Onze peuter van 2 jaar .. gaat ineens heel moeilijk naar zijn bed. Als hij er in word gelegd gaat hij staan. Gelijk schreeuwen en huilen. Soms is het nep huilen maar kan ook echt huilen zijn. Hoe kan dat ineens, is nu sinds een week. Overdag en s avonds. Lang laten huilen vind ik ook te zielig. Meestal na 5 a 10 min pak ik hem uit bed. Iemand tips?
Hij heeft al 2 x oorontsteking gehad en dan kun je dat goed merken. Dan zit hij ook aan zijn oren en zo.
doorzetten. Wekkertje zetten op 10 minuten en dan weer naar boven gaan, alleen zeggen weltrusten... En weer weggaan. Het is op deze leeftijd wel veel uitproberen. Hierdoor is het bij ons in 2 nachten overgegaan. Gewoon zonder moeilijk te doen naar bed.
Hier doet mijn zoontje dat nu een tijdje in de avond. Inmiddels ook bij zijn middag slaap. Wij gaan niet opnieuw naar boven maar Zetten zijn muziekje aan en roepen een keer vanaf de trap dat hij rustig moet gaan slapen en wij in de buurt zijn. Meestal is het na 1 liedje op de babyfoon over en gaat hij rustig spelen om heerlijk in slaap te vallen. Dat liedje is trouwens altijd vaste prik bij hem vanaf dat hij klein is. Wordt hij rustig van Van mijn oudste weet ik dat het vanzelf weer over gaat. Elke keer na hem toe gaan werkt hier voor allebei niet. Ze blijven dan door gaan tot ik uiteindelijk naast het bed beland of in bed en dat ze dan pas in slaap vallen.
Ik zou hem inderdaad niet weer uit bed halen. Hier was het op die leeftijd echt aandacht vragen. Als we dan kwamen, stond ze in bed te lachen en te zwaaien. Gingen we weg, dan zette ze het weer op een schreeuwen. En op die manier hield ze zichzelf gewoon de hele avond wakker. Dus op een gegeven moment zijn we wel zo nu en dan gaan kijken, in bedje neerleggen, geