Mijn eerste viel bruut tegen maar is niet representatief Een spoedsectio, rennend over de gangen, HELLP syndroom en een gynaecoloog die de volgende dag zijn excuses aan bood dat het zo lang geduurd had, hij het verkeerd ingeschat had en 'dat hij blij was hij me levend terug zag' (hoezo goede patiënt communicatie skills ). De volgende 2 gingen prima maar waren geplande sectio's vanwege bovenstaande. Dus de eerste viel tegen en de volgende twee waren zoals ingeschat.
De eerste was een hel en dat terwijl ik echt een hoge pijngrens heb. Heb 10 uur lang weeenstormen gehad,het was echt verschrikkelijk. Mn kleintje had het toen ook heel zwaar. De tweede geloofde ik dan totaal niet toen de vk zei dat dit een snelle bevalling werd. Ik had haast geen pijn dus dacht echt dat ze maar iets zei haha Maar ze had gelijk en vond het buiten die 2 keer persen wat branden als een malle echt zo bizar meevallen. Heb dus 2 totaal verschillende bevallingen gehad dus ben benieuwd of ik bij de 3de weer een makkie heb.daar houd ik me aan vast
Ik kijk op beide bevallingen eigenlijk heel goed terug. De eerste bevalling viel me zo mee. Ik had het veel erger verwacht eigenlijk. Het duurde allemaal bij elkaar 8 uur, waarvan 20 minuten persen. En geen schade. Herstel ging ook snel. Tweede bevalling was een geplande keizersnee. Ging ook erg goed. Ik had alleen aardig wat bloed verloren dus pas na de bloedtransfusie voelde ik me weer beter. Herstel duurde natuurlijk ook langer maar viel me mee.
De eerste bevalling viel enorm tegen. Ik ging er redelijk ontspannen in en de weeën waren redelijk te doen. Tot het moment dat ik mocht persen, ik heb er 1,5 uur over gedaan tot ze besloten dat ik toch maar naar het ziekenhuis moest omdat zoon een sterrenkijkertje was en het thuis niet ging lukken. Met enorme persweeën 4 trappen afgelopen en met spoed naar het ziekenhuis. Daar is zoon geboren dmv een knip en vacuümpomp. Ik vond het enorm heftig en de weken daarna voelde ik me echt verschrikkelijk omdat ik best wat bloed verloren had. Toen ik zwanger was van de 2e werd me verzekerd dat het deze keer vast makkelijker zou gaan. Toen bleek dat onze dochter ook een sterrekijkertje was, was er nog steeds geen vuiltje aan de lucht volgens de vk want de weg was immers al vrij gemaakt door de 1e. Ik werd ingeleid en de weeënstorm was hels, weer 1,5 geperst en weer dmv vacuümpomp en knip bevallen. Daarna enorm veel bloed verloren waardoor ik meteen naar de OK moest. Door de bloedtransfusie die ik die dag daarna gehad heb herstelde ik wel sneller gelukkig. Erop terug kijkende is het me beide keren vies tegen gevallen. Maar het resultaat is prachtig en daar doe je het natuurlijk voor. Wat mij betreft is het goed zo, maar mocht ik ooit weer zwanger worden denk ik niet dat ik heel ontspannen uit zal kijken naar de bevalling .
