Als er sprake is van zwangerschapscomplicaties laten artsen het belang van het ongeboren kind zwaarder wegen dan het belang van de nieuwe moeder. Uit onderzoek blijkt dat er meestal meer aandacht is voor de gezondheid van het ongeboren kind dan voor de gezondheid van de aanstaande moeder. Het schijnt dat veel artsen zelfs terughoudend zijn met behandelen omdat ze bang zijn het kind te verwonden. Wat gaat nu voor: de moeder of haar kind? In zeven van de duizend gevallen wordt de moeder tijdens de zwangerschap ernstig ziek. Dit hadden artsen kunnen voorkomen. Uit het eerste grootschalige onderzoek in Nederland naar ernstige complicaties bij vrouwen tijdens de zwangerschap en bevalling blijkt dit dan ook. Bij dit soort ernstige complicaties gaat het dan onder andere om zware bloedingen, het scheuren van de baarmoeder of zwangerschapsvergiftiging. Dat kan doorgaans beginnen met hoge bloeddruk en eindigen met epileptische aanvallen of leverbeschadigingen en problemen met de bloedstolling. Tussen augustus 2004 en augustus 2006 constateerden ziekenhuizen wel 2500 zwangerschappen waarbij de moeder ernstig ziek werd. Volgens artsonderzoeker Joost Zwart komen deze cijfers globaal overeen met andere westerse landen. Er bestaat wel een duidelijk verschil als het om soorten complicaties gaat. In Nederland kwamen problemen door hoge bloeddruk relatief vaker voor dan in andere westerse landen. Volgens Zwart zijn Nederlandse gynaecologen te terughoudend geweest met behandelen. Dit uit angst voor schade aan het kind. Zwangerschapsvergiftiging is bijvoorbeeld alleen te behandelen door de baby vervroegd geboren te laten worden. In Nederland waren we er erg opgespitst dat zo lang mogelijk uit te stellen. Gemiddeld blijft een kind hier zo'n drie weken langer in de buik dan in Groot-Brittannië. Bovendien blijkt uit het onderzoek dat bij 80 procent van de vrouwen de zorg niet optimaal is geweest, vertelt Zwart. Blijkbaar houden we die moeder toch minder goed in de gaten. Zwart vindt het erg belangrijk dat deze gegevens structureel worden bijgehouden. Er vinden volgens hem al aanpassingen plaats op basis van de bevindingen van de studie in de gynaecologische praktijk. Er wordt bijvoorbeeld minder lang gewacht met het inleiden van de bevalling. Enkel een vervolgonderzoek, vertelt hij, kan inzicht geven of dit tot betere zorg leidt. Bron: www.trouw.nl
Sjah als ik dan naar mezelf kijk.. Ik ben liever zelf uiteindelijk erg ziek of zou zelfs iets blijvends eerder accepteren dan dat mijn kindje gevaar zou lopen door complicaties tijdens de zwangerschap. Maar ik ben het er wel mee eens dat er in sommige gevallen in mijn vrienden/familie/kennissen/collega kringen niet zo lang gewacht had hoeven worden met bijv inleiden.
Ligt misschien ook meer aan de moeder dan aan de arts, als een arts tegen mij had gezegd we helpen jou, maar dat is niet goed voor je kind, of we wachten nog even want dat is beter voor je kind, had ik voor het laatste gekozen.
Ik denk ook dat het handig is dat dit gewoon goed doorgesproken wordt met jou als moeder en dat de beslissing bij jou komt te liggen, (als er ruimte voor keuze zou zijn uiteraard). Dat je gewoon van beide opties de volledige info krijgt en dan beslist. Overigens is het niet altijd de schuld van gyn's en VK's... mijn schoonzusje heeft tijdens de laatste 2 mnd van haar zwangerschap de controles overgeslagen, deels omdat ze niet lekker was (hoe stom kun je zijn) en deels omdat ze met vakantie ging. Had dus een te hoge bloeddruk en zij en haar kindje hebben het ternauwernood overleefd, omdat zij met HELPP-syndroom kwam te zitten... Nou moet ik zeggen dat als ik haar VK was geweest ik toch wel even had geroepen van: Juist als je niet lekker bent, komen en anders kom ik naar jou. Maar OK... vind het dan verder toch wel grotendeels haar eigen verantwoordelijkheid.
Nou ik was er zelf bijna geweest tijdens mijn bevalling en de gyn zei dat ze, als ze een keuze hadden moeten maken, altijd voor de moeder gekozen zou hebben.
artsen kiezen voor de moeder. persoonlijk heb ik het er ook met mijn partner over gehad tijdens mijn zwangerschappen en dit klinkt misschien raar, maar ik heb wel gezegd dat mocht er een keuze gemaakt moeten worden tussen mij en de baby dat ik voor ga. klinkt heel ego,maar zo hadden we het afgesproken en mijn partner was het hier mee eens. tuurlijk als je me nu vraagt of mijn kind een gebroken been of ik, tja dan geef hem maar aan mij. joyce
Ik denk dat dit grotendeels ook te wijten is aan de houding van de ouders. Het kind gaat gevoelsmatig dan toch vaak voor en daar handelen artsen deels ook naar denk ik. Misschien niet bewust, maar het zal zeker onbewust meespelen in hun overwegingen.
ik ben zelf in coma geraakt na insulten met 30 weken zwangerschap en ik kreeg meteen een spoedkeizersnee, ze gaan altijd eerst voor de moeder.