Vertellen of niet?

Je hoeft echt niet perse oude verslagen aan te leveren. Als dat gezegd wordt zou je een andere plek kunnen zoeken om onderzoek te laten doen. Het kan wel zijn dat het onderzoek uitgebreider is dan met voorinformatie.
Ik zou wel open zijn. Er is eerder onderzoek gedaan, daar kwamen voorlopige conclusies uit, maar jij herkent jouw kind daar niet in. Je wilt wel dat er nogmaals gekeken wordt maar bent bang voor de invloed van het eerdere onderzoek. Dat is toch iets wat je eerlijk kunt zeggen?
Het is denk ik wel belangrijk om eerlijk te blijven en dan ook b eerlijk aan te geven wat kg en wel en niet wilt delen. Anders wordt het ook zo ingewikkeld lijkt mij.

 

Ik zou eerst afwachten wat de juf te vertellen heeft denk ik.

 

Maar zoals meerdere dames hier zeggen , aan de juf vertellen dat er onderzoek is grdaan in het verleden wat een voorlopige uitslag was dus je houdt nog even voor je wat het is en dat je op basis van wat de juf nu aangeeft een definitief onderzoek laat doen en dat je dan meer laat weten. En vergeet niet, ook na het tweede onderzoek ben je niet verplicht deze met de juf te delen. Of je je zoon ermee helpt moet je zelf beslissen maar dan heb je wel voor jezelf duidelijkheid. Als jij zegt dat je hem nooit als autistisch zou bestempelen dan hoef je je ook geen zorgen te maken . Of misschien heeft hij een lichte variant waardoor een paar simpele aanpassingen hem al helpen.

 

Dan zeg je dat je nu niet meer kunt zeggen en de verslagen niet kunt overleggen omdat die diagnose een voorlopige was waar je het niet mee eens bent. Dat je na een nieuw onderzoek en een eventuele diagnose wel volledig openheid zult geven.

Ik ken een geval van een kind dat ernstige gedragsproblemmen had op school. KIND is onderzocht maar ouders wilden dat verslag niet geven. Juf kon ze nie dwingen alleen kon ze hun zoon niet goed helpen ondat ze niet wist wat er speelde. Je kunt niet gedwongen worden. Of het in je voordeel is is een tweede maar het is privacygevoelige informatie waarvoor jullie uitdrukkelijk toestemming moeten geven.

Wel kan het zijn als je zoon onderzocht gaat worden dat juf een deel moet invullen van hoe zij jouw zoon ervaart. Maar dat is dus voor er uberhaupt een diagnose is vastgesteld.

 

Ik weet wat het betekend, maar ik denk eigenlijk dat jij het ook weet, maar je wilt het niet begrijpen. Als ik je reacties lees, lees ik een moeder die erg veel van haar kind houdt, maar niet wil zien of aan zichzelf wil toegeven dat er iets mis is (of zou kunnen zijn) met haar kindje. Je kunt hier blijven vragen wat je moet doen, maar je weet zelf heel goed wat het beste is voor je kindje, voor ieder kind trouwens, eerlijkheid!! Een juf/school/kinderpsychiater/orthopedagoog, al deze mensen zijn er niet om jouw leven te verpesten, maar in dit geval om je kindje te helpen.... sorry als ik geïrriteerd overkom, maar je helpt je kindje er niet mee om dingen te verzwijgen, je krijgt er een onzeker kind van die zich niet goed genoeg voelt en niet kan voldoen aan de verwachtingen van zijn ouders.

Pervasieve ontwikkelingsstoornis wil zeggen dat een een stoornis in het autistisch spectrum is, dit wil niet zeggen dat hij klassiek autisme heeft, het kan een kleine stoornis zijn ook. Er zijn genoeg mensen met pdd-nos die 'gewoon' functioneren in de maatschappij en waar je weinig tot niets aan ziet aan de buitenkant, maar dit wil niet zeggen dat de gewone maatschappij ook altijd makkelijk is voor ze. Als je de hulp accepteerd en aanvaard zal je hier mee leren omgaan en je zoon ook en hem een fijner leventje aan kunnen bieden.

C-gas 40 betekent zoiets als een (sterke) vermindering van realiteitsbesef en communicatie (dus geen spraakachterstand, maar meer begripsmatig, hij begrijpt niet wat er bedoelt wordt.
40 is een 'lage' of lees; best ernstige score (score is van 0-100)

De ontwikkelingsachterstand betekend dat hij zich langzamer ontwikkeld, maar dat zegt op jonge leeftijd minder.

