Hallo dames, Om jullie even een heel lang verhaal te besparen, heb ik even een paar vraagjes aan jullie. Hoe hebben jullie je vroeggeboorte verwerkt? Ik begin er namelijk steeds meer last van te krijgen nu mijn zoontje eindelijk thuis is. En hoe zit het met de band met jullie kindje? Ik heb wel een band met mijn zoontje alleen ik kan het niet echt accepteren dat het zo is gelopen. Ik heb er veel moeite mee dat ik hem bijvoorbeeld niet heb uitgedragen, dat ik zijn eerste flesje niet heb gegeven, dat ik hem niet meteen mee naar huis mocht hebben. En dan de "kraamdagen" waar ik ontzetten mee zit, die ik dus niet heb gehad! Ons zoontje is nu 4 weken thuis en ik kan nog moeilijk van hem genieten, omdat ie gewoon heel erg ziek is geweest en ik elke dag bang ben dat er weer wat gebeurd. Volgende maand moet ik dus weer aan het werk, en heb ik mijn zwangerschapsverlof meerendeels in het ziekenhuis gedaan, en ben ik bang dat ik totaal niet heb genoten van hem. Mijn emoties lopen een beetje over nu alles duidelijk word wat er eigenlijk allemaal is gebeurd, want nu ben ik eindelijk uit die "ik word geleefd tijd" en nu heb ik het er dus best moeilijk mee. Hoe hebben jullie dit verwerkt? Ik ben bang dat ik in een depressie kom te zitten. Hulp krijg ik al maar ja...mensen die dit zelf niet hebben meegemaakt zien het toch even wat anders. Liefs van mij.
hoi, het eerste wat in mijn opkomt is waarom begin je in hemelsnaam alweer met werken? mijn zoontje heeft ook vanaf zijn geboorte 25 nov tot 10 jan in het ziekenhuis gelegen.ik moet eigenlijk 7 feb weer beginnen,maar geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. ik ga eerst genieten en mijn mannetje goed leren kennen voordat zij mij weer terug gaan zien op het werk. je moet je eerst lekker voelen met je kindje voordat je weer aan het werk gaat.Anders is de kans dat je inderdaad een depressie krijgt aanwezig. Denk eerst aan jezelf en je kindje. De rest lost zichzelf wel weer op!!
Nou ja omdat dan mijn verlof afloopt, ik wil heel graag thuis blijven maar geen idee of ze dat accepteren. Jou mannetje heeft ook best lang in het ziekenhuis gelegen zeg, pff. Hoe heb jij dat dan geregeld op je werk? of hebben ze er bij jou alle begrip voor?
Allereerst nog proficiat met je zoontje! Wat betreft het aflopen van je verlof: Beetje afhankelijk van de rede van de vroeggeboorte en van hoe je het "speelt" kun je gewoon de ziektewet in. Gooi het niet op de zorgen om je kindje want daar hebben ze lak aan, maar gooi het op jezelf. Dat je er psychisch nog niet toe in staat bent, je moet de vroeggeboorte nog verwerken enz,enz. Hoe dat precies het beste kan durf ik niet goed te zeggen, ik was zelf vreselijk ziek, dus het was voor mijn werkgever al voor mijn bevalling bekend dat ik na mijn verlof voor langere tijd de ziektewet in zou gaan (HELLP syndroom) Maar er zitten hier ook meiden bij wie de oorzaak voor de vroeggeboorte onbekend was, en die ook de ziektewet in zijn gegaan. Ikzelf heb in totaal 9 maanden thuis gezeten (achteraf veel te kort) Voor wat betreft de rest van het verwerken....hulp heb je al gezocht, (heel goed!) Hier lezen en erkenning en begrip krijgen helpt ook heel goed (althans voor mij) Dat je niet de enige bent zeg maar, en dat je leest dat andere moeders met dezelfde dingen zitten of hebben gezeten, en daar samen over praten(schrijven) De fase die jij nu doormaakt is heel normaal. De meeste moeders krijgen dit als ze weer in het "normale" leven gegooid worden. Wat betreft de angst om je zoontje.......Ik begrijp dat heel goed, had ik ook. Maar probeer in je hoofd te houden dat ze hem niet voor niks uit het ziekenhuis hebben ontslagen. De artsen vertrouwen erop dat hij sterk is en het aankan, probeer jezelf in te prenten dat dat dan ook wel zo zal zijn. Anders maak je jezelf echt helemaal gek. Mocht er wel iets gebeuren................wie dan leeft wie dan zorgt. En dat is makkelijk gezegd, maar anders kun je echt NIET genieten van je mannetje. Ik heb dit bij onze zoon de 2e keer dat hij thuiskwam uit het ZH ook echt zo moeten doen, anders was ik er aan onderdoor gegaan aan de zorgen die ik had om hem. Leef per dag, en geniet elke dag van je hummeltje
Hoi Paske, Bedankt voor je reactie, Jij had natuurlijk ook wel een verdomd goede reden om langer thuis te blijven, achteraf nog te kort dus. Moeilijk hoor. Idd ik lees de laatste tijd erg veel mee, alleen maar om te zien hoe andere moeders het allemaal mee hebben gemaakt. Ik zal je advies proberen op je volgen en proberen mijn angst een beetje aan de kant te schuiven. Ik volg momenteel het verhaal van laravalk, als ik dat lees komt onze hele periode boven, hoe loodzwaar het is geweest en daaraan merk ik ook gewoon dat het nog wel even duurt voordat ik er weer ben. Maar goed, ze zeggen soms wel eens, tijd heelt alle wonden dus maar gewoon blijven mee lezen, en genieten van ons ventje. Ik ga mijn best doen iniedergeval. Bedankt!
