Korte situatieschets: heb 2 kinderen én een man met (een vorm van) ADHD. Buiten het geweldige enthousiasme en andere positieve dingen die dat ons gezin brengen is het op zn zachtst gezegd niet altijd een feestje. Ik ben heeeeel gestructureerd en dat is precies is wat zij in geen enkele mate hebben. De kinderen hebben best veel afspraken (kinderarts, oogarts, begeleiding) en wij hebben voor hen vaak afspraken (op school en voor de begeleidingstrajecten enz). Daar moet natuurlijk allemaal aan gedacht en geregeld worden. Mijn man denkt nergens aan, en weet nooit ergens iets van af. Hij vergeet alles. Nu snap ik dat hij daar voor een deel niks aan kan doen. Maar tegelijkertijd is hij voorzitter van de MR op school, teamleader op zn werk en lijncoördinator bij de hockey. Allemaal taken waarin hij juist excelleert in structureren en regelen. Ik denk ook niet dat het teveel is waardoor hij thuis niks meer kan, want volgens mij zou hij er nog 6 van die taken bij kunnen doen. Dat frustreert mij best wel. Hij verwacht ik alles wat moet gebeuren aan hem vraag of benoem. Maar daar heb ik geen hulp aan. Het gaat er mij juist om dat hij het uit zichzelf ziet en regelt.
Zou het helpen om een planner te gaan bijhouden waar op je schrijft wat er moet gebeuren en waar je hulp bij nodig hebt? Dan is het voor hem inzichtelijk en voor jou uiteindelijk ook omdat hij dingen doet die jij anders zou doen.
Denk dat jij teveel verwacht én dat hij teveel erop rekent dat jij alles regelt. Ik herken het wel helemaal, maar heb me er allang bij neergelegd. Moet wel zeggen dat mijn man op zijn werk ook niet heel gestructureerd is, is gewoon niet zijn sterkste kant. Ik heb er ook meer tijd voor en vind het ook niet vervelend om hem eraan te herinneren (vond ik ooit wel).
Mijn ervaring is dat 2 kapiteins op één schip gewoon niet werkt. Dan is er één die zich eindverantwoordelijk voelt en bewust of onbewust de taken naar zich toetrekt en één die dat wel prima vindt. Hebben jullie al eens voor langere periode geprobeerd om taken te splitsen? En dan ook de eindverantwoordelijkheid bij die persoon laten liggen. Ik ben zelf thuis, we hebben een zorgintensief kind en ml is gemakzuchtig in bepaalde opzichten. Prima, maar omdat ik niet alleen verantwoordelijkheid kan en wil zijn voor ons hele gezin en hij ook een stukje thinking load mag doen, zijn bepaalde dingen dus zijn verantwoordelijkheid. Bijvoorbeeld medicatie afhalen. Ik bestel, het afhaalbericht gaat naar man en hij moet het ophalen. Vuilnis is zijn verantwoordelijkheid. Vergeten deze week. Dus overvolle container. Jammer joh, hoe ga je dat oplossen? Dit zijn twee willekeurige voorbeelden maar ik wil vooral zeggen dat taken zelf zien en oppakken vaak pas werkt als daar duidelijke afspraken over zijn.
Ik herken het... en ik heb een man zonder ADHD. Zelf denk ik dat het onze eigen schuld is. Wij hebben ze ‘verziekt’. Soms doe ik dingen expres niet. Zoals de dag dat hij onze dochter naar school brengt. Ik leg altijd ‘s avonds de kleren, tas etc klaar. Als ik dit dus niet doe is er paniek, chaos en stress. Als hij op zaterdagochtend met onze dochter, alleen, naar de hockey gaat, heeft ze geen bitje of scheenbeschermers bij haar oid. Qua planning hebben wij een Pleno-agenda app. Dit werkt wel. Maar als er iets geregeld moet worden, dan word ik aangekeken...
Misschien is een ‘command centre’ maken een goed idee? Dan kun je daar een gezinsplanner ophangen, taken/afspraken voor de kinderen, wat de kinderen zelf moeten doen voor hun sport / school, etc. In dit filmpje zie je een goed voorbeeld. zo is het voor het héle gezin duidelijk wat er moet gebeuren. Voor een gezinsplanner vind ik die van planpoint handig. Je kan ook op jullie telefoons een digitale agenda delen en notificaties aanzetten. Verwachten dat een man iets uit zichzelf ziet of doet is denk ik te hoog gegrepen, maar dat is natuurlijk alleen mijn persoonlijke ervaring
Jip hier ook zo een man. Men eigen fout Maar die heeft geen adhd. Een vriendin zei ooit dat haar man vtbv heeft. En dat is een veel te brave vrouw. Die van mij heeft dat ook.
Ik herken het heel erg, hier ook een man met ADHD, maar ik heb helaas geen oplossing. Hier is de oplossing dat ik het heb moeten accepteren, want hij kan het gewoon niet... Het is ook niet mijn fout ofzo, hij heeft dit nooit gekund, en met kinderen erbij is dat alleen maar erger geworden.
Als er iemand is die hem altijd aan zaken herinnert dan is dat makkelijker dan er zelf aan te denken. Op het werk denkt niemand anders er voor hem aan en jij thuis waarschijnlijk wel...
Heb je het al een keer besproken? Hij kan het toch ook in zijn agenda zetten, desnoods met alarm bij de afspraak. Beide een drukke baan dus samen afspraken bijhouden.