*Voor eenieder die nog moet/mag bevallen: Mijn verhaal is zeer uitzonderlijk. Laat je dus niet bang maken door mijn verhaal!* Bevalling van mijn dochtertje in 2013 viel erg tegen. Ik had verwacht dat het erg veel pijn zou doen, ik had er rekening mee gehouden dat de bevalling langer dan 24 uur kon duren. Zelfs met de mogelijkheid van een spoed-ks had ik al rekening gehouden. Als je in Noord-Amerika bevalt moet dat ook wel. Wat er daadwerkelijk gebeurde staat in geen enkel boek. Ik ben in 34 uur bevallen. Daarvan waren 9 uur persweeën. Raketje paste wegens een afwijkende ligging (voorhoofdsligging als ik me niet vergis) niet door het geboortekanaal, en na 1½ uur persen beseften de vk's dat de ligging ook niet zomaar zou bijtrekken en dat ik haar er zo niet uit kreeg. Met een ruggenprik bestond er nog een kans dat, door ontspanning in de heupen, er meer ruimte vrij zou komen om Raketje de draai te laten maken. Dus hup, naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. Eeenmaal daar aangekomen kon men de anesthesist niet vinden. Dus we moesten wachten. Drie uur heb ik door middel van soms wegpuffen, soms persen (zonder ook maar een enkel resultaat) en uiteindelijk met behulp van morfine omdat ik het bewustzijn dreigde te verliezen en om een geweer smeekte, overbrugd. De anesthesist, die uiteindelijk bij 2 keizersnedes bleek te zijn geweest, heeft 4½ uur na het begin van de persweeën de ruggenprik gezet. De pijn smolt weg. Iedereen om me heen ging een paar uurtjes slapen, maar ik kon me niet ontspannen. Uiteindelijk "mocht" ik persen in de operatiekamer, terwijl het keizersnede-team binnen kwam. Voordat die echter konden gaan snijden, werd Raketje vaginaal geboren, 9 uur na het begin van de persweeën. Ik was erg blij om haar te zien! Toen de ruggenprik eenmaal zat, had ik natuurlijk ook een ks kunnen krijgen als ik daarom had gevraagd, dat had niemand onredelijk gevonden. Ik wilde echter eerst al het mogelijke proberen, mits veilig, om vaginaal te bevallen. Dat is ook gelukt en daar ben ik op zich blij mee. De bevalling is echter zowel mij als mijn man niet in de koude kleren gaan zitten. Voor mij het gevoel van eindeloze pijn terwijl je pijnstilling is beloofd, en niemand die weet waar degene die jou kan helpen uiithangt en wanneer die terug komt. Mijn man dacht dat ik dood ging en liep PTSS op. Het heeft bijna 4 jaar geduurd voordat we het weer aandurfden, maar ik ben nu 6 weken zwanger en als alles goed gaat mag ik het in januari weer meemaken. Ik hoop dat mijn gezin er zonder al te veel kleerscheuren doorheen komt, dat de bevalling iets minder "drukbezocht" is en hopelijk ook dat de persfase maximaal een paar uur duurt. Ik heb goede hoop, maar denk er toch liever niet te veel bij na. Het is dat je er een kind voor terug krijgt, want voor een miljoen zou ik het niet nog eens gedaan hebben! Maar voor een kindje? Ja, voor een kindje wel...
De eerste viel me heel erg mee, na vliesscheur geen weeen dus inleiden ivm langdurig gebroken vliezen. Na eerste tabletje (primen) meteen 3 cm dus aan de wee-opwekkers. Bij 5 cm een ruggenprik gekregen en lekker kunnen slapen tussendoor. Alleen het persen viel tegen, ik voelde geen weeen door de ruggenprik en zoontje kon niet de bocht maken dus met de vacuum en een knip gehaald. Vanaf het inleiden tot de geboorte heeft het ongeveer 9 uur geduurd. Het herstel ging snel, de knip genas snel, prima dus. De tweede keer (tweeling) ben ik nog niet over uit of ik het mee of tegen vond vallen. Het is nu 2,5 week geleden en ik kan me alles nog maar vaag herinneren. Het is heel onverwacht en heel snel gegaan, waardoor ik geen pijnstilling kon krijgen. Het voordeel was dat ik tot 6 cm geen centje pijn heb gehad, geen enkele wee gevoeld, slechts wat harde buiken gehad. Toen mn vliezen braken had ik 6 cm en toen kreeg ik weeen, binnen een uur was mn eerste zoontje er, na 4 minuten persen. Voor nummer twee had ik wee-opwekkers nodig, na 15 minuten kreeg ik opnieuw persweeen maar ik moest wachten op de gyn. en kinderarts want hij lag met zijn handje voor zijn hoofd. Toen zij er eenmaal waren duurde het slechts 1x persen, maar wel met knip en vacuum omdat hij wegraakte. Het hechten was ik zo bang voor dat ik heb gelogen dat ik nog pijn voelde zodat ik nog een extra verdoving kreeg . Na mn bevalling toen de adrenaline was uitgewerkt raakte ik wel even helemaal van de kaart. Ik voelde me wegzakken, kon niet meer bewegen, begon heel traag te praten. Na een kwartiertje in zijligging met een kapje met zuurstof ging het gelukkig weer beter. Heb wel nog een paar dagen enorme spierpijn gehad en ook het herstel van de knip ging langzamer dit keer.
