Ik ben leidinggevende in de hulpverlening (JLVG en reguliere Jeugdzorg).. Van 6 Jonge Moeders met kind , waarvan de Jonge Moeders minimaal LVG/LVB zijn, dus een totaal IQ (verbaal en performaal) hebben van tussen de 50-85.. Daarnaast vaak een zeer belast verleden hebben en sociaal/emotioneel gezien niet de sterkste..Kortom het zijn vaak zeer complexe situaties waarin je niet zomaar kunt (be)oordelen wat wel/niet zou kunnen. We komen schrijnende dingen tegen(en dus ook lastige beslissingen tot gevolg), maar daarentegen ook goede dingen.
Tja... dit is altijd moeilijk, want idd, waar leg je de grens? In principe gun ik een ieder het geluk dat een kind je kan schenken, maar je moet in mijn ogen ook de verantwoordelijkheid kunnen dragen die erbij hoort. Ik heb bijv. ook vrienden met hele fikse schulden, echt geen cent te makken (afgesloten van electriciteit etc.), maar die hebben ook een kinderwens... tja... ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Ik heb gewerkt met patiënten die door hersenletsel ook verstandelijke/cognitieve beperkingen opliepen en ik sluit me in die zin aan bij umm85. Die mensen kunnen wellicht wel leren 'hoe een kind werkt' als een kind altijd hetzelfde vaste ritme zou hebben en er niks raars gebeurd. Wij allemaal weten hier inmiddels wel beter, kinderen veranderen van dag tot dag en hebben telkens andere behoeftes. Wat als een kind van de trap kukelt? Weten ze dan wat ze moeten doen? Maar goed... ik ben blij dat ik er niet over hoef te beslissen... ik denk dat je goed vanuit het kind moet blijven kijken. en je vraagt: kunnen zij overzien wat het krijgen van een kind betekent? Ik denk het niet. Als je als gezonde volwassene zonder beperkingen die bewust kiest voor een kind, het eigenlijk al niet voor 100% kunt overzien (want niemand weet het van te voren precies), kunnen zij het zeker niet...
Bij Nieuws/TV/Film was er ook al een topic, dat heette alleen 'geen kinderen voor falende ouders'. Er zijn zwakbegaafde mensen van wie al meerdere keren een kindje op jonge leeftijd uit huis geplaatst is, omdat zij er gewoonweg niet voor kunnen zorgen. In een enkel geval ging het over een vrouw die nu al haar 14e kindje krijgt, terwijl er al 13 uit huis geplaatst zijn. En nu zijn er enkele jeugdrechters en andere professioneel betrokkenen die ervoor pleiten om de mogelijkheid in te voeren dat zij verplichte anticonceptie kunnen opleggen. Dit is nu niet mogelijk, omdat het recht op voortplanting blijkbaar zó zwaar weegt. Natuurlijk is dat een moeilijk en gevoelig onderwerp, maar ik vind dat geen reden om er met z'n allen de ogen voor te sluiten. In sommige situaties (te bepalen door deskundigen) zou zo'n maatregel genomen moeten worden. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen met een verstandelijke handicap, maar in sommige gevallen vind ik dat er ingegrepen moet worden, in het belang van het kind.
Heb even gekeken en het lijkt wel op wat ik zag. Alleen was die moeder nog ernstiger gehandicapt en ze woonde in een begeleid wonen project, die vader was er ook bij en die was ook een stuk beperkter dan de vader die je hier zag! Wel sneu zeg dat meisje in dit filmpje
Ik vind dat mensen die hulp nodig hebben met opvoeden van een kind gewoon geen kinderen mogen krijgen, als je niet in staat bent om alleen voor een kindje te kunnen zorgen dat het gewoon niet kan, vind daar veel te veel risico aan zitten voor het kindje. (heb het nu echt alleen over verstandelijk gehandicapten he, dus niet dat ik dalijk van alles over me heen krijg, dingen die je van te voren niet weet of hebt kun je niks aan doen natuurlijk en dan is het natuurlijk goed dat er hulp is)
hier in het dorp woont ook een stel die beide geestelijk niet goed zijn die een kindje hebben. het kindje is alweer 1 jaar geweest en doet het super! Ze krijgt wel hulp maar het kindje komt niks te kort en doet het erg goed, dus ja denk dat het aan de situatie en de mate ligt denk ik??? Kan wel zeggen dat geestelijk gehandicapten geen kinderen mogen krijgen, maar normale mensen die hun eigen kinderen vermoorden hadden ook geen kinderen mogen krijgen! Dus wat is goed en wat is fout denk je dan?
dit is natuurlijk iets heel anders... in zo'n situatie weet je het niet van te voren... daar kun je achteraf over zeggen.. Dit had nooit mogen gebeuren... maar mensen mensen die een verstandelijke beperking hebben, waar je van te voren al weet; dit gaat niet goed.. daar kun je nog ingrijpen.. en ik vind dat dit moet kunnen ... het ingrijpen dan. verplichte anticonceptie..
