Ik heb een schokkende ervaring gehad bij mijn keizersnee, ik voelde het snijden etc. alles van begin tot aan het eind een deel hiervan is geblokt vanbinnen, ik praat er wel over maar snap niet hoe zoiets kan, rechterbeen was wel verdoofd, dat voelde ik direct toen de ruggeprik werd gedaan, maar links en mijn buik amper daar kwam ik pas achter toen ze begonnen. Ik ben opzoek naar anderen die dit ook hebben meegemaakt, en weten waarom, en hoe zoiets kan gebeuren.
Jeetje wat bizar. Ik wil je alleen even sterkte wensen met het verwerken van dit bezarre gebeuren. Gelukkig was ik wel goed verdoofd.
Ik heb dit gehad met de ruggenprik en weeopwekkers! Het is een heel vreemde ervaring als je dan gedeeltelijk verdoofd bent en gedeeltelijk gevoel hebt! Maar wat jij hebt, heb je niet gezegt dat je gevoel had? Want dat checken ze toch?? Ze zeiden bij mij dat hij (ik had rechts geveol) dat de naald naar links was gegaan.. Tja kunnen ze niets aan doen, maar ik moest nog een half uur blijven daar om te checken of het goed was gegaan.. Toen ik terug kwam (kreeg de keizersnee) kwamen ze met ijsblokje, die was op gevoelige kant koud en verdoofde kant warm.. En met een sorry moest ik het doen. Ik hoop dat je iemand vind waar je je verhaal mee kan uitwisselen. wanneer is het gebeurd? En vraag anders aan je Gyn.. Sterkte met het verwerken!!
thanks tja ze kwamen met een flesje uit de vriezer, of dit koud aan voelde ik heb vanwege fibromyalgie een vertekend beeld van pijn en gevoel dus ik gaf wel aan wat ik voelde maar ondertussen begonnen ze al aan de andere kant van het zeil, toen ik aangaf dat ik het snijden voelde (ik schrok heel erg) kwam ze weer met het flesje wat zij (anestesist) verder deed daarna is me een raadsel ik moest vragen beantwoorden terwijl ik geen kant op kon en alles voelde tot het duwen op mijn buik dat de kleine eruit kwam, ook mijn partner storte toen bijna in. Ik verwachtte wel dat ik zou voelen dat ze met me bezig zouden zijn maar dan zonder pijn uiteraard. ergens hoop je dat niemand anders dit heeft meegemaakt maar ik zou zo graag weten hoe het kan ik heb over een week de geplande afspraak met de gyn. voor controle het is nu dik een maand geleden.
oh meiden wat af-schuw-lijk..... dat zoeits kan gebeuren... heb zelf zo,n ervaring met een ruggeprik.... ondanks dat ik aangaf pijn te voelen gingen ze gewoon door.... het was niet tijdens een keizersnee maar wel gingen de weenopwekkers op maximaal... 5 uur lang ivbm niet vorderende ontsluiting.... ik vond dat al traumatisch en heb nog dagen na de bevalling gehuild....ziekenhuis excuses gemaakt... maar dat van jullie..... nee.... sorrie komt niet eens in de buurt...... groetjes Jose
Ik heb het zelf (gelukkig!) niet meegemaakt. Bij mij ging de ruggenprik goed (na 2 keer proberen) en voelde ik geen pijn. Wel het trekken en duwen, maar niet pijnlijk. Maar, een dame waarmee ik op zaal heb gelegen vóór de bevalling, en die ik daarna weer tegenkwam - die heeft hetzelfde gehad als jij. Bij haar was de ruggenprik ook (nog) niet ingewerkt en zei schreeuwde het uit van de pijn op het moment dat ze gingen snijden. Bij haar riep de gyn meteen om lachgas en ze is dus direct geholpen! Hebben ze bij jou niks eraan gedaan? Zijn ze gewoon verder gegaan terwijl jij lag te gillen van de pijn??
