Hoi Ons dochtertje van 3 jaar en 3 maanden is zo aanhankelijk de laatste weken. Ik ben nu 34 weken en ik merk dat ze het met de dag spannender vindt worden. Ze is echt "zwaantje kleefaantje" van de ene kant aandoenelijk, maar soms ook vermoeiend. Ze begint wat slechter te slapen etc etc. Bij het weg brengen naar de psz of naar opa en oma klampt ze zich aan mij vast, alsof ze me niet wil laten gaan. Herkennen jullie dit en hoe ga je er mee om? Geef je de aandacht waar ze om vragen of laat je ze ook even? En als ze 's nachts wakker worden, niet meer willen slapen(ja, bij jou in bed) wat doe je dan?
Wij hebben het nog niet verteld aan onze zoon. We willen eeerst wat meer zekerheid deze keer voordat we hem erbij betrekken, maar weet zeker dat hij het HEEL spannend en "super gaaf" gaat vinden
Onze dochter is ongeveer net zo oud als die van jullie en ik ben ongeveer net zo ver zwanger. Maar nee, ik herken het eigenlijk helemaal niet. Onze dochter vindt het vooral heel erg leuk en praat er veel over (ook met vreemden). Maar ze kleeft niet extra aan mij/ons.
Mijn zoon is 3,5 en vindt het hartstikke leuk, maar is er verder totaal niet mee bezig. Hij wist het toen ik 12 weken was en inmiddels ben ik ruim 32 weken. Hij vertelt bijv. op het kdv wel dat hij een zusje krijgt en dat haar naam een verrassing is en hij vraagt af en toe wel iets over mijn buik en de baby, maar is niet aanhankelijk of zenuwachtig oid.
Mijn dochter is 2 1/2 en vindt het wel heel spannend ja, maar ze heeft er vooral heel veel zin in. Ze kan niet wachten en zegt heel vaak "ik krijg en er een broertje of zusje bij!!!" Ze geeft kusjes op mijn buik en als mijn buik beweegt zegt ze "hij komt eraan!!" haha! Ze trekt wel iets meer naar mij toen nu, ik moet bijvoorbeeld mee douchen, maar ze is niet aanhankelijker ofzo. Eerder zelfstandiger ("neeeeeheeeeee, zelf doen!!")
Mijn dochter is ook 3 en ik ben 37 weken zwanger, ze gedraagt zich precies zo als jouw dochter dus ik herken het zeker. Ze voelt ook aan dat er iets staat te gebeuren, knuffelt me veel en geeft me veel kusjes. Aan de ene kant vind ik het schattig maar aan de andere kant maak ik me soms wel eens zorgen, zo'n jong meisje dat al zo goed aanvoelt dat er iets staat te gebeuren.
Zo'n zwaantje kleefaantje heb ik ook, en dat zonder dat er een kleine broer of zus aan komt... Hier is het echt een fase (hoop ik tenminste, word soms wel moe van dat gehang aan mama's rokken). Destijds was oudste er niet zo mee bezig. Hij was natuurlijk ook een heel stuk kleiner dan jouw (TS) dochter, ik denk niet dat hij zich er ook maar enig concreet beeld van kon vormen. Toen zijn zusje er eenmaal was, vond hij haar wel heel bijzonder en wonderlijk. Wilde haar heel graag op schoot. En een lastige indringer, dat vond hij haar ook. Bij de eerste keer dat ik zusje BV gaf in zijn bijzijn, gilde hij keihard: NEEEEEE, niet mama happen!! Ik moest hem echt even rustig uitleggen dat ze mij niet beet, dat ze melk bij me dronk, dat het geen pijn deed, dat hij dat ook had gedaan toen hij een baby'tje was, en dat zij die melk nodig had om groot en sterk van te worden. Als een van de kinderen 's nachts wakker wordt, troosten wij ze in hun eigen bedje. Ze komen niet in ons bed, althans niet 's nachts. 's Morgens mag het wel, gezellig. Maar van slapen komt hier nooit meer iets terecht met een kind in ons bed, ze hebben veel te veel ruimte nodig. Al met al zou ik zeggen: ga om met je dochter zoals je altijd doet. Maak het niet anders omdat ze straks grote zus wordt; dus niet meer toestaan dan je anders zou doen, en niet meer verbieden dan je anders zou doen.
Ze vindt het tegelijker tijd ook heel leuk hoor. Want ze zegt ook dat ze straks wil/gaat helpen met aankleden, verschonen, etc. En dat de baby met haar speelgoed mag spelen. In kledingwinkels rent ze regelrecht naar de babykleertjes en wil ze iets uitzoeken.
Hier sinds dit weekend ook zo'n mannetje. Onze jongste is nu ook 3,5 en afgelopen weekend moest ik 's avonds naar het ziekenhuis. Toen is hij wakker geworden en stond oma ineens aan zijn bed. Sindsdien wil hij niet meer alleen spelen en heeft hij er moeite mee om naar de psz te gaan. Zelf kan ik er helaas niet zo heel goed tegen aangezien ik zeer slecht slaap. Hoop dat het korte lontje gauw weer wat langer gaat worden, want dit is niet heel gezellig voor de boys. Onze oudste heeft er gelukkig nog niet zo last van. Die heeft er alleen maar heel erg veel zin in.
