Dag dames, Ik wil graag mijn verhaal kwijt. Misschien hebben jullie dit ook meegemaakt en hebben jullie ervaringen of advies. Met mijn huidige partner heb ik na jaren proberen eindelijk een derde kindje gekregen een paar maanden geleden. Ik heb een dochter van 19 en een zoon van 15 jaar uit een andere relatie. Ik was er tijdens de zwangerschap stellig van overtuigd dat dit mijn laatste zou zijn. Ik was 39 jaar, partner 47 jaar en de zwangerschap verliep op het laatst niet geheel vlekkeloos. Had een beetje zwangerschapsuiker en hield erg veel vocht vast. Van mezelf heb ik hoge bloeddruk maar tijdens de zwangerschap bleef het netjes stabiel dus medicatie werd niet verhoogd. Al met al viel het wel mee als ik sommige verhalen op het forum lees. Maar ik was ervan overtuigd dat ik er klaar mee was, las al informatie over sterillisatie. Ik voelde me super gezegend dat ik spontaan zwanger was geraakt. Zoontje is geboren met 37 weken en 6 dagen (was al 2 cm ontsloten en ben gestript). Als de weeen niet spontaan waren begonnen zouden ze me inleiden. Bevalling verliep ook zonder hele rare dingen, 7 uurtjes in totaal. Wel met pittige rug en buik weeen maar na 2 minuten persen was hij er. Ik was en ben nog steeds superverliefd op hem. Hij is echt een heel lieve baby en hij maakt me een blijer mens. Maar nu komt het...meteen na de geboorte en op de kraamkamer verlangde ik al naar nog een baby. Het idee dat dit mijn laatste zou zijn vond ik echt een raar idee. Ik dacht dat het gevoel wel over zou gaan maar ik voel het nog steeds. Ik zit waarschijnljik nog midden in het ontzwangeren maar het gevoel is nog steeds aanwezig. Ik ben net 40 jaar geworden en mijn verstand zegt natuurlijk nee met allemaal heel goede argumenten. Leeftijd, tropen jaren enz. enz. Ik ben ook bang dat ik van een volgend kindje minder of anders ga houden. Ik vind het ook een beetje ego van mezelf omdat ik toch gezegend ben met drie mooie kids terwijl sommige mensen er jaren op wachten. Kinderen neem je tenslotte niet, die krijg je. En het lijkt wel of ik mijn hand overspeel als ik het weer ga proberen, raar gevoel he? Maar mijn hart heeft hele andere argumenten b.v. dat het leuk zou zijn voor mijn zoontje omdat zijn broer en zus al veel ouder zijn en hij praktisch opgroeid als enig kind. Mijn dochter is al volwassen en praktisch financieel onafhankelijk al woont ze nog bij ons thuis. Over misschien 4 jaar zijn beide oudste de deur uit en zijn we met zijn drietjes. Kortom ik ben volledig de kluts kwijt. Het verlangen blijft, de ene dag meer dan de andere. Ik geniet echt super van het ouderschap. Met de twee eerste was ik echt jong en in een niet zo leuke relatie. Nu ben ik ouder, heb een fijne relatie, bewuster moeder, super zelfverzekerd en helemaal in tune met de wensen van mijn zoontje. Partner staat er helemaal voor open, hij is ook een erg zorgzame vader en we doen alles echt samen. Sorry voor het lange verhaal maar ik zou dolgraag ervaringen met jullie willen delen hierover. Nog iemand die niet zo lang geleden is bevallen en graag nog een kindje wil? Hoe gaan jullie hier mee om en hebben jullie advies voor deze twijfelende gelukkige moeder van 3 kanjers? Een gelukkige moeder
Ik heb geen ervaring ben namelijk zelf een jonge moeder, maar snap je heel erg goed! Voor jullie kleintje is het heel leuk als hij een brusje krijgt maar snap ook dat je die twijfels hebt. Daarnaast heb je natuurlijk een oudere dochter en dan zit je natuurlijk met het idee dat jij straks weer een kleintje hebt over een naar en zij een jaar of 3/4 later ook moeder wordt en dan krijg je een ongemakkelijke situatie lijkt mij. Daarnaast is het natuurlijk puur moedergevoel wat je nu voelt. Succes!
