Kinderen zijn weerloos en hebben hun ouders nodig. Ik vind persoonlijk dat je, ook al is je partner niet meer zo 100% spannend als vroeger, je het je aan je kinderen verplicht bent om ze een thuis met vader en moeder te bieden. En dat betekent dat je tegen verliefdheden vecht en bij je partner blijft. Dat ben je aan je kinderen verplicht. Je eigen geluk is, zolang jij de wereld voor je kinderen bent, ondergeschikt aan het geluk van je kinderen.
kinderen worden niet gelukkig als ouders ongelukkig zijn. Je kunt veel beter afwisselend bij gelukkige gescheiden ouders zijn dan bij een "heel" gezin wat ongelukkig is. Neem t niet weg dat als je gekozen hebt voor een gezin, je altijd echt je best moet doen om het gezin in stand te houden... maar niet kost wat kost...alsjeblieft niet.
Niet koste wat het kost, maar je hoort wel gewoon je verantwoordelijkheid te nemen. Een scheiding is altijd traumatiserend voor kinderen, en het huidige systeem van co-ouderschap waarbij kinderen heen en weer moeten pendelen tussen twee adressen is ook absoluut niet in het belang van het kind.
Nee dat is het niet. Scheiden kan ook voor het kind een enorme opluchting zijn. Het is wel gedoe en zoeken naar nieuwe ritmes ed maar traumatisch nee. En een kind hoeft niet bij beide ouders te wonen wanneer daar bij ingestemd wordt door ouders en kind
Hallo, je leeft niet alleen voor je kids hoor. Moet jouw leven dan stil blijven staan omdat je kinderen hebt? Ik denk dat het juist beter is als ouders uit elkaar gaan en normaal tegen elkaar doen dan dat ze continue ruzie hebben en onder 1 dak wonen. Natuurlijk is het niet leuk als ouders scheiden maar bij elkaar blijven omwille van de kids is zoooo achterhaald.
Ik denk dat het traumatiserender is voor een kind als papa en mama iedere dag ruzie hebben dan een scheiding. Mijn ouders (nooit ruzie maar hielden niet meer van elkaar) zijn ook gescheiden toen ik 6 was maar kan niet zeggen dat ik het daar moeilijk mee heb of heb gehad. Ze zijn nu allebei gelukkig met een andere patner en dat heb ik veel liever dan dat ze vanwege de kinderen bij elkaar waren gebleven en diep ongelukkig zouden zijn.
Ik zou nooit bij mijn man kunnen blijven als ik echt heel erg zou zijn gevallen (en dan heb ik het niet over een beetje kriebels) voor een andere man of mijn man voor een andere vrouw. Je moet je leven leven in geluk en liefde en als dat niet meer bij je huidige partner is, dan is dat zo. Wel zou ik bij alleen kriebels er alles aan doen om de relatie te redden. En dat zal niet in een paar weken gebeurd zijn. Heel, heel vervelend als er kinderen in het spel zijn, maar of dat echt traumatiserend is voor het kind, zou ik niet durven zeggen, ik denk wel dat dat in een redelijk aantal gevallen inderdaad zo zal zijn. Ik ken iig genoeg gevallen waarbij de scheiding voor de kinderen ingrijpend (niet traumatisch) is geweest. Voor een kind horen ouders bij elkaar. Een vriendin van mij (enig kind) haar ouders gingen scheiden toen ze 18 was en op kamers ging. Die heeft ze dat zo erg kwalijk genomen, dat zij haar hele leven thuis met twee ruziënde ouders zat! Die heeft daar een serieus trauma aan over gehouden.
