@Poema19 Precies datzelfde gevoel en ervaring als dat jij beschrijft heb/had ik ook. Het gevoel is inmiddels al wat weggezakt en ben ook echt trots als ik naar de kleine kijk, maar zal nooit echt die laatste uurtjes thuis vergeten. @Maagd Nou, niet echt anders voorgesteld. Had al een keer stevige voorweeën gehad (qua hevigheid achteraf gezien hetzelfde als normale weeën), dus was al voorbereid op de hevigheid, regelmaat ed. Maar niet voorbereid op het machteloze gevoel dat ik ervoer. Die rust en stilte was er bij mij ook, maar die had geen vat op me. Kon er niet van profiteren helaas. Ben wel blij dat jij daar wel van hebt kunnen profiteren, ook al was het bij jou ook zwaar.
Hier ook een weeënstorm gehad.. om 5u45 vliezen gebroken, om 7u ziekenhuis binnen, om 7u30 inwendig onderzoek: 7à8 cm ontsluiting en weeën die ik totaal niet meer kon opvangen. Lag daar maar wat met m'n benen te schoppen. Gelukkig kon ik wel nog een epidurale krijgen.. om 9u beginnen persen. Uiteindelijk is ze om 10:14 via spoedkeizersnede geboren, omdat ze vast zat, na 45min persen. Ik ben nu na 2en halve maand nog steeds ondersteboven van de bevalling, maar dan meer vanwege de spoedkeizersnede en de manier waarop alles gelopen is.
Ik heb maar een 'korte' weeenstorm gehad in vergelijking met sommige van jullie verhalen en kan ook echt niet klagen over mijn bevallingen, maar toch vond ik het ook erg heftig. Hels ... dat blijft idd het woord dat ik gebruik om het te beschrijven. Ik heb mijn 1e en 2e zonder weeenstorm op de wereld gezet. Vond de laatste ontsluitingsweeen (van 6-8 naar 10 cm) heel heftig en pittig, mede omdat ik ook persdrang erbij had, maar toch wel met 'pauze' van 1-2 min tussen de weeen. Dus best te doen en gelukkig ook vrij snel bevallen. Bij nr 3, lang verhaal, maar had ik al 7 uur weeën om de 3-5 minuten (en platte bedrust) en een schamele 3 cm bij elkaar gesprokkeld, schoot niet op. Op een gegeven moment mocht ik weer staan/lopen en dat had een positief effect op de weeën. Moest van VK blijven staan (we stonden op het punt om naar ziekenhuis te gaan vanwege niet vorderende ontsluiting) en toen kwam ik dus in een weeenstorm terecht. Af en toe even max 10 seconden rust, maar verder continue heftige weeen en echt vreselijk pijn. Ik heb gegild, gekrijst, geschreeuwd, gekreund, trillend op mijn benen naast het bed en ik kon alleen maar denken: ik kan dit niet, ik wil dit niet! Als ik had gedacht dat het zin had, had ik meteen geschreeuwd om pijnstilling ... Gelukkig voor mij was het wel effectief, binnen 45 min van 3 naar 10 cm geknald en binnen enkele minuten baby geboren. Het scheelde, vermoed ik, dat ik al ervaring had met bevallen en tijdens de storm ook kon bedenken dat als het zo heftig aan voelde, het ook wel snel zou gaan en ik dus ook snel 'verlost' zou zijn. Wat dus ook zo was. Als dit tijdens mijn eerste bevalling was gebeurd dan was ik waarschijnlijk in volledige paniek geschoten (ik was sowieso bij heftige ontsluitingsweeen al in paniek bij de eerste , zoveel heftiger dan ik me had voorgesteld...) en had ik het hele ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd voor pijnstilling ... Ik had op zich niet zoveel moeite om daarna de bevalling te verwerken, eind goed, al goed (kwam ook door heerlijke kraamtijd en nogmaals omdat niet eerste bevalling was). Maar het blijft met stip mijn meest vervelende bevalling, die derde en het viel dus ook ontzettend tegen. Ik vond het echt een k*t bevalling ... En ook wel heftig om te lezen in papieren dat VK schreef: "...een mooie, vlotte, thuisbevalling." in mijn beleving was dat heel anders!