Wat een vrolijk bericht...hoe je vol liefde praat over je baby . Een tweede baby mag erg blij zijn als het bij zo'n happy mama geboren mag worden. Dan maakt leeftijd niets uit. Ik snap de 'tegens' maar uiteindelijk zou ik je hart laten kiezen. Maar mss eens kijken hoe je er over zes maanden over denkt?
Eens met Samurai. Volgens mij hebben jullie een volgend kindje heel veel liefde te bieden en dat is toch waar het uiteindelijk om gaat!
Als je het doet zou ik het snel doen. Dan heb je die tropenjaren in 1 keer. Of je dat nu voor 1 kind doet of voor 2 maakt dan niet zoveel uit toch? (Snap je gevoel helemaal, zou ook wel meteen weer zwanger willen zijn en alles opnieuw mee willen maken. Ik denk voor mezelf alleen wel dat ik er een paar jaar tussen wil hebben. Ben wel een stukkie jonger )
Ik herken je gevoel heel erg. Ik heb het ook. Maar ik geef voorlopig niet toe aan dit gevoel al is het alleen maar omdat mijn man anders gillend wegrent. In jou geval zou ik zeker voor nog een kindje gaan. Ik snap heel goed dat je gevoel zegt nog een kindje te willen die qua leeftijd dichter bij je jongste zit. En zo te lezen kun jij je kindjes een liefdevolle stabiele omgeving geven. Tja en tropenjaren... Ik denk zelf dat je daar niet meer zo bij stil staat als je er eenmaal in zit. Ik in ieder geval niet. Leeftijd zou ik geen bezwaar vinden. Denk dat het niet zoveel uitmaakt of je nou 38 of 40 of 42 bent, hangt ook af van de persoon zelf.
hartelijk dank voor jullie lieve reacties. Ik ga nog een paar maanden wachten. Als het gevoel nog daar is gaan we er eens goed over praten. Liefde en aandacht is er in overvloed dus een eventuele volgende nakomeling zal niets te kort komen!😊
Waarom zou dat een ongemakkelijke situatie zijn? Dertig jaar geleden was het veel voorkomend dat een oom/tantezegger ouder was als de jongste oom/tante. Hier ook het geval hoor... al is mijn bonusdochter dan niet mijn eigen. Maar onze kinderen (haar zusjes dus) zijn maar net ouder dan haar zoontje. Onze jongste en haar zoontje schelen zelfs maar zeven maanden. Maar waarom dat ongemakkelijk zou zijn zie ik niet.
Volg je hart! Als ik je zo lees kun je het prima aan nog een kleintje! Wat maakt het dan uit hoe oud je bent? Ik ben dan wel een stuk jonger, maar verlang ook alweer zo naar een tweede kindje, echt heerlijk lijkt met dat! Succes hoor!
Ik zou je hart volgen. Daarnaast krijg je later eerder spijt misschien van het niet gedaan te hebben, als wel. Ik zou dan ook niet te lang meer wachten, ook gezien je leeftijd en idd wat eerder is aangegeven dat je dan ook sneller uit de tropenjaren bent.
Wat herken ik sommige dingen in je verhaal! Wij hebben bij de laatste (derde kindje) gekozen voor een sterilisatie. Door de enorme verkleving mocht het echt niet meer. En wilde het toen zelf ook mocht van mijzelf niet langer ego zijn, We hebben 3 kindjes mogen krijgen. Eenmaal thuis ontzettend veel spijt, want het knaagde en het knaagde maar. Heb echt hier veel zitten ''spammen'' over hoe ik ooit nog zwanger zou kunnen worden,. A fijn bespaar je de rest maar haha, maar wat ik wil zeggen. Doe het voor je spijt krijgt. Ik kan het niet meer terug draaien. Jij kan het nog wel doen. DOE HET! En net als meerdere dames zeggen volgens mij is er nog genoeg plek in dat warme hart van jou Praat er met je man over, hoe hij erover denkt. En des noods met je kinderen.. Hoe zij het zullen vinden. Mischien dat dit je ook tot een juiste keuze kunt brengen. En ego vind ik het zeker niet. Een wens zit in je hoofd,hart. Follow him.
