Ja je hebt gelijk, piekeren over de ‘wat als’ scenarios.. Dat zorgt ervoor dat je gelijk weer in een negatieve spiraal terecht komt. Ik probeer dat ook te voorkomen… maar wel heel lastig soms! Verdrietig om te lezen, van de mijlpalen. Die hakken er soms flink in. Ik zou nu ook ongeveer 13 weken zijn… Heel prettig dat je ook met je zus erover kan praten, dat kan ook opluchten. Heb je het nog aan die ene vriendin verteld? Of ben je van gedachten veranderd? Klopt, na 2 jaar was het eindelijk gelukt.. dat maakt het ook zo pijnlijk. Die gedachtes komen vaak onbewust bij mij op “gaat het nog lukken? Gaat het weer 2 jaar duren?”. Heel vermoeiend en je kan er natuurlijk geen antwoord op krijgen. Ik denk dat we het dit jaar nog proberen en daarna ga ik het loslaten. Dankjewel voor de tip over acupunctuur. Ik ga even kijken of ik snel een afspraak kan maken. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik ook acupunctuur gedaan (laatste trimester). Ik weet eigenlijk niet of het echt hielp, maar voor je gevoel is het altijd fijn. Het idee dat je ‘iets doet’ zoals jij beschreef. Hoe lang zijn jullie bezig met het zwanger worden? Ik ga het onthouden! De webinair, het klinkt heel behulpzaam. Heel fijn dat we met elkaar kunnen ‘praten’.
Weet jij toevallig of je op dit forum ook elkaar "privé" kan berichten? Of kan ik je ergens anders privé op berichten, mocht je dit willen natuurlijk? Lijkt me heel fijn
Hoi, Ook ik heb eind januari een miskraam gehad (met 6.5 weken) en herken een aantal van je gevoelens. Ook ik heb in het verleden door ziekte het vertrouwen in mijn lichaam verloren en ben nu na de miskraam ook flink ziek geweest. En fysiek gezien nog helemaal uit balans (geen energie, nu een keel ontsteking. Maar ook al week koorts en week holte ontsteking achter de rug). Ik merk dus vooral dat ik angst heb over mijn fysieke gestel. Nu 7 weken na de miskraam nu ongesteld, maar nog steeds dus zwak. Werkdagen trek ik eigenlijk niet en lig om 7 a 8 uur te slapen. wat mij mentaal wel helpt is dat ik het aan best veel mensen verteld heb. Al toen ik wist dat het een miskraam ging worden op mijn werk, mijn familie en schoonfamilie verteld (terwijl niemand wist dat ik zwanger was). Daarna ook collega's (team van 15 personen) en vriendinnen en zus en schoonzus verteld. Door het er over te hebben verwerk ik het. Maar herken wel ook de mijlpalen (13 weken echo ) dat dat even shit is en meespeelt in je hoofd. mijn angst zit nu vooral in herstel. ik heb het advies gekregen; gezien mijn lichaamp zo reageert eerst te herstellen voor een volgende zwangerschap (en wil zelf ook mij weer goed voelen), maar ben vooral bang dat dit heel lang gaat duren en ik dan misschien wel niet meer wil of durf... Al met al, ik denk dat dit een natuurlijk proces is dat je mentaal en/of fysiek je shit voelt. Je bent niet alleen! sterkte daar
Wat heftig om te lezen allemaal! Ik kan me voorstellen dat je, gezien je moeizame herstel en je ziekte verleden, je druk maakt om je fysieke gestel en de miskraam ook nog meer het vetrouwen heeft doen beschadigen. Wat de miskraam betreft probeer ik heel erg in mijn achterhoofd te denken dat de oorzaak van een miskraam in de meeste gevallen in de aanleg van het vruchtje ligt en probeer ik het dus als een "positief" signaal van mijn lichaam te zien dat mijn lichaam dus een fout in de aanleg van het vruchtje heeft herkent en daardoor heeft afgestoten. Misschien dat deze gedachte jou ook een beetje kan helpen om het minder aan je eigen lichaam/ aan jezelf te wijten. Al snap ik dat je fysieke gestel en lange herstel op het moment voor veel stress zorgt of het allemaal wel goed gaat komen. Ik ga zelf naar acupunctuur en zij benoemde naar mij dat dit ook kan helpen ter bevordering van herstel van je lichaam. Misschien kan het je lichaam wel een beetje op weg helpen? Super veel sterkte en ik hoop heel erg dat je je snel lichamelijk en mentaal wat beter mag gaan voelen! Wat fijn dat het vertellen aan mensen goed werkt voor de verwerking ervan. Je mag in ieder geval ook altijd hier je verhaal doen mocht je dat fijn vinden! Sterkte!!
thanks voor je reactie! Aan de accupunctuur nog niet gedacht, ga ik mij eens in verdiepen Sterkte daar ook!