Vertellen of niet?

Ik vind het nogal wat zoals je dit schrijft.

Ik heb nl ook niet het volledige verslag aan een leerkracht, want daar gaat het immers om, laten lezen. Een hulpverlener heeft een geheimhoudingsplicht, een leerkracht niet.
Ik ben in alles open en eerlijk geweest naar de psycholgen die onze zoon hebben onderzocht, ook over mijn jeugd. Zij hebben dit aangehoord binnen het onderzoek, hun eigen conclusies over gemaakt en het een en ander in het verslag beschreven.

In dit geval niet relevant voor school, voor hulp van onze zoon. Moet ik dit alles maar open en bloot laten lezen in een verslag? Aan iemand die er niets aan heeft EN geen geheimhoudingsplicht heeft? Lijkt mij niet toch?
Dat was jouw punt 2. En ja, dat is mijn verhaal, niet die van ts. Maar zowel jij als ik weten niet wat er in dat verslag staat. Dus je kan daar niet over oordelen!

Volgens mij ben ik al blij dat ik jou, met al je veroordelen, niet ben tegen gekomen als hulpverlener. Denk je nu echt dat je op deze toon iemand helpt?
Ik hoop dat je irl meer open staat...

 

Een leerkracht heeft misschien geen beroepsgeheim, maar wel degelijk een discretieplicht, oftewel een arbeidsrechtelijk ambtsgeheim.
Als leerkracht mag je bijv niet met externen over leerlingen praten zonder toestemming van ouders.

Dus ik begrijp niet waarom je dusdanige belangrijke informatie over je kind zou verzwijgen tegenover een persoon die bijna de helft van de dag met je kind doorbrengt?? Je kunt er toch ook rustig bij vertellen wat jouw idee en gevoel is bij het hele verhaal? De leerkracht heeft ook echt het belang van jouw kind bovenaan!

 

Ik kan het me wel goed voorstellen hoor! Natuurlijk heeft iedereen het belang van je kind bovenaan staan maar dat wil niet zeggen dat je er hetzelfde over denkt wat het beste is in net belang van je kind. Ik had daar ook een heel groot meningsverschil over met de psycholoog van mijn dochter. Echt niet dat ik de verslagen met school zou hebben gedeeld! En later heb ik ook gewoon gelijk gekregen, die diagnose klopte niet en het speciaal onderwijs hier in de regio zou alleen maar meer schadelijk zijn geweest voor mijn dochter, daar is iedereen het nu over eens.
En ik lees hier maar dat diagnoses zo zorgvuldig gegeven worden, nou ècht niet hoor! De psycholoog kon het niet eens verdedigen, maar ik moest maar op zijn klinische blik vertrouwen, het niet zo zwart wit zien, het zou pas zichtbaar worden in de pubertijd, je zag het niet door haar hoge intelligentie en meer van dat soort onzin.

Ik denk dat bij een second opinion het gewoonlijk is dat ze de oude verslagen doornemen. Ik zou er wel op vertrouwen dat ze daar met een open blik naar kijken.

 

Goed zo! Dat is stap 1.

Ben je nu bij dezelfde organisatie of naar een andere organisatie? (hoef niet te weten welke hoor, ben gewoon nieuwsgierig)
Je kan vaak vooraf al kijken wat de wachtlijsten zijn.

 

Als je ook zo omgaat met clienten kan ik me wel voorstellen dat mensen het vertrouwen in hulpverleners verliezen. Wat een aannames zeg!

 

Niet alleen maar hé?


Laat andere kindjes voor wat het is. Elk kindje is anders en je weet niet welke kindjes er misschien al een diagnose hebben of niet. Je weet niet wat er in hun huis gebeurd.

 

Delen met school was niet van toepassing. Het gaat nu goed met haar maar het ligt erg complex en is daarmee erg privacygevoelig. Ik zal je even een pb sturen.

