Goed, ik geloof dat mijn vriend en ik een probleem hebben. Vanaf het begin af aan vd zwangerschap is hij heel betrokken met mij hoor. Hij is ook heel lief voor me en wil altijd het kindje voelen schoppen en is gek op mn buik. Maar het probleem: hij kan volgens mij de veranderingen niet aan! Zo hebben we vandaag ruzie omdat hij ineens 'geen zin' meer heeft de babykamer te schilderen. Hij stelde voor om het gewoon te gaan doen nadat het kindje er is. Zegt dingen als: 'er zijn belangrijkere dingen die nog gedaan moeten worden, zoals mn fiets repareren en schoonmaken." Ik irriteer me dan mateloos dat hij niet net zo enthausiast is als ik en ook wil dat alles mooi af is voordat ons princesje komt. Nu is hij dus boos op mij omdat ik "druk op hem leg" mbt het schilderen. Het heeft allemaal te maken met het feit dat er zoveel voor hem verandert in zon korte tijd. We zijn nog niet zo lang samen en hij is een stuk ouder dan ik, heeft altijd een totaal ander leven gehad. Geen verantwoordelijkheden, parttime baan en sporten. Hij koopt wel boeken enzo over de ontwikkeling van het kind, over fietsen met kinderen en dat soort dingen, maar de kinderkamer kan hem gestolen worden en alles wat er nog moet komen interesseert hem geen moer. Ik ben soms bang dat wanneer ons kindje er daadwerkelijk is het hem allemaal helemaal teveel wordt. Dan hebben we een nog groter probleem. Hij maakt regelmatig opmerkingen wanneer ik eventjes klaag over een pijntje of over hoe groot mn buik wordt zoals: jij wilde het! Nu moet je er ook mee leven. Dan wel bij wijze van "grapje", maar het laat zo duidelijk zien hoeveel angst hij heeft en hoeveel twijfel hij nog steeds heeft over de hele situatie. Wat moet ik doen?? Ik sta op het punt dan het me allemaal koud laat en ik denk: dan blijf maar in je oude levensstijl hangen en ga ik wel mn eigen weg. Zoek het maar uit. Ik heb mijn hele leven in Nederland achtergelaten om samen met hem dit kindje op te voeden in Duitsland. Nu begin ik zelfs te denken om terug te gaan naar NL en hem uit te laten zoeken wat ie nou wil. Herkent iemand dit verhaal en kan me misschien iets vertellen waardoor ik het wat optimisitscher in ga zien??
Allereerst een hele dikke knuffel voor jou ! Heb je hem al eens botweg op de man afgevraagd: Waar ben jij toch zo bang voor? Mannen doen niet aan subtiele manieren en vaak flappen ze van de schrik van je directheid eruit wat ze dwarszitten Ik ben ook niet goed met veranderingen en sla ook nog wel eens in de "error". Dan vraag ik gewoon bij mezelf af wat me nu echt dwarszit, misschien werkt dat voor je vriend ook?
misschien komt het ook wat harder bij jou binnen door je homonale toestand. Heb ik iig wel, maar bij mijn eerste had ik mezelf totaal niet in de hand. Niet dat je daar iets aan kan doen. Het kan wel helpen om dit te weten, zodat je reakties van anderen een beetje kan relativeren. Anway, mijn man heeft ook nog amper iets gedaan aan de kamer, maar wil wel steeds dingen kopen. Ik heb nu gezegd dat er niks meer gekocht wordt tot de kamer klaar is en het opgeruimd kan worden. Heb er toen ook even aan toegevoegd dat er over 3 maanden een baby is en dat ik het niet meer kan. Toen schrok hij wel, hij hij het niet echt kunnen overzien denk ik. Niet dat er intussen iets is gebeurd hoor. Hoe je daar creatief mee omgaat weet ik ook niet, maar ik ga zeker niet zelf behangen. Ik ben bang dat een beetje druk zetten de enige manier is. Misschien is het een idee om samen een planning te maken, zodat hij ook een soort van inspraak heeft?
Voor vrouwen begint het krijgen van een kind bij een positieve zwangerschapstest. Bij mannen bij de bevalling. Mijn man stelde ook alles eindeloos uit, tot mijn grote frustratie. De laatste 3 mnd van mijn 1e zwangerschap mocht ik niets meer doen met als gevolg dat hij bij de bevalling nog vanalles moest kopen (zoals een babybadje...). Daarvoor zag hij er de noodzaak niet van in. Gelukkig hadden wij al wel de babykamer op tijd af. Positief van jouw man is dat hij er over leest. Dus hij is er wel mee bezig, maar ervaart nog niet de urgentie wat tijd betreft. Hij heeft blijkbaar het gevoel dat hij nog maanden de tijd heeft. Daar heb je weinig invloed op. Je kunt zeggen dat de baby vanaf 24 weken levensvatbaar is en in principe nu ieder moment geboren kan worden. Maar bij die van mij kwam dat ook niet binnen, hij leeft bij de dag. Neem de touwtjes in handen. Doe wat je zelf kunt zelf. De dingen die je niet zelf kunt: kijk of je het aan iemand anders uit kunt besteden. Vertel hem dat neutraal (niet als chantage), wat je wanneer gaat doen of laat doen. En geef hem in die planning tijd om het zelf eventueel alsnog voor die datum te doen. Zeur niet aan zijn hoofd, je kunt hem toch niet dwingen of veranderen. Ga er van uit dat hij niet gaat schilderen en je daarvoor dus een andere oplossing moet zoeken. Mocht het je gerust stellen: hier is het wel allemaal goed gekomen. De 2 dagen na de bevalling heeft mijn man de benen uit zijn lijf gerent om alles nog te kopen en te regelen. En hij is dol op onze dochter.
ik kan me voor stellen dat het heel vervelend voor je is! een digi knuf. bij ons is het juist de omgekeerde situatie. maar dat doet er ff niet toe. ik hoop dat hij nog bij draait. er zijn hier boven al veel tips gegeven waar je misschien wat mee kunt. liefs tukker meisje
Bedankt voor jullie reacties, het heeft wel geholpen. Het komt dus wel vaker voor. Nouja, we zien dan gewoon hoe het gaat lopen na de bevaling, ga idd geen druk zetten op alles. Misschien dat ik daardoor juist iets veel kostbaarders verlies dan win!
