bedankt voor de kaarten en bloemen en gezegd dat ik weer zo gewoon mogelijk aan het werk wilde. Dus ik heb niet echt veel vragen gehad, alleen van mensen waar je echt wat mee hebt, en dat vond ik niet erg.
En ik merk wel dat de meeste mensen toch wel het fatsoen hebben om niet meteen over een volgende zwangerschap te beginnen, gelukkig, want dat lijkt me wel erg irritant.

Ik ben nu 8 weken verder en ik kan zeggen dat ik het gewone leven weer heb opgepakt. Ik denk er nog wel iedere dag aan, maar ik ben niet meer verdrietig. Ik heb ook echt weer heel veel zin in alles, dat is wel anders geweest. Bij iedereen verloopt de verwerking natuurlijk anders, maar misschien helpt dit jou en iedereen die nog in die hele verdrietige periode zit een beetje.

Groetjes, Anakin.

 

Ik heb 2 maanden terug mijn derde miskraam gehad (de eerste 2 voor mijn zoontje) en ik heb me in mijn leven nooit zo eenzaam gevoeld als na die miskramen.
Je man voelt en snapt t gewoon niet helemaal. Hij maakt ook die hormonen mee.

Hij was wel lief, hoor, maar ik sprak er ook niet veel over. Ik voelde me er raar onder en schaamde me bijna voor die rare gevoelens.

Ik wil je heel veel sterkte toewensen en ik ben blij voor je datje hier iig je ei kwijt kunt. Want dat is echt heel belangrijk.