Onze dochter is 3,5 en dus ook oud genoeg om te snappen dat er iets groots gaat veranderen straks. Ik ben nu nog maar een kleine 19 weken ver, dus wat jij beschrijft allemaal, zie ik niet zo hier, maar ik merk wel dat ze er af en toe even geen raad mee weet en dan echt wat hangerig en zeurderig en vervelend kan worden. Ik benoem gewoon die spanning, als ik denk dat het direct gerelateerd is aan de baby, en benoem dat ze mijn lieve schatje blijft, ook als de baby komt. Veel knuffelen op die momenten, maar ook gewoon rustig en normaal begrenzen: Ik wil niet dat je dit doet, als je verdrietig bent of bang of boos, mag je dat gewoon zeggen. Ik merk aan Thirza namelijk wel echt dat ze die basis-emoties best kan herkennen bij zichzelf en dus ook kan benoemen, soms dus even met die hulp van benoemen wat je zelf ziet. Daarnaast probeer ik de gewone dingen ook door te laten gaan en ook voldoende tijd te hebben waarin het niet gaat over de baby. Een week of 5 geleden waren we twee keer kort op elkaar naar de VK geweest en liep dat wat samen met het vertellen in onze omgeving en dus voor Thirza ook al die mensen in onze omgeving die gingen roepen tegen d'r dat het zo leuk is om een broertje of zusje te krijgen. Dat was echt een beetje too much, toen was ze echt uit d'r doen ervan, en toen hebben we ook even lekker geen aandacht aan de komende baby besteed. Inmiddels groeit mijn buik behoorlijk, en is die hier en daar aanleiding voor gesprekjes over de baby. Laat ik veel uit haarzelf komen, ik begin er niet al te veel over en gebruik deze gesprekjes gewoon om haar langzaam maar zeker wat voor te bereiden op wat komen gaat.
Dat zien we hier ook Bij de gastouder had ze van de week verteld dat ze de baby ging wiegen en liedjes voor zingen en de billen schoonmaken, (geen dingen die ik haar in de mond heb gelegd iig ). Dat is er dus ook
Dit doen wij hier ook. Ik zeg regelmatig tegen mijn dochter dat ze mijn liefste vriendinnetje blijft. Maar we hebben het er ook vaak over hoe het straks gaat als de baby er is. Zo weet ze dat de baby in het ziekenhuis geboren wordt (ze kent het ziekenhuis alleen van zieke mensen..), en dat ze dan even naar opa en oma gaat als het zover is. Veel dingen vult ze dan zelf in ('Dan bellen jullie mij op en dan zeggen jullie, je bent grote zus geworden! En dan kom ik meteen kijken.'). Ook heb ik wat verteld over de kraamhulp en dat onze baby straks ook mee gaat als we naar opa en oma gaan, of op vakantie. Ik zeg vaak tegen haar dat ze dan grote zus is/wordt. Dat vindt ze prachtig. Ik heb het ook vaak over 'onze' baby, ipv 'de' baby (als in de baby is van ons allemaal). Daar is ze zelf mee begonnen en heb ik zo overgenomen. Vooralsnog gaat ze er heel goed mee om, en vraagt ze vaak of ik nog even over de baby wil vertellen. Hopelijk blijft dat zo als het straks zo ver is..
Ons zoontje hebben we geadopteerd. Hij is 3 jaar en 1 maand. We zijn nu anderhalf jaar zijn papa en mama..fantastisch.. Hij heeft alleen volgens mij geen enkel besef wat nou een broertje is. Hij weet dat er een baby in mijn buik zit, en hij wijst baby s buiten aan, (praat nog niet ivm schisis en onderstimulatie eerste jaren van zijn leventje) maar ik vraaghet me af of hij snapt dat er een baby komt. De wieg staat klaar, die is voor de baby weet hij ook. VOlgens mij is het voor hem heel abstract. Hij weet niets van babys. Dus hij kan ook geen voorstelling maken. Ik denk dat hij het heel pittig zal krijgen straks. Eerst 2 jaar in een kindertehuis gewoond, dan eindelijk een papa en mama helemaal voor jezelf....en dan komt er opeens een baby bij.. Nou is hij een heel erg lief en sociaal jongetje, dus ms vind hij het geweldig om me te helpen straks. Aan de andere kant is hij stikjaloers al op onze honden als we er met eentje knuffelen. Dan moet de hond weg en wil hij geknuffeld worden. We leren hem dan samen te knuffelen, maar daar is hij het nog niet helemaal mee eens Hij heeft nu een papa en mama, en die zijn eigenlijk helemaal allleen van hem. Ons manneke....heeft al zoveel mee moeten maken.... Hoop zo dat hij het ook leuk gaat vinden en het stoer vind om grote broer te zijn.
Ukoldaatje dat is inderdaad zo, jullie ventje heeft al zoveel meegemaakt, hij pakt het vast goed op zodra hij ziet dat hij er ook nog gewoon bij hoort. Mijn dochter is trouwens wel heel aanhankelijk omdat ze iets aanvoelt maar absoluut niet bezig met "als de baby er is". Als ik erover praat met haar gaat ze meestal wat anders doen, het dringt niet echt tot haar door heb ik het idee. Ben ook best wel bang dat ze straks erg van slag zal zijn door de shock.