Verwerking

hier ook heel veel tranen gelaten om die redenen. ik wou t liefst ook meteen weer zwanger worden. en ow wee als ik iemand tegen kwam die verder zwanger was als dat ik was geraakt en die zei dat ze dr genoeg van had en dat ie nou wel mocht komen, nou dan flipte ik hem hoor.. nu nog steeds trouwens
heeft bij mij wel n tijdje geduurd voor ik weer n beetje kon genieten van alles. heb wel aan therapie gedacht maar dat is toch niks voor mij. ik heb er veel over gepraat met mijn vriend en dat heeft enorm geholpen.

 

Mijn dochter is nu 1,5 jaar en geboren met 32+5 weken doordat ik het Hellp-syndroom had. Ik denk wel eens aan een tweede kindje in 2016, maar dan wil ik geestelijk wel alles op orde hebben. Kreeg er na een jaar wel behoorlijk last van. Vooral van ernstige teleurstelling in mijn lijf en angst voor herhaling. Heb besloten er eerst wat aan te gaan doen en heb a.s. donderdag een intakegesprek bij een psycholoog. Van angst en stress bij een tweede zwangerschap gaat mijn bloeddruk waarschijnlijk meteen weer omhoog en dat wil ik proberen te voorkomen.

 

Hadden jullie gelijk al na de bevalling "moeite" met de verwerking? Of kwam dit er na pas.

Heb er nl zelf in het begin(logisch) moeite mee gehad, maar toen ze eenmaal thuis waren gaat het best wel goed.

Ben soms wel bang dat het verdriet van de vroeggeboorte nog komt. Je hebt met 2 baby's ook helemaal niet zoveel tijd om hier over na te denken....

 

Wat naar dat je deze periode zo rot hebt ervaren en je nu nog last bezorgd. Kan me voorstellen dat het een heftige tijd is geweest, jullie kindjes waren erg klein.

Je vroeg of er mensen waren die hier geen last van hadden. Nu is onze zoon een stuk minder prematuur, dus helemaal vergelijkbaar is het niet. Maar om eerlijk te zijn: ik heb nergens last van.
Kijk er niet somber of anderzinds negatief naar terug.

Onze zoon wilde met 32 weken ter wereld komen. Met totale bedrust voor 2 weken en de nodige weeenremmers is het gelukt om het te rekken naar 33.6 weken. Na de geboorte ging het goed, we mochten op 35 weken naar huis samen.
Ik heb dus totaal zelf 3 weken in het ziekenhuis gelegen. De spoedkeizersnee heb ik niet bewust mee mogen maken. De ruggenprik werkte niet goed, dus ik kon de keizersnee voelen. Besloten is toen om me weg te maken.

Ik heb hier niet negatief op teruggekeken. Elke dag dat onze man in mijn buik zat was er een en elke dag na zijn geboorte waren we blij met de vooruitgang. Misschien ben ik erg positief ingesteld. Hoewel het zwaar was hebben we er iets prachtigs voor teruggekregen. Ik heb de kraamtijd niet gemist. We hebben een kraamfeest gegeven op de uitgerekende datum.

Ik hoop dat je het snel een plekje kunt geven en dat je volledig kunt gaan genieten van je prachtige kinderen.

 

Ik denk dat het verschil zit misschien dat dit het eerste kind (kindjes) zijn voor TS. Ik heb inmiddels ook een normale kraamtijd mee mogen maken met een op tijd geboren kindje mbv proluton, maar als dit je eerste (misschien wel enige) kindjes zijn dan lijkt me dat een groter gemis.
En een vroeggeboorte van 33.6 kun je niet vergelijken met 26 weken...dit zal ik ook niet doen maar ik had al voor 33.6 getekend bij de eerste. TS zou waarschijnlijk weer tekenen voor 30.5...

Sterkte met je verwerking, geef eraan toe en ik denk dat het voor mij persoonlijk heeft betekent dat ik nog dankbaarder ben voor mijn zoon!

 

Dat geef ik toch ook aan, dat het wellicht niet vergelijkbaar was? Dit was tevens onze tweede keer dat we geen normale kraamtijd hadden. Bij de eerste idd wel gehad. Ze vroeg daarbij ook om ervaringen van andere die er geen problemen mee hadden. Vandaar mijn reactie.
Wellicht stoot ik hiermee iemand voor het hoofd, dat is iig nooit de bedoeling geweest.