Ik begon met 29 weken met Pre-eclampsie en Hellp. Mijn dochtertje is gehaald met 32 w. Ook hele pittige tijd gehad. Maar zoals ook bij ziezo ben ik langere periode thuis gebleven. Toch kan ik niet zeggen dat ik erg veel moeite gehad heb met de verwerking. Ben zo super blij dat wij allebei nog leven. En in goede gezondheid. Ook al heb ik geen dikke buik gehad. Haar nauwelijks gevoeld etc. Heb ook een superband met haar. Maar daar voor mij gevoel (en het is helemaal persoonlijk wat je allemaal doet!!) alles aan gedaan. 14 Maanden borstvoeding, Heel veel in de draagdoek en heel intensief van haar genoten. Weinig bezoek de eerste maanden ivm besmettingsgevaar etc. Natuurlijk is het extreem heftig wat je allemaal hebt meegemaakt. En vergeet je hormonen niet. En ieder hoofd werkt nu eenmaal anders. Kan alleen zeggen probeer het positieve eruit te pikken. Jullie leven allebei nog. Rest is bijzaak. Je kunt hem nu zoveel bij je dragen, overdag lekker tegen je aan laten slapen en dat jij van hem geniet. Voeding geven. Geniet om die manier zodat jij er lekker op terug kijkt. Niets is ideaal. En die kraamdagen.... Als je er heel veel van voor gesteld had dan kan ik me er iets bij voorstellen. Maar het gaat uiteindelijk om jullie en om de kleine man. Geniet lekker. En inderdaad als je er voor jouw gevoel geestelijk niet aan toe bent, niet doen!!!
als men niet begripvol is, dan meld je je toch ziek op het werk. Bij mij gaan ze het bekijken wat voor constructie zij hiervoor gaan bedenken en ben ik het niet eens met de constructie,dan ga ik lekker de ziektewet in.Mijn mannetje is het allerbelangrijkst en ik ga weer pas werken als ik mij daar goed bij voel anders niet. Het werk heeft het maar te accepteren. In jouw geval kan je het toch op de verwerking gooien laten ze je maar naar de bedrijfsarts sturen. Er zal geen arts zijn die niet beaamt dat de geboorte en alles daarna niet zwaar voor je is geweest. Mijn zoontje is overigens met een open blaas,open bekken,geen kringspier van de blaas en piemeltje in tweeen gespleten geboren. Hij heeft meteen na de geboorte een operatie van 6 uur gehad. na de operatie zijn er complicaties ontstaan waardoor hij langer in het ziekenhuis moest blijven.Helaas blijft het hier niet bij. Hij moet in de toekomst namelijk nog een aantal operaties ondergaan en we weten niet of alles weer gaat functioneren en of hij ooit zelf zal gaan plassen.( wij katheteriseren hem nu)
Ziezo wat erg ! Mijn man zei net zo zie je wat voor iets afschuwelijks er nog meer kan gebeuren. Ons zoontje is nog net een prematuurtje 36+2 natuurlijk niet zo vroeg als jullie kindjes. Toch herken ik wel dingen wat jullie schrijven. Ik ben ingeleid aangezien ik zw- vergiftiging had. We hebben 4,5 jaar op hem gewacht en dan is hij er! En dan komt op de couveuse afdeling waar hij het toch iedere keer goed deed totdat men veeeeeeeel te lang wachtte met zijn geelzucht en zijn drinken erop achteruit ging. En men een reden had telkens hem nog daar te houden. Hij heeft maar 10 dagen daar gelegen maar ik merk wel dat ik ook erg het gevoel van ik heb dat gemist, het eerste flesje en kunnen kroelen en knuffelen met hem en ondertussen met iemand op de kamer liggen wiens baby bij haar ligt. En jij aan de hele andere kant, 's nachts ging ik telkens naar hem toe kijken. Maar het was idd niet de kraamperiode waar ik zooooo op gehoopt en van gedroomd had. Nu gaat het ineens zo snel hij is al 4 weken jeetje! Borstvoeding loopt nog niet zo heel goed aangezien hij erg gewend is aan de fles en beetje erg lui is Al gaat het telkens beter. Nogmaals dan hebben we nog niet veel te klagen maar gewoon de combinatie voor mij persoonlijk van zolang wachten en dan nog niet direct mogen genieten enz is/ was heel zwaar. Normaals ziezo vind het afschuwelijk te lezen dat jullie zoontje al zoveel te verduren had en nog zal krijgen. xxx