Ik vind het ergens vreemd, dat je op geen enkele manier wilt meeveren met de mening van een ander. ALTIJD traumatiserend? NOOIT een opluchting? Kwats. Mijn ouders zijn gescheiden en ondanks het feit dat mijn ouders mij lang hebben voorzien van een liefdevol thuis, is het het beste wat mij is overkomen. Nog nooit, echt nooit heb ik er negatief aan teruggedacht. Ik ken meerdere mensen die er zo over denken. Dus "altijd traumatiserend" vind ik schromelijk overdreven. Dus ja, het kan voor sommige kinderen traumatiserend zijn maar voor veel kinderen kan het ook heel erg meevallen en soms zelfs een opluchting zijn.
Waren mijn ouders maar gescheiden, dan had ik nu misschien nog een leuke band met mn vader gehad! Maar nu heb ik met beiden geen contact meer.
Kids zijn sinds de scheiding hier gelukkiger dan daarvoor. Nu geen spanningen en ruzie in huis! En ze blijven papa ook gewoon zien waarmee ze de band kunnen behouden. Soms is het beter te scheiden dan voor de schijn bij elkaar te blijven. Kids voelen alles heel goed aan.
Ik dacht exact hetzelfde.... Daarom zou ik harder zijn nu, geen afwachtende houding maar je biezen pakken en weg gaan. Laat hem maar flink zweten.
Wij hadden absoluut niet altijd ruzie, zeker niet. Wel vond ik dat hij altijd te weinig deed, in huis en met mij (en ook wel met de kinderen) én niet te vergeten ook voor zichzelf (zijn gezondheid en uiterlijk verslonzen)! Dat was voor mij de reden dat ik hem ook niet meer terug de aandacht kon geven die hij nodig had. We hebben dit vaker besproken, maar hij vond dat het andersom was. Als we meer seks hadden, dat hij dan ook wel meer met mij wilde doen. Nou ja, dit is altijd al zo geweest, ook toen we nog wel meer seks hadden. En nu zegt hij dat hij nooit geweten heeft dat ik meer met hem wilde ondernemen om het tussen ons beter te krijgen..??! Anyway, we zaten al heel lang in zo'n soort sleur. En op zich snap ik wel dat hij denkt dat we idd altijd zo zullen blijven terugvallen. Hij geeft ook aan dat dat aan hem ligt.. Of het nu beter wordt, ook voor de kinderen.. Ik weet het niet. Misschien wel, als ik ook weer iemand vindt die toch beter bij mij past misschien. Maar niemand is perfect.. Lastig te zeggen nu vooraf. Ik weet niet of hij met haar gelukkiger wordt. Op de korte termijn geloof ik dat wel, maar de lange..? Volgens mij was er vanuit hem naar mij maar 1 ding dat hem dwars zat en waar we dus niet uit kwamen. De rest zijn miniscule puntjes.
Het gaat redelijk met mij. De oudste slaapt slecht in en dan bel ik papa maar even zodat hij meehelpt. Hij wilde zn verantwoordelijkheid toch nemen..! Gisteren is hij nog langs gekomen. Ik was weer extreem boos op m.. Maar conclusie van alles wat ie zegt en waar ie over nagedacht heeft, is eigenlijk.. dat hij het gewoon niet meer voor me kan opbrengen om aan mijn 'eisen' te voldoen. (En dan is nogal wat hoor , gewoon heel normale dingen die nodig zijn binnen een relatie). Hij heeft heel erg geprobeerd het los te koppelen van de verliefdheid, maar dat kan natuurlijk niet. Hij kan zich kennelijk moeilijk aanpassen, voelt zich opgesloten, niet vrij. Of dat puur naar mij is, weet hij niet. Hij voelt zich er wel zwak en schuldig over en ziet nu(!) wel heel wat verbeterpuntjes voor zichzelf.. Hoe hij verder met haar door gaat, dat is nog heel erg onduidelijk. Ik heb haar wat berichten gestuurd en daar schijnt ze kennelijk nogal door 'uit balans' te zijn. Prima, was ook de bedoeling. Zijn moeder staat aan zijn kant.. want ze