Dat je hun opvoeding haat of hun ouders... ok... Maare bedenk wel, dat die vader van hun, ook vader is van jullie kleintje... Dus kennelijk is hij toch de perfecte vader die je voor ogen houd. Anders zou je hem niet als vader willen zien, lijkt mij. Stiefkids zijn niet makkelijk, voor niemand niet! Als het zo makkelijk was... kon iedereen ut... Hier heeft kleine man ook eigen kamer (hele zolder) voor 6 nachtjes per maand. Maar ja hij verdient die net zo goed, dit is ook zijn thuis! Wel, als we nog kleintje zouden willen, word het beter ingedeeld en zou hij iets moeten schikken. Maar dan nog verdient iedereen eigen plekje. Wil je wel succes wensen, snap best dat het frustrerend is soms...
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een beetje schrik.. Ik weet uit ervaring dat het niet altijd makkelijk is maar weet ook, wederom uit die ervaring dat het ook een hele hoop scheelt hoe je er zelf in staat. Mijn vriend heeft 2 kids en eerlijk is eerlijk, het is niet altijd even leuk geweest. Vooral in het begin niet. Zijn kids zijn hier wel vaker dan bij bij jullie het geval is maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het altijd alleen maar leuk was! Ik was in het begin ook passief wat betreft de regels. Ik vond sommige dingen ook niet oke maar het enige wat daarvoor helpt is praten met je partner. Heel veel praten! Je wilt niet weten hoe veel wij praten over alles. Open en eerlijk, je moet alles kunnen zeggen. Wij zijn beide van mening dat als ze hier zijn ik mij ook mag bemoeien met de regels. Het is ook mijn huis en ik moet mij daar ook prettig voelen. Sinds ik dat ben gaan doen is het er hier stukken op vooruit gegaan! Niet dat het slecht was maar ik merkte wel dat als ik mij niet zo met ze bemoeide ze mij ook links lieten liggen wat hartstikke logisch is. Je moet het samen doen, niet de hele opvoeding bij je vriend laten, als ze bij jullie thuis zijn dan mag jij je er ook mee bemoeien. Ergens gaan zitten en je dood ergeren heeft niemand wat aan. Je moet zelf ook investeren in een goeie band met de kinderen al vraag ik mij wel eerlijk af of dat bij jou nog gaat lukken, je klinkt zo verbitterd over ze. Hier heeft dat echt geholpen, begrijp mij niet verkeerd ik heb ze nooit gehaat ik heb ze altijd hartstikke leuk gevonden maar heb het soms wel moeilijk gehad met dingen. Maar dat valt in het niets bij wat de kinderen allemaal meegemaakt hebben. Zo'n scheiding is niet niks. Sinds ik hier meer met ze bemoei en dus ook de regels hanteer is het hier thuis stukken leuker geworden en vind ik het leuk als ze er zijn en jammer als ze weer gaan, ik kan oprecht zeggen dat het super kids zijn en dat ik van ze hou. Je merkt andersom ook dat ze mij lief vinden en dat ze blij zijn als ze hier zijn, ze willen altijd langer blijven. Hier komt over een een week of 8 ook een kleintje bij maar kan oprecht zeggen dat ze er super zin in hebben. En zij niet alleen, ook ik kan niet wachten tot we straks lekker met z'n 5en lui kunnen doen op zondagochtend.
Oh nog even over de opvoeding, over de grote dingen in de opvoeding bemoei ik mij niet, dat is iets tussen mijn partner en zijn ex maar gewoon de regels in en om huis daar mag je je best mee bemoeien. Je hoeft geen toeschouwer te zijn in je eigen huis. Besef wel dat zoiets tijd kost, bij jou zijn ze al wat ouder, zoiets is niet in een weekend geregeld maar als je consequent blijft en ook jij en je vriend meer op 1 lijn gaan liggen dan moet dat goedkomen. Al denk ik wel dat jij je houding moet veranderen. Dat zeg ik niet om je af te branden maar ik denk dat jij inmiddels zo negatief bent dat je alles daardoor ook negatief ziet. Ik weet niet of er in jullie huishouden maar 1 tv is maar als jij echt zo'n migraine had dan vind ik het persoonlijk niet eens zo'n gekke vraag of je naar de slaapkamer wil gaan zodat de anderen wel tv kunnen kijken. Ik weet uiteraard niet op welke toon hij dat gevraagd heeft maar besef wel dat een jongen van 17 nou ook niet op zijn hoogtepunt is, waarschijnlijk midden in de puberteit arme jongen weet ook niet wat hij moet en dan zit zijn stiefmoeder ook nog s de hele tijd dat hij er is te chagerijnen. Kinderen voelen een hoop aan. Ik zou echt proberen om goed te praten met je partner. Wat wil hij qua opvoeding, wat wil jij en probeer daar een middenweg in te vinden. Probeer daarnaast om ze eens anders te bekijken, om het positief te zien en die negativiteit kwijt te raken. Nogmaals, dat zal niet in 1 of 2 weekenden bekeken zijn maar wees eerlijk, zo kan je ook niet leven. En als het gewoon echt niet werkt dan zou ik zo niet langer doorgaan maar apart gaan wonen. Is ook niet leuk maar dan hebben de kinderen weer leuke blije mensen om zich heen en dat is heel belangrijk.