Tja, lastig. Ik vind inderdaad dat verstandelijk gehandicapte ouders geen kinderen zouden moeten krijgen. Waarom? Ik heb met verstandelijk gehandicapten gewerkt en de meesten snappen al niet hoe ze zichzelf moeten verzorgen...laat staan een kindje. Ik zag een tijdje terug een documentaire over een gezin waarvan de ouders blind waren (en zwakbegaafd) Ze hadden geloof ik 4 kinderen en de moeder was weer zwanger. De oudste was 8 en zorgde voor haar jongere broertjes en zusjes. Die jongste kroop nog en had niet eens kleding aan. Alleen een luier die ook nog eens tot op z'n knieën onder de stront zat. Het oudste meisje moest ze verschonen, want haar ouders zagen niks. Het meisje had ook al meerdere zelfmoordpogingen gedaan, omdat ze doodongelukkig was en dus moest zorgen voor haar broertjes en zusjes en het huishouden. Haar ouders zagen simpelweg niet in, dat dit kindje doodongelukkig was en snapten dat niet. Want ze hoorde toch immers haar ouders te helpen?? Ik werd zo ontzettend verdrietig van deze documentaire! Dat meisje van 8 wat ook gefrustreerd reageerde naar haar broertjes en zusjes...wat zo zat te huilen op het bed. Het jongste kind onder de poep en die grond waar ze overheen kropen....walgelijk! En dan moeder gewoon weer zwanger. Sorry, maar daar wordt ik echt misselijk van. Geen enkel kind hoort blootgesteld te worden aan zo'n situatie! Het hoort een veilige, geborgen omgeving te hebben waarin het kind kan zijn. Waarin het geholpen en geknuffeld wordt. Maar goed, dat is mijn mening
Ik vind dat mensen met een verstandelijke handicap en niet eens voor zich zelf kunnen zorgen geen kinderen mogen krijgen, dus ja sorry dan zeg ik , Knoopje erin Dat wil je een kind niet aandoen. Ik heb zo'n situatie van heel dichtbij gezien en vond het verschrikkelijk.
Ik werk als pedagoog en krijg ook regelmatig met ouders te maken die beperkt zijn in min of meerdere mate. Je merkt dit wel degelijk aan de kinderen. Er is vaak veel hulp in dit soort gezinnen of in aanvraag, maar feitelijk is het altijd te weinig. Ook mijn jongste zusje is bepert evenals haar vriend. Zij heeft het ook veelvuldig gehad over kinderen en soms nog steeds. Gelukkig momenteel wat minder. Ik moet er ook niet aan denken als zij een kind zou krijgen. Zij functioneert vermoedelijk op jonge puberleeftijd. Overziet het allemaal niet, maar denkt wel alles te weten en het beste te weten. Erg moeizaam want hulp neemt ze ook niet aan, geeft alles en iedereen de schuld maar naar zichzelf kijken kan / wil ze niet. Als ze een kind zou krijgen zou dat uiteindelijk uitlopen op ingrijpen door familie of instanties. Waar de grens ligt vind ik moeilijk te stellen, maar voor de kinderen vind ik het gewoonweg verschrikkelijk in zo'n situatie.
Ik lees hier heel veel reactie's met sommige ben ik het eens, met sommige niet dus ff een vraagje..............wanneer vinden jullie iemand verstandelijk beperkt???????????? m.a.w. waar ligt voor jullie de grens? Mijn nichtje heeft bij haar geboorte zuurstof gebrek gehad, is ook verstandelijk beperkt.....maar ik weet zeker dat zij de allerbeste moeder van de wereld zou zijn en haar kind never nooit wat tekort zou komen en als ik dan lees dat er hier gezinnen zijn waar vaders gewoon dikke joints roken terwijl ze met hun kind alleen thuis zijn...dan vraag ik me af wie er misschien meer verantwoordelijkheid voor zn kind zou kunnen dragen...iemand met een normaal IQ...die meer dan de helft van de dag knetterstoned is of iemand met een licht verstandelijke beperking Er is zoveel verschil in verstandelijke beperking...en ik denk dat er ( vast ook hier op ZP ) meer verstandelijk beperkte ouders rondlopen dan jullie denken...........waarvan mensen met een verstandelijke beperking van heel hoog niveau, misschien nog wel betere ouders zijn, als een uber intelligent echtpaar....dus pas hier echt even op met uitspraken
Uiteindelijk zijn er overal uitzonderingen en kan je niet per definitie stellen dat mensen met een verstandelijke beperking geen kinderen zouden mogen krijgen. Zo zwart/wit ligt het niet. Eigenlijk wil ik het wel anders stellen: zolang iemand niet normaal voor zich zelf kan zorgen (en dat is dus niet alleen gehandicapt maar ook bijvoorbeeld drugsgebruik) en continu hulp nodig heeft van buitenaf, die mensen zullen zich zelf wat mij betreft wel drie keer achter de oren mogen krabben eer ze besluiten voor een kindje te gaan. Maar goed... als ik zeg: continu hulp nodig, dan kan ik natuurlijk ook weer mensen voor het hoofd stoten. Ik ken genoeg verhalen van moeders die in een rolstoel zitten (niet dat je dan per definitie hulpeloos bent) of een andere beperking hebben waardoor ze met bepaalde dingen hulp van buitenaf hebben. Lastige kwestie, valt eigenlijk niks zinnigs over te zeggen.
laat ik het nog even anders stellen....iemand die een ( pasgeboren )kindje heeft en door een ziekte of ongeluk verstandelijk beperkt word, daar moet het kind dan per direct uit huis geplaatst worden?
