Mijn verhaal..

Ik ben Luca, bijna 22 jaar oud en ben nu voor de derde keer zwanger, maar dit wordt mijn eerste kindje. Ik wil graag mijn verhaal kwijt, omdat ik merk dat ik, nu ik weer zwanger ben, er erg mee zit. Dit is mijn verhaal.

Toen ik 14 jaar was, leerde ik mijn eerste vriendje kennen. Ik was hartstikke verliefd en op mijn 15e verjaardag zijn we voor het eerst met elkaar naar bed geweest. Ik dacht dat ik altijd bij deze jongen zou blijven, en we hadden het wel eens over trouwen en kinderen krijgen. Ik was nog ontzettend jong en zat in de derde klas van het VWO, dus dit was gewoon onmogelijk. Hij was pas 16 jaar, en was nog maar net aan zijn MBO opleiding begonnen en had nog heel wat toekomstplannen voordat hij aan kinderen wilde beginnen. In de zomer van 2004 was ik op vakantie met mijn ouders, zonder mijn vriend. Tijdens die vakantie ben ik een aantal keer de pil vergeten. Achteraf denk ik dat ik het onbewust misschien wel expres heb gedaan, omdat ik zo graag een toekomst wilde met mijn vriend. Na die vakantie gingen we een week op kamp van de sportvereniging. Op een ochtend was ik misselijk en moest ik overgeven. Iemand maakte de opmerking "je bent toch niet zwanger he!?" Daardoor werd ik aan het denken gezet. Maar ik moest nog niet ongesteld worden dus ik had geen idee en daarna heb ik het eigenlijk vergeten.

Vlak na dat kamp ging ik met mijn vriend een weekend naar een festival. Op dat moment was ik al een paar dagen overtijd, en heb dus op het treinstation een zwangerschapstest gekocht. Toen we eenmaal geïnstalleerd waren met onze tent, wilde ik de test gaan doen maar ik vond dat mijn ouders het moesten weten en ik heb ze dus eerst gebeld om te vertellen dat ik overtijd was en dat ik een test had gekocht. Ze wilden dat ik de test meteen zou doen, dus ik ben meteen naar het toilet gegaan en ik hoefde daar geen drie seconden te wachten voor het resultaat tevoorschijn kwam: zwanger! Mijn emoties waren erg gemengd. Ik was erg blij, maar ook heel bang. Ik besefte nu pas dat ik pas 15 jaar was en al zwanger. Ik voelde me echter sterk omdat mijn vriend achter me stond, hij had zelfs al tegen mijn buik gefluisterd dat het kleintje maar goed moest groeien. Mijn ouders waren natuurlijk heel erg kwaad en wilden dat ik meteen terug kwam. Dat heb ik geweigerd omdat ik wist dat het niets op zou lossen. Toen ik daarna met mijn vriend erover praatte, en hij vroeg hoe we het dan moesten doen vertelde ik hem dat we waarschijnlijk niet door konden gaan met school en werk moesten zoeken om een huisje te kunnen betalen. We konden immers niet bij zijn vader of mijn ouders in huis wonen. Daar schrok hij heel erg van, maar hij stond nog steeds achter me.

