Ik vind dat je als familie zelf voor je kids moet kunnen zorgen dus als ik alleen zou zijn met een beperking zou ik het geen aanrader vinden, echter met een goede ondersteunende partner en bv hulp van familie (broers, zussen, vader, moeder noem maar op) dan kan je het kind toch genoeg bieden. Ik vind dat je als ouder zijnde je kinderen een fatsoenlijk leven moet kunnen bieden zonder hierbij afhankelijk te zijn van vreemde partijen) Het hangt dus heel erg af van de situatie maar het lijkt mij dat redelijke verstandelijk beperkte mensen niet snel een partner tegenkomen met wel het verstandelijk vermogen dat volledig functioneert (want waar is dan de gelijkwaardigheid in een relatie, het kan wel iets van elkaar verschillen maar toch niet al te veel want dat zou voor mij zelf sprekend ik geen gezonde relatie vinden, dat is mijn mening, dan krijg je meer een verzorgende partner zeg maar) Mocht hier mij wat overkomen waardoor ik niet meer goed in staat ben om mijn kids zelfstandig te verzorgen dan vind ik dat wat anders als dat ik er van te voren bewust voor kies..
Eh de zin van dit topic...en wat ik hiermee wil bereiken...niks. Het was gewoon een onderwerp waar ik mee rondliep, en waar ik mijn ideeën bij heb en ik was erg benieuwd hoe andere mensen erover dachten. Thats all
De zin ervan is dat mensen stilstaan bij onderwerpen die aan de orde zijn in onze maatschappij. Dat is toch juist heel erg zinvol!? Door te discussiëren ga je misschien situaties ook eens van de andere kant bekijken.
Ligt er ook aan welke IQ schaal je gebruikt, in Nederland wordt meestal een IQschaal max 145 gebruikt, maar je hebt ook een IQschaal, die veelal in Engeland wordt gebruikt die tot 160 gaat.
Ik zou het zo stellen: mensen met een verstandelijke beperking die niet voor zichzelf kunnen zorgen, die begeleid moeten wonen en deels afhankelijk zijn van hulp zouden geen kinderen moeten krijgen. Deze mensen hebben ongetwijfeld heel veel liefde te geven en daarom is het ook zo cru, maar als je ze een kind laat krijgen wordt het kind dan vooral door anderen opgevoed.
Dat klopt niet. Een IQ-cijfer is juist een standaardscore, wat simpel gezegd inhoudt dat de 'betekenis' van elk cijfer gelijk is ongeacht hoe, waar en met welke test er gemeten is. Dat er intelligentietesten zijn die tot 160 meten i.p.v. tot 145 doet niks af aan de interpretatie, maar zegt meer iets over het bereik van de test. @prnimal. Ik stuur je even een pb'tje
Hoe naar dat ook is om te horen over je eigen kind, als jouw zoon ADHD heeft en ook nog eens PDD-NOS (dat op zichzelf is al een ziekte die het opvoeden van kids vrij lastig maakt) en dus ook nog eens zwakbegaafd, (heel vreemd idd dat dat jullie nog nooit is verteld!!!), dan denk ik dat het heeeeel onverstandig is voor je zoon om evt kinderen te willen krijgen en opvoeden. Ik ken hem natuurlijk niet, maar op basis van zijn problematiek zal hij het ws lastig vinden om dingen te overzien en te plannen, zich in te leven in anderen en is hij dus hyperactief, dus ook niet/onvoldoende in staat structuur aan te brengen in zijn dag en zijn handelen? Dat zijn allemaal wel vrij essentiele dingen als het gaat om kinderen opvoeden... De vraag is natuurlijk of hij die wens heeft. Binnen mijn werk zag ik ook een grote groep clienten die helemaal geen kinderwens had en bij voorbaat al riep dat ze daar geen zin in hadden: dat was veel te lastig en door hun problematiek waren ze helemaal niet in staat om zichzelf voor een ander weg te cijferen, (een vaardigheid die je wel moet beheersen als je kids hebt. Waarmee ik overigens niet bedoel dat je kind altijd voor gaat, enkel dat je dit moet kunnen). Vanuti zo'n houding was voor henzelf bij voorbaat al duidelijk: Ik zorgen voor een kind? Nee, dan moet ik allemaal dingen doen die ik helemaal niet leuk vind. Verder: het probleem van kinderen willen krijgen, speelt grotendeels bij meiden: die hebben vaak een kinderwens. Dus dat relativeert misschien gelijk ook weer een beetje
Het ligt er maar net aan, ik vind niet dat er op een IQ moet worden afgegaan of iemand kinderen mag krijgen of niet. Iemand kan een hoog IQ hebben maar een moeder/vader van niks zijn. Daarintegen kan iemand met een laag IQ juist weer een fantastische moeder/vader zijn. Denk dat dit per situatie weer verschilt en per situatie bekeken moet worden .
Ik heb even getwijfeld of ik dit verhaal op internet wil gooien maar wij hebben mensen in de buurt wonen waarvan de vader blind is en de moeder zeer slechtziend. Ze hebben 2 kinderen waarvan je kan zien dat ze het niet altijd even makkelijk hebben.. Het huis is een grote bende en allerlei spullen slingeren rond in de tuin en in het huis. Niet echt makkelijk als je blind bent. Ze willen geen hulp bij het opvoeden of schoonhouden van het huis! En dat vind ik verschrikkelijk dat er geen instanties zijn die verplicht aan dit soort mensen hulp biedt. Ik snap heel goed dat ook die mensen een kinderwens hadden en het zou heel hard zijn om te verbieden dat ze kinderen mochten krijgen maar hulp is in zo'n situatie toch echt wel nodig... Mocht iemand over dit soort situaties meer weten dan zou ik dat graag via pb horen want het doet me pijn om dit van een afstandje te bekijken..
Je zoon hoeft helemaal niet zwakbegaafd te zijn. Hij zit qua score zo op het randje dat ik op basis daarvan als hulpverlener ook het 'etiketje' zwakbegaafd niet zou opplakken. Wie weet zou hij op een andere dag een score van 87 halen. Een paar punten hoger of lager is heel normaal. Hoe de test gemaakt wordt is ook afhankelijk van hoe je geslapen, gegeten hebt, je stemming, maar ook bijv. je concentratie op dat moment. Iemand met ADHD kan dus lager scoren dan iemand zonder terwijl ze even slim zijn. Daarnaast is de diagnose zwakbegaafd behoorlijk stigmatiserend en raak je niet zomaar kwijt. Ik ken natuurlijk niet de afwegingen van degene die hem getest heeft, maar op basis van jouw verhaal denk ik juist dat ze het heel zorgvulig hebben gedaan. Of hij later wel of niet kinderen zou kunnen opvoeden, vind ik bijna een onmogelijk vraag en ik zou daar echt geen antwoord op durven geven. Volgens mij kun je dit ook nog niet voorspellen en het is het ook afhankelijk van hoe hij zich verder zal ontwikkelen (wie weet gaan de scherpe kantjes er wel vanaf?). Hij is nog jong en je weet nu niet hoe hij in staat is om zijn eigen beperkingen later te compenseren. Daarnaast zijn er nog veel meer factoren van belang zoals zijn partner, netwerk eromheen, verdere stabiliteit in zijn leven, de ontwikkeling van de medische wetenschap etc.
je verwoord wat ik zelf al dacht trees. er kan nu nog weinig over gezegd worden. zoals gezegd zijn we nu meer dan druk om hem fatsoenlijk door de puberteit heen te krijgen. en dat kost al energie zat. ik heb me nog nooit heel erg serieus verdiept in het onderwerp kinderen voor hem.