Maar ja, ik schreef het al, ik accepteer het als hij niet wil. Ik kan dat wel begrijpen/snappen, want niet iedereen wil trouwen. Maar mijn vriend wéét het niet...hij draait er al jaren en jaren in om....
Sommige mensen hebben gewoon niks met trouwen, hoeft niet per sé iets achter te zitten Als ik heel eerlijk ben vind ik dit al heel wat.. Hij geeft eerlijk toe dat het voor hem eigenlijk niet hoeft.. Maar dat hij het feitelijk voor jou en de kinderen doet.. Het gaat dus niet om het getrouwd zijn, maar met alles er omheen.. Mooie jurk, familie, vrienden, receptie etc. Ik denk dat jullie een middenweg moeten vinden.. Bijv. wel gratis trouwen, zoals hij aangaf, maar dan met een iets groter groepje mensen.. Dus wel broers/zussen ipv alleen ouders.. Het moet voor beide een mooie dag worden (hoe deze ook ingevuld gaat worden) en niet naar de zin van maar één van jullie.. Ik zou het even laten rusten en over een week of wat langzaamaan gaan plannen en overleggen..
ik weet niet of je mijn verhaal nog kan heringeren , mijn vriend is al een keer getrouwd en wilde nooit meer trouwen , maar uiteindelijk wilde hij wel trouwen ..... maar dan klein en intiem. ik had het eigelijk heel groot gewild nu hebben wij de tussen weg gevonden om de ceromonie klein te houden en s avond eeen feest voor overige familie en vrienden mischien is dat wel een goede compromie
Heb je ook gelijk in. (ik vind het zelf alleen heel moeilijk voor te stellen, maarja, dat is mijn ding weer )
Bij mijn man en mij zit er namelijk niks achter.. Zijn getrouwd voor de kinderen en omdat het goedkoper is dan laten vastzetten bij de notaris
Ik denk dat jullie voor jezelf allebei duidelijk moeten hebben wat de reden is van het trouwen. Het klinkt voor hem meer als praktisch, terwijl het voor jou ook wel iets symbolisch lijkt te betekenen. Dit kan een groot verschil in ervaring zijn. Zelf heb ik ook heel lang getwijfeld of ik wel wilde trouwen. Mijn man wilde wel graag, vanwege de kinderen. Voor mij zat er een nare bijsmaak aan een huwelijk (oa door gescheiden ouders). Na een hele tijd heb ik besloten toch te willen trouwen, maar dan op een gratis ochtend, met enkel getuigen erbij en ons zoontje. Niemand mocht er verder van weten. Op deze manier was het huwelijk wel mogelijk wegens praktische redenen, maar kreeg ik niet de 'symbolische druk' van een huwelijk.
Haha, volgens mij denk jij net als mijn vriend. Toch en dan ben ik weer heel eerlijk...(en moeilijk misschien) lijkt mij dit weer vreselijk. Ik wil, als we dan toch trouwen, dat er tenminste iets van gevoel bij zit. Om het zo ondergronds aan te pakken voelt voor mij echt heel somber. Het lijkt wel of mijn vriend zich zou schamen als hij voor familie "Ja" tegen mij zou moeten zeggen, had jij dat ook dan?
Nee, niet alsof ik me zou schamen. Ik zou het gevoel hebben dat er een druk op me zou worden gelegd. HEt gevoel alsof het dwingend is dat je samen moet blijven. Niet dat ik dat niet wil, maar door die scheiding heb ik ook meegemaakt wat voor effect het heeft om weer uit elkaar te gaan (ook qua touwtrekkerij). Daarbij heb ik nooit het gevoel gehad dat mijn man volledig werd geaccepteerd door mijn moeder en voelt het huwelijk naar haar toe teveel als dwingend. Dit terwijl voor mij de belangrijkste bindende factor tussen mijn man en mij onze kinderen zijn. Een huwelijk kan je beëindigen, maar je relatie zal in mijn ogen nooit volledig verdwijnen door de binding via je kinderen. Het klinkt misschien wat moeilijk voor te stellen, maar het bezorgde mij echt een paniek-gevoel (wellicht versterkt door alle huwelijken in de familie die weer verbroken zijn...). Niet-trouwen was voor mij een optie, maar mijn man wilde de zekerheid van het huwelijk wat betreft de kinderen, puur vanwege een mogelijkheid dat ik weg zou vallen en hij misschien nog zou moeten vechten om de opvoeding van de kinderen in handen te houden.