 

Denk dat het geen bal uitmaakt of het nou je eerste, tweede of derde is die te vroeg te wereld komt.
De termijn waarbij je kindje wordt geboren absoluut wel en daarmee stel ik niet dat het erger of moeilijker is als je kindje bijv voor de 32 weken wordt geboren, maar het is wel heel anders.
Je kindje is veel en veel minder af en dat brengt veel meer risico's en complicaties met zich mee.

Maar nu on topic:
Bij mij begon de verwerking pas tijdens een heropname, ik stortte volledig in. Heb toen ook hulp gekregen van maatschappelijk werk. Ik was m'n realiteitsgevoel compleet kwijt en voelde alsof ik in een slechte film zat.
Ik had heel veel dingen tijdens de eerste weken notitie gewijs opgeschreven, ik heb toen een mooi boekje gekocht en ben daar in alles gaan opschrijven aan de hand van die notities en wat ik bijv naar familie en vrienden mailde. Gaande weg kwamen er ook meer herinneringen boven en ben ik ook die gaan opschrijven. Het resultaat is een totaal niet in chronologisch verhaal van de geboorte tot en met de thuiskomst van onze jongste en alles wat we hebben meegemaakt en onze angsten en verdriet, maar natuurlijk ook de mooie momenten.
Het heeft mij ontzettend geholpen. Gevoelsmatig hebben we na zijn 1e verjaardag het verdriet en de rouw periode achter gelaten.
Het is voor iedereen anders, maar neem je tijd en laat niemand maar dan ook niemand voor jou bepalen wanneer je er overheen moet zijn.

 

Mijn dochter (derde kindje) is nu 15 maanden, geboren bij 28 weken na een spannende zwangerschap. In het ziekenhuis was er inderdaad geen ruimte voor verwerking, ik zat compleet in de overlevingsmodus. Toen ze eenmaal thuis was en ze wat rustiger werd kwam juist bij mij de klap. Ik heb hulp gezocht bij de maatschappelijk werker van het ziekenhuis. Het heeft redelijk een plekje gekregen, maar nog heb ik het er weleens moeilijk mee. Het zal misschien langzaam slijten maar het is zo'n heftige ervaring..

 

Herkenbaar, ons zoontje is net thuis nadat hij met 33 weken compleet onverwachts geboren werd. Ik heb het einde van de zwangerschap gemist en de ziekenhuis periode als heel heftig ervaren, vooral het naar huis gaan zonder je kindje.. nu thuis is het te druk om er bij stil te staan maar merk nog wel dat mijn emoties heel hoog zitten..

 

Na gebroken vliezen met 33 weken en met ziekenhuisopname weten te rekken tot 34.4 is mijn dochter geboren. Ze heeft uiteindelijk anderhalve week in het ziekenhuis gelegen en mocht dankzij een sonde eerder naar huis. Het heeft zeker een tijd geduurd voordat ik over de vroegtijdige bevalling heen was ondanks dat mijn dochter het prima deed en snel groeide en aankwam. Ik was jaloers op mensen in mijn omgeving die wel tot het einde konden voldragen en miste het zwanger zijn erg (ondanks alle kwalen). Toen de moedermelk ook niet echt op gang kwam en ik het kolven niet volhield voelde het aardig als falen. Ik heb het idee dat nu ze met vier maanden op normaal gewicht zit (de lengte was nooit een issue) ik het allemaal een beetje los kan laten. Ze heeft uiteindelijk geen last gehad van prematuur te zijn geboren en ze doet het prima op fles voeding.
Ik ben blij dat ik bij een volgende zwangerschap niet verplicht in het ziekenhuis hoef te bevallen maar ben eerlijk gezegd wel bang dat de volgende weer te vroeg wordt geboren.

 

Bij mij was er tijdens de ziekenhuis tijd en ook een poos daarna nog geen ruimte voor verwerking.
Daarna maatschappelijk werk gekregen, wat mij heel goed heeft gedaan. Zonder dat had ik nog altijd verdriet erom gehad en nu kijk ik alleen maar vol trots naar ons (dochter, man en ikzelf) over hoe we die periode doorgekomen zijn.
Dus ik raad iedereen aan om hulp te zoeken. Ik heb minder dan 10 sessies nodig gehad dacht ik. Het was moeilijk het verdriet aan te gaan, maar het heeft me zoveel geholpen...