heeft er respect voor als iemand de keuze maakt om weer gelukkig te zijn. Kots! Lekker dan, en daar zit ie nu, positieve omgeving.. Ik heb m gezegd dat ik me er op zich nog bij neer kan leggen als hij daadwerkelijk weg gaat, omdat het tussen ons niet meer gaat. Al ben ik het er niet mee eens dat het niet mogelijk was geweest om er nog voor te vechten. Maar als hij echt met haar door gaat, dat hij daar veel mensen pijn en verdriet mee doet. Ik moet namelijk nog zo'n 10 jaar met hem door 1 deur. Dat lijkt me een heel stuk moeilijker als zij er tussen staat. Dan denk ik niet dat ik hem kan accepteren in mijn huis bijvoorbeeld (hij wil komen oppassen doordeweeks). Ook met het oog op werk, want als hij haar laat gaan, zie ik mezelf nog wel terug komen op de werkvloer tzt. Hij maakt gewoon heel veel kapot als hij doorzet hiermee. Ook met het oog op de kinderen, want die voelen mijn weerstand natuurlijk ook heftiger dan. Mijn advies is dan ook om eens een jaar ofzo op zichzelf te gaan wonen! Maar hij weet het nog niet, heeft tijd en ruimte nodig en ze moeten kennelijk nog heel veel praten. Vandaag heeft hij op t werk verteld dat we uit elkaar gaan. Iedereen in shock uiteraard. Hij heeft nog niet verteld dat ie verliefd is, dat kon kennelijk niet voor zijn gevoel (shock was ws groter dan hij verwacht had?!). Op wie wil hij sowieso pas vertellen als het echt doorgaat, want dat is nu nog erg onzeker kennelijk. Anders geen slapende honden wakker maken. Vind ik sowieso ook fijner, met oog op mijn eigen toekomst binnen het bedrijf.
Ik heb toch eigenlijk steeds het idee dat "zij" niet zo heel erg verliefd is.. En dat de verliefdheid van je ex meer een soort van vlucht is uit de "eisen" die nou eenmaal komen kijken bij het hebben van een gezin. Daarom denk ik ook dat z'n gevoelens van korte duur zijn. Maar ik kan het ook mis hebben. Respect voor hoe je hier mee om gaat!
Die komt nog wel met hangende pootjes terug....voor zover ik alleen kan afgaan op je verhaal...is dit een typisch gevalletje peno-pauze.
Dat gevoel heb ik ergens ook wel..dat zij niet zo verliefd is. Of ze heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel (denk ik ook ergens wel). En hij heeft dat ook wel, maar kan er nu niet 100% bij denk ik.. Maar of hij terug DURFT te komen..? Of hij daar idd de energie voor op kan brengen (hij is een afwachtend en gelaten type; in onze relatie dan) en het gezichtsverlies aan kan. Al zou ik t juist heel sterk van m vinden als ie t nog zou doen. Maar als hij idd echt terug wil/durft te komen, dan zal hij er echt wel bepaalde dingen voor moeten veranderen.. Ik denk niet dat ik dit nu nog zomaar accepteer en op dezelfde voet door ga. Zn vader is ook nooit terug gekomen, terwijl wij allemaal iets hadden bij die nieuwe vrouw van 'wat? zo'n heks?' Maar ook voor hem geldt dat ie t niet zou durven en zijn moeder zou zijn vader denk ik ook niet meer terug willen. Die hoeft nooit meer een man, terwijl ze ze zo kan krijgen (zo ben ik dan totaal niet ).
Maar zou jij dat dan nog willen? Na alles wat hij je/jullie aangedaan heeft? Als hij weet dat jij er dan zo gemakkelijk over denkt is het wachten op de volgende vriendin, denk ik.
Dat weet ik nog niet. Ligt eraan hoe ik er dan in sta, ik ga nu ook door. En wat hij er voor over heeft, wat hij ervan heeft geleerd. Maar zoals ik al zei, hij komt er echt niet zomaar weer in. En mogelijk helemaal niet meer idd. Want ook ik denk dat hij niet in staat is om op de lange termijn te veranderen.