Dank je. Aan deze reactie heb ik heel veel, ik denk namelijk dat hij ook paniekerig wordt van het fenomeen. Maar ik denk dat ik een mooie tussenoplossing heb bedacht... Trouwen op Vlieland, in de vuurtoren of het armhuis. Deze locaties zijn zoooo klein dat er haast niemand anders in past behalve het paar en de getuigen. Als we dan gewoon lekker een weekendje Vlieland plannen en "oh ja, ook nog ff trouwen" dan voelt dat voor hem hopelijk niet zo dwingend en formeel en voor mij voelt het super, want dan hebben we toch een mooie en bijzondere locatie en ervaring...en daarna even lekker samen eten. Als hij er ook geen familie bij wil, dan plukken we wel getuigen van straat...ook goed Oh...als hij straks thuis is ga ik het aan hem voorstellen. Ik hoop dat hij dit ook leuk gaat vinden...zo niet, dan ben ik echt bang dat hij toch echt niet wil...
Hij weet het heel goed, maar het is niet wat jij wilt. Dat is niet leuk, dat snap ik. Het is hierboven goed gezegd, jij wilt niet (alleen) trouwen, jij wilt het hele pakket, terwijl hij zich daar niet prettig bij voelt. En dat snap ik ook. Probeer een compromis te sluiten waar jullie je allebei prettig bij voelen.
Ik zei in het vorige topic al dat het wel duidelijk is dat hij niet wil. Jij zegt telkens dat je nee ook accepteert, maar toch blijf je pushen. Ja sorry, maar zo zie ik het. Nu ook weer dat Vlieland idee, je probeert hem toch meer jouw richting in te krijgen en ik weet niet hoe jouw vriend in elkaar zit, maar bij mijn man zou dat alleen maar averechts werken eerlijk gezegd.
Sorry, maar hier kan ik heel boos om worden. Ik heb al heeeel vaak geschreven volgens mij dat hij het NIET weet. Hij zegt tegen me dat hij graag wil trouwen voor de kinderen en voor mij, voor zichzelf in principe ook, maar iets houdt hem tegen. Hij blijft dus twijfelen en twijfelen! Ik push hem niet om te trouwen, maar om een keuze te maken. En over Vlieland...hij had JA tegen me gezegd, hij wilde trouwen, maar dan klein en zonder familie en niet in het stadhuis. Toen dacht ik:"dan is Vlieland misschien leuk" Sorry hoor, maar we zullen toch een locatie moeten uitzoeken als je gaat trouwen of niet soms? Maar goed, inmiddels heeft hij alweer gezegd dat hij NIET wil, en ook weer gezegd dat hij WEL wil.... Nogmaals, wat er ook uitkomt....ik accepteer het als het maar goed gemotiveerd is. En dat kan hij nog steeds niet hoor!!!
Nee...hij weet het dus niet...vraag maar na... hij is er zelf ook ontzettend verdrietig over inmiddels. Hij wil ook niet meer "mijn vriend" zijn, hij wil echt dat ik zijn vrouw wordt. Hij wil dat ik zijn achternaam krijg, hij wil niet ongetrouwd zijn met kinderen etc etc...maar hij is bang om te trouwen...bang dat hij spijt krijgt. Hij weeeet het dus niet....