 

Dit hele verhaal rammelt echt aan alle kanten en doen mij als hulpverlener in het gedwongen kader juist nog meer zorgen maken...
Ten eerste en belangrijkste: een melding bij Veilig Thuis wordt niet alleen gedaan omdat een kind niet goed spreekt. Dan speelt er meer. Kom ik bij het tweede dat hierop aansluit: waarom zo geheimzinnig over de verslagen? Staat er iets in dat sommigen niet mogen lezen wat de melding bij VT kan verklaren? Ten derde: hoe kun je in vredesnaam het ergens niet mee eens zijn als je de uitslag niet eens snapt en hier om hulp moet vragen daarover? Volgende: waarom zo standvastig géén herhaalonderzoek? Ik denk namelijk niet dat de eerste reden dat je het er niet mee eens bent op waarheid berust. Er speelde meer... Zo help je je zoon niet. Op een gegeven moment komt het uit. Anderen zullen de verslagen gaan lezen. Zeker als jij zo vasthoudt aan het niet willen laten zien. Doe wat met alle adviezen hierboven want het lijkt erop dat hoe meer wij zeggen dat je rechtsaf moet slaan, jij toch links gaat...

 

Nou, ze zegt dat als ze haar zoon niet zou laten onderzoeken dan Veilig Thuis zou worden ingeschakeld. En ik ksn me goed voorstellen als je een keer een vervelende ervsring hebt gehad met hulpverleners dat je dan niet staat te springen om hulpverleners vrijwillig weer bij je leven te betrekken. Dat is logisch. Ik kan me ook voorstelllen dat haar is verteld wat de uitkomsten zijn en nu het bijna twee jaar later weer opspeelt dat die termen je niets meer zeggen in het verslag.

Ik denk dat ts gezien het huidige gedrag van haar zoon weet dat ze niet meer om de onderzoeken heen kan en dat ze niet weet hoe ze zijj juf moet informeren omdat ze het immers niet vanaf het begin heeft verteld. Dan zie je natuurlijk allerlei doemscenarios voor je. Met alle info uit dit topic hoop ik dat ts tot een goed besluit komt waar ze volledig achter staat ongeacht de uitkomst. Want niets zo erg als dat je jezelf moet verwijten dat jij medeschuldig ben aan de problemen van je kind omdat je geen goede keuzes voor hem hebt gemaakt:

 

TS, ik zie dat je dezelfde vraag nu op het Viva forum gesteld hebt met veel minder informatie. Wat verwacht je nu eigenlijk? Je hebt hier zoveel antwoorden, adviezen en ervaringen gekregen maar je lijkt je er niks van aan te trekken. Jij zegt dat je je zoon zou accepteren hoe hij is, ook als er iets niet helemaal blijkt te kloppen. Ik geloof er helemaal niks van. Volgens mij staat het je allemaal niet aan.

Ik kan je nu vertellen dat als jij tegen beter weten in gewoon helemaal niks doet, je jezelf ontzettend gaat tegenkomen. Als je zoon toch iets heeft dan gaat het niet weg door maar je kop in het zand te steken. Het zal dan waarschijnlijk alleen maar erger worden. Wie weet komt je zoon niet meer mee op school straks. En dan? Wie is dan de dupe? Je zoon natuurlijk!

Ook heb ik geen antwoord gekregen wat de vader van je zoon hiervan denkt. Heeft hij hier dan geen mening over?

 

Ik ben schoolpsycholoog. Je mag me ook gerust een pb sturen.
Ik snap jouw dilemma eigenlijk wel hoor.
Hij was 3 jaar, jullie herkenden hem er niet in en daarnaast in de nieuwe DSM is PDD-nos geen diagnose meer...
Wat wel speelde was dat er zorgen waren op verschillende gebieden en dat verschillende hulpverleners zagen dat hij zich niet gemiddeld ontwikkelde. Dit laatste zou ik vertellen. Ik zou zeggen dat jullie hem toen ook op aanraden van orthopedagoog hebben laten opzoeken, maar dat jullie je niet konden vinden in de uitkomst. Dat daarom bij Kentalis een onderzoek is gedaan en dat jullie je hier meer in kunnen vinden. Psychologisch onderzoek is bij kinderen 2 jaar geldig omdat er bij kinderen gewoon erg veel kan veranderen in een korte tijd. Er wordt vaak gewerkt met uitgestelde diagnoses, dwz voorlopig en niet voor niets moesten vroeger herindiacaties afgegeven worden.