@ ziezo, vreselijk wat jullie zoontje heeft meegemaakt en nog gaat meemaken. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor ... Ik kan me goed voorstellen dat je alle tijd voor hem neemt en later wel weer ziet wanneer je weer gaat werken. Heel begrijpelijk. Meiden bedankt voor jullie verhalen, iedereen heeft het een en ander meegemaakt. En idd de kraamtijd daar had ik me ook zo op verheugd! Gewoon lekker helemaal gaar van de bevalling zijn en een huis vol bezoek, maar goed ik kan er nog lang over dromen maar het veranderd er niets aan. Hebben jullie er veder veel over gesproken? Of alleen met je partner?
Vond het best lastig om over te praten. Zeker omdat niet veel mensen in mijn omgeving kennis hadden van Hellp en pre-eclampsie. Ook van vroeggeboorte. Heb veel gehad aan het Radboud en forums. Vond het meeste steun bij mensen die hetzelfde hadden meegemaakt. Daar had/heb ik het idee dat je het beste begrepen wordt. Maar ook veel positiviteit uit het moederschap gehaald. Geniet er enorm van. Dat maakte ook zo veel goed.
Mijn dochtertje is met 27 weken geboren. Ze heeft van juni t/m september in eht ziekenhuis gelegen, waarvan 5 weken op de IC. Daar hebben we hele nare dingen gezien van andere kindjes die het niet haalde, ernstig ziek waren of ter plekke geopereerd werden. En dan nog natuurlijk de aanblik van ons eigen meisje en de zorgen om haar heen. Wij hebben in die tijd vlak voor haar geboorte een huis gekocht en op de dag van haar geboorte zouden we verhuizen. In die periode moesten we dus ook nog verhuizen en ons oude huis opleveren. Ook zijn we nog ff snel getrouwd in 5 min en snel weer terug naar het ZH. Allemaal niet zoals ik het van tevoren bedacht had. Was mijn 1e echte koophuis (andere was van mijn man, had hij al voordat we wat kregen). En de dag dat we die verbintenis aan gingen zou ook een bijzondere dag moeten worden. Mijn man kreeg geen salaris een tijd omdat er gedoe was met de ziektewet. Dus ons spaargeld opgegeten. Onze dochter is spontaan geboren en was bijna thuis geboren omdat we in het ZH werden weggestuurt met een lijst pijnstillers. Ook mijn droom van hoe ik het voor me zag was weg. Ik mocht haar niet vasthouden, had geen moeder gevoel toen ik haar na uren mocht zien, kraamweek etc en mijn beeld van hoe het zou zijn met ons kindje komt absoluut niet overeen met hoe het is. Nu zijn we erg positief ingesteld en hebben we hier dan ook weer onze weg in gevonden. Toen ze thuis kwam had ik nog iets van 2 weken verlof. En ik was ook echt niet klaar om te werken. Ben in de ziektewet gekomen en ben snel hulp gaan zoeken. En ik heb EMDR therapie gehad. Ben mijn baan kwijt geraakt omdat ik een jaarcontract had. En nu anderhalf jaar later werk ik nog steeds niet en ben ik nog steeds druk met de verzorging van onze dochter. Ze heeft BPD en nefrocalcinose. En moet regelmatig naar het ziekenhuis. Ik ben nu inmiddels wel opzoek naar werk. De verzekeringsarts die ik had was echt een super aardige man en de reintergratie coach ook. Daar heb ik het echt mee getroffen. Daar moet je het ook wel mee treffen want ze zijn ze niet allemaal en heb ook wel verhalen gehoord van mensen waarbij ze echt op de huid zaten en die echt weer aan de slag moesten. Het hangt ook erg van je eigen baas af. Succes!! Hoop dat je ook hulp gaat zoeken om erover te praten want dat helpt echt. Daarmee voorkom je ook een depressie oid. Groetjes