Hallo Ik en mijn moeder gaan niet meer met mijn zus /haar dochter om. Heel verhaal. Ze heeft mijn zwangerschap ook maar een paar weken meegemaakt. Met ongeveer 36 weken zwanger ging het wat beter en toen heeft zij dingen tegen mij gezegd waar ik het toen niet mee eens was en gooide zij de haak erop. Heb haar uit goed fatsoen een geboortekaartje gestuurd en drie keer proberen te bellen maar pakte niet op. Kreeg in mijn kraamweek het geboortekaartje retour. En dat deed pijn . Wie heeft hier nog meer ervaring mee?? en wil ze verhaal kwijt hoe jullie ermee omgaan.
Jeetje zeg wat vervelend dat ze zo het kaartje terug stuurd. Ik heb geen ervaring, maar het zit er in of jij nog open staat voor contact met haar. Als je diep in je hart kijkt wil je dan nog contact met haar ? Zoja, probeer een brief te sturen of ga langs. Zonee, probeer het te verwerken en leer ermee om te gaan. Klinkt heel simpel, maar het lijkt me belangrijk dat je weet wat je wilt. Succes!
heb mijn moeder gezegd dat ik zo erg hoop voor haar dat ze het weer goed krijgen ofnouja m'n zus contact wil want wij weten niet waarom mijn zus zo doet.. misschien ivm als tiener zwaar ongeluk gehad en misschien niet goed verwerkt. mijn moeder mist haar twee kleinkindjes ook erg en die worden eigenlijk de dupe ervan. ik had zelf nooit zo'n goede band met haar omdat ze al vroeg het huis is uit gegaan is.en scheiding ouders denk er dan nog vaak aan maargoed ik wil zelf eerste jaren geen contact want wat zij mij aan heeft gedaan dat is het ergste wat je kan overkomen in een zware kraamweek want tegelijkertijd voordat ik zag dat ik het kaartje retour kreeg zat ik er helemaal doorheen omdat we de hele week zaten te focussen op temp en voeding!!! en dan ook dat er nog is achteraan. wist niet dat mensen zo hard konden zijn.
Vind het ook wel heel hard dat ze zo het kaartje terug stuurt. In een kraamweek ben je al zo kwetsbaar. Uit je antwoord kan ik opmaken dat je op dit moment nog geen contact met haar wilt. Misschien kun je er voor je moeder zijn. Die het wel heel vervelend zal vinden om haar kleinkinderen niet meer te zien.. Toch moet ze dit zelf met je zus uitzoeken, probeer er niet tussen te gaan staan. Wordt het alleen maar weer moeilijke van. Succes meid en geniet van mensen om je heen die het waard zijn!
Ik heb er gelukkig geen ervaring mee, maar wil je wel het volgende meegeven. Stel je voor dat je zus morgen een dodelijk ongeluk krijgt en ze er dus niet meer is. Krijg je er dan spijt van dat jullie ruzie hebben? Is het antwoordt ja, dan zou ik er alles aan doen om het weer goed te krijgen. (in hoeverre redelijk natuurlijk) Zit het je te diep, dan laat je haar gaan. Ditzelfde geld ook voor haar, maar maak dat haar maar eens duidelijk. Wat zij heeft gedaan vind ik wel heel erg, zomaar een geboortekaartje weer retour sturen. Dan moet het bij haar wel heel diep zitten of ze is erg onredelijk. Maar wat zij doet, dat kun jij niet veranderen. Je kunt wel jezelf veranderen en moeite doen om voor elkaar te krijgen wat jij wilt. Alles dus even goed op een rijtje zetten en zorg dat duidelijk wordt wat jij wilt, daarna kun jij ook weer verder met je leven.
Idd.. leuk dat er iemand antwoord want het is soms wel fijn om het ff weg te typen Het is voor mijn dochtertje zo jammer al heeft ze nog niks door natuurlijk.. hoop dat er toch nog iemand is die ook famillie onenigheden hebben en hierover wil praten.