Ik ben nog niet zo ver als jou, maar mijn vriend had dit ook heel erg. Alle tijd, kalm aan, dan laten we het toch wit? En de druk erop zetten werkt niet, tenzij je met redenen komt die in hun ogen echt redenen zijn. Wat bij mij hielp was dat we bijna twee jaar geleden dit huis gekocht hebben, het is nog niet helemaal af, dus heb hem verteld dat ik dus bang bent dat door die laksheid van ons beide ons kindje straks in een sinasappel kistje ligt, omdat wij zo zijn. Daarbij verteld dat het niet uit maakt of we 1 of 10 jaar over dit huis doen, want dat heeft geen limiet, maar de baby is er echt binnen een maand of negen, en dan als laatste gezegd weet je nog dat we 15 weken geleden ook zeiden alle tijd, kalm aan, en voelt die 15 weken nou echt als 15 weken? Nee...die 15 weken voelden als 4 weken en we hebben nog maar 17 weken. En daar gingen zijn ogen wel even van open staan, maar ja, dat is voor iedereen anders, want gelukkig is niet iedereen zo makkelijk en laks als ons, maar er zijn dus wel argumenten die je erbij kan halen zodat ze zich niet onder druk gezet voelen maar wel inzien dat het nodig is. Succes
Ow, wat sneu. Vaak hoor je wel dat vaders pas 'geboren' worden, als de baby er is, dus gun hem nog even de tijd! Ik vind het wel heel positief dat hij toch wel interesse voor de kleine heeft. Dat babykamertje is voor hem misschien nog erg ver weg... en dat terwijl jij natuurlijk graag de boel af ziet! Ga je intussen toch lekker zelf de babykamer schilderen! Wie weet, pakt hij wel een tweede kwast als hij het beginnetje ziet, want dat werkt meestal zo aanstekelijk! En als je het niet zelf kunt, dan bestel je een schilder en laat het doen. Als je man dan bezwaar heeft, dan weet hij hoe het komt. Veel sterkte ermee hoor.
Daar ben ik het niet mee eens, dit geldt niet voor alle mannen hoor! Mijn man is juist heel betrokken en wil zich echt overal mee bemoeien (zelfs nog met wat voor kleur voering de gordijnen krijgen ). Ik vind het nogal belachelijk dat ie het belangrijker vindt om zijn fiets te poetsen... Ik zou er zelf dan ook geen genoegen mee nemen, maar ja, iedereen is anders natuurlijk. Ik hoop wel voor je dat hij gauw bijtrekt, want je kunt maar 9 maanden genieten van je zwangerschap en dat is zo voorbij! En als dat op deze manier moet, lijkt mij dat niet prettig... Succes!
Stippeltje, natuurlijk ben ik er niet blij mee dat hij liever zijn fiets repareert/poetst ipv het babykamertje voor te bereiden. Maar goed, iedere man is anders en ik vind dat dan ook weer geen reden om hem voor een blok te zetten. 'Ik en de kleine of je fietsen!' Ik weet heel goed dat er ook mannen zijn die juist wel ontzettend enthausiast/betrokken zijn vanaf het begin. Mijn broer wordt toevallig tegelijkertijd vader, hij is 2 jaartjes ouder dan ik en zijn vriendin is nu 4 maanden. Soms is het moeilijk voor me om te zien hoe ongelovelijk leuk en lief hij er mee bezig is. Hij wil alleen de allerbeste spulletjes kopen voor hun kleine-in-aankomst en is elke dag wel weer op zoek naar spulletjes en informatie over het 'vader worden'. Dan vergelijk ik mijn vriend daarmee, wat ik niet moet doen, want dan wordt ik spontaan depressief Het contrast is dan gewoon te groot. Zo hebben mijn ouders ons de kinderwagen cadeau gedaan. Harstikke mooi ding van Mutsy, een combi. Interesseert hem geen moer die wagen, als de wielen maar niet teveel zwenken en hij er maar mee kan gaan joggen straks. Zulke confrontaties doen pijn af en toe. Het is een stomme situatie waarin helaas het enige wat ik doen kan is kijken hoe het zich ontwikkeld.
Oh maar dat bedoel ik ook helemaal niet hoor! Ik zeg niet dat je hem voor het blok moet zetten en hij eruit of zijn fiets eruit , ik zou zelf alleen me er wel hard voor maken, dat wil ik er alleen mee zeggen. En dat iedere man anders is, blijkt wel uit het feit dat ik het niet eens ben met de uitspraak dat voor mannen het krijgen van een kind pas begint bij de bevalling. Ik hoop alleen maar voor je dat je wel nog kunt gaan genieten met het samen voorbereiden van alles en dat jij je niet nog meer rot gaat voelen omdat je het gevoel hebt dat je er in dit opzicht alleen voor staat, tenslotte is het het kindje van jullie samen. Succes!