Ik lees al een tijdje mee op dit forum, maar heb eigenlijk nog nooit gereageerd. Nu wil ik toch een uitzondering maken. Ik heb het helaas ook meegemaakt. Ben ruim 5 weken geleden bevallen. Ik had een epiduraal gekregen, maar tegen de tijd dat ik volledige ontsluiting had, waren er geen persweeen meer. Ook met de weenopwekkers op maximale sterkte gebeurde er weinig. Nadat ik een uur op eigen kracht heb geprobeerd te persen en er nog geen vordering was, werd er besloten tot een spoedkeizersnee. Bij mij hebben ze besloten de epiduraal op te spuiten. Normaal krijg je een spinale ruggenprik bij een geplande keizersnee en dan is de kans veel kleiner dat je iets voelt. Ik was al gewaarschuwd dat ik misschien het duwen wat zou voelen, maar als ik pijn zou voelen moest ik dat aangeven en dan zouden ze kijken of ze me een roesje zouden geven. Nou het enige wat ik niet heel heftig gevoeld was, is het snijden maar verder heb ik van binnen ook alles gevoeld. Ik heb de hele OK bij elkaar geschreeuwd van de pijn, maar kreeg niet meer pijnstilling. Nou had ik ook nog eens de pech dat het eerste kindje (ben bevallen van een tweeling) erg vast lag in mijn bekken en dat de derde arts het pas lukte om hem uiot mijn bekken los te krijgen. Ik heb hier zelf een heel dubbel gevoel eraan over gehouden. Ik hoop het natuurlijk nooit meer zo mee te maken en ik gun het ook echt niemand. Het enige wat voor mij positief was, is dat ik de jongens wel meteen heb kunnen zien nadat ze gehaald waren. Als de anesthesist toch had besloten voor een roesje, dan had ik dat moment van geboren worden en het eerste huiltje niet mee kunnen maken. Wat ik je wil adviseren is, praat er veel over. Op die manier moet het een plekje gaan krijgen. De eerste week werd ik ook iedere keer heel emotioneel als ik het erover had of er aan dacht, maar door er veel over te praten krijgt het steeds meer een plekje en kan ik dus inmiddels ook begrip opbrengen voor de keus van de anesthesist. Ook ik heb volgende week een nacontrole in het ziekenhuis en wil het zeker ook nogmaals ter sprake gaan brengen. De gynaecoloog heeft in het ziekenhuis namelijk zelfs toegegeven dat hij eigenlijk ook vond de de anesthesist niet voldoende had ingegrepen. Ik ben nog aan het denken of ik ook nog een gesprek wil met de anestesist, daar ben ik nog niet helemaal uit.... Nou een heal verhaal. Hoop dat je er wat aan hebt.
Mijn hemel wat erg dat je dat zo hebt meegemaakt. Ik was er ook heel erg bang voor bij mijn keizersnede. Gelukkig geen pijn gehad en alleen het trekken, duwen en de druk bij het hechten gevoeld. Was een hele rare ervaring. Ik had gelukkig al een ruggenprik toen ik eerst gewoon probeerde te bevallen en toen voelde ik al niets. Ik was alleen zo bang op de operatietafel toen ze gingen testen met koude doekjes op mijn been of ik wat voelde dat ze toch gelukkig de dosis nog wat hoger hadden gezet. Ik twijfelde gewoon of ik het nou wel of niet volede. Heel raar.