Hier ook een weeën storm gehad, wist echt niet waar ik het moest zoeken van de pijn. Zo blij toen ik in het ziekenhuis was en pijn medicatie kon krijgen! Niet dus,want zat al op 10cm. Was door de weeën storm compleet uitgeput, ik herinner me dan ook alleen maar vlagen van de bevalling. Kon me nog herinneren dat ze zeiden dat de operatie kamer klaar gemaakt moest worden en ik me rot schrok en toen kwam weer de realiteit terug van ben aan bevallen en alweer compleet vergeten dus wist niet eens waarom. Ik zat helemaal in mijn eigen wereld ofzo doordat ik zo kapot was en kwam pas weer goed bij toen ik gehecht werd. Had echt geen flauw idee of de baby direct op mij was gelegd of dat deze eerst door de kinderarts was nagekeken en toen pas op mij..dat vond ik wel heel jammer dat ik de geboorte zelf totaal niet heb meegekregen. Ik herinner mijn man ook totaal niet terwijl die gewoon naast me zat mijn hand vast te houden en tegen me praatte Ik kijk dus terug op een verschrikkelijke bevalling en herinner me alleen maar de meest mogelijke pijn ooit
Ik hoop dat je, misschien na verloop van tijd, toch vooral heel erg trots wordt op je eigen lichaam! Dat die dit kon doorstaan en dat er zo'n mooi kindje geboren is. Ik heb ook een weeënstorm gehad. Ik kreeg nl de ruggenprik, maar die werkte alleen aan de rechterhelft van mijn lichaam. De weeën vielen echter helemaal weg, waardoor ze me aan de weeënopwekkers hebben gedaan. Toen werd ik he-le-maal gek van de pijn, had totaal geen tijd om op adem te komen tussendoor. Als de ene wee wegebte, voelde ik de volgende al weer aankomen. Echt rampzalig. Ik heb het wel goed kunnen verwerken. Heb me de hele kraamweek groot gehouden omdat er constant mensen om je heen zijn dan natuurlijk. De eerste dag dat ik alleen was, heb ik de hele bevalling hardop uitgesproken. Alles wat gebeurde heb ik benoemd. Gewoon tegen mezelf. Daardoor kwam alle emotie weer los, heb ontzettend moeten huilen maar daarna was het klaar. Sterkte. Het is niet niks! Maar als ik naar m'n kleine kereltje kijk..dan denk ik, het was het zo waard!!
Niet echt een weeënstorm maar wel een bevalling die heel snel op gang kwam. Ik ging er zo vol in, kan er nog niet bij. Ik heb voor mijn gevoel geen afscheid kunnen nemen van het zwanger zijn. Zo was er nog niks aan de hand, en zo was ik volop aan het puffen en alleen maar bezig met de weeën. Binnen een uur van niks aan de hand naar auw auw auw zeg maar. Ik had tussen 7.00 en 7.30 uur wat last van mijn darmen en moest ook naar de wc. Man is om 7.20 uur de deur uit gegaan. Ben nog even wezen douchen en toen deden die krampen toch wel erg zeer, bleven maar komen en ik moest heen en weer blijven lopen na het douchen. Om 8.00 uur gebeld dat hij NU naar huis moest komen, ik wist ff niet waar ik het moest zoeken. Hij was er om 8.30 uur weer en gelijk timen. Om 9.00 uur maar de vk gebeld want ik had weeën van een minuut om de minuut en ze deden al aardig pijn ja. Om 10.15 uur was de vk er en die heeft eerst alles even aangekeken (is ook niet weer weg gegaan) en na het toucheren (4cm en volledig verweekt) begon het vruchtwater te stromen. Verkeerde kleur dus ziekenhuis (en ik wilde zo graag thuis in bad bevallen. Weeën waren zwaarder geworden en duurder langer, gelukkig wel met wat meer tijd ertussen. Rond 11.30-12.00 uur waren we in het ziekenhuis en om 15.42 uur was onze dochter er al. Heb een uur geperst. Had eerder gekund maar had eerst niet door dat ik al persdrang had. Het was niet echt een weeënstorm maar het ging zo snel allemaal en daar waren de weeën ook naar. Ook ik ben hele stukken kwijt van de bevalling. Weet nog dat ik dacht: dit is de hel op aarde, dit nooooit weer. Voor mijn gevoel een goede bevalling gehad (ik wilde zo natuurlijk mogelijk) maar wel een die heel pittig was. Dat ik veel bloed verloor daarna, nog 2 nachten ziekenhuis, niet leuke kraamtijd (was zoooo moe en onzeker) speelt ook mee in de beleving. Erover praten en van je afschrijven helpt. Uiteindelijk trots op mezelf hoe ik het heb gedaan hoor! Mijn man zei dat hij trots op me was, complimenten van de vk dat ik het zo super deed en een prachtige gezonde dochter die ik maar mooi even op de wereld heb gezet.