ik heb in mijn zwangerschap vaak contact gemaakt en het geprobeert ook voor mijn moeder maar ben er zelf klaar mee en mijn moeder ook. zij heeft problemen en wij weten niet wat en waarom. ik hoop dat zij gaat veranderen
Ik weet natuurlijk niets van jullie situatie af en er wordt weinig informatie gegeven. Maar met wat hier geschreven wordt komt het wel heel erg op me over dat jullie het helemaal bij haar neerleggen. Dat ze het geboortekaartje in de kraamweek terugstuurt is heel hard. Maar blijkbaar is er toch iets gebeurd of gezegd waardoor zij zo doet. Het lijkt me sterk dat het alleen maar aan haar ligt en dat alleen zij een probleem heeft. Waar ruzie is hebben (meestal) meerdere schuld. Misschien dat jij en je moeder oprecht niet weten waarom jullie zus en dochter zo doet, maar heeft zij dingen anders beleefd en vindt zij wel dat jullie dingen gedaan of gezegd hebben die haar hebben gekwetst. Of dat dan terecht is of niet is een tweede. Misschien is het een idee dat jij of je moeder toch een keer met haar om te tafel gaan zitten en een gesprek aangaan. Erachter proberen komen wat er met haar aan de hand is. Maar dat zou ik alleen doen als je echt wilt dat het goed komt, anders niet.
ik zou als je het belangrijk vind dat je kindjes hun oma zien dat proberen... wat je zus betreft.. tja nu moet zij maar over de brug komen.. zo niet dan zou ik het erbij laten voor even. ze was er niet voor je bij het belangrijkste moment in je leven. dan zou ze van mij echt weg kunnen blijven! het blijft wel je zus... dus als jij het graag nog eens wilt proberen zou ik face to face een gesprek aangaan... zonder je kindjes erbij... zeggen wat je te zeggen hebt... en kijken hoe zij hierop reageerd.. kan het haar weinig schelen? dan zou ik zeggen oke tot hier en niet verder... fijn leven verder... klinkt heel erg hard maar je moet bij jezelf nagaan waar jij blij van word... en daar naar handelen...
Door eh drank en een slecht huwelijk zullen we maar zeggen hebben wij 7 jaar geen contact met m'n zus gehad en wij waren heel close, te close achteraf want heb hierdoor teveel gezien en gehoord.... Ik heb diverse keren een toenadering gedaan maar de deur bleef dicht dus moest het een plekje gaan geven. Ben ondertussen getrouwd en ben moeder geworden en heb haar natuurlijk gemist toen maar moet zeggen dat het gemis wel steeds minder werd, ik wist ook dat ik er alles aan gedaan had om het contact te herstellen en dat ik verder ook niks 'fouts' had gedaan. Via via hoorde ik ruim twee jaar geleden dat het slecht ging met haar en heb haar toen gebeld maar het ging hartstikke goed en blablabla en verder niks meer. Net toen ik ook de figuurlijke deur had dicht gedaan kwam m'n vader te overlijden en plots was daar m'n zus (en zwager en twee kinderen) weer in beeld. Voor m'n ouders hielden we het netjes, ze hield zich gelukkig wat op de achtergrond iets wat niet in haar aard zit, maar na de crematie wilde ik toch wel duidelijkheid...we zouden elkaar immers weer gaan tegenkomen, ze kwam weer bij m'n moeder over de vloer en er kwamen wat moeilijkere dagen aan, denk aan kerst en het 50-jarig huwelijk van m'n ouders. Ik kon niet zomaar de draad oppakken dus zijn mijn man en ik bij ze langs gegaan om te vragen of de neuzen dezelfde kant op stonden en dat doen ze. We zijn het erover eens dat we het over het verleden niet eens worden en daarom laten we dat verleden rusten. We zijn nu ruim 3 maanden verder en ze is hier al een paar keer op de koffie geweest en we hebben veel contact via de whatsapp en facebook enzo. Ik hou wel een bepaalde afstand maar het is goed zo en ben blij de stap gezet te hebben...en ze zijn gek op Stijn. Alleen jammer dat m'n vader hiervoor moest te komen overlijden...... Of je het nog een keer wil proberen is aan jou en of zij erin meegaat is aan haar, mocht het wel tot een gesprek komen dan niet met verwijten gaan gooien...vrees dat het dan op niks uitloopt. Is er iemand niet genegen tot een gesprek dan houdt het voor nu op, hoe spijtig ook.... Weet niet of je hier wat aan hebt maargoed, wil je in ieder geval veel sterkte wensen....en hoop dat er nog een toekomst is voor jullie
Moeilijk he? Wij hebben geen contact meer met mijn zwager en schoonzus. Ze hebben iedereen laten vallen. We weten tot op de dag van vandaag de rede hiervan niet. Mijn schoonouders gaan er kapot aan. Ze hebben tijdens mijn zwangerschap niks laten horen en à de bevalling ook niet. Helemaal totaal geen contact. De verjaardagskaarten die wij naar hun kindjes gestuurd hebben hebben wij ook allemaal terug gehad met de vraag of we hun met rust wilden laten. Ik wil nu ook geen contact meer met hun. Heel veel sterkte. Het valt niet mee.