We hadden besloten het nieuws aan zijn vader te vertellen als we terugkwamen. Toen we echter bij hem thuis aankwamen, bleken mijn ouders daar al te zijn en die hadden het hem al verteld. Hij was heel erg kwaad, ook omdat we het hem nog niet verteld hadden en hij heeft tegen mijn vriend gezegd "als je bij haar blijft en het kindje houdt kom je het huis niet meer in". Mijn vriend was ten einde raad en is in huilen uitgebarsten. Ik werd zo kwaad dat iedereen zich tegen ons keerde dat ik huilend ben weggestormd. Uiteindelijk wel teruggekomen, maar ik was vastberaden dat ik het kindje wilde houden. Mijn vader heeft een paar dagen lang niet tegen me gepraat en alleen maar opmerkingen over abortus gemaakt. Hij had zelfs allemaal informatie uitgeprint en heeft mij enorm onder druk gezet om abortus te laten plegen. Hij heeft ook gedreigd me het huis uit te zetten en weet ik het wat nog meer. Als ik er aan denk word ik weer zo kwaad! Op een gegeven moment hield mijn moeder het niet meer vol en die liet me weten dat ze achter me zou staan als ik toch besloot het te houden. Maar mijn vader was gebroken, hij zei dat hij gefaald had als vader, en dat mijn leven nu verpest was, en het leven van mijn ouders ook. Dat als ik het kindje liet komen, dat zij dan de rest van hun leven ongelukkig zouden zijn en zich zouden schamen voor mij en mijn kindje. Uiteindelijk ben ik met mijn moeder naar de dokter geweest, die het er niet eens over heeft gehad of ik het kindje al dan niet zou houden. Hij heeft me meteen doorverwezen voor een abortus, naar wat ik wilde werd niet gevraagd. Hij zei zelfs dat de 5 dagen bedenktijd die verplicht zijn niet nodig waren. Ik heb heel hard nagedacht in die tijd, dit alles speelde zich af in een week. Ik ben meerdere keren van huis weggelopen, maar altijd ten einde raad weer teruggekomen. Ik snapte dat het bijna onmogelijk was om op jonge leeftijd een kindje te krijgen, al helemaal als niemand achter je staat en je vriend gedwongen wordt je in de steek te laten omdat hij anders ook op straat komt. We zouden geen toekomst hebben. Uiteindelijk heb ik dus ingestemd met een abortus, maar ik drong erop aan dat ik onder algehele narcose wilde. Uiteindelijk ben ik met mijn ouders naar een abortuskliniek gereden in Den Haag. Mijn vader wilde eerst niet mee maar ik zei dat ik het graag wilde dus heeft hij het uiteindelijk wel gedaan.

In de kliniek was het een hel. Eerst kreeg ik een gesprek met een vrouw om te bepalen hoe lang ik al zwanger was. Ik was precies zes weken zwanger. Ze begon me direct uit te kefferen omdat ik zei dat ik het eigenlijk wilde houden. Ze zei dat ik niet goed snik was, wat ik wel niet dacht op mijn leeftijd en hoe ik ooit dacht dat kindje op te kunnen voeden. Gelukkig waren de twee dokters die de operatie uitvoerden wel heel vriendelijk, mijn moeder is bij me gebleven tot ik in slaap viel. Ik weet nog dat ik in die stoel werd gezet met mijn benen uit elkaar, en dat ze mijn armen en benen vastzetten. Ik had een hele nare droom tijdens de narcose en toen ik wakker werd heb ik urenlang alleen maar gegild en gehuild. Ik wilde dit helemaal niet! Ik wilde het houden! Het was mijn kindje! Ik heb dit mijn vriend nooit kunnen vergeven, en daarom is het een jaar later ook uitgegaan. Ook mijn ouders heb ik het nooit kunnen vergeven dat ze me totaal geen steun hebben geboden, terwijl ik hen juist het meest nodig had. Ik was pas 15! Na de abortus is het onderwerp eigenlijk doodgezwegen en hebben we het er nooit meer over gehad. Ik heb mijn kindje Luca genoemd, en hij of zij zou nu 5 en een half jaar oud zijn. Met mijn vader heb ik het er nog 1 keer over gehad, en hij heeft toen toegegeven dat hij fout heeft gehandeld maar dat hij het als enige oplossing zag.

Wordt vervolgd..

 