 

Heel goed!
Wat fijn dat ze met 2 weken al contact met je gaan opnemen. En mochten ze het niet doen; soms kan een belletje erachteraan helpen.


Volgens mij, zo kom je op mij over, wil je het beste voor je zoon. En of hij nu wel ass heeft en jij het niet ziet of dat hij geen ass heeft en een verkeerde diagnose heeft, tja dat kunnen wij niet zeggen.
Ik denk dat een nieuw onderzoek je de bevestiging kan geven. Of wel ASS of geen ASS. En ik denk dat op het moment dat je zelf twijfels hebt of de diagnose mogelijk verkeerd is je het beste de onderzoeken opnieuw kunt laten doen. En ik lees dat je dat gaat laten doen.
Het enige wat ik hoop is dat als er de diagnose ASS uit komt je eraan gaat werken dit te accepteren en de vragen stelt als "waarom", "hoe" en "wat". Zodat je weet waarom deze diagnose en welke uitingen dus kenmerken zijn van die diagnose.
ASS is heel breed, je kan niet zomaar zeggen; Pietje is zus en zo en heeft autisme, mijn kind is anders en heeft het dus niet.

Kijk naar Jaimio. Zij geloofde ook niet in de diagnose ass, die haar dochter wel kreeg. Ze heeft gelijk gekregen.
Op de juiste manier koppig of eigenwijs zijn kan in sommige gevallen goed zijn.

 

Ik had over koppig zijn over jou (Eigenwijs/koppig in de zin van niet eens met de diagnose en dat dit niet perse iets negatiefs hoeft te zijn)

De leerkracht wil alleen wat het beste is voor jouw zoon. Ze wil jou niet kwetsen oid.
Ga zo open mogelijk het gesprek in... En als je ergens over na wilt denken, zeg dat ook. Het mag. En "nee" is ook een antwoord!

 

Ik weet het, het kwam op mij over dat iertje het hele verhaal niet eens heeft gelezen en dan komt zwaaien met haar expertise als hulpverlener. Daar heb ik een hekel aan.

Maar nogmaals, je hoeft die verslagen niet te delen he. Gewoon een open gesprek met de juf hebben. En fijn dat je al over 2 weken terecht kan.

 

Hier wil ik even op in haken, wij herkenden het ook niet bij onze zoon, die zich prima profileerde op de peuterspeelzaal, buiten het feit dat hij niet van smerige handen hield, alle automerken kende en herkende en van iedereen zijn/haar nummerbord onthield was er weinig aan hem te merken . (eerste kind)

Toen hij in groep 1 kwam "viel" hij pas op, knutselen vond hij niets, de groep was veel te druk, hij lette heel veel op details (zo wist hij precies op welke dag juf welke schoenen aan had gehad) en was hij boos omdat hem belooft was dat hij naar school ging en ze hem maar niets leerde. Juf schrok zich het apezuur toen hij haar notitie's begon voor te lezen en haar begon te wijzen op een spelfout die ze had gemaakt en toen pas is het balletje gaan rollen

Hij is onderzocht en daar kwam asperger met een disharmonisch iq uit.

Dus dat TS haar kind (nog) niet herkend in de gestelde diagnose kan ik heel goed voorstellen.

TS ik zou in gesprek gaan met school en aangeven dat deze diagnose gesteld is, school/juf kan daarop haar aanpak met hem wijzigen omdat ( simpel gezegd) de "normale" aanpak/manier niet altijd bij hem werkt.

 

Jij gaat er vanuit dat ze het niet wíl zien en dat hulpverleners het altijd bij het rechte eind hebben. Maar dat is niet altijd zo. Soms spelen er meer dingen en heeft de hulpverlener geen expertise op dat andere vlak. Ik heb het meerdere keren gezien. In de kliniek bij ons werd alles héél snel op autisme gegooid. Dat gebeurde niet alleen bij mijn dochter.