Lijkt mij heel erg om mee te maken. Bij mijn eerste ook een keizersnee en heb bij de ruggeprik al aangegeven dat ik bang was om alles te voel, dus waarschijnlijk iets meer gehad, want het uitwerken duurde wel heel lang. Gr Gaby
Wat bedoel je met "voelen". Ik voelde ook alles; va het snijden tot de baby eruit halen tot het hechten, kon zo vertellen wat ze aan het doen waren. Dat blijkt normaal te zijn, maar het mag geen pijn doen uiteraard! Bij mij hebben ze ook de epiduraal bijgespoten net als bij kersje, maar godenzijdank geen pijn. De anesthesist is ook erg lang bezig geweest met de juiste dosering; hij kneep steeds in min lies en dat bleef ik heel lang voelen totdat hij de juiste dosering had.
voelen in de negatieve zin, pijn dus, ik had wel verwacht dat ik zou voelen dat ze bezig zouden zijn maar geen pijn, en dat was helaas wel het geval
pff bah zeg ik heb ruggenprik gehad bij keizersnede maar 2 keer mis geprikt 3de keer zat die nog geen 2 minuten later vroegen ze of ik wat voelde ik zij nee ja zegt die ja we waren al begonnen vond ik ook snel amar ik voelde echt niet dat ze bezig waren alleen het duwen en trekken maar niet dat ze gingen hechten enzo en de rest niet gelukkig dan maar
Wat moet dat een traumatische ervaring zijn zeg! Ik heb het wel vaker gehoord van vrouwen die niet goed reageerden op een ruggenprik. Een kennis heeft ook alles gevoeld en heeft uiteindelijk wel een roeje gekregen en bevalt voor de 2e keer onder algehele narcose omdat ze dit nooit meer mee wou maken! Wat natuurlijk logische is.. heel veel sterkte en hopelijk werkt het nagesprek bij de gyn verhelderend!
Ik doe ook even een duit in het zakje 8) In 2000 kreeg ik een keizersnede S(spoed), ging prima, leuk is anders, ik voelde duwen en trekken maar al met al een prima ervaring. In 2003 kreeg ik de tweede (ook spoed), in de ok een ruggenprik gekregen en er werd gevraagd of ik wat voelde in mijn benen (want ze moeten zwaar, vreemd, warm, tintelend en vervolgens doof voelen) en ik antwoordde met, ja maar het is anders! (ik bedoelde, anders per been, de ene voelt anders dan de andere) maar die informatie kwam niet goed over, dat de anesthesist iemand was van niet nederlandse afkomst en de taal niet goed onder de knie leek te hebben is misschien van invloed geweest hier want we begrepen elkaar op dat moment even niet. Het gevolg was dat de eerste inzet van het mes voelbaar was, en ik bedoel dus pijnlijk, ik schrok heel erg (ik zag mezelf ook nog eens via de operatielamp gesneden worden!) en schreeuwde het uit van de pijn, het duurde een eeuwigheid voordat ik een roesje/narcose kreeg want die werd op dat moment nog klaar gemaakt! Ik zal je de details verder besparen maar ik vond het allemaal zeer dramatisch en traumatisch. De gyn heeft daarna met het schaamrood op zijn kaken aan mijn bed gezeten in mijn eenpersoons kamer waar ze me in hadden gestopt en later ook een sociaal werker op af hebben gestuurd, ze hebben geluk gehad dat ik verder nooit klachten heb ingediend enz want ik snap dat ze het niet opzettelijk doen en dat het allemaal mensen werk ik. Het duurde tot 2009 voordat ik het nog eens aandurfde, ik heb er met mijn gyn over gesproken van te voren en ben gerust gesteld enz. De papieren die ik opvroeg uit het vorige ziekenhuis zeiden alleen dat de operatie prima was verlopen zonder complicaties enz en niks maar dan ook niks van wat er gebeurd was in het operatieverslag! Daar ben ik boos over, heel boos en ik ga nog eens naar dat ziekenhuis toe om mijn papieren in te zien van toen om te kijken of in het officiële rapport wel staat wat er gebeurd is (de gyn hier zei dat het opgestuurde operatieverslag