Hoi! Naar aanleiding van een gesprek gisteravond met twee vriendinnen waarin zij aangaven dat ze vonden dat ik zo weinig huil.. vraag ik me af of ik nou echt zo'n uitzondering ben. Ik huil eigenlijk nooit. Hoogstens een keer of twee per jaar. En dan bedoel ik dus niet om een film of iets zieligs op tv, maar om iets waar je uit jezelf verdrietig om bent. (Bijvoorbeeld ruzie of gemis ofzoiets) Mijn man noemt me weleens robot omdat het lijkt of niet veel dingen me echt raken, maar van binnen voel ik vaak juist heel veel! Maar het komt er bij mij dus niet uit door te huilen, eerder door boosheid of frustratie bijvoorbeeld. Dus: hoe vaak huil jij uit jezelf?
Na mijn twee bevallingen veel meer dan mij lief is Er zijn soms dagen (opvallend vaak de paar dagen voor mijn menstruatie) dat ik gewoon in huilen kan uitbarsten om alles... om me daar vervolgens de volgende dag over te verwonderen en te schamen
Ben best gevoelig en sinds de zwangerschap is dat alleen maar erger geworden. Ben snel overrompeld en trek me heel veel dingen aan. De laatste tijd valt het mee omdat ik te moe ben om te huilen.
Ik ben een echte jankerd. Sowieso verdriet (een overlijden bijvoorbeeld) maar ook vaak uitonmacht of frustratie. Als de weg doodloopt in mijn hoofd dan komen de tranen bij mij
Ai, ik ben momenteel net een geiser, je weet maar nooit wanneer ik kan uitbarsten. Lang leve de hormonen.
Hier ook niet zovaak. Ook 1 of 2x in het jaar. En als ik huil dan ben ik alleen. Vaak in de auto omdat dan net het verkeerde met heel veel herinneringen word gedraaid. Mensen vinden mij dan ook snel hard. Terwijl ik vind dat dat wel mee valt.
Sinds de zwangerschap echt om heel veel. Ik zat gisteren bijvoorbeeld het songfestival te kijken en 1 van die meiden keek op een bepaalde manier in de camera en dat raakte me zo dat ik begon te huilen. ( vooral door de gedachten dat hun moeder zo ziek is) Maar normaal gesproken huil ik heel weinig. Ik ben altijd een beetje vlak geloof ik.
Idem hier Huil echt supersnel boos, verdrietig als ik iets zie wat mij verdrietig maakt . Zieke kindjes oudere mensen die verwaarloosd verhalen daarvan etc. Om het maar over programmas maar niet te hebben. Vermist spoorloos dat soort programmas. Dan jank ik vaak nog meer als die mensen in het programma zelf . Mijn man kijkt me dan echt aan van here we go again hhhh. En echt als ze komen dan blijven ze komen. Mijn man zegt vaak voor de grap heb je daar een ondergrondse reservoir zitten ofzo.hhhh Raken jouw tranen niet op. Nope heb nog een heeeele voorraad.
Hahahaha @proudmommy1982 mijn man vind het prima. Enige is dat ik de film hachi niet meer mag zien van hem. Eerste keer ging nog, tweede keer kwam hij de kamer in en zag mij volledig over de rooje naast onze hond liggen huilen. Sindsdien, voor mijn eigen bestwil, niet meer
Sinds de geboorte van mijn dochtertje al sneller en nu door de hormonen is het weer regelmatig raak... om zorgen om mijn vader, een rot rooster op het werk, een geboorte op tv... vreselijk! Ik kan alles nu erg snel zwart zien en kan dan moeilijk meer helder nadenken
Sinds de zwangerschap ben ik ook een stuk emotioneler geworden. Zit regelmatig met vochtige ogen tv te kijken of een tijdschrift te lezen. Verschrikkelijk..
Ik kan zo janken om tv (ik ben echt een mietje wat dat betreft, bijv bij Hotel Syndroom als ze zo blij zijn) of bijvoorbeeld bij Break Free! Maar voor de rest huil ik ook niet zovaak.
Ik ook.precies dit. Vaak uit boosheid en frustratie maar ook van verdriet. Ik huil zeker wekelijks, maar kan ook vaker zijn.
Hier huil ik zelden. Toevallig afgelopen maandag op de fiets onderweg naar de seh, van schrik, vreselijk vond ik dat.
Ik huil heel vaak. Voor de geboorte van mijn kinderen was dat niet zo. Tegenwoordig heel snel, van verdriet / frustratie / onmacht / geluk. En dan ook nog eens regelmatig bij andersmans verdriet / frustratie / onmacht of geluk... ben dus best een jankerd hihihi