Ja, en ook deels angst om zelf een huishouden draaiende te houden. Want dat heb ik altijd gedaan. Hij heeft nooit echt voor zichzelf gezorgd. Ook in de periode dat ik te ziek was om iets of genoeg te doen (oa tijdens zwangerschappen) hebben onze moeders ingesprongen. Ik heb ook echt zorg nodig gehad, tja en hij moest werken.
Ik had respect voor je man... Maar om nu deze onzin er bij te halen! Sorry maar om na zoveel jaar ineens wel die stap durven nemen? Klinkt mij gewoon als een rot smoes om jou een schuldgevoel aan te praten. (Want ik vind dat hij dat nu doet) Ik snap ook niet waarom een vrouw over haar ex 'klaagt' wilt praten met ex z'n baas/collega? Maar goed.. Verder vind ik jou een erg sterk persoon!
Heel dapper en verstandig! Hij heeft ze duidelijk eventjes niet op een rij, sorry hoor, maar een volwassen man, echtgenoot en vader die zo kinderachtig en puberaal doet... ik vind dat je het heel knap oplost door hem een ultimatum te stellen. Anders kan dit wel maaaanden doorgaan tot meneer eens heeft besloten wat hij wil. Ik kan zo slecht tegen dit slappe mannengedrag.
Ik denk dat hij nu hele flauwe smoezen gebruikt om jou hiervan de schuld te geven. En je lijkt er nog in te trappen ook. Ik geloof er geen snars van dat hij nu pas de stap durft te zetten en jouw misstap de aanleiding was, hij zoekt gewoon een excuus. Meid, dit is niet jouw schuld, HIJ is degene die ervan door gaat! Laat jezelf niks aanpraten en neem de schuld niet op je. Je lijkt hem enorm te verdedigen, daar zou ik mee stoppen. Sterkte!
Tja, van 2 kanten waren er dingen niet helemaal goed. Van beide kanten ligt er 'schuld' in hoe onze relatie is geworden. Deze keuze van hem is fout, slecht, dom, egoistisch en daar ben ik heel boos om (en geloof me, dat kan ik goed duidelijk maken). Ik vind het hierdoor veel moeilijker te accepteren en blijvend pijnlijker als het tussen hun gaat werken. Mijn gevoel gaat met ups en downs. Ik ben soms vreselijk boos, dan weer enorm verdrietig. En tegelijkertijd .. sja .. moet ik straks nog met hem door 1 deur. Uiteindelijk zal ik moeten accepteren dat hij deze keuze gemaakt heeft, hoe stom ook. Gelukkig kunnen we op dit moment wel redelijk praten over wat we nu van elkaar verwachten. Anderzijds, waar hij vanavond een paar keer over viel. Dat ik de pijn en dergelijke die hij nu ook heeft bagatelliseer. Dat ik altijd zo doe. 'Ja, voor jou is het erger, maar betekent dat dan dat mijn gevoel er niet mag zijn..?' Zo heb ik hem dan nu uit huis gezet. Vandaag hebben we t de kinderen verteld en morgen wil ik dat hij weg gaat. Zaterdag mag hij ze dan weer zien, maar om praktische redenen (2x 100km rijden) is het voor hem dan fijner en makkelijker om hier weer 1x te slapen. Het is ook nog mijn huis hoor; ik betaal nog steeds de hypotheek. Ja zeg ik, maar ik wil nu gewoon afstand. Ik wil niet meer dat je steeds bij mij in huis bent. Dat vindt hij onredelijk.. Maar goed, het ziet er verder allemaal wel redelijk ok uit, hoe we er uit gaan komen financieel en qua afspraken.
Ik neem de schuld zeker niet op me. Maar binnen onze relatie waren er van beide kanten dingen fout. En hij geeft ook zelf aan dat hij veel dingen fout heeft gedaan, hij zegt of impliceert ook absoluut niet dat de schuld compleet bij mij ligt. Meer bij hem.
Ja, t is niet anders. Ik ga daar in de buurt ook wonen met haar. Dus zolang hij bij zijn moeder/zus blijft wonen voorlopig (is de bedoeling) is het na de verhuizing wel wat makkelijker met bezoekregelingen.