is gemaakt voor de informatie overdracht maar dat de juiste dingen wel in de papieren daar moeten staan, dat wil ik zien! Maar goed, deze keer een geplande keizersnede gehad, het begon goed maar toen we op de ok waren brak het angstzweet me uit, ik dacht, hoe weet ik nu dat het nu wel goed gaat? en terwijl ik mijn gedachten bij elkaar probeer te rapen is de gyn al dik aan de slag gegaan, ze dacht zeker, ik maak haast dan heeft ze het minst de tijd om erbij stil te staan, goed bedoeld maar voor mij extra eng, ik had het gevoel nergens controle over te hebben, ik werd "overvallen" met alles, ik had liever gehad dat ze stap voor stap rustig aan vertelde wat er ging gebeuren en bij mij checken of ik het allemaal nog wel trok enz maar ik had ook niet van te voren ingeschat dat ik me zo zou voelen dus die afspraken zijn niet gemaakt over hoe het moest verlopen, helaas... Ik voelde deze keer dus niks, het verschil van gevoel in mijn benen had ik deze keer wel weer maar dat had ik aangegeven en toen werd de tafel iets gekanteld en dat scheen te helpen, totdat... Ze denk ik de boel open trokken/klemde, ik weet niet wat maar ineens voelde ik links boven in mijn buik (zelfde links als bij de vorige keizersnede) pijn pijn pijn! Nou toen was ik geweest, ik dacht zelf dat ze me niet geloofde ofzo en dat ik alleen maar bang was dat het pijn zou doen ofzo... Maargoed een dik kalmeringsmiddel gehad en ik was out-of-it... Niet prettig allemaal, bij de ks in 2003 was de narcose die ik kreeg (was geen roesje want ik was echt weg) heel erg beangstigend omdat ik niet wist wat er gebeurde en ik nog wel iets heb gehoord/meegekregen terwijl ik onder narcose was, ik dacht toen echt dat ik dood aan het gaan was, ik had geen vat op mijn gedachtes, heel vreemd en eng was dat. Nu was dat anders met dat kalmeringsmiddel maar prettig was anders... Ik wil nu geen zwangerschap en keizersnede meer, ik zou best nog een kindje willen maar ik durf niet meer. Mocht ik ooit per ongeluk zwanger raken, spuit mij dan maar plat! So to speak. Ik weet dat keizersnedes onder narcose ook mis gaan op dit gebied, zo'n 2000 keer per jaar, dat mensen wakker worden (narcose is licht bij een keizersnede) maar niks kunnen doen door spierverslappers die ze hebben gekregen... Mocht ik dus ooit weer aan de beurt zijn dan wil ik een ruggenprik en een narcose er overheen als ik dat wil want ik ben baas van eigen lijf!!! :x Mensen praten er niet veel over maar er zijn genoeg ervarigen denk ik, ik was toevallig vandaag op de nacontrole bij mijn gyn en ze heeft er niks over gezegd, helemaal niks! Ook niet die dagen dat ik in het ziekenhuis lag, ik heb haar niet gezien, alleen de arts in opleiding kwam langs vlak voordat ik weg ging, ook zij zei niks... Daar kan ik nou verdrietig van worden
hallo dames, hier ook zo'n ervaring! ik heb ook een ks gehad, en voor mijn gevoel ook gevoeld van het begin tot eind! van de snee tot het dichthechten! ik heb geschreeuwd van de pijn, tranen in me ogen! ik riep dat ik wou stoppen!! het was zelfs zo dat de gyn opkeek boven het doek en riep: voelt ze dat!!! ik viel op een gegeven moment ook weg, er werd meteen een andere infuus in me gestoken, en ze hielden me wakker door tegen me te schreeuwen dat ik wakker moest blijven! dat dicht hechten duurde me echt te lang.. elke laag... ik hield het niet meer.. ik heb na het uitrijden van de OK elke boebel gevoeld, en geschreeuwd. van bed veranderen ook.. de gyn zei 6weken later, dat waarschijnlijk de ruggenprik niet genoeg was.. ik heb er zo wel vrede mee, het is zo gegaan, het had schijnbaar zo moeten zijn, want ik heb er nu een geweldige zoon voor terug!!!