 

Wij kregen maatschappelijk werk aangeboden tijdens de periode in het ziekenhuis (tweeling is geboren met 32+1), maar daar hadden we helemaal geen ruimte voor. Je zit in een achtbaan en wij probeerden met structuur en soort van 'verstand op nul' de achtbaan gaande te houden.

Na een maand(mei) mochten ze naar huis en toen begon het harde werken. We hebben veel te stellen gehad met onze zoon, die gewoon heel slecht landde thuis.

Ik kreeg pas rond oktober de ruimte om de emotionele kant te gaan verwerken. En ik denk dat ik er nog steeds mee bezig ben trouwens. Ik ben bewust er over gaan praten, eerst met mijn man. Hij was de enige met wie ik dat op het moment kon. Daarna langzaamaan met vrienden en familie, die dat best lastig vonden want ze begrepen veel gewoon niet. Het duurde ff voordat ik zover was, het was nog teveel van mij. Ik heb contact gehad met een psycholoog die zelf een vroeggeboorte heeft meegemaakt en bezig was iets op te tuigen speciaal voor ouders die dit meemaakten, in samenwerking met een zkh.

Ik merkte juist dat ik een vangnet nodig had nadat we thuis waren, maar die was er niet echt. Ja, een algemene psycholoog die niks van vroeggeboorten af weet. Daar had ik niet zo'n behoefte aan.

De zaken die jij beschrijft, zijn ook mijn grootste verdriet. Inmiddels kan ik wel trots zijn op mijn lijf, want ik was er bijna niet meer geweest en al die tijd heeft het wel heel goed voor mijn hummeltjes gezorgd.

Nog steeds heb ik momenten waarop ik emotioneel kan zijn hoor. Bij hele mooie momenten, als ik moe ben of als ik mooie muziek hoor. Ik ben het fotoboek van 2014 aan het maken en het duurde even voordat ik zover was om ook de foto's van de kinderen erin te zetten. Alles is een stukje verwerking. Het wordt zeker beter, maar soms voelt het nog als gisteren.

 

Onze dochter is geboren met 33 weken en 6 dagen. Een termijn waarvoor velen van jullie zouden tekenen. Zij zal echter ons enige kindje blijven dus hoe een normale kraamtijd eruit ziet zal ik nooit ervaren. En dat voelt wel als een gemis. Enorm veel extra zorgen hebben we gelukkig niet om haar gehad, en dat is natuurlijk wel veel anders als je kindje extreem prematuur wordt geboren. Dus in dat opzicht valt voor mij de verwerking wel mee. Toch was de ziekenhuisperiode een (emotioneel) zware tijd. Ook het abrupte einde van de zwangerschap heb ik moeten verwerken. Ik moest nog twee weken werken toen ik beviel. De bevalling ging daarnaast ook razendsnel: anderhalf uur nadat we (man en ik, gynaecologen en verloskundigen) ons realiseerden dat ik aan het bevallen was, lag onze dochter, na een spoedkeizersnede, even bij me voor ze de couveuse in ging...

 

Verwerking... ja ik heb daar ook last van gehad, we zijn inmiddels wat jaren verder. Vooral omdat er zoveel complicaties optraden bij een van mijn zoontjes. Het hield niet op. Na hun eerste verjaardag (waarbij ivm contactisolatie bijna niemand komen mocht) stortte ik in. Dat was een punt waar ik zo naar toegeleefd had, maar het viel me zo tegen.
Maatschappelijk werk had ik al sinds de zwangerschap. Ik was tijdens de zwangerschap al heel bang om te vroeg te bevallen en die kans was ook reëel aanwezig. Ik heb daar nog een jaar rondgelopen en ben toen doorverwezen naar Psychiatrie, een paar gesprekken gehad. Ik had een trauma van 3 te vroeg geboren kinderen, waarvan 2 (de oudste met 3 weken, en de jongste van de tweeling meerdere keren bijna, zelfs afscheid moeten nemen) bijna voor mijn ogen zijn overleden. en ik had gevochten als een leeuw, geen rust gehad. Ik kreeg een lichte dosis citalopram, en dit heeft mij toen zoveel rust gegeven. ik zag minder apen en beren op de weg. Het gevaar van ziekte van mijn zoontje heeft nog lang geduurd, we waren er nog lang niet. Inmiddels gaat het goed met hem, en ook met mij. Al ben ik vaak wel boos dat het zo heeft moeten lopen. Waarom kon ik niet eens 1 kind krijgen, dat ik direct bij me mocht houden, waarbij ik geen zorgen heb moeten hebben.
Ik kan ook erg pissed off worden als mensen zeggen dat ze wel klaar zijn met hun zwangerschap, dat het lang duurt enzo. Daar blijf ik wel bij uit de buurt (die forums en ook wel bij zwangere mensen die ik niet heel goed ken)

