Nu een paar weken verder na de vroege bevalling word ik de confrontaties een beetje zat. Dan probeer je het gewone ritme weer op te pakken, voor mijn zoontje van3 en dochter van 6 gaat het leven ook gewoon door. Maar vandaag bij haar zwemles, tijdens het wachten met de andere moeders, die het niet weten, kreeg ik van 1 de vraag, en hoe gaat t met je kleine ? Pff ik zei goed, maar ik had moeite hiermee en ja hoor, houd je dan maar goed, het lukte me, maar toen ik later na de plaspauze van zoontje terug was, merkte je de spanning bij binnenkomst en 1 kon haar blik niet wegkrijgen. Ik ben bij de vaders gaan zitten, tenminste rust en geen vragen. Gisteren bij de peuterspeelzaal een moeder die bij het wachten in gesprek met een ander om iets zei dat ze de bevalling helemaal vergeten was, hmm ik wou dat ik dat kon denken. En als je het even op de rit hebt, belt je huisarts dat hij al 2 keer voor de deur heeft gestaan om te kijken hoe alles gaat. Weer de confrontatie. Het herstel gaat gelukkig goed, wel onder de pijnstillers dubbele dosis want buikkrampen willen maar niet weg. Alles moet weer op zijn plek komen. Mijn zoontje zei gisteren dat babies dood gaan, dus ik moest wel met in gesprek. Mijn dochter zegt zelf dat haar zusje in de hemel is en een elfje is geworden, zo kunnen ze elkaar zien, ookal heeft ze verdriet. Deze week gaat het voor het eerst goed, weer plezier ervaart ze met school en vriendinnetjes. Mijn zoontje heb ik verteld dat de baby een sterretje nu aan de hemel is, iets wat ik echt niet kon toen het de eerste keer misging, de site en de gedachte eraan vond ik verschrikkelijk. Blijft stoeien maar zijn wel goed op weg
Ja, heel herkenbaar die confrontaties... Je krijgt er een heleboel 'eerste keren' bij. Je moet zoveel mensen weer een eerste keer zien, die vragen hebben of je gewoon even sterkte willen wensen. Zij kunnen niet aan je zien of het op dat moment goed voelt voor jou of niet. De eerste keer in de buurt van een baby of zwangere vrouw... Zeker op onverwachtse momenten kan me dat overvallen. En helemaal van slag brengen. Ik ben 9,5 week terug bevallen van ons overleden zoontje Tycho. twee van mijn beste vriendinnen waren kort daarvoor bevallen, allebei van een mooi en gezond zoontje. De eerste keer naar hun baby na ons verlies was verschrikkelijk heftig, maar ook mooi. Ik zie ze niet veel, maar heb vorige week zelfs genoten van het tuttelen met een van deze jongetjes. Even luiertje verschonen, even knuffelen. Het maakt ons verlies heel tastbaar, heel confronterend. En toch is het fijn om hun kleintje te kunnen 'lenen'. Wat heel moeilijk is, maar mij heel erg helpt, is eerlijk zijn. Zeg het wanneer je iets moeilijk vindt. Zeg het als je even geen zin hebt om het erover te hebben. Of als je dat juist wel wil. Of als je jezelf even wilt verstoppen in huis, in bed en even helemaal geen confrontaties wilt tegenkomen. De mensen die belangrijk voor je zijn kunnen dat begrijpen en waarderen. En doen ze dat niet, is dat hun probleem. Jij moet dit verwerken, jezelf de tijd geven en op jou manier hiermee om leren gaan. Vandaag was een van mijn vriendinnen bij me met haar baby. Mijn jongste zoontje (5 jaar, verstandelijke beperking) ging me helpen met de baby. Op schoot, luier verschonen. Hij was zo lief en vond het zo leuk! Het was ook de eerste keer nadat hij zijn dode baby-broertje had gezien en op schoot gehad, nu een levende baby te verzorgen. Ik heb op de achtergrond gehuild en ook tegen mijn vriendin gezegd dat dit zo ontzettend moeilijk is! Ik wil het ook. Ik wil ook, samen met mn andere kinderen, genieten van een baby. Genieten van de huiltjes, de lachjes, de knuffels... Ja, het is een lange weg, voor ons allemaal die een kleintje hebben verloren, op wat voor manier dan ook. Neem er de tijd voor en wees eerlijk in wat je nodig hebt! veel sterkte en liefs
Knap van je hoor dat je zo al kan genieten van de babies van je vriendinnen. Zo ver ben ik nog niet! Wel kan ik oprecht blij zijn voor andere vrouwen die nu zwanger zijn, zolang het niet te dichtbij komt. Zo ging mijn zoontje laatst buiten spelen met een meisje die hij kent van zijn kinderopvang van voorheen. Haar moeder is nu hoogzwanger van haar derde, en zij heeft in het verleden toen het aanbod kwam van de eerste keer dat het misging, was nog vrij recent, vrij bot gereageerd. Dat is me altijd bijgebleven en daarom kan ik en wil ik niet geconfronteerd worden met haar. Juist ging mijn zoontje daar in de tuin spelen en moest ik hem meeslepen om zijn zus van school te halen. En ja hoor daar sta je dan samen en ik kan het niet over mijn lippen krijgen om haar te vragen wanneer ze uitgerekend is, iets wat we normaal zouden doen. Maar daarentegn gaat mjn dochter vanmiddag bij een vriendinnetje spelen waar haar moeder die ik verder niet goed ken, mij vertelde dat ze 2 curretages heeft gehad, waarvan de 2de keer haar zwaar viel en zat ze 2 maanden in de ziektewet. Dat ze dit zo open vertelde in het eerste contact vond ik bijzonder, het sterkte mij door dit te horen maar ook vind ik het knap dat ze zo dit persoonlijke liet zien, kwetsbaarheid laat men vaak niet zien. En denk dat je gelijk heb met eerlijk zijn maar ik vind het wel erg moeilijk, thuis en min nabije omgeving lukt het wel. Ik merk dat ik nog niet echt blij wordt van babies, misschien moet ik nog door dat stuk.