Hier viel mijn eerste bevalling me echt reuze mee Alleen pijn gehad toen ik binnen 5 min van 7 naar 10cm ging Heb meer pijn gehad tijdens het hechten dan tijdens de hele bevalling Ik heb nu zelfs zin in de aankomende bevalling en van mij mag die ook snel beginnen
De eerste keer wist ik niet wat mij overkwam. Had vreselijk veel pijn en kon er niks mee. De 2e keer was appeltje eitje zo doe ik er nog wel 10
Heb ook echt wel een hoge pijngrens maar vond het erg tegenvallen. Maar ben er nu wel echt achter dat het zo per vrouw verschilt dat je er voor jezelf toch geen peil op kan trekken.
De eerste viel me tegen, om die reden was ik dan ook best bang voor de tweede bevalling. Deze is mij overigens wel meegevallen, dit ging dan ook heel anders.
Ik vond de bevalling een stuk minder erg dan de zwangerschap. Heb de bevalling als een gezellige avond/nacht ervaren. De weeen waren zeer goed te doen. In 8 uurtjes naar volledige ontsluiting. Alleen met de persweeen kon ik niks, ik voelde niet waar ik heen moest persen. En zoon had z'n hoofd nog een beetje scheef liggen, dus kwam er ook niet makkelijk uit. Uiteindelijk met knip en veel meedrukken op buik na bijna twee uur persen thuis geboren. Hechten heb ik niks van gevoeld. Het herstel van de knip was minder, kon nauwelijks zitten de eerste dagen. Maar al snel was de pijn over en verder nergens last van.
De eerste drie bevallingen waren ingeleid en echt appeltje eitje, ik zou dat elke dag kunnen doen, De vierde was niet ingeleid, deed helse pijn, enorme rug en been weeen van 3 dagen en persen duurde veel langer dan de eerste drie, en bij geboorte bleek het ook nog eens niet goed te gaan met ons kindje waardoor we weken op de ic hebben doorgebracht, dus de vierde viel ons qua bevalling en de tijd erna enorm tegen. Maar we hebben er wat moois voor terug gekregen, en zijn ontzettend dankbaar voor alle vier.
M'n eerste bevalling was erg zwaar, niet eens zo zeer door de pijn, maar omdat het niet echt vorderde. Mn 2e bevalling was prima, duurde in totaal 7 uur. Was goed te doen. Mn 3e bevalling was enorm heftig. Die duurde maar 1,5 uur. Ik kreeg een weeënstorm en had compleet geen controle meer over mijn lichaam. Mn zoontje is met 1 perswee geboren, of eigenlijk gelanceerd. Het ging zo snel dat mijn man te laat was. Kwa pijn viel deze bevalling erg mee en het herstel ging super snel. Na 2 dagen vroegen ze aan me of ik niet gehecht was (was ik wel, maar ik had echt nergens last van). Maar ik vond de 3e bevalling het heftigste.
