Hallo, Mijn dochtertje word begin augustus 2 jaar en de laatste tijd denk ik toch al veel na over een eventuele 2e kindje. Wil het niet op korte termijn maar liever nog een halfjaar of iets langer wachten. Alleen is er een maar... Ivm mijn baarmoeder afwijking uterus didelphys (2 baarmoeders) zitten er nogal wat haken en ogen aan een zwangerschap zoals miskramen, vroeggeboortes e.d. De zwangerschap bij mijn dochtertje is redelijk goed verlopen ondanks een grote cyste met 9 wkn en een groeiachterstand en ben ik met 30 weken verplichte rust thuis komen te zitten ivm weeen. Vanaf week 34 opgenomen ivm hoge bloeddruk. Met precies 37 weken is onze dochter geboren met een inleiding. Alleen... elke controle kreeg ik te horen van de gynaecoloog dat hij blij was dat het zo goed ging maar was die nog wel erg voorzichtig positief en moesten we leven met de dag. Hierdoor heeft mijn zwangerschap nogal een stress met zich meegebracht omdat ik dit elke controle te horen kreeg en werd extra goed in de gaten gehouden. Als ik de artsen mocht geloven was het zoieso een wonder dat ik überhaupt zwanger kon raken en dat onze dochter zo lang is blijven zitten. Voor mijn dochter heb ik ook een mk gehad met 5 weken dus dat boezemt ook weer extra angst in. Voor mijn dochter en ook zelf zou ik een tweede kindje erg leuk vinden maar mijn gevoel en verstand liggen niet op een lijn.. Moet ik deze spanning weer op mijn hals halen met alle gevolgen van dien en de kans erop wagen of blij zijn dat ik een gezonde dochter heb en hiermee genoegen nemen? Ik vind dit zo ontzettend moeilijk... Wat zouden jullie doen? Advies is zeer welkom.
Jeetje wat lastig. Heb je het er al met je man over gehad en wat vindt hij? Misschien dat dit een beetje je kan helpen om de keuze te maken. Altijd lastig als je gevoel en verstand niet met elkaar op 1 lijn liggen. Misschien ook een ideetje een lijstje te maken met redenen waarom wel en niet en dit eens tegen over elkaar op te wegen. En misschien nog eens een gesprek met de gyn?
Ik zou een afspraak maken bij de gynaecoloog en het daar bespreken. Ik kan verder niet zeggen of je wel of niet voor een 2e kindje moet gaan. Dit is ook iets tussen jou en je man. Voor een buitenstaander is dat lastig oordelen. Zou dus samen naar de afspraak met de gynaecoloog gaan. En maak een vragenlijst. Zodat je niks vergeet op de afspraak.
Kwam je er tijdens de zwangerschap pas achter dat je de afwijking had? Ik zou ook proberen om met je man een gesprek te vragen met de gyn (dan horen jullie beide hetzelfde) en dan eens rustig laten bezinken en er open over praten. Het lijkt me een lastige beslissing, je hebt het al eens doorgemaakt. Misschien hier nog lotgenoten zoeken?
Dankjewel voor jullie reacties. Mijn man vind een kind in principe en genoeg en die heeft zoiets van we mogen al blij zijn dat we er een hebben maar een tweede sluit hij niet uit.. Het is meer mijn dilemma aangezien het om mijn lichaam gaat en ik ook nog eens veel bloed ben verloren tijdens de bevalling , postnatale depressie etc. Ik wist al dat ik deze afwijking had voordat ik zwanger werd. Er is ook een medisch traject aan vooraf gegaan met allerlei onderzoeken tot in hoeverre het mogelijk zou zijn e.d. Ben uiteindelijk wel op de natuurlijke weg zwanger geraakt. De aandoening die ik heb is zeer zeldzaam heb hier al eens naar lotgenoten gezocht maar helaas niet gevonden. Ik denk met de tijd zoieso maar eens een gesprek aan gaan met de gynaecoloog tot in hoeverre hij het verantwoord vind.
Pff wat een heftig verhaal en wat een moeilijke keuze. Ik zal puur mijn mening geven over wat mijn gevoel hierin is. Gezien je verhaal, zou ik zelf nooit voor een tweede gaan. Je moet het ook allemaal een tweede keer aankunnen en je hebt al een kleine rond lopen die ook verzorging/aandacht nodig heeft. Ik vind niet dat je ten koste van alles een tweede zou moeten krijgen, maar ik snap dat het een lastige keuze is. Als ik het even vanuit mijn eigen situatie bekijk. Ik heb ook een wens voor een tweede, maar gezien het medische traject waar wij nu in zitten heb ik hier mijn twijfels over. Mijn vriend heeft sowieso geen wens voor een tweede. Nu hebben we nog geen eerste kindje en moet ik dus afwachten hoe het allemaal zal lopen en of ik het nog wel een keertje door wil maken? En hoe makkelijk het allemaal zal gaan (er vanuit gaan dat het allemaal gaat lukken)? En de grote vraag krijg ik dan mijn vriend zo ver tegen die tijd en ik ben al wat ouder, dus hoe realistisch is het nog. Deze vragen stel ik mezelf dus. Ik ga er eigenlijk vanuit dat we dankbaar met eentje mogen zijn. Om op jouw situatie terug te komen vind je het allemaal waard om het nog een keertje te doen voor een tweede kindje? Je zal er die tijd ook minder voor je dochter kunnen zijn en lichamelijk is het waarschijnlijk ook zwaar. Hoe belangrijk is jouw wens hier in en durf je het nog wel aan?? En wat je zegt over je dochter vind ik ook heel herkenbaar. Ik zou ook een kindje voor mijn kindje willen. Het is toch leuk om een broer of zus te hebben, maar echt niet ten koste van alles. Heel veel sterkte met het maken van de voor jou juiste keuze...