Maar waarom deed niemand dan wat als je zo geschreeuwd hebt? Dat is toch wel het minste dat ze kunnen doen? Mij gaven ze tenmiste iets waarbij ik ging wauwelen als een halve zool... Ik verbaas me gewoon dat er zo makkelijk overheen gestapt kan worden door het ziekenhuis en de mensen daar, dan moet het wel heel veel voorkomen als er zo "gewoon" op gereageerd wordt.
Ja ik wist niet dat dat kon, dus heb ook natuurlijk niks ervan gezegd, maar dat weet ik dus nu voor de volgende keer
Mijn God zeg, wat een verschrikkelijke verhalen hier. En ik raakte al in paniek omdat ik het benauwd kreeg doordat mijn keel aan elkaar plakte en ik geen drinken kreeg , toen gaven ze me lachgas en weg was ik .
Pfff wat een heftige verhalen zeg. Ik heb zelf ook een keizersnee gehad bij mijn tweeling. Gelukkig is dit goed gegaan op het hechten na. Dat deed echt pijn, blijkbaar begon de verdoving uit te werken. Ze hebben toen extra verdoofd. Dit was het zelfde bij het meisje dat naast mij lag op de kamer. Wat ik begreep is dat zij ook heel veel heeft gevoeld tijdens de keizersnee. Sterkte voor de meiden om dit te verwerken. Lijkt me erg heftig.
Ongelofelijk hoeveel vrouwen dit meemaken! Ik dacht nog wel dat het niet vaak voorkwam. Bij mij ging het ook dramatisch vond ik. Ik werd ingeleid en kon de weeën amper opvangen. Kreeg een ruggenprik, maar ondanks dat voelde het nog niet goed. Uiteindelijk na een lange dag weeën die de grafiek afpiekten bleek dat de ontsluiting niet verder ging en dus spoedkeizersnee. Ze gebruikten hetzelfde slangetje an de ruggeprik die er al in zat. Maar helaas bleek het niet goed te zitten. Ik voelde pijn, veel pijn. Dacht dat ik mee aanstelde omdat ik ook al zoveel moeite had met de weeën. Ik kreeg lachgas, maar ik raakte daarvan in paniek. Ik had pijn en zij deden een kapje voor mijn mond waar ik het erg benauwd van kreeg en ik dus niet meer kon zeggen dat het pijn deed. Lachgas er af en mijn dochter geboren horen worden. Haar even snel gezien en toen ging de marteling verder. HEt hechten duurde lang, heel lang. Ik viel weg, kwam weer bij en had pijn. UIteindelijk besloot de arts dat het zo niet langer kon en ben ik onder narcose gebracht. De dagen na de keizersnee heb ik veel gehuild, ik snapte niet hoe het kon gebeuren. Heb een gesprek gehad met de arts en dat heeft me wel goed gedaan. De ruggenprik had niet goed gezeten hebben ze toegegeven. Ze wilden wel graag dat ik bij de geboorte was, dus dan niet helemaal weg. Echter het hechten duurde zo lang omdat de baarmoeder gescheurd was. Ze hebben gelukkig erkend dat het niet goed is verlopen. En dat was voor mij een opluchting, want ik dacht echt, ben ik nu zo'n aansteller? Ik heb extra controle gehad om te checken of ik ook een trauma heb opgelopen. Het gebeuren is een beetje naar de achtergrond gezakt, maar als ik deze verhalen lees dan bekruipt mij weer dat akelige gevoel. Ik wil dit nooit en nooit meer. Ik zou dolgraag nog eens zwanger willen worden (is ook afwachten of dat lukt, omdat ik niet makkelijk zwanger raak) maar het idee om te moeten bevallen houdt me tegen. Doodeng lijkt het me. Dus een beetje trauma zit er wel, maar het beheerst niet dagelijks mijn leven.