Wel verdrietig en niet leuk, maar ze leken het wel redelijk te accepteren voor nu. Zijn ook goed gaan slapen gelukkig. De oudste zei dat ze het wist ('weet ik'). Of dat echt zo is, vind ik moeilijk, maar ze had zeker wel iets door. Vragen ook van 'hoe heet ze?... oh, mooie naam' en 'ga je dan ook bij haar wonen?'
Begrijp ik nou serieus dat hij het onredelijk van jou vindt dat jij wil dat hij weggaat Hij is niet echt 100% he?
Sterk van je meid enne onredelijk.... je bent nog schappelijk dat hij in het weekend voor de kids mag blijven slapen, hij weet echt niet hoeveel geluk hij heeft met jou, en dat je nog zo cool blijft er onder. Denk aan je kids en jezelf nu meid en hij zoekt het maar lekker uit, wel fijn dat jullie er goed samen uit gaan komen. Succes met alles
Wat een waardeloze vent, zeg. Verliefd worden is één ding, maar de tijd eisen om het maar haar uit te zoeken... Sorry? Hij zou zich de ogen uit zijn kop moeten schamen. Je mag trots op jezelf zijn dat je op deze manier met de situatie om gaat. Ik geef je groot gelijk! Weet je, als je verliefde gevoelens krijgt voor een ander, moet je toch zèlf ook heel graag achter je gezin gaan staan en bij de ander uit de buurt willen blijven?! Maar ja, verliefdheid maakt sommige mensen blind...
Oh, oke....je gaat die kant op verhuize. Dan is voor nu die 100 km wel te doen. En zij woont dus ook daar in de buurt?
En het bedrijf van je ex is dat dan daar ook gevestigd? Of is dat makkelijk te doen om 100 km verderop te gaan wonen van waar jullie werken?
Jeetje, wat een vreselijk moeilijke situatie, maar wat een sterke vrouw ben jij! Die van mij had direct kunnen gaan, maar hier zijn nog geen kinderen in het spel natuurlijk.. Vreselijk dat hij voor z'n verliefdheid kiest en niet voor z'n gezin, maar ik vind dat je heel goed met de situatie om gaat. Echt petje af voor je!
Ik heb niet alles gelezen. Ik vind het allemaal heel naar voor jou. Maar ik moet er wel bij zeggen en niet om het voor jou (ex) man/vriend op te nemen, maar verliefd worden is niet iets wat je in de hand heb. Of dat nou over de app/ datingsite etc is.. Waarschijnlijk had hij het niet gewild om verliefd te worden op een ander. Maar als hij sowieso al dacht dat het op den duur niet goed zou gaan tussen jullie, dan is hij al heel lang niet meer gelukkig met jou, des te groter de kans/wil om voor een ander te gaan. Dit klinkt heel hard, maar wij vrouwen hebben altijd de neiging om de zaak te bekijken vanuit ons eigen beleving. (hoe durft hij! etc etc..) Een man wordt niet zomaar verliefd op een ander en als hij de keus van jou krijgt om na te denken over wat hij wil en kiest hij voor contact met haar, dan is het duidelijk dat hij eigenlijk haar allang gekozen heeft. Waarschijnlijk is het voor hem moeilijk om dit toe te geven omdat jullie samen kinderen hebben en jullie situatie ingewikkelder is (werk etc). Daar denkt hij ongetwijfeld ook over na, waarschijnlijk weegt zijn geluk zwaarder dan het geheel en dat is heel spijtig. Zoals mannen zuinig moeten zijn op ons, moeten wij dat ook op hun en anders zijn we ze kwijt en mannen denken nou eenmaal anders dan vrouwen en kunnen makkelijk afstand doen van huisje boompje beestje/ vertrouwd gevoel zodra zij zien dat een ander dit ze waarschijnlijk meer/fijner kan bieden op de manier waarop zij dit willen. Ik vind het zonder meer vervelend voor je. Ik wens je dan ook veel sterkte en hopelijk komt het goed en bedenkt hij zich..
Wat een onzin, verliefd worden kan je niets aan doen Ik ben nog nooit verliefd geweest, wellicht is dat door mijn kindertijd en jeugd maar toch....verliefdheid gaat weg, soms helemaal en soms over in houden van.