Hallo dames, Hebben jullie dat ook wel eens? Van die momenten dat je denkt, een tweede daar beginnen we niet (meer) aan, een is genoeg? We hebben een heerlijke dreumes (13 maanden) en hij is hartstikke lief, maar soms betrap ik me er zelf op dat ik denk, was hij maar 4 jaar dan kan hij naar school en heb ik de dagen vrij ... Ik zorg graag voor hem, maar soms breekt me dit op. Ik mis mijn vrijheid soms. We willen in principe wel voor een tweede gaan, maar nu moet ik er nog niet aan denken. Hoe ging het bij jullie? Hadden jullie ook dit soort momenten en hebben jullie uiteindelijk wel/niet voor een tweede gekozen?
Hier wist ik eigenlijk meteen dat het er bij eentje zou blijven. Wij wilden er allebei "maar" één. Nu moet ik zeggen dat wij allebei "al" 36+ zijn, dus misschien speelt dat ook wel mee.
Hier wisten we meteen dat we er graag twee wilden, maar liever niet teveel leeftijdsverschil. Dus nu twee kindjes met 14 maanden verschil. Wij zijn dus straks redelijk achter elkaar van luiers enzo af. Ik denk overigens nooit goh waren ze maar 4 dan kunnen ze naar school ik denk eerder ja leuk waren ze maar ouder dan kun je nog meer met ze ondernemen!
Als ik niet zo graag een hbo-diploma had gewild; had ik ondertussen ook alweer zwanger geweest. Ik zou het liefst zoveel kinderen hebben als ik (wij ) kunnen verzorgen.
Ik heb zoiets ik vind het goed zo, niet omdat ik geen zusje of broertje ooit voor Thirza zal willen, maarrr dan denk ik weer aan de zwangerschap en die helbevalling en dan haak ik gelijk af. Mijn man wil wel graag meer kinderen maar snapt mij gelukkig heel goed.
Heel graag een 2e al zei ik meteen na de spoedkeizersnede dit doe ik nooit meer Al mis ik de momenten alleen met mijn vriend soms best wel....genieten wij daar dubbel van als hij op bed ligt savonds... Maar de uitstapjes enz heerlijk... Dat hij straks kan spelen met een broertje of zusje... Maar na 2 stoppen we ook definitief hahahaha
Ik was zelf volmaakt tevreden en gelukkig met onze oudste. Ik genoot volop van hem, met het ouder worden werd alles steeds makkelijker en ik zou nooit net zoveel van een ander kind kunnen houden, dacht ik. Maar ik wilde niet dat hij als enigst kind zou opgroeien, gunde hem een broertje of zusje. Mijn man was alleen als kind en vooral hij wilde dit graag anders voor zijn kinderen. Dus toch voor een tweede gegaan en die is er inmiddels. En het is toch weer heerlijk. Qua liefde zit het gelijk goed en het is zo lief om mijn jongens samen te zien, de oudste is echt dol op zijn broertje. Ik kan niet wachten tot ze straks echt samen kunnen spelen.
Bij ons is de twijfel lang groot geweest omdat het plots zoveel drukker is geworden met een baby erbij. Inmiddels zijn we allebei wel klaar voor een tweede maar mijn man is soms toch bang dat hij absoluut geen vrijheid meer gaat hebben om klusjes te doen in huis enzo. Gisteren zeiden we nog tegen elkaar: 'had J. er nog niet geweest dan was dit al gedaan, en hadden we dan al gedaan, was dat al afgewerkt', omdat we dan meer konden sparen en zelf konden doen aan werken ipv alles uit te besteden (ik kon het afgelopen niet helpen omdat ik alleen voor J. moest zorgen). Maar ik ben zo blij dat J. er is, hij is echt een vervollediging van ons leven, ook al duurt alles er wat langer door, ik vind dat niet erg en mijn man eigenlijk ook niet. In juni gaan wij voor een tweede en we kijken er allebei wel naar uit, ik sowieso, maar mijn man begint nu toch ook steeds vaker erover te praten. Echt fijn dit, want zo weet ik zeker dat ik hem niet ergens in dwing.
Altijd gedacht meerdere kinderen te willen/krijgen. Echter de vorige zwangerschap verliep niet vlekkeloos, tot 15 weken extreem beroerd en vanaf 16 weken zorgen om kindje, en veel lich klachten, dus genieten was er niet meer bij, ook de bevalling was niet echt een pretje, die eindigde in een spoedkeizersnede. Met een heel lang herstel door problemen met de wond. Nu denk ik, dat wil ik niet meer mee maken, maar eigenlijk wil ik ook niet dat dochter alleen blijft. En ik denk juist, oh nee over 3 jaar moet ze al naar school.... Dus of er hier nog een tweede gaat komen, we weten het gewoon niet, we willen wel, maar durven eigenlijk niet. Ik mag van de gyn ook pas volgend jaar weer zwanger worden, dus we hebben nog even bedenktijd.
Ja, ook mijn zwangerschap en bevalling en bekkeninstabiliteit tijdens en na (nu nog steeds) de bevalling zijn een reden om het bij 1 te houden. Maar ons idee van te voren was 2 kindjes. Heel soms twijfel ik, maar het idee om niet voor mijn eigen kind te kunnen zorgen als ik weer zwanger wordt is wel een reden om het bij 1 te houden voorlopig! En tja, soms heb je dagen dat je denkt, konden ze maar naar school/oppas/achter het behang. Maar de meeste dagen vind ik het schitterend!
Ja hoor hier denk ik ook wel eens aan de vrijheid die ik had en dat je met een tweede nog meer vrijheid inlevert. Denk ook zeker dat wel uit maakt wat voor kind je hebt! Onze zoon is een schat maar vraagt veel aandacht, verborgen reflux en ongeduldig. Vriendin van mij heeft een heel makkelijke baby..... Daar zou ik er ook wel meer van willen!
Ik krijg de laatste weken veel de vraag te horen: en wanneer komt de 2e? Ik krijg er een beetje de kriebels van als ze het vragen. Mijn kleine meid is nog maar 15 maanden, maar anderen vinden het blijkbaar al weer tijd voor een 2e. Ze zouden dan iets meer dan 2 jaar schelen als ik nu gelijk zwanger zou zijn, maar eigenlijk vind ik het heerlijk zoals het nu is. Het lijkt mij gewoon best pittig om zwanger te zijn met een dreumes erbij. En als er een baby bij zou zijn om dan alles te combineren. Ik zie wel hoe het allemaal loopt. Het komt waarschijnlijk vanzelf wel dat gevoel om nog een lief klein babytje te willen. Het lijkt me sowieso niet leuk dat mijn dochter als enig kind opgroeit, maar het is altijd maar afwachten of het allemaal mag lukken. Nu eerst lekker genieten van onze meid.