Mijn moeder is 67 en heeft al ca. 15 jaar de ziekte van Alzheimer. Ze zit al 6,5 jaar in een verpleegtehuis. Ik kan me niet herinneren hoe lang het geleden is dat ik nog echt contact met haar kon krijgen maar wel al jaren geleden. Toen ik 2 jaar geleden met een zwangere buik langskwam reageerde ze daar niet op en toen ik een jaar later met mijn zoontje van 5 maanden langskwam helaas ook niet. Ik voel me wel eens schuldig dat ik de afgelopen 2 jaar amper ben geweest. Maar dat zijn helaas ook tropenjaren voor ons geweest. Vanaf week 22 in de zwangerschap heb ik verplicht bedrust moeten houden en zelfs de laatste 7 weken in het ziekenhuis gelegen en mijn zoontje heeft de eerste 4 maanden na zijn geboorte in het ziekenhuis gelegen vanwege zijn hartafwijkingen. Hij gaat binnenkort op voor open hartoperatie nummer 4. Vroeger ging ik wel elke twee weken toen ik het gevoel had nog enigszins contact met haar te hebben. Ze woont ook helaas ruim een uur rijden bij ons vandaan. Ik zou zelf niet willen dat iemand zich verplicht voelde mij te bezoeken als ik het zelf niet meer zou beseffen en ik weet zeker dat mijn moeder daar ook zo over zou denken. Sterker nog ik weet zeker dat ze niet zo had willen leven maar toen we erachter kwamen dat ze Alzheimer had was het al te laat en was ze niet genoeg meer bij zinnen om een euthanasie verklaring te laten opstellen. Ze was begin 50 en bovendien was mijn vader terminaal ziek. Nooit gedacht aan Alzheimer. En nu werd ik gebeld dat het sinds het weekend heel slecht met haar gaat. De arts wil ons spreken over 'het einde'. Aan de ene kant ben ik heel opgelucht want eigenlijk hoop ik al jaren op een 'snelle' en pijnloze dood, maar opeens is het zo definitief. En moet ik gaan nadenken over de uitvaart enzo. En het is net 2 maanden geleden dat mijn schoonvader overleed. Ik wilde misschien even van me afschrijven.
Heel veel sterkte, ik heb zelf een ernstig zieke vader, waarvan wij weten dat ook hij niet heel lang meer te leven heeft, en dat is gewoon zwaar. Hij is ontzettend moeilijk en egoïstisch in de omgang geworden en dat maakt het erg moeilijk om er mee om te gaan. Ook wij hopen op een snelle en zo pijnloos mogelijke dood, al klinkt dat erg hard! Ik probeer altijd voor ogen te houden hoe hij vroeger was, dat helpt een beetje. Een dikke knuffel voor jou!
Veel sterkte! En schrijf het maar lekker van je af! Ik hoop dat je veel steun ontvangt van je naasten! (Partner, vrienden, broers en zussen)
Heel veel sterkte! Mijn oma heeft ook Alzheimer gehad en als ik terug denk aan mijn oma, dan kan ik me haar helaas ook alleen herinneren met de ziekte. Voel je vooral niet schuldig dat je er niet veel bent geweest, zoals je schrijft hebben jullie een heftige tijd achter de rug. Ook weet ik dat mijn vader het moeilijk vond zijn moeder, mijn oma, te bezoeken omdat dan de realiteit, dat ze je niet meer herkent, nog harder aankomt.
Allereerst heel veel sterkte. Mijn schoonvader ligt al bijna vier jaar in comateuze toestand in een verzorgingshuis. Er is weinig tot geen contact mogelijk. Er zijn al vaak momenten geweest dat het erg slecht ging en in augustus hebben wij ook een gesprek gehad over het 'einde'. Erg moeilijk, ondanks dat je weet dat het gaat gebeuren. Alleen heeft hij het ook deze keer gered... Ik voel me ook regelmatig schuldig over het feit dat we niet vaak gaan. Maar wij krijgen geen contact, hij kent de kinderen niet en mijn oudste vermijdt mijn schoonvader liever. Ze loopt met een boogje om hem heen. Ook veel sterkte met de operatie van je kindje, het is veel wat jullie op je bordje krijgen.
Moelijk zeg! Heel heftig allemaal en zwaar. Mijn oma heeft na een hersenbloeding nog een lange tijd in een verpleeghuis gezeten. Ze herkende ons gelukkig nog wel hoor, maar ze was erg in de war en had waanverhalen. Daarnaast was ze soms niet wakker te krijgen of als ze wakker werd, staarde ze zo'n beetje alleen maar voor zich uit. Het was voor ons ook een uur rijden en soms kwamen we dan helemaal voor niets. Ze heeft een paar heldere momenten gehad in de eerste periode na de hersenbloeding en toen zei ze dat ze dood wou, dat ze het vreselijk vond om op deze manier nog te leven, helemaal afhankelijk van anderen. Ik ben erbij geweest toen ze overleed, mijn lieve oma, het was best moeilijk, maar aan de andere kant wist ik dat dit het beste was voor haar. Veel sterkte!
Ik wil je even heel veel sterkte wensen vanaf deze plek. Je hebt nogal wat op je bord gehad de afgelopen jaren zo te lezen... Ik wens je heel veel kracht en liefde toe!