Wij hebben geen contact meer met schoonouders. Na de geboorte van onze oudste heb ik kritiek in het ziekenhuis gelegen. Zij heeft mijn vriendin gebeld dat ze niet mocht langskomen en heeft haar zelfs het ziekenhuis uit gestuurd, want familie ging voor vrienden en ik mocht weinig bezoek. Gelukkig had zij daar geen boodschap aan en kwam toch. Toen we uit het ziekenhuis kwamen, 1 van de eerste dagen heeft ze boos boven het wiegje staan huilen en schreeuwen dat zij geen band met haar kleinzoon had omdat ze maar minimaal contact met hem had gehad. Hierna hebben wij ons 3 jaar flink ingezet om het allemaal goed te krijgen maar er gebeurde steeds weer wat. Na de geboorte van de 2e is het contact verbroken. Mijn man was er klaar mee, wilde niet meer. Ik heb er jaren last van gehad en kan nu sinds 2 jaar zeggen dat het goed is zo. Al mis ik natuurlijk wel een opa en oma voor de kids, het is niet anders.
Afentoe is het ook prettig om even je verhaal te doen. Gelukkig is jullie meisje nog klein en merkt ze er helemaal niks van.. Er zijn vast meer meiden met problemen in de familie die daar met je over willen praten! Succes meid!
sorry dat ik erover val, maar nu klinkt het echt alsof jullie onenigheid de reden is dat jullie vader overleden is ik ben het verder wel eens met jongemama22 waar er onenigheid/ruzie is, hebben er 2 schuld
Huh? Er staat: "Alleen jammer dat m'n vader hierVoor moest te komen overlijden"....niet hierDoor: als mijn vader niet was komen te overlijden hadden we nog steeds geen contact gehad en daarnaast is het jammer dat hij dit niet meer mee mag maken....
Sorry maar dat is niet altijd het geval. In ons geval zat het heel anders in elkaar. De tante van mijn man heeft geen contact met haar dochter gehad toen ze oma werd en is hierdoor heel goed opgevangen door de familie. Mijn schoonmoeder vertelde de familie dus een hoop nare dingen over ons en deed net of wij haar er niet bij betrokken. Zo vertelde ze dat ze hem nooit een fles mocht geven, ik ging zelf voor zijn fles speciaal naar hun zodat zij het kin doen. Ook mocht ze hem nooit in bad doen of vast houden, terwijl ik 's morgens altijd belde, zij jullie van plan langs te komen dan doe ik hem nu nig niet in bad maar ook meer van zulk soort dingen. Zij kreeg hierdoor dezelfde aandacht als haar zus een paar jaar daarvoor. Wij wisten dit niet totdat een andere tante, haar mond open trok naar de rest van de familie en zei hoe het wel zat en bleek dat ze veel had gelogen. Sindsdien kimt ze bij de familie niet meer. Wij zijn nog vaak gaan praten met ze, hebben alles op alles gezet het contact te behouden maar is helaas niet gelukt. Iedereen zei ons ook dat ons niks te verwijten viel. Mijn schoonvader zei zelfs, jullie hebben gelijk, maar ik ben met haarvgetrouwd dus ik moet met haar verder, kan geen partij voor jullie kiezen. Waarom mijn man heel boos is geworden en heeft gezegd, dan maar geen contact meer.
Oei, wat vervelend voor jullie zeg! Goed dat jullie voor je gezin hebben gekozen, hoe moeilijk dat ook is.
Niet altijd daar heb je gelijk in. Maar meestal wel. Ik vind het altijd apart dat als je op tv bij die programma's ziet of in bladen leest of om je heen hoort dat mensen ruzie hebben en dat ze niet weten waarom. Dan denk ik bij mezelf je hebt toch niet zomaar ruzie zonder reden. Dan moet er toch iets gebeurd of gezegd zijn waardoor dat komt. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.
Daar heb je ook wel gelijk in. Ookal is het je schuld niet, je zou in de meeste gevallen toch wel weten waarom er geen contact meer is.
Nou, het lastige is wel dat mensen hun mond moeten opentrekken. Ik heb meegemaakt dat iemand mij in zeer algemene bewoordingen woedend voor de voeten wierp dat ik zijn leven had vergald, dat hij daarvoor zelfs in therapie moest en toen ik vroeg wat ik dan precies had gedaan, kwam hij met de dooddoener: 'Als je dat niet eens weet, heeft het ook geen zin om erover te hebben.' Wat moet je dan?