Ik heb een niet lichamelijk vraagje. Een half jaar geleden, toen mijn vriend en ik besloten om te gaan proberen om zwanger te worden, was hij heel enthousiast en kon bijna niet wachten om vader te worden. Na een vakantie met een 2 jarige, twijfelt hij of hij er wel klaar voor is. Ondertussen praat hij nog wel heel liefdevol over kinderen. Nou vraag ik me af of jullie mannen ook ineens zenuwachtig werden. Ikzelf vind het natuurlijk ook heel spannend maar dat hoort er ook bij lijkt mij. Mijn vriend raakt altijd beetje in paniek voor grote gebeurtenissen dus was eigenlijk ongebruikelijk dat het in eerste instantie niet kwam. Maar hij twijfelt nu dus of we wel opnieuw moeten proberen (we hadden pauze ingelast vanwege timing rond emigratie, waar hij trouwens ook cold feet voor heeft). Ik heb hem verteld dat het normaal is om het spannend te vinden maar ben opzoek naar ondersteunende verhalen I guess. En hoe zijn jullie ermee omgegaan?
bij ons was ik degene met cold feet, mijn man geen moment. ik begon op te duur om alles te stressen en boos de doen totdat hij zei: "vind je het wat te spannend worden lieverd?" toen begon ik super hard te janken dat ik het spannend vond, dat we misschien wel slechte ouders zouden zijn, dat we dan een leven zouden verprutsen, of dat juist ons leven zo zou veranderen.. was helemaal over mijn toeren en toen begon hij te lachen met de mededeling dat alles wel goed zou komen. Dat het komt wanneer we er klaar voor zijn en niet eerder. je groeit samen en als het komt dan heeft hij genoeg tijd om te wennen. spannend vinden we het allemaal, iedereen heeft er echt wel over nagedacht. dat maakt je denk ik juist klaar voor wat er gaat gebeuren omdat je niet zomaar in het diepe springt. in jouw geval heeft die 2 jarige hem denk ik echt zwaar bang gemaakt maar een baby is niet meteen 2. je groeit samen daar naartoe (met zijn drieën) en jullie voeden jullie kind wellicht heel anders op waardoor het een heel ander kindje is.
Bedankt voor je verhaal! Die 2 jarige is ook echt lastig maar wordt ook zo goed als niet opgevoed dus durf wel te zeggen dat wij dat anders gaan doen inderdaad. Je hebt inderdaad nog wel even de tijd om eraan te wennen, gelukkig. Ik zie dat jij zwanger bent, gefeliciteerd! Jij hebt je dus iig ingezien dat het een begrijpelijke "angst" is, dat geeft moed. Bedankt
Hoi, Ik kan de "angst" ook wel begrijpen! Heb dat net als jouw vriend dat gevoel ook bij "grote/spannende" gebeurtenissen/veranderingen. Eigenlijk bij alles wat "nieuw" is. Wat betreft over kindjes willen krijgen geen cold feet gehad..maar nu we een tweeling krijgen, waar we dolgelukkig en dankbaar voor zijn!!, kan ik ook wel zo nu en dan lichtelijk in paniek raken en denken Ohh my god, kan ik dat allemaal wel aan straks? Gelukkig heb ik een hele geruststellende "komt wel goed schatje!" man die zich niet gauw gek laat maken. Dat helpt enorm. En mijn ouders hebben ook een tweeling gehad(ik zelf hihi) en kunnen me ook goed geruststellen. Denk ook dat je vriend wat is geschrokken door de 2jarige die kennelijk niet de makkelijkste is.. das natuurlijk niet zo bevoorderlijk voor zijn beeld van hoe het zal zijn. Iedereen kan natuurlijk een kindje met problemen krijgen.. maar je gaf ook al aan dat de opvoeding van dat kindje niet zo goed gaat, dus ik zou je vriend ervan proberen te overtuigen dat die situatie niet representatief is voor hoe het zal zijn in het algemeen / bij jullie! En verder zeggen dat het idd heel normaal is om het spannend te vinden om voor het eerst ouders te worden. Ik bedoel, wie heeft dat nou niet? Het is ook een lifetime changing thing. Het zou bijna 'raar' zijn als je het niet spannend vindt. Maar als zovelen jullie al voor zijn gegaan..kunnen jullie het ook. Oh en naast dat het spannend is, is het natuurlijk heel erg bijzonder, leuk en een verrijking om kindjes te mogen krijgen. Zou die punten benadrukken..de leuke kanten zegmaar Hoop dat ik je een beetje geholpen heb met wat je misschien kunt zeggen..Hopelijk gaat je vriend er gauw weer positiever tegenaan kijken!
Hier hetzelfde. Ik zie sowieso altijd beren op de weg, dus nu ook. En maar uitstellen en uitstellen, toch ervoor gegaan, om vervolgens jankend een vriendin op te bellen 'dit wil ik nie-iet!!!' terwijl ik al wist dat ik zwanger was. Maar zeker weten, je groeit er echt in! Ik doe nu allemaal dingen die ik me een jaar geleden niet kon voorstellen. En alles wat je mist komt wel terug! We zitten hier nog relaxed op de bank filmpjes te kijken, hoor Ik vind het nu geweldig als m'n meisje naar me lacht, dusse laat hem maar een keer met mij praten, ik haal hem wel over
Kinderen gaan ook door allerlei makkelijkere en moeilijkere fases. De peuterfase is bij veel kinderen best pittig, maar duurt niet eeuwig En daarvoor is een hele lange periode om je kind te leren kennen en er oneindig veel van te gaan houden. En dan kun je een hoop van je kind hebben hoor
Bedankt voor jullie verhalen! Het helpt zeker. Ik vind het ook fijn om te horen dat het inderdaad normaal is en het zal hem zeker helpen. Deze ronde is sowieso al "verloren" denk ik dus ik denk dat ik het nog even laat bezinken en begin van volgende ronde eens opbreng. Ik zal dan inderdaad ook herhalen dat die 2jarige absoluut niet representatief is, dat weet hij ook eigenlijk wel, en dat het heel normaal is om zenuwachtig te zijn. Deze week gaat hij weer op ons, ook tweejarige, buurmeisje oppassen. Normaal heeft hij het dan daarna er veel over dus hopelijk ziet hij dan in hoe leuk het ook kan zijn/is. Het is inderdaad ook een goede om te zeggen dat je niet gelijk een twee jarige hebt. Ik denk wel dat we eruit komen. Hij was heeft altijd graag kinderen gewild en was zo enthousiast toen ik aangaf dat ik er klaar voor was (hij dacht altijd dat ik later zou zijn), dat komt wel terug. Jullie verhalen hebben me voor nu in ieder geval even gerustgesteld. Nogmaals bedankt!