Toch ben ik daarnaast ook heel dankbaar dat het zo goed met ze is afgelopen, ik mag wel in mijn handen knijpen!

Maar soms weet ik ook niet zo goed hoe ik me voelen moet. Altijd uitleg geven over mijn zoontjes medische geschiedenis, de kans op een darmbeknelling ligt altijd op de loer. Inmiddels zijn ze kleuters en schoolkind. Niemand ziet aan ze dat ze te vroeg geboren zijn, mensen verwachten het ook niet en schrikken soms wel als ze het horen. 3 kindjes met 27 weken, hoe bizar is dat.
En nog steeds opzoek naar de reden van de vroeggeboorte, er is geen aanwijsbare reden. Toch wil ik het graag weten, om het echt een plekje te geven.

Het heeft me wel een ander (beter) mens gemaakt, en een heel zorgzame moeder die heel wijs is met haar kinderen.
Ik zou ze niet willen ruilen

Succes!

 

Onze zoon is dan wel niet zooo vroeg geboren, maar ik had mij zo op de rest van de zwangerschap verheugd. Mijn buik was nog zo klein en ik ging naar het zh met de gedachte dat ik de volgende dag weer naar huis mocht (babykamer was nog niet eens af omdat we toen pas waren verhuisd). Maar door het HELLP syndroom moest hij opeens per meteen geboren worden!
Ik had zo een romantisch beeld van de kraamperiode, maar hij heeft 3 weken in het zh gelegen en na de bevalling mocht ik hem pas de volgende ochtend zien en eventjes vasthouden. Bezoek had ik wel, maar niet zoals verwacht, geen beschuit met muisjes in het zh en wij konden ons alleen maar zorgen maken over de kleine
De eerste week heb ik elke avond gehuild omdat ik zo graag wilde dat hij weer veilig in mijn buik zo zitten. Altijd naast zijn couveuse zitten maakte mij zo verdrietig en dan nog de lichamelijke ongemakken van de ks.

 

Dit gevoel klinkt voor mij heel herkenbaar. Maandag op controle mw we gaan vrijdag uw dochtertje halen. (later verplaatst naar zaterdag) Owww dat is snel!

Na de keizersnede thuis voelde ik me ook helemaal niet moeder terwijl mijn kleintje in het ziekenhuis lag. En was ook totaal niet voorbereid.
Baby kamer idd nog niet klaar, geen prematuur kleding. Hoewel in couveuse was dat ook niet nodig.

Opname duur viel me eerlijk gezegd tegen. niet kunnen drinken, sonde, bradycadieen, dalende saturaties, geel blijven, moeite met temperatuur in stand houden. etc had ik bij termijn van 36 weken niet verwacht. ze mocht gelukkig met vervroegd ontslag naar huis als we thuis de sonde voeding gingen geven. Thuis knapte ze veel sneller op.

Groot verdriet heb ik (nog) niet gehad en kijk er heel nuchter op terug. Misschien ook wel omdat er veel jongere vechtertjes op de afdeling lagen en ouders waren die al veel meer weken op en neer gingen. Verpleegkundige en kraamhulp zijn wel verbaasd hoe praktisch en gemakkelijk mijn partner en ik er mee omgingen /gaan maar waarschuwde wel dat er met paar maand nog opeens een klap kan komen.

Mensen daar ervaring mee?

Al met al geen soepele zwangerschap en bevalling, start kraamtijd maar wel prachtige dochter.

Opnieuw zwanger worden wacht ik minimaal 2 jr mee denk ik