Lastig hoor... Zoiets gevoelsmatigs... Want je kunt wel zeggen dat kinderen een veel grotere verbinding zijn dan trouwen (zo zie ik dat iig: trouwen kun je altijd weer ongedaan laten maken, kinderen niet) als hij het niet zo voelt dan kun je daar niks aan doen... Met 'je' bedoel ik niet per se de TS trouwens, maar meer 'men'
Mijn vriend wil ook niet trouwen. Ik denk dat het voornamelijk komt doordat z'n ouders gescheiden zijn, er zit voor hem een nare bijsmaak aan. We hebben ook jaren samengeleefd met kinderen zonder iets geregeld te hebben, want een samenlevingscontract vonden we dan weer zonde van al dat geld. Begin dit jaar hebben we uiteindelijk een compromis bereikt. We zijn een geregistreerd partnerschap aangegaan. En dan alleen omdat het gratis is (gratis ochtend gekozen in het gemeentehuis), alles in 1 keer goed geregeld voor elkaar en de kinderen en tegelijkertijd niet de weerstand die hij krijgt bij het idee van trouwen. Stiekem hoop ik wel dat hij me ooit nog eens ten huwelijk vraagt, heb ook bewust niet zijn achternaam aangenomen, wie weet komt dat in de toekomst nog
dat hij al niet echt erachter stond was mij best duidelijk in het andere topic.. dus dat hij al een stap in jou richting doet vind ik heel wat.. hij neemt zijn deel van het compromis.. nu jij de jouwe nog.. en grote bruiloft kost ook veel geld.. je kan ook leuk samen trouwen met alleen getuige erbij en daarna een klein feestje thuis geven bijv. ik vind kinderen veel meer bindend dan een papiertje..elke manier van samen registeren is ongedaan te maken.. maar kindjes niet.. denk dat jullie goed moeten nadenken wat nou echt belangrijk is.. en leuk leven samen met iets waar jullie beide achterstaan,of iets wat jij graag wilt en hij niet en kost ook veel geld,of niet trouwen en jij blijft hier topics over openen omdat je het er niet mee eens bent. praat met elkaar! en geef mekaar ook een beetje de tijd.. het hoeft niet allemaal morgen toch?
Lieve meiden, bedankt voor alle reacties, maar ik heb toch het idee dat velen niet goed begrijpen wat het probleem is bij ons. Ik lees namelijk heel vaak: "mijn vriend wil ook niet trouwen" en "jij moet ook water bij de wijn doen" Mijn vriend wéét het niet. En nee, ik heb geen onderhandelingsruimte meer, echt niet. Ik ben namelijk al akkoord gegaan met: Trouwen zonder enige familie, met anonieme getuigen, geen feest, geen ringen, geen trouwdagherdenking etc etc. En zelfs dan twijfelt hij nog, wil geen nee zeggen, maar ook geen ja. En dit al jaren lang niet... Uhmmmm daarom vind ik gewoon persoonlijk dat hij uit dient te zoeken bij hemzelf wat nu zijn gevoel bij trouwen echt is, zodat hij een weloverwogen GEMOTIVEERDE!! beslissing kan nemen. Hier kan een slotje op.
Excuse me dat ik 'ook niet trouwen' heb gezegd Hij staat er niet volledig achter, twijfelt... dat valt wat mij betreft zo ongeveer in hetzelfde straatje als m'n vriend. Mijn vriend gaat er alleen anders mee om en zegt voor nu duidelijk nee, maar de oorsprong is dat hij dezelfde twijfels (en waarschijnlijk angsten?) heeft om te gaan trouwen als jouw vriend. Dus in die zin wilde ik je alleen maar wat herkenning mee geven.
Tsjah als hij het echt niet wilt of niet zeker weet.. Ik heb er jaaaaaren over gedaan om toe te geven dat ik wel wilde trouwen.. Mijn man wilde wel maar ik niet. Uiteindelijk na 3 jaar toch overstag gegaan maar dan wel op mijn voorwaarden. ( zo goedkoop mogelijk ) Maar mijn man zei wel dat als ik echt niet had gewild we niet getrouwd zouden zijn maar wel bij elkaar.