Tja, misschien dat het in deze vorm in NL niet voorkomt, maar dat komt dan doordat er hier wordt ingegrepen door het kindje uit huis te plaatsen. Waarna er gewoon weer een nieuw kindje gemaakt wordt, waarmee het hele verdrietige gebeuren opnieuw begint. Ik weet niet waar de grens moet komen te liggen. Maar ik vind wel dat er een grens zou moeten zijn, voorbij welke we als maatschappij zeggen: tot hier en niet verder, jij moet geen kinderen meer op de wereld zetten. Als ouders totaal de lange termijn gevolgen van hun acties niet overzien, het belang van hun kind niet boven dat van zichzelf kunnen plaatsen, niet kunnen voldoen aan de behoeftes van hun kind, dan vind ik dat je die situatie niet moet laten voortduren. En keer op keer op keer wéér een kindje dat uit huis geplaatst moet worden, dat vind ik zó hartverscheurend dat voor mij daar wel een grens ligt. En dan: of je nu wilt of niet, jij krijgt de prikpil of een andere vorm van AC waar je zelf geen zeggenschap meer over krijgt.
Dat ligt er natuurlijk aan, maar het belang van het kind staat wel voorop als je het mij vraagt. Als iemand niet meer goed voor z'n kind kan zorgen, dan vind ik dat men voor het kind moet kiezen. Edit: overigens is een uit huis plaatsing dan wel heel rigoreus. Er zijn nog zat andere opties die eerst overwogen kunnen worden.
Nee, niet per definitie. Maar wel als blijkt dat het geen gezonde/veilige omgeving voor een kindje is om in op te groeien.
Helemaal mee eens. Een kind hoort niet voor zijn/haar ouders te zorgen, maar andersom. Ik vraag mij af wat er wettelijk gezien toelaatbaar is. Een paar relevante artikelen uit het Verdrag inzake de Rechten van het Kind: ART. 3 Belangen van het kind Bij alle maatregelen die kinderen betreffen dient het belang van het kind voorop te staan. Wanneer de ouders van het kind, of anderen die verantwoordelijk zijn, hun verplichtingen niet nakomen, zal de Staat het kind voorzien van de nodige zorg. ART. 19 Bescherming tegen misbruik en verwaarlozing De Staat zal het kind beschermen tegen elke vorm van mishandeling door ouders of door een derde die de zorg over het kind heeft. Ook zal de Staat doelgerichte sociale programmas opzetten om misbruik te voorkomen en om hulp te bieden aan slachtoffers. ART. 27 Levensstandaard Elk kind heeft recht op een levensstandaard die toereikend is voor zijn lichamelijke, geestelijke, intellectuele, morele en maatschappelijke ontwikkeling. Ouders hebben de primaire verantwoordelijkheid voor het bieden van een toereikende levensstandaard aan hun kinderen. De Staat zorgt er voor dat ouders de verplichtingen voortvloeiend uit deze verantwoordelijkheid kunnen nakomen, en dat ook daadwerkelijk doen. Daarbij kan de Staat onder andere voorzien in materiële bijstand aan de ouders en hun kinderen. ART. 31 Vrije tijd, ontspanning en culturele activiteiten Ieder kind heeft recht op vrije tijd, op spelen en op deelname aan culturele en artistieke activiteiten. ART. 32 Kinderarbeid Ieder kind heeft het recht op bescherming tegen elke vorm van arbeid die schadelijk is voor zijn gezondheid, scholing en ontwikkeling. De Staat zal minimumleeftijden vaststellen voor het verrichten van arbeid en passende arbeidsvoorwaarden vaststellen. Als je van tevoren weet, dat ouders niet in staat zijn het kind te bieden waar het recht op heeft, is het dan oké om het toch te laten gebeuren?
ons pleegkindje heeft zwakbegaafde ouders. echt TE erg gewoon, ze is daar het derde kindje. eerste 2 hebben er nog 4 en 6 jaar gewoond, ons pleegje is na de bevalling nog 2 weken in het ziekenhuis gebleven en daarna direct naar ons gekomen... maarja, voor hetzelfde geldt blijft het niet bij 3 kinderen , ze doen op dat gebied wat ze willen, ik vind het verschrikkelijk