Op mijn 18e ben ik het huis uit gegaan, ik ging studeren in een andere stad. Ik heb af en aan wat vriendjes gehad, maar niets serieus. Ik werkte in een kledingwinkel in de weekenden, en er werkte daar een jongen die ik heel erg leuk vond. Hij was alleen wel al 31. Op een avond vroeg hij of ik met hem mee ging naar huis. Toen we daar aankwamen, bleek dat hij in een huis van een reintegratieproject woonde, en dat het een ex-gedetineerde was. Ik wist nog niet waarom, daar kwam ik later pas achter. Die avond hebben we seks gehad, ik was op dat moment niet aan de pil. Ik was niet zwanger gelukkig. Opeens praatte hij niet meer tegen me daarna en ik heb het zo gelaten. Tot een paar weken later, toen we een etentje hadden van het werk. Hij bleek ook een collega van mij geprobeerd te hebben versierd, maar die ging er niet op in omdat ze hem niet vertrouwde. Die avond was ik heel kwaad en heb ik flink wat drankjes op, omdat hij voor mijn neus met die collega zat te flirten. Aan het einde van de avond heeft hij me weer zo ver gekregen met hem mee te gaan naar zijn huis, hij woonde inmiddels op zichzelf. Daar hebben we weer onbeschermd seks gehad. De dag erna wist ik ergens al dat ik zwanger zou zijn. Ik wist dondersgoed wat de ricico's waren, maar heb geen morning after pil gehaald, ik denk omdat ik nog steeds spijt had van de abortus en nog steeds graag een kindje wilde. Ook had hij hele mooie praatjes en leefde ik in een fantasiewereld waarin we een gelukkig gezinnetje konden worden.

Een aantal dagen voor ik ongesteld moest worden had ik al een positieve test in mijn handen, ik was dus weer zwanger. Ik durfde het die jongen niet te vertellen, hoewel hij wel heel vaak had gezegd dat hij zo graag kinderen wilde, mede door zijn leeftijd. Uiteindelijk sprak ik hem via internet, en hij vroeg me als grapje of we al een kindje verwachtten. Toen zei ik ja, en hij vroeg me om meteen naar hem te komen. Hij was heel erg blij, en wilde dat ik bij hem in zou trekken met de kleine. Ik zou dan wel fulltime moeten werken en stoppen met studeren, zei hij. Ik was allang blij dat hij me niet dumpte en dat ik weer zwanger was, dus stemde overal mee in. Toen kwam de dag dat ik eigenlijk ongesteld had moeten worden. Ik was hard aan het werk en opeens voelde ik iets lopen. Ik ben snel naar de wc gegaan en zag dat ik bloedde. Toen wist ik al dat het foute boel was. Ik heb de maandag erna direct de dokter gebeld maar ik kon pas terecht voor een echo 2 weken daarna, omdat het nu te vroeg zou zijn om iets te zien. Inmiddels was het mijn 19e verjaardag en logeerde ik bij mijn ouders. Ik had de griep maar weigerde om medicijnen te nemen, vanwege de zwangerschap. Op een ochtend werd ik wakker en stonden mijn ouders in mijn kamer, ze wisten al dat ik weer zwanger was. Ze begonnen direct vragen te stellen, van wie het was en waarom ik niets had verteld. Dit keer stond ik echter veel sterker in mijn schoenen en zei dat ik het zou houden en dat wat ze ook zeiden het geen verschil zou maken, dat ik niets meer met ze te maken wilde hebben als ze me dwars zouden zitten. Ze reageerden veel liever en zeiden dat als dat mijn keuze was dat ze het er dan mee eens waren. Ik vertelde dat ik al een week af en aan bloedingen had, dus dat ik nog niet eens zeker wist of het wel goed zat en dat ik een echo had anderhalve week later. Die jongen zou met mij meegaan had hij beloofd. In de tijd tussen mijn positieve test en de echo heb ik hem misschien 2 keer gesproken en 1 keer gezien. Hij reageerde niet meer op mijn telefoontjes, reageerde nergens meer op. Hij wist wel dat ik bloedingen had en dacht dat ik al niet meer zwanger was, hij wilde de echo niet eens afwachten. Maar hij zei wel, dan kunnen we het gewoon opnieuw proberen. Ik dacht dus dat hij serieus met me was. Achteraf hoorde ik van een andere collega dat hij zware borderline heeft, en meerdere zelfmoordpogingen heeft ondernomen. Dat hij als kind seksueel mishandeld is door een familielid, en dat hij in de gevangenis zat omdat hij geprobeerd heeft dit familielid te ontvoeren.