Ik zou vooral je gevoel volgen... Maar ik moet bekennen dat ik in de maanden na mijn laatste bevalling, toen alles op rolletjes liep, een beetje in een roes zat en ook heel serieus heb nagedacht over een 4e kindje. Waarom niet, zei mijn gevoel. Alleen mijn verstand zag een hoop beren op de weg. Het kriebelde flink tussen 3-6 maanden, maar ik dacht misschien zijn het wel de hormonen (ontzwangeren). Nu loopt alles niet meer op rolletjes, is mijn lieve baby een handenbindende dreumes met sterke eigen wil geworden en ben ik heel erg blij met mijn 3-tal en is het kriebelen ook echt helemaal over . Ik heb sinds een 3-4 tal maanden echt dat gevoel: het is goed zo, wij zijn compleet. Ik moet er nu ook echt niet meer aan denken om opnieuw te beginnen. Ik ben nu heel serieus aan het nadenken over sterilisatie. Bij mij is dat verlangen dus helemaal verdwenen en waren hormonen grotendeels schuld...
Mijn advies: doen! Probeer nog een kindje te krijgen als jullie dat willen. Het gevoel je had te overspelen ken ik maar al te goed.. Zie onderschrift. Ik ben 39 en heb een paar maanden geleden mijn vierde kindje mogen krijgen
Fijn om te lezen dat het gevoel herkenbaar is. MMJ82 : Heftig hoor! Lijkt me moeilijk als je niet meer kan toegeven aan je verlangen Kache: ik snap wat je bedoelt en ben aan de andere kant ook bang dat het nog ana de hormonen ligt. Dat is de reden dat ik er nog een paar maandjes overheen laat gaan. Mijn voordeel is dat ik mijn twee oudste kids lekker zelfstandig zijn. Als ik het goed zie zit jij nog midden tussen de kleintjes Maja46: leuk! Toch een vierde en niet echt meer piepjong. Dat geeft me hoop. Nogmaals dank voor alle hartverwarmende reacties!
Hier een beetje hetzelfde. Vijf weken geleden bevallen van een prachtige dochter, maar het liefst zou ik zsm nog een kindje willen. Ik heb een zoon van 11, een zoontje van 2,5 jaar en nu dus een dochter. Alleen.....ik ben 42. Nu heb ik vrij laat de laatste 2 kids gehad, zonder problemen overigens, maar als ik 10 jaar jonger was geweest had ik het wel geweten. Ik vind het een rare/nare gedachte dat ik nooit meer zwanger zal zijn, maar misschien zijn het idd de hormonen zoals je zegt.
Als jouw partner er net zo in staat als jij, als hij er heel zeker voor open staat, zou ik er zeker voor gaan. Ik herken je gevoel voor 'nog' een kindje heel erg goed, alleen is het hier nu niet mogelijk, omdat ik nu alleenstaand ben. Ik ben bang dat als je je wens laat varen voor een vierde kindje, dat je hele erge spijt krijgt.. je zult ongetwijfeld evenveel van een volgend kindje gaan houden. En laat je leeftijd je niet tegenhouden!! Volgens mij ben je een ontzettend lieve mama.. jouw kindjes hebben heel veel geluk met jou!!
Ook ik herken je gevoel heel sterk. Ik had nooit verwacht dat ik al zo snel na de geboorte van een kindje opnieuw zwanger zou willen worden. Mijn zwangerschap was alles behalve prettig (al vanaf 11 weken in de ziektewet). Helaas moet ik een jaar wachten aangezien ik een keizersnede heb gehad. Ik moet sowieso weer met ivf beginnen....., ik ben nu 40 jaar en mijn partner nog ouder.....De volgende bevalling wordt sowieso weer een keizersnede. Ik ben echt zo totaal verliefd op ons meisje......en zo gelukkig. Wij willen echt absoluut nog een kindje en liefst zo snel mogelijk gezien onze leeftijden en ook gezien het feit dat het weer middels ivf moet. Ik ga in ieder geval over een aantal maanden overleggen met de gynaecoloog om te vragen of ik perse moet wachten tot een jaar na de keizersnede.
Herkenbaar! Tot ongeveer 6 maanden na de bevalling dacht ik steeds: ik wil er nog 1! vooral omdat ik al 37 ben. Nu na 10 maanden en met een man met een burn out denk ik: ach ik heb al een geweldig mannetje en misschien komt het er ooit nog 1 tje bij maar zo niet dan niet. Eerst dit oplossen want ik erbij zwanger wordt een echtscheiding (was echt een heks,schaam nog steeds) In jullie geval zou ik zeggen waarom ook niet?