Wij hebben ook een samengesteld gezin en dat valt inderdaad écht niet mee! Het enige wat helpt is PRATEN PRATEN PRATEN! Met z'n allen, de kids erbij en beide partners. Eerlijk zeggen wat je vind en wat je wil. En HEEL VEEL tijd samen doorbrengen mét de kinderen. Geef de kinderen regelmatig complimenten en bevestig hun positieve gedrag. Enig idee hoe moeilijk het is voor kinderen in een samengesteld gezin? VEEL moeilijker dan voor een volwassene hoor! Ik vind het echt te ver gaan hoe jullie met die kinderen omgaan. Leef je eens een beetje in. En dat iedereen je de hemel inprijst en anderen 'het niet met ze zouden uithouden' tja....lkr zo'n verhaal van één kant. Ik zou zeggen doe er wat aan, die kinderen kunnen dat niet alleen die hebben daarin veel leiding nodig. Vind het écht zielig voor ze. Hier hebben we ook voor hete vuren gestaan maar zijn er altijd uit gekomen. Nu bijna 5 jaar laten kunnen we zeggen dat wij bij die procenten horen waarbij een samengesteld gezin slaagt. Het duurt 5 tot 7 jaar voordat zo'n gezin helemaal gesetteld is.
jeetje wat een situatie! Ik en mijn man hebben ook een samengesteld gezin en ook genoeg strubbelingen gehad met ex en rechtzaken en dat soort dingen... nu jaren later is de rust wedergekeerd... Mijn man heeft een zoontje van 9 die ik al vanaf zijn 3e jaar ken... en een toen nog puberdochter die nu 22 is en op kamers zit en studeerd.. zij komt hier nooit meer logeren... wat de kamers betreft... dat probleem hebben wij ook gehad toen onze tweede dochter geboren werd en wij maar 3 slaapkamers boven hadden... zijn oudste puberdochter had altijd een eigen kamer, zijn zoontje ook.. toen werd onze eerste dochter geboren en kwam het probleem... zijn dochter wilde haar eigen kamer behouden ivm privacy... kon ik best begrijpen.. zijn zoontje en onze pasgeboen dochter hebben we dus eens in de 14 dagen samen in 1 kamer gelegd... dat ging echt niet werken door de nachtvoedingen werd zoontje steeds wakker... dus dochter bij ons op de kamer... uiteindelijk hebben we zijn oudste dochter zover gekregen om haar kamer eens in de 14 dagen te delen met haar broertje... vond ze echt niet oke! maar het moest gewoon... rust was wedergekeerd, en toen werd ik zwanger van onze tweede dochter.... mijn man heeft er toen voor gekozen om beneden achteraan het huis een slaapkamer aan te bouwen die dus voor zijn dochter en zoon zou worden... en de twee kamers boven voor onze dochters... toen brak de hel los bij zijn oudste dochter... grote drama's gehad... ik vond dat mijn dochters een eigen kamer moesten hebben... zij wonen daar permanent... gebruiken hun kamertje elke dag weer... snap echt wel dat ook zijn kinderen en eigen kamer moesten hebben en die hebben e ook gekregen, heeft ons 10.000 euro gekost en nog ontevreden.. althans zijn dochter dan... zoonlief vond het geweldig leuk gelukkig! Nu zijn we gelukkig verhuisd naar een heel groot vrijstaand huis met 6 slaapkamers en heeft ieder zn eigen plekje met zn spulletjes en privacy... ookal is zijn zoonlief hier maar om elk weekend en de helfden van alle vakanties en feestdagen.. ook hij mag zich hier thuisvoelen..! wat ik heb geleerd is om me niet teveel met alles te bemoeien wat zijn kinderen betreft.. daar hebben ze hun eigen ouders voor... ik zorg voor alles en iedereen en verwacht met repect behandeld te worden maar ook ik moet hun zo behandelen! anders loopt dat helemaal mis hoor... stel je eens voor dat jouw man zegt jouw kind te haten! dan ga je toch door het lint!! jezelf aanpakken en je verantwoordelijkheid nemen ook in je gevoel naar zijn kids toe! want anders gaat je relatie kapot...