Viel me vies tegen eerlijk gezegd haha! 24 uur weeën die voor een halve cm ontsluiting extra hebben gezorgd. In die 24 uur hooguit 2 uurtjes geslapen, dus moest ik naar het ziekenhuis om ingeleid te worden. Nadat mijn vliezen werden gebroken ging het heel snel met de weeën en kreeg ik ook nog de opwekkers erbij, dikke weeënstorm. Ruggenprik gehad want ik trok het niet meer (was helemaal naar en flauw geworden) ging bijna van m'n stokje tijdens de ruggenprik (terwijl ik die zelf niet heb gevoeld) Zoontje lag gek met zijn hoofd (geen sterrenkijker, maar opzij zeg maar) Toen het tijd was om te persen had ik én geen kracht meer om effectief te persen en mijn zoontje schoot telkens weer een stukje terug. Dus kwam er na een half uur een gezellige vacuümpomp bij en een knip. Toen ging het gelukkig snel, maar toen moest er gehecht worden, joepie de poepie! En ik was 1,5 liter bloed verloren. Moest dus een extra nacht in het ziekenhuis blijven, ze wilde een bloedtransfusie doen maar ik niet(hoezo eigenwijs) Nasleep/herstel heeft echt weken, zo niet maanden geduurd (herstellen van zoveel bloedverlies gaat kennelijk traag met alleen ijzerpillen. Weten we dat ook weer voor de volgende keer) En tja... achteraf gezien waren er in het ziekenhuis ook dingen die ik de volgende keer anders zou willen. Maar dat staat los van de bevalling zelf. Het deed pijn, het was ronduit k*t en echt totaal niet mijn hobby. Maar het was het dubbel en dwars waard en zou het zo over doen (hoewel ik wel een beetje bang ben voor een eventuele volgende bevalling)
Mijn bevalling was totaaaaaal niet volgens het boekje: Zelf op gang gekomen, weeën niet sterk genoeg dus aan de weeënopwekkers, ontsluiting die niet vorderde, hartslag van baby daalde en dus een flinke knip en vacuümpomp. Veeeel paniek, schijnt. Want ik heb er zelf niets van meegekregen. Alles ging zo langs mij heen dat ik er niet met een naar gevoel op terug kijk. Ik kan niet wachten om weer te gaan bevallen en het moment mee te maken waarbij je je baby voor het eerst ziet.
Het viel mij heel erg tegen dat het zo lang duurde. Ik had me ingesteld op een 1 cm per uur en dan nog een uur persen. Niet 2 cm in 12 uur en bijna 2 uur persen. Ik vond dat persen trouwens ook bizar hard werken. Kijk er niet naar op terug ofzo. Vond zwanger zijn nog veel erger. Dat duurde 9 maanden
De eerste was zoals verwacht of eigenlijk ook niet, want ja, wat moet je verwachten? Ik heb het wel als een prachtig iets ervaren, al was het op het einde wel even spannend (hartslag zoon viel weg) met een vacuumverlossing. Het vervelendste vond ik dat ik niet uit mezelf begonnen was. Dat blijkt helaas een trend want bij de volgende 2 had ik ook een zetje nodig. Gelukkig was bij de laatste alleen een strippoging nodig waardoor ik fijn thuis kon bevallen. Dat was echt de mooiste bevalling (ik zeg altijd over mijn bevallingen: mooi-mooier-mooist) tot nu toe. Nou deze nog even afwachten. Ik ben benieuwd en heb er zin in.
Tja wat zal ik er eens over zeggen. Haha Om te beginnen heb ik voor mijn gevoel geen afschuwelijke bevallingen gehad. Bij de eerste was is heel erg bang voor de pijn en wat er allemaal zou gebeuren. Wilde wel graag zonder pijnstilling bevallen. De eerste duurde ruim 12 uur. Uiteindelijk hield ik zelf door mijn angst denk ik de voortgang tegen. Bij de tweede en de derde kon ik het gelukkig loslaten. Ik wist dat het veel pijn zou doen en accepteerde dat. Ze zijn beide na een uur en drie kwartier geboren. Heftige weeenstorm waarin ik in een soort van tranche was. Kijk nu al uit naar de vierde bevalling. Wert dat het weer pijn gaat doen, maar ben het heel snel vergeten wanneer de kleine op mijn borst ligt...
Ik vond t meevallen. Vind t zwanger zijn echt niet leuk. Eerste 8 uur en 40 min persen. Niet zonder keer scheuren want had een tweede graads ruptuur. Netjes in 6 weken geheeld. Nu ben ik benieuwd naar de 2e keer. Of t echt sneller gaat etc. Oja: beetje vals gespeeld. Had een ruggenprik.