Hoe vat je een jaar vol ellende samen? Een jaar geleden ben ik bevallen. Meteen na de bevalling kreeg ik enorme pijn, met name richting mijn anus (enorm drukgevoel). Er bleek een ruptuur te zijn, hoog in de vagina, waardoor er ca. 1,5 liter bloed in een soort bel ontstond. Deze bel hebben ze op de ok ontlast. Sindsdien blijf ik pijnklachten houden. Ik heb al aardig wat gegoogled, maar lijk niets vergelijkbaars te kunnen vinden. Staan is een ellende. Het blijft voelen als een enorme druk op mijn anus. Ik ben in meerdere ziekenhuizen gehad, heb mris gehad en is zelfs naar mijn darmen gekeken (de ruptuur lag dichtbij de endeldarm). Kort gezegd komt het erop neer dat ze het niet zo goed weten. Uiteindelijk is de conclusie dat een spier (levatorspier) zonder reden zou verkrampen, ik moet dus naar bekkenbodemfysiotherapie. Daar worden ook de hechtingen van de ruptuur gemasseerd. Niet heel plezierig. Ik merk bij de massage dat het drukken op deze strengen, onmiddellijk leidt tot pijnscheuten richting mijn anus. En ik vraag me dan ook af: is het niet mogelijk dat met het hechten van de ruptuur in mijn vagina (let wel, niet een knip, maar echt waar de scheur hoog in de vaginawand heeft plaatsgevonden) niet iets misgegaan? Kan er misschien een spier of zenuw zijn geraakt of meegehecht? Of hadden de artsen dat dan al lang zelf bedacht/ aan kunnen tonen? Ik ben wanhopig, ik wil graag weer de oude zijn en actief zijn. Ik hoef geen marathon te lopen, maar gewoon met mijn kindje kunnen wandelen is toch niet te veel gevraagd? De pijn heeft van mij een ander mens gemaakt en nu ik hoop begin te verliezen, voelt het ook nog eens uitzichtloos. Weet iemand raad? Hoe klein die raad dan ook
Haii, Ik wil je heel veel sterkte wensen klinkt idd als heel pijnlijk!! Ik heb zelf een totaalruptuur gehad en heb hier ook nog steeds last van vooral al het zoals nu zo koud is! Heb je het al een keer overlegd met de gynicoloog? Liefs
Ik herken wel een drukgevoel bij de anus. Ik heb een tangverlossing gehad met flinke knip. Mijn hechtingen hebben losgelaten waardoor ik een flinke open wond had (van binnen en buiten). Deze is na 9 weken dichtgegroeid (de buitenkant dan). Maar ik bleef druk rond mijn anus houden. Ik was maar weer naar de bekkenfysio gegaan voor wat behandeling van bekkenbodemspier (die ze behoorlijk verkloot hebben). Mijn klachten werden alleen steeds erger. Ik ben toen doorgestuurd naar een manueel therapeut en die constateerde dat mijn stuitje scheef stond. Deze is rechtgezet. Een maand later mocht ik weer oefeningen doen en langzaam verdween de druk rond mijn stuit. Inmiddels was ik 6 maanden verder. Hopelijk kun je hier iets mee. Je wordt er idd radeloos van als je niet even kan wandelen. Heel veel sterkte en ik hoop voor je dat de pijn/drukgevoel minder wordt!
Dank je wel Machtelt voor je snelle reactie. Ik merk dat ik er heel erg aan toe ben om nog ergens lichtpuntje(s) vandaan te kunnen halen. En jouw tip van een manueel therapeut, daar ga ik wel achteraan. Ik wil écht heel graag weer de oude worden! Ik wil ook niet dramatisch klinken, maar ik ben het zoooo moe en ik vind dat ik het nu wel haast eens heb verdiend om normaal te kunnen lopen, etc...
Ik snap je helemaal, ben zelf ook nog niet volledig hersteld. En dan zie je om je heen allemaal mensen die na de bevalling weer van alles doen. Om jaloers op te worden. Ik hoop voor je dat je snel weer kunt lopen. Je wereld wordt dan ook weer groter (ik mocht de eerste 2 /3 maanden niet lopen) en je voelt je dan weer mens. En je hebt het verdiend hoor !
Jeempie, dit heeft wel wat weg van het verhaal wat ik hoorde van een vrouw die bij mij op de zwangerencursus zat. Haar zoontje is inmiddels bijna twee, en het gaat nu gelukkig iets beter met haar, maar wat heeft ze lang moeten bijkomen... Zal even vertellen wat haar is overkomen. Ze is bevallen in het ziekenhuis, was een heel zware bevalling, het kindje zat klem, maar was te ver voor een keizersnede. De baby werd op een verschrikkelijke manier geboren en ze werd daarna gehecht. Moest veel zakken bloed hebben. Maar goed, na een week mocht ze naar huis. Met de baby ging het gelukkig goed. Weken later bleef ze maar pijn houden. We kwamen na 6 weken als moeders met baby's bij elkaar, maar zij kon nog haast niets beginnen! Nog eens drie maand later kon ze nog bijna niets! Ze kon nog niet naar de bakker wandelen (halve km verderop) Ze werd eindelijk doorgestuurd naar een ander ziekenhuis, en daar hebben ze opgemerkt dat ze een totaalruptuur had, maar ze is alleen maar uitwendig gehecht. Inwendig hechten waren ze 'vergeten'!!!!! Dus telkens als ze ontlasting had, dan knapte de wond weer open en ging het bloeden. Inmiddels was het te laat om dat nog te kunnen hechten en ze kreeg medicijnen om het herstelproces (wat inmiddels wel iets was begonnen) te versnellen. Daarbij moest ze ook heel erg op haar voeding letten, want als de ontlasting te dik was, kon de wond weer opengaan. Afgelopen november zag ik haar nog en toen gaf ze aan dat het nu weer redelijk goed ging, maar nog lang geen 100 procent. Ze moet altijd nog rekening houden met haar voeding. Maar ze werkt wel weer drie dagdelen, en kan haar zoontje en huishouding zelf ook weer redelijk goed aan. Dus Hope, voor jou heel veel sterkte gewenst. Hopelijk kun je zelf de rust vinden om af te wachten. Vaak heelt de tijd alle wonden, ook die van jou. Heel veel succes ermee hoor. Groetjes, Janet
Janet, Dank voor je verhaal. De rust houden en vinden, is lastig. Ik heb tenslotte 'maar' een kindje gekregen. Ik bedoel hiermee dat ik niets 'extreems' heb gedaan en in zoveel gevallen gaat het goed. Maar ik loop nog met het gedoe van deze bevalling en vrouwen die tegelijk met mij zwanger waren, krijgen al een tweede. Het maakt me boos, onzeker en heel verdrietig. En als ik nu eens wist wat er aan de hand was, dan kon je er gericht iets aan doen... Of als iemand mij de garantie kon geven "je moet nog een half jaar geduld hebben, maar dan gaat het écht over..." Een half jaar extra is niet leuk, maar te doen. Het niet weten waar het schip strandt... en óf het wel strandt, vind ik moeilijk!