Als stiefmoeder van 2 kinderen weet ik hoe zwaar het kan zijn en het begrip vaak ver te zoeken. Voor een luisterend oor en advies praat ik graag met de meiden van stiefmoeders.info daar heb ik veel aan. Wellicht ook wat voor jou?
Ik vraag me af of de meiden die hier reageren ook een samengesteld gezin hebben? want ik kan je wel begrijpen ts. Mijn vriend heeft ook kinderen uit een eerdere relatie en ik het begin is dat niet gemakkelijk geweest iedereen moet wennen en je voelt je soms schuldig dat je je eigen kinderen achtersteld altans zo voelde dat wel eens. nu kan ik gelukkig goed met de kindjes van mijn vriend scheelt ook dat ze nog jong zijn maar ik kan me ook doodergeren aan het geen fatsoen hebben en vreselijk verwent zijn want dat merken we hier ook gelukkig zijn mijn virend en ik het hier over eens wat ons helpt is te denken dat de kinderen er niks aan kunnen doen dat ze verwent zijn of geen regels hebben probeer ze niet herop te voeden maar geef ze een leuk tijd waar ze later op terug kunnen denken bovendien is een kind van 17 een puber en tja die zijn vaak lastig wel vind ik ook dat je je niet ondergesneeuwd moet voelen het is ook jou huisen daar mag je je best mee bemoeien dus ook een stukje opvoeding eigenlijk. troost je zelf met de gedachte dat dat ze 18 zijn dat ze dan niet meer hoeven!
Ik vind je ook erg negatief hoor. Ben blij dat mijn stiefmoeder toch anders met mijn zusje omgaat. Ondanks dat mijn zusje ook absoluut niet altijd makkelijk is. En die daar zelfs full time in huis woont. Wat oudere kinderen hebben ook een veilige thuissituatie nodig. En ik begrijp echt wel dat een jongen van 17 zich verveelt als de tv per se uit moet omdat stiefmoeder hoofdpijn heeft. Omdat jij vroeger naar buiten ging en op stap was betekent dat niet dat dat per se beter is. Misschien heeft hij juist wel heel veel behoefte aan een gezellig gezinnetje. Een knus tehuis. En het is leuk dat je collega's en vrienden het nog geen dag met ze uit zouden houden. Maar volgens mij horen ze enkel verhalen van jou. En jou stiefkinderen zijn niet het probleem maar hun vader die ze blijkbaar niet kan opvoeden. Als mijn zusje de hele dag door brutaal zou zijn dan zou daar wat aan gedaan worden.
En toch heeft stiefzoon dat te accepteren van die tv... Net zoals mijn stiefdochter EN eigen kinderen dat ook hebben te accepteren als wij besluiten dat de tv uit blijft. Ze verzinnen maar zelf eens wat om te doen ipv elke keer vermaakt te moeten worden door de tv.... Misschien heb ik een redelijke strenge opvoeding, maar de kinderen, zowel stief als eigen, hebben hier te luisteren en wij bepalen de regels en niet de kinderen... vind sowieso dat kinderen tegenwoordig veel teveel zeggenschap krijgen en daar worden het over het algemeen geen leukere kinderen van... Maar goed dat is mijn mening....
Het feit dat je je vorige huis moest verlaten vind ik geen excuus om niet eerst uit te zoeken of jullie kinderen elkaar wel liggen, of jullie en ex' manier van opvoeden op 1 lijn zitten. Als je geen relatie had met je huidige vriend, dan had je ook een andere manier gevonden om onderdak te regelen. In alles hebben jij en je vriend jullie geluk op de eerste plaats staan, niet het welzijn van jouw kind en zijn kinderen. Jullie zijn uit "noodzaak" gaan samenwonen, zijn kinderen mogen geen eigen plekje in jullie huis hebben omdat ze er niet fulltime zijn, jullie wilden per se nog een kind terwijl de situatie er overduidelijk niet naar was, je vindt het teveel moeite om even te verkassen naar de slaapkamer als je hoofdpijn hebt. Het is immers jouw huis en je stiefzoon is er slechts te gast. Je hebt je hormonen laten spreken voor je, in plaats van je verstand. Dat je aangeeft het je weinig te kunnen schelen dat je als boze stiefmoeder zal worden gezien, bevestigt dit nog eens. 70% van de samengestelde gezinnen faalt, verbaast me helemaal niets als de prioriteiten zo verkeerd liggen.