Roseline het is precies wat jij beschrijft inderdaad... Bij een eerste had ik het er voor over omdat de kinderwens zo groot was en ik alles er voor over zou hebben om een kindje te mogen krijgen met in mijn hoofd de complicaties en gevaren die er aan vast zitten. Dat was toen omdat het we het zo graag wilden... Nu weet ik wat me te wachten staat en hoe zal het nu lopen? Zal het weer zo gaan en hoe moet je dat dan doen met een kindje die al rond loopt. Even rust nemen is er niet bij hoewel ik een hele hechte familie heb en mijn zus en moeder alle zorg uit handen kan nemen maar toch... een kind heeft zijn moeder nodig. En daarbij, stel ik ben zwanger en het loopt toch fout, daar komt heel veel verdriet bij kijken en achteraf gezien zeg je dan had ik maar niet.... Ik wil eerst een gesprek met de gynaecoloog met de tijd en dan mijn keuze hierover maken of we het wel of niet doen. Ik kan me jouw situatie ook heel goed voorstellen en zeker als die wens zo diepgeworteld zit. Wat betreft leeftijd is ook een dingetje. Ik heb in mijn omgeving een positieve ervaring (mijn moeder werd nog op jaar 38e zwanger) maar ook eenvriendin die op die leeftijd zwanger werd met als gevolg dat het kind zo erg gehandicapt zou zijn dat het mens onwaardig zou zijn waardoor ze de zwangerschap af moest breken met 20 weken. Sorry dat ik je dit vertel maar zoals jij zo eerlijk tegen mij bent wil ik ook eerlijk tegen jou zijn. Als die wens zo diep zit en je tot het uiterste wilt gaan verlies je soms de realiteit maar zoals k uit jouw verhaal begrijp ben je ook realistisch naar je zelf toe. Ik wens je ook alle goeds toe en hoop ook dat jij een weloverwogen keuze kan maken.
Misschien heel gek... maar als je kinderwens er nog is, en je misschien medisch toch niet alle risico's wil/kan lopen adoptie ?
Adoptie is een ontzettend lang traject en volgens mij kan niet iedereen 'zomaar' adopteren. Ben het ook wel met Rosaline eens.. helpt mij ook wel een beetje qua situatie
@Daenerys je mag eerlijk tegen mij zijn en ik weet de consequentie rondom mijn leeftijd. Ik weet wel dat mijn eitjes nog heel goed zijn, waarschijnlijk omdat ik pas later ben gaan menstrueren. Mijn collega kreeg op haar 45ste nog een gezonde zoon, dus je weet nooit hoe het zal lopen. Toch wil ik niet op de zaken vooruit lopen en eerst dit traject afwachten, maar mijn twijfel is groot. Ik zou inderdaad ook een gesprek met de gynaecoloog aan gaan, maar toch blijf het uiteindelijk jouw traject en wil en kan je dat opnieuw aan? Heel veel sterkte ermee...
@Roseline je hebt gelijk inderdaad ook in jouw situatie... Ik ga eerst alle opties bekijken en een gesprek met de gynaecoloog tegen de tijd dat we er klaar voor zijn. Adoptie is uitgesloten dat gaat me te ver. En net wat anderen zeggen dat is een heel lang traject.
Hier mijn verhaal: Ik heb een uterus didelphys, 2 halve baarmoeders met elk een eigen baarmoedermond, aan elke baarmoeder zit 1 eileider Ik ben hierachter gekomen toen ik in 2007 een miskraam heb gehad. In januari 2008 is mijn oudste zoon geboren na een zwangerschap van 40 weken en 5 dagen, mijn halve baarmoeder rekt dus prima mee tot een voldragen zwangerschap. Kindje moest "natuurlijk" geboren worden volgens de gynaecoloog, ik heb altijd beweerd dat dit niet mogelijk was, en na een helse bevalling van 36 uur is het uiteindelijk toch een spoedkeizersnede geworden omdat beide baarmoeders met ontsluiting bezig waren.... Ik kon dus helemaal geen 10 cm krijgen bij de juiste baarmoeder.... In december 2010 ben ik weer bevallen van een zoon ditmaal met een geplande keizersnede op 38,5 weken. Prima te doen! Kindje had wederom genoeg ruimte in de baarmoeder. Bij beide boys was ik binnen 4-6 maand zwanger. Beide kids waren 2780 gram, dus ook niet megaklein ondanks de weinige ruime die ze hadden. Mijn verhaal is positief. Ik heb wel ook de ervaring van 2 x een MK, de 1e zwangerschap en vorig jaar de laatste. Toch heb ik vertrouwen in mijn lichaam en proberen we nu het toch weer. Succes met je beslissing!
Zo moeilijk meid maar ik begrijp ook heel goed dat je graag een tweede kindje zou willen... Ik sluit me aan bij meiske2015; afspraak maken bij de gynaecoloog en bespreken wat verstandig is, maar ook wat gedaan kan worden om risico's uit te sluiten, zoals het meten van de cervix, als ze er op tijd bij zijn kunnen ze echt maatregelen treffen om vroeggeboorte te voorkomen. Sterke met jullie beslissing