De dag voor de echo probeerde ik hem te bellen, maar ik kreeg hem niet te pakken. Hij wist de tijd en waar het was, we hadden al een plek afgesproken. Ik heb 20 minuten op die plek zitten wachten, hij kwam niet opdagen. Uiteindelijk ben ik dus met knikkende knieen alleen naar die echo gegaan, daar bleek er dus geen vruchtje meer te zijn. Ik had een miskraam gehad. Dit was met vijf weken en vijf dagen zwangerschap. Mijn wereld stortte in. Daar lig je dan, alleen in een stoel, kijkend naar een echo van een lege baarmoeder. Dit was heel moeilijk, en ik ben huilend naar huis gefietst. Ik heb die jongen gebeld toen ik thuiskwam, en hij nam opeens wel op. Eerst zei hij dat hij ziek was en daarom niet kon komen, later dat hij het huis niet uit durfde omdat hij bang was dat hij terug moest naar de gevangenis. Hij heeft wel 100x zijn excuses aangeboden en zei dat hij me later nog zou bellen. Ik heb hem uitgescholden, en wist dat hij me nooit meer zou bellen. Ik heb niets meer van hem gehoord. Na twee maanden dacht ik het wel aan te kunnen hem weer te zien, dus ben ik hem op gaan zoeken op zijn werk. Een grote vergissing, ik ben er een week lang van overstuur geweest. Hierna heb ik hem nooit meer gezien of gesproken gelukkig, maar ik hoorde van een andere collega dat hij ontslagen was wegens ongewenste intimiteiten bij meerdere vrouwen op het werk. Achteraf ben ik blij dat het zo gelopen is, al is het natuurlijk verschrikkelijk om een miskraam te krijgen. Maar dit was zo'n foute man, daar wil ik echt geen kinderen van.

Inmiddels zijn we twee jaar verder. Ik heb mijn studie afgemaakt en ben naar het buitenland verhuisd. Daar ben ik mijn huidige vriend tegengekomen, we wisten allebei direct dat we voor elkaar bestemd waren. We willen in mei volgend jaar gaan trouwen, en we gaan in december samenwonen in een groot huis. Nu werk ik nog als oppas, maar hierna ga ik doorstuderen via het internet en ik ben daarnaast fulltime secretaresse bij het bedrijf van mijn vriend. Mijn vriend is 29, ik zelf ben nu 21 en hij wil net als ik heel graag kindjes. Ook hij heeft een ongewenste zwangerschap meegemaakt, toen hij 19 jaar was, zijn vriendinnetje heeft ook abortus laten plegen. Omdat we zo zeker zijn dat we met elkaar verder gaan, en we een stabiele basis hebben, ben ik afgelopen september met de pil gestopt. Op 9 november ben ik erachter gekomen dat ik weer zwanger ben! Ik ben nu vier weken zwanger, en vind het nog heel spannend omdat ik bang ben voor weer een miskraam. Mijn vriend en ik zijn helemaal in de wolken! Wel ben ik erg benieuwd hoe iedereen dit keer zal reageren. Over een maand gaan we naar Nederland op vakantie en wil ik het mijn ouders vertellen. Wellicht is drie keer scheepsrecht, en zullen mijn ouders blij voor me zijn. Zijn vader zal denk ik wel erg geschokt zijn, ik verwacht van die kant van de familie nog wel wat weerstand te krijgen.

Nu ik zelf een aantal jaar verder ben wilde ik graag mijn verhaal met jullie delen. Ik hoop ook een aantal lessen mee te geven; Als je nog geen stabiele basis hebt voor een kindje, begin er dan ook niet aan! Zorg ervoor dat je een huis hebt, een stabiele relatie en een inkomen. Mocht je per ongeluk zwanger raken, volg dan alsjeblieft je hart en laat NOOIT onder dwang een abortus plegen, want ik heb er tot op de dag van vandaag spijt van. Laat je niet inpalmen door types die alleen op seks uit zijn. Heb nooit onbeschermd seks! En tenslotte, mocht je alles op een rijtje hebben en heb je een kinderwens, ga er dan gewoon voor! Ik word op mijn 22e moeder, en daar ben ik hartstikke trots op! Wat mensen ook zullen zeggen, ik sta nu dusdanig sterk in mijn schoenen dat niemand me meer van de wijs kan brengen.

 

Humbly bedankt voor je lieve reactie
Ik weet zeker dat wij het nu met zijn drietjes prima gaan redden, en dat mijn ouders ook blij zullen zijn voor ons
En genieten, dat doe ik elk moment!