Ik laat me lekker meeslepen door de clomid bijwerkingen (emo) en heb gewoon even zin om van de daken te scheeuwen dat ik zooo blij ben met mijn man! We zijn bijna 13 jaar samen en het was al super tussen ons. Maar nu met de hele mmm toestand is hij zo'n super steun voor me. Stiekem boven snikken lukt niet eens meer, na enkele minuten komt hij me zoeken voor een flinke knuffel, die ik dan zo hard nodig heb. Hij luistert naar me en probeert de nare dingen zo te verdraaien dat we erom moeten lachen. Volgende cyclus moet ik waarschijnlijk beginnen met injecties. Zo'n grote angst van mij, en mn man helpt me door mij te spuiten want zelf durf ik het echt nog niet. Zo gaan we echt samen dit project door. Hopenlijk kunnen we ooit oprecht zeggen WIJ zijn zwanger. Mop je bent de liefste man van de wereld! Hebben jullie ook zo'n lieve man?
Wat lief! Fijn dat je man er voor je is en jij het zo waardeert. Hier ook een schat. Ben, door alle teleurstellingen en hormonen, echt niet altijd de makkelijkste geweest de afgelopen jaren, maar hij is er altijd voor me en steunt me door dik en dun. Zo fijn!
LIEF Pippeke!! Ik heb ook zo'n lieve man. Door alle hormonen het afgelopen jaar was hij diegene die mij altijd gerust kon (en nog steeds kan) stellen. Hij zegt ook steeds als ik mijn excuses aanbied omdat ik weer heb zitten huilen dat hij voor ons tweeën sterk genoeg is. Hij sleept me door alles heen, hij is mijn steun en toeverlaat. Echt mijn rots in de branding! Ik zou dit traject met niemand anders volhouden.... XX
Ik heb ook zo'n lot uit de loterij! Alleen met hém kan en ik wil dit traject. Het is ook niet makkelijk voor hem door de machteloosheid (zit ie weer mn hand vast te houden en me te vertellen dat ik moet ademen tijdens weer een helse punctie). Maar zo lief hoe hij moeiteloos taken overneemt. (er schuilt een heuse kok in hem ) Dat hij na zo lang bezig te zijn geen genoegen meer neemt als ik zeg "niks, laat maar" als ik boos/verdrietig/teleurgesteld/emo of alles te gelijk ben. Mijn liefde van mijn leven. Ik weet dat al zo lang, maar toch kostte het jaren voor we eindelijk echt bij elkaar kwamen. In april zijn we 7 jaar onafscheidelijk, waarvan 2.5 getrouwd. We zijn nu 4.5 jaar bezig voor een kindje. Het merendeel van onze relatie dus... Hulde aan onze mannen, die ook hun eigen pijn en verdriet hebben, maar er toch voor ons zijn!!
Hier ook zo'n schat van een man! pippeke, wat betreft spuiten, dat zal ook vast goed komen! Ik heb altijd een enorme naaldenangst incl flauwvallen en gekke toestanden gehad. Ik keek ook onwijs op tegen het spuiten. De eerste 4,5 ronde heeft ml ook bij mij gespoten. Ik durfde t echt niet zelf. Tot ik t vorige cyclus ineens de stoute schoenen aantrok en het zelf wilde proberen sindsdien heb ik alle spuiten zelf gezet!
Absoluut! Hij is mijn grootste steun in dit alles. Ik kan bij hem uithuilen, hij vrolijkt me op. Ik zou niet weten hoe ik dit zonder hem zou kunnen doorstaan, ik weet wel zeker dat een heleboel mensen de MMM samen niet aankunnen en ben er ook van overtuigd dat het je huwelijk/relatie kan maken of breken. Bij ons is het duidelijk de goede kant opgegaan
Wat een schattig topic dit...! Mijn man hoort ook absoluut thuis is het rijtje. Een lieve topper, die mij helemaal begrijpt... Het voelt ook echt alsof we samen zwanger zijn, zo'n steun.
