Ik zit een beetje met het volgende; afgelopen juni hebben we de knoop doorgehakt, we willen er graag een 2e kindje. Maar nu begin ik te twijfelen. Het zwanger worden wil niet echt lukken en het blijven ook niet. Beetje achtergrond info; voor de 1e werd ik na 6 maanden zwanger en was dan ook in m'n nopjes. Helaas veel lichamelijke ongemakken tijden de zwangerschap en uiteindelijk spontaan bevallen met 35 weken. Altijd hebben we gedacht maar 1 kindje te willen en na de ziekenhuis periode en zware babytijd wisten we het zeker. Tot.... Afgelopen juni. Spiraal eruit en hoppa ik bleek direct zwanger. Te mooi om waar te zijn bleek, want na 8 weken kreeg ik een miskraam. Sindsdien is m'n lichaam en cyclus niet meer dezelfde en het zwanger worden wil dus ook nog niet echt vlotten. Nu zit ik dus met de gedachte, moeten we het er niet gewoon bij een houden. Ik ben gewoon m'n lichaam een beetje kwijt en voor m'n gevoel ook veel te gefocust op het zwangerworden Wie heeft ook deze gevoelens gehad en wil die graag delen.
Als je het echt wil zou ik er voor gaan de natuur laat soms gewoon erg lang op zich wachten helaas... maar bedenk dat de meeste mensen er lang over doen ook... probeer hoop te houden!
Heeeeeel herkenbaar!! Echt ik zou het hebben kunnen schrijven!! Toch geef ik niet op.. Ik begrijp je gedachten.. Het voelt rustiger wanneer je het los laat.. Maar stiekem.. Wanneer de wens er is, wil je het waarschijnlijk toch.. Moeilijk moeilijk.. Wij geven het een paar jaar.. Dan moet het toch wel een keer lukken? Maar mocht het echt heel lang duren zijn we zo ook tevreden 😄
Ik weet het volgende is makkelijker gezegd dan gedaan, maar... Kun je het niet gewoon op z'n beloop laten? Je zegt het anders gewoon bij 1 te willen laten, maar eigenlijk toch graag wel een tweede te willen. Dit zegt mij dat je tevreden bent met wat je hebt, maar blij zou zijn met meer.... Dat is toch eigenlijk heel mooi? Wanneer je het zwanger 'moeten' worden los laat en gewoon je leven leidt zonder anticonceptie dan is alles mogelijk en alles goed, toch? Lukt het niet, prima. Lukt het wel, hartstikke leuk! Ikzelf heb altijd gezegd na m'n 30e niet meer aan kinderen te willen beginnen (morgen word ik 40) en ik heb altijd achter die beslissing gestaan. Ik heb twee prachtige jongens mogen krijgen. Totdat ik mijn huidige man leerde kennen... Die heb ik vanaf het begin duidelijk gemaakt dat kinderen er (ook door lichamelijke omstandigheden inmiddels) niet meer in zitten. Daar was hij oké mee. In het begin van onze relatie ben ik een keer heel pril zwanger geweest wat is uitgelopen op een miskraam (wat volledig in de lijn der verwachting lag), maar dat heeft de situatie wel weer even op z'n gat gezet. We werden geconfronteerd met iets waar we geen rekening mee hadden gehouden...en hebben ons toen bewust afgevraagd of we het MMM traject in wilden om tóch een kindje van ons samen te kunnen krijgen. Het antwoord was nee. (dat klinkt makkelijk, maar het was lastig) Prima, niks aan de hand, life goes on..... Totdat ik vorige maand weer zwanger bleek en het langer bleef zitten.....toen merkten we dat we het eigenlijk toch wel heel jammer vonden dat het misging. Dus ik mag van mezelf nu 3 maanden gefocust bezig om zwanger te worden en te blijven en daarna ga ik het weer loslaten en me erbij neerleggen dat het niet lukt. Omdat ik nu ook gelukkig ben en een cadeautje niet af te dwingen valt. (lang verhaal, maar bij deze deel ik mijn gevoelens erover)