Ik weet ook niet wat je kan verwachten van je (of een) man. Mijne is precies zo! Die heeft het vanmorgen gepresteerd om de container gewoon aan de kant te zetten ipv aan de straat. Wij hebben een oprit, daar staat zijn auto, dan komt de stoep en aan de stoeprand moest de container komen. (Er stonden er gister al twee, maar ivm vuurwerkgedoe wilde ik hem nog niet erbij zetten). Ik had hem dus op het pad naar zijn auto, in het midden, neergezet. Hij heeft de container dus gewoon iets opgeschoven en is vertrokken. Omdat ik dus niks had gezegd over een bak aan de straat zetten... Misschien ook een BEETJE manseigen?
Dit. En de andere taken die hij heeft liggen waarschijnlijk duidelijk vast. En hoeft hij alleen uit te voeren. Jij verwacht thuis dat hij uit zichzelf dingen ziet en doet. Misschien duidelijk(er) taken verdelen, zodat hij het uit zichzelf doet.
Ik ben in dit geval de ADHD'er van ons twee en bij ons gaat het precies zo. Ik denk dus inderdaad eerder dat wij de mannen "verpesten"...
Ik herken mij compleet in jouw verhaal. Geen tips. Ik probeer het al jaren en heb mij erbij neergelegd. We hebben afgesproken dat ik duidelijk vertel wat er gedaan moet worden en/of wanneer. Dan herhaal ik het nog eens en dan is het zijn probleem. Dat was zijn voorstel. Het komt misschien over als bemoederen, maar ik ben organisatorisch nu eenmaal sterker en als ik het zelf doe weet ik zeker dat het ook gebeurt. Hij vindt die duidelijkheid fijn en ik vind het resultaat fijn. In praktijk betekent het dat we wel eens woorden hebben over afspraken die moeten worden verschoven of werk dat moet wijken. Het gaat een poos goed en dan komt het chaotische (op het thuisfront vlak) toch weer naar boven. Het blijft een ding. Hij maakt zelf roosters en hij appt mij dan of ik belangrijke data door wil geven en daar houdt hij dan rekening mee. Maar dat die afspraken gemaakt moeten worden en dat je je daar soms op voor moet bereiden blijft lastig. Ik snap niet dat het op zijn werk wel lukt. Die gedachte komt op en laat ik tegenwoordig net zo snel weer van mij af glijden.
Dat ligt er een beetje aan of hij ook actief moet zijn in het uitvoeren van die taken. Ik ben thuis met de kinderen, dus ortho, logopedie, medicatiecontroles van dochter, etc, zijn overdag en komen op mijn bordje en dus verwacht ik ook niet van man dat hij dat allemaal weet of moet onthouden. Maar als hij er actief bij betrokken moet zijn, dan verwacht ik ook dat hij er zelf aan denkt en de dingen regelt. En daarbij is het ook een beetje man eigen om op specifieke opdrachten te wachten, dus enigszins herkenbaar is het wel Overigens is het misschien echt gewoon te veel voor hem. Ik ben bv mega chaotisch. Ik heb een vriendin die er heilig van overtuigd is dat ik add heb, want ik ben net als haar man (met diagnose).(Zelf weet ik dat overigens niet, maar sluit niks uit.) En wat ik doe is overdreven structuur overal in aanpassen, als in wekkers, agenda alarmpjes, to do lijstje, andersoortig lijstjes en planningen in een bujo, app met huishoudelijk taken, etc. Anders gaat het dus echt mis hier. Maar mijn struikelblok blijft dat er dan weinig ruimte in mijn hoofd is voor andere dingen. Is moeilijk uit te leggen, maar als ik een paar taken naast elkaar heb, dan lukt het me gewoon niet om daar meer bij te plannen en dat kan gaan om de sufste dingen. Zo heb ik er 3 wkn over gedaan om een afspraak in te plannen om mijn fietst te laten maken. Achteraf snap ik dan ook niet waarom het dan niet eerder lukte... Dus misschien is dit gevoel voor jouw man ook herkenbaar en lukken alle andere taken wel goed, omdat hij daar wel gefocust en gestructureerd moet zijn en de rest toch te veel wordt.
Mijn man is net zo en heeft geen ADHD , hij is gewoon zo. Ik vind het ook niet erg. Het is erin geslopen dat ik het meeste doe, ortho, tandarts etc, we hebben drie kinderen en hij is werkelijk waar 1x mee geweest naar het consultatiebureau voor een gehoortest bij de middelste Het is ook niet zo gek, hij werkt fulltime time en ik part time en daarom heb ik de meeste tijd, hij kan ook niet voor alles vrij nemen. Bij echt belangrijke zaken is die er altijd en dan neemt die zonder problemen vrij en neemt die ook weleens een zorgtaak over. Wat zou je anders willen zien? Dat die op zijn werk, sport etc wel goed functioneert komt omdat die dan in een andere setting zit en dat het daar niet van hem wordt overgenomen, ik ben op mijn werk ook heel anders dan privé, op het werk een perfectionist en privé een chaoot.
Hier ook zo hoor, ik moet ook vragen of hij bepaalde dingen kan doen. Maar soms doe ik het zelf ook door na te vragen of hij dingen niet vergeet. Tja dan veroorzaak ik zelf ook een deel van mijn probleem...hahaha! Hier gaat het goed als er een soort verdeling is. Dus bijv. Hij doet altijd (ik noem maar iets) de tandartsafspraken met de kinderen, en de kapper en schoolzaken van de oudste. En ik regel de zwemles, en de schooldingen voor de jongste. Gewoon taken verdelen dus werkt hier prima.
Wij hebben idd trouwens de taken ook verdeeld. in principe doe ik meer, logisch ook, want hij werkt en ik niet.