Onze dochter is vanaf de geboorte al een heel gevoelig meisje. Heel snel overprikkeld, úren achter elkaar huilen, overstuur wakker worden in de nacht, etc. Ook nu is ze nog heel gevoelig. Ze vind het contact met vreemde mensen (maar ook met de juf op de speelzaal) niet leuk, speelzaal is ze in januari gestart en gaat eigenlijk nog heel moeizaam. Ze observeert vooral heel veel maar doet zelf niet actief mee. Ze kan heel slecht tegen veranderingen, ziet elk klein detail, etc. Nou heb ik e.e.a. gelezen over hooggevoeligheid bij kinderen en ik herken daar in haar zoveel van. Ik vroeg me af wie 'beslist' of je kind hooggevoelig is, en wie is nou diegene die ouders daar het beste in kan ondersteunen. Hoe kwam je erachter dat jou kindje hooggevoelig was en wat helpt in het dagelijkse leven om dit voor iedereen wat makkelijker te maken.
Tja...het is natuurlijk ook echt de leeftijd... Sommige kinderen zijn gevoeliger dan andere kinderen. Mijn dochter is volgens de omgeving heel gevoelig. Dat was de eerste tijd super moeilijk omdat je het eerst dus niet echt weet. Is het alleen de leeftijd? Of misschien wel meer... Onze dochter vindt contact met anderen niet zo erg...maar wel nieuwe situaties. Of als ze iets eng vindt dan vindt ze dat extreem eng. Ik laat het los en laat haar gewoon zichzelf zijn. Langzaam ( hoe ouder ze wordt) gaat het beter en kan ze er zelf beter mee omgaan. School weet ervan en bij andere activiteiten laten we haar zelf de stap zetten zodra ze er zelf klaar voor is. Bijvoorbeeld met zwemmen. Als peuter heb ik haar gewoon veiligheid gegeven.
Mijn oudste is HS (+ de rest). Toen hij twee was zijn we met hem naar een cranio sacraal therapeut geweest voor extreme driftbuien die volgens haar een gevolg waren van zijn geboorte (de manier waarop). Ik ben ervan overtuigd dat dat waar was, want nadat hij klaar was met de behandelingen heeft hij nooit weer zo'n extreme bui gehad. Wij hadden van een van de leidsters van de psz al een stapel papieren meegekregen met info over hoogsensitiviteit en daar herkende ik hem deels wel in, maar niet helemaal. Volgens deze therapeute had de leidster het bij het rechte eind. Voelsprieten tot aan de hemel. We hebben aardingsoefeningen met hem gedaan om hem zijn lichaam beter te laten ervaren. Hoe het precies allemaal werkt weet ik niet, maar sindsdien is hij veel beter kan hij de wereld veel beter handelen. Het is geen diagnose, 20% van de wereldbevolking is (hoog)sensitief. Het komt nu wel veel meer tot uiting omdat het leven veel gejaagder is, veel meer prikkels, veel meer indrukken. Mijn zoontje keek ook van de zijlijn toe, het leek dan of hij een afweging aan het maken was of het veilig genoeg was om mee te doen of niet. Soms lukte dat, soms niet.
Tips die wij meekregen van de therapeut: rode oren, wit gelaat is vaak een teken van overprikkeling. Zoek de rust dan op. Maak dingen voorspelbaar, zoekt je kind zelf de rust op, laat dat dan toe. Het geeft zijn/haar grens aan. Bekijk per dag/moment wat je kind aan kan. Heb je iets op de planning wat veel prikkels oplevert en gaat dat niet lukken, pas dan je planning aan (indien mogelijk natuurlijk). Ik zal eens kijken of ik de rest nog kan vinden, het is hier inmiddels allemaal automatisme geworden.
Er zijn ongekend veel mogelijkheden om hier mee om te leren gaan. Er zijn ook talloze mogelijkheden tot begeleiding hierin. Je kunt je k ind nu eenmaal niet helemaal vrij houden van prikkels, dat gaat niet. Maar daar waar je kan kun je ondersteuning geven om ze goed te verwerken. Je kunt overleggen met een pedagoog, maar je kunt ook voor een periode massages laten geven bijvoorbeeld. Je kunt naar een homeopaat om te zien welke remedies haar kunnen helpen. Maar het gaat erom dat het voor jullie goed voelt. Ik weet niet in welke regio je woont? Kun je wellicht de speelzaal wat minderen en dan weer rustig opbouwen? Ga samen lekker naar het bos, wandelen, zoek de rust op. Maar masseer haar zelf ook bijvoorbeeld. Mijn dochter is ook zeer sensitief en wij zelf ook. Dat lijkt soms makkelijk, maar dat is het mooi dus niet Zeker niet als we alle drie moe zijn, dan kan het hier enorm knetteren. Het is zoeken naar jouw manier, naar haar manier. Waar liggen haar behoeftes? Bij ons helpt het in bad gaan bijvoorbeeld goed. Drupje lavendel of roos erbij en dan lekker afdrogen met een wat ruwere handdoek (lichaam wordt geprikkeld, meer contact, voelen, aarden). En dan masseer ik haar ook nog. De laatste tijd geeft ze zelf goed haar behoeftes aan en soms komt het voor dat ik alleen haar voeten maar hoef te doen. Weer een andere keer alleen haar hoofd of handen. Qua school is het voor ons een geluk dat er kleine klassen zijn en het ritme zit er goed in, dus dat is fijn. Maar toch merk je duidelijk wanneer het genoeg is. En dan helpt het om haar bijvoorbeeld even met haar tablet te laten spelen. Dan kan ze even focussen op wat anders en in haar eigen wereld terug stappen. Nog niet zo lang geleden vroeg ze zelfs of ik de "masseer-mevrouw" niet even kon bellen. Als ze ergens baat bij heeft is het dat absoluut. Als je meer wil weten, mag je altijd een pb sturen.