Hier ook een weeenstorm gehad. Van 14 tot 22.30 al ' lichte ' weeën gehad met resultaat 2 cm. Om het wat beter op gang te krijgen heeft de verloskundige thuis om 22.30 mijn vliezen gebroken waardoor ik vrijwel meteen in een weeenstorm belande. Tijdens deze storm ook in de auto naar het ziekenhuis, dat wil ik ook nooooit meer. Daar pijnbestrijding gevraagd maar na ctg scan had ik al 10 cm, ook niet meer gehad dus. Van 2 naar 10 cm in een goede 2 uur tijd. Heel heftig met rug, buik en been weeën. Gelukkig ben ik een beetje vergeten hoe het precies voelde want over een week of 13 moet ik weer ik heb er geen angst aan over gehouden maar weet wel dat ik op tijd in het geboortecentrum wil zijn deze keer, die autorit is me wel bij gebleven.
Jeetje wat heftig zeg! En wat naar dat je er zo slecht op teruf kijkt . Je mag juist trots op jezelf zijn, je hebt het toch maar mooi gedaan!!! Probeer er veel over te praten, hopelijk krijg je dan wat meer rust in je hoofd en kan je er alsnog goed op terug kijken! Hier wel ervaring met een weeenstorm, alleen geen voorweeen gehad. Bij mij heeft het van gebroken vliezen tot de geboorte 5 uurtjes geduurd. Ik schrok wel van de eerste weeen (die waren meteen heel heftig), maar doordat ik enorm snel op 10cm zat kon ik dat wel verdragen. VK zei ook steeds; je krijgt waar voor je harde werken. Lijkt mij frustrerend als het dan ook nog eens niet op schiet....
Vanaf het moment dat mijn bevalling begonnen was, zat er maar 3 minuten tussen elke wee ( s'nachts om 1 uur) om 10 uur had ik om de minuut een wee en zo ben ik tot 2 uur s middags doorgegaan totdat ik naar het ziekenhuis moest voor pijnstilling. Dankzij de ruggeprik bijna geen pijn meer gehad ondanks ik aan de weeen opwekkers lag want had nog maar 4 cm ontsluiting. Om 18:37 is uiteindelijk onze dochter geboren met vacuum en 2 knippen ( 40 hechtingen verder)... Bleek dat onze dochter dus helemaal niet lag ingedaald en ik had kunnen persen tot het einde maar ze er niet vanzelf uit was gekomen.. Ook ik was erg teleurgesteld in mezelf, maar na bijna 8 jaar heb ik er vrede mee... Mijn lichaam wilde gewoon niet mee werken en doen wat het had moeten doen. Daarbij komend dat onze dochter ook nog alle ruimte had (zeg maar)....EN toch als ik het weer op deze manier zou moeten doen, deed ik het weer.....