Ik heb ook een schat van een man! Fijn dat velen hier dat ook hebben. Verder; lief dat hij helpt met spuiten maar doe het zoveel mogelijk zelf, anders wordt de drempel te hoog en je moet het ook zelf kunnen. het is even wennen maar als je het eenmaal een keer gedaan hebt, gaat het steeds beter.
Mijn vriend is ook erg lief. Maar ik wil toch ook even klagen. Hij is nu skien met zijn collega's en ik kon gisteren de spuit alleen zetten. Ik doe het liever zelf ( ook al vind ik het nog steeds heel eng). Ik ben nl echt een controlefreak en veel te bang dat hij het fout doet. Hij vind het zelf nog enger. Maar ik vind het wel fijn als hij erbij is, om me daarna een knuffel te geven. Maar het toppunt was bij de vorige tp. Het komt natuurlijk altijd op een moment dat het niet uitkomt. Zijn moeder had een uitgebreide lunch voor hem voor zijn verjaardag georganiseerd met veel familie om 12 uur op zondag. Wij zouden zijn vader uit het verpleeghuis ophalen daarvoor. Maar toen bleek dat wij om 11 uur naar het ziekenhuis moesten voor tp. We konden dus wel op tijd zijn voor het feestje, maar niet zijn vader halen. Dat moest zijn moeder of zusje doen. Toen ik dat vertelde keken ze allebei heel boos. Ik kon toch wel alleen naar het ziekenhuis? Waarom moest hij mee? Dat zeiden ze niet, maar de blikken spraken boekdelen . Hij zat er maar schaapachtig bij te kijken. Ik moest echt aandringen dat zijn zusje de vader ging halen. Als blikken hadden kunnen doden zat ik hier niet meer. Ik vond het zo irritant dat het net leek of ik de zeurpiet was die hem daar perse bij wilde hebben en hij niet aangaf dat het voor hem ook belangrijk was. Hij wil nog liever een kindje dan ik. Waarom komt hij op dat soort momenten niet voor me op? Sorry hoor, even een klaagzang. Voel me een beetje alleen op dit moment. Verder is hij altijd wel heel lief.
Ik heb gelukkig ook een hele lieve man! Bij de operatie waarbij ze je eileiders doorspuiten en met een camera kijken heb ik keihard liggen janken (pijn!!!) en hij raakte niet in paniek en is de hele tijd bij me gebleven. Ook met mijn MA is hij er voor me geweest en die hele week heb ik dag en nacht gehuild en hij heeft me altijd getroost en geknuffeld. En hij geloofd nog steeds dat we een kindje krijgen,hoe erg ik vaak ook twijfel. Wendy,ik kan me voorstellen dat je kwaad was! Alleen hij zit tussen 2 vuren in en heeft waarschijnlijk zijn mond niet open durven doen omdat hij bang was om ruzie te maken. Hoop voor je dat ie de volgende keer wat assertiever is
Ik heb er ook 1 hoor!! MIJN ROTS IN DE BRANDING We zijn in mei 7,5 jaar samen In alle 9 ICSI pogingen de afgelopen 3,5 jaar heeft ie nog nooit een follikel meting of punctie gemist hij is altijd mee geweest... Beweegt hemel en aarde voor me! Ik hoef hem maar aan te kijken en hij begrijpt me.. ziet hoe ik me voel en weet wanneer ik het moeilijk heb.. Alleen hij kan me troosten en geruststellen.. EN WE HEBBEN HET MAAR MOOI EVEN GEFLIKT na zoveel jaren MMM ellende kunnen wij nu eindelijk zeggen WIJ ZIJN (SAMEN) ZWANGER!! Want zo voelt het ook echt!! Ik heb hem nog nooit zo gevoelig gezien als de afgelopen maanden! Hij is heel emotioneel en zegt elke dag dat hij hartstikke trots op ons is MIJN MAN UIT DUIZENDEN.. wat moet ik toch zonder hem??? LUFF YA
Wendy wat vervelend! Ik snap je wel. Blijven praten met elkaar! Open zijn vind ik heel belangrijk. Voor zowel tegen je familie als je man. Je kunt al niet zwanger worden DMV samen sex, ik zou mn man heel graag bij de tp willen hebben. Doe je het nog een beetje samen.