Ik denk dat ts nog even moet wennen aan het stiefgezin,en natuurlijk mag zij ook voor haar eigen geluk gaan of samen een ind hebben het is niet de bedoeling dat je alles om stiefkinderen laat dat zijn vaders verantwoordelijkheden niet die van ts. Neemt niet weg dat ik wel vind dat een kind een eigen plek nodig heeft een beetje thuisgevoel wat eigen spulletjes etc daar word het echt beter van
Denk dat het sowieso niet de bedoeling is dat je alles voor je kinderen laat; zowel eigen kinderen als stiefkinderen. Dan kon geen enkele ouder eens naar een feestje of avondje weg want dat doe je ook voor jezelf en niet voor je kids
Jammer dat ts zelf niet meer reageerd. Er hebben hier al heel wat mensen gereageerd die zelf ook een samengesteld gezin hebben.
Kan me er iets bij voorstellen dat TS niet meer reageerd, vind sommige reacties behoorlijk hard over komen en ze wordt daarin weggezet als een egoist die alleen aan zichzelf en haar relatie denkt en niet aan de kinderen en kan me voorstellen dat dat hard aankomt, ik geloof namelijk niet dat er een ouder of stiefouder is die denkt; laat ik nu eens doen waar ik gelukkig van wordt en die kinderen allemaal doodongelukkig maken.... Heb eerder respect ervoor dat ze het zo durft neer te zetten, je moet toch ergens eens je verhaal kwijt. Ben zelf ook een stiefmoeder en moeder en idd wat ik voor mijn kinderen voel voel ik niet voor mijn stiefkinderen. Dat viel me heel erg van mezelf tegen, maar ergens blijk ik toch die biologische band te missen die de liefde voor mijn kind onvoorwaardelijk maakt en dat heb ik nu eenmaal niet met mijn stiefkinderen... Wat dat betreft kan je het als stiefouder nooit goed doen want ben je wel stapelgek met je stiefkinderen is er altijd wel een ex die zich hierdoor bedreigd voelt en dan mag je je weer nergens mee bemoeien en bemoei je je wel ergens mee uit betrokkenheid is het weer niet goed want dan ben je de moeder/vader niet en gaat het je niet aan... Onze dochter heeft intussen ook een ''stiefmoeder'' en natuurlijk moest ik ff slikken; een andere vrouw bij MIJN dochter! Maar... ze is lief voor mijn dochter, mijn dochter vind haar lief en met zowel ex als haar is het contact goed te noemen. Wat kan ik als moeder nog meer willen dan dat er veel mensen houden van het mensje waar ik zelf zoveel van houd.... Maar goed zoveel mensen zoveel meningen en dat is ook geen ramp, maar kan me dus wel voorstellen dat TS niet meer zo nodig hoeft te reageren, denk namelijk dat ze er zelf ook niet trots op is dat ze toe moet geven een hekel te hebben aan haar stiefkinderen en sommige mensen reageren hier vrij heftig op in mijn ogen en dat je dan afhaakt kan ik me indenken.... Het is ook weer zoiets als je alleen reageerd op de reacties die je ''goed uitkomen'' dan wordt daar weer op gereageerd
Het is je vriend die hier als vader iets aan kan doen. Hij heeft regels te stellen en zijn kinderen een veiligheid te bieden die ze door de scheiding zijn kwijtgeraakt. Zeker als moeder geen regels stelt. Zij moeten als 2 volwassenen om de tafel en overleggen hoe ze het aan willen pakken. Ik begrijp niet dat er gewoon geen goede afspraken zijng emaakt tussen die 2, zeker niet nu jullie al samenwonen en zelfs een kind hebben. Verplaats je ook eens in je stiefkinderen. Ik zou ze niet zo op de huid zitten (waarom heeft hij geen baan? waarom is hij zo lamlendig? waarom is zij zo brutaal en vervelend?) maar t gewoon gezellig maken met ze als ze er zijn. Ga desnoods samen Wii'en als het regent of stel voor iets leuks te doen samen. Verder een beetje op de achtergrond blijven en laat je vriend de regels stellen. Hij komt er nu een beetje makkelijk vanaf.
Alsof het lukt om die kids in vier dagen per maand veiligheid, structuur, regels én gezelligheid te bieden...uit ervaring weet ik dat je het heel hard kan proberen maar dat de invloeden die ze de rest vd maand opdoen veel harder hun stempel op een kind drukken. Mijn stiefkids zijn ook onopgevoed en naar mate ze ouder worden valt dat ook steeds meer op. En dan kan papa nog zo hard met ex om de tafel willen om erover te praten maar als de ex dit weigert kun je weinig doen Het is noet zo makkelijk als het lijkt.