Ik snap Youtan als leerkracht die zegt ik wil kinderen zo goed mogelijk begeleiden en heb daardoor behoefte aan zoveel mogelijk informatie. Dat is natuurlijk ook zo! Maar lijkt mij het belangrijkst dat je dan beschikt over zoveel mogelijk recente informatie en ook praktische informatie waar je echt handvatten door krijgt. Ik denk dat je iets weet als iemand zegt
: hij heeft PDD nos, maar toch is elk kind anders. Je hebt dus niet altijd een diagnose nodig om de juiste hulp te bieden. Echter voor de acceptatie van de omgeving en bij het kind zelf is het wel vaak fijn om het beestje een naam te geven. Maar het kind is geen autisme, het heeft autisme en dat is een onderdeel van het kind en elk kind heeft een andere aanpak nodig...
Ik zie staan dat er toentertijd sprake was van een ontwikkelingsachterstand, dit betekent waarschijnlijk dat hij laag uit kwam op IQ onderzoek? Dat zou ik wel noemen dat daar ook zorgen over waren. Je zegt nu ook te zien dat het niet allemaal goed loopt. Mijn advies zou nu dan ook zijn om het nu hij wat ouder is goed uit te laten zoeken in samenwerking met school bij een instantie waar jullie je goed bij voelen en die ook begeleiding naderhand kan bieden en met jullie bekijkt waar je zoontje behoefte aan heeft.
Het gaat niet om het label, maar om de juiste aanpak zodat hij lekker in zijn vel zit, op kan bloeien en op school voldoende kan leren.
Ik zou dus open naar school hoe zijn en aangeven dat jullie deze zoektocht samen willen aangaan. Ik zou wel noemen dat jullie negatieve ervaringen in het verleden hebben, dat hij toen is onderzocht en dat je dit niet eerder hebt verteld omdat je bang was voor een label, terwijl jullie niet achter de diagnose stonden. Je kunt dan in het gesprek zelf bepalen of je PDD nos wel of niet noemt. Je kunt ook zeggen dat ze symptomen van autisme bij hem zagen en dat jullie dit nu ook wel af en toe zien.
Succes! En nogmaals je mag me een pb sturen.

 

Ik ben het trouwens wel eens met bovenstaande feedback naar jou toe dat het ook goed is om bij je zelf na te gaan wat maakt dat jullie er niet achter stonden.
Ik kan me heel goed voorstellen dat h ook een stukje acceptatie kan zijn. Het is ook niet niks als je kind 'anders' is en mer hulp nodig heeft etc. Maar ik heb ook tieners gezien die aangaven altijd al geweten te hebben dat ze anders waren en er heel veel moeite mee hadden dat dit niet duidelijk was (en voor hun ouders het gevoel hadden dat ze tekort schoten). Zij waren heel blij met uiteindelijk een diagnose. Eigenlijk bijna alle kinderen die ik zie met een diagnose vertellen hier open over en schamen zich hier niet voor...
Ik denk dus dat het goed is om jezelf af te vragen of jullie je er misschien voor zouden schamen en zoja, waarom dan. Wat wil je voor je kind? En is dat realistisch? Waar is hij bij gebaat? Mijn ervaring is dat openheid naar de omgeving en naar je kind toe en in dit geval ook naar jullie zelf toe uiteindelijk zorgt voor begrip en groei en dat geheimen, ontkenning en het niet willen accepteren kan leiden tot stagnatie bij het kind en onbegrip van de omgeving.

 

Volgens mij geef je zelf het antwoord al. Je wilt niet alles vertellen omdat je er niet achter staat, maar wilt wel de juiste hulp voor hem. Dat is je goed recht en is in mijn ogen niet direct schadelijk, als je maar eerlijk bent naar school waarom je het niet wilt delen en vanaf nu wel samen met school naar een oplossing wilt zoeken. Dit zou ik letterlijk zo tegen school zeggen en aangeven dat jullie opnieuw een onderzoek willen met medewerking van school, zodat jij en school weten hoe hij het beste geholpen kan worden. Ik zou school dan echt bij het traject betrekken. Dan doe je het in mijn ogen hartstikke goed voor je zoontje en voor school.
Maar ik zou zeggen: doe het snel, hoe eerder hij de juiste begeleiding krijgt hoe beter en hoe eerder jij werkt aan een goede relatie met school ook hoe beter. Daarnaast: slapeloze nachten over het achter hebben gehouden van info is niet nodig! Gewoon vertellen. Een leerkracht kan zich hier vast in verplaatsen als je aangeeft het achter gehouden te hebben omdat je bang was wat er met die info zou gebeuren. Leerkrachten zijn ook mensen gewoon vanuit je gevoel eerlijkere hoe het zit!
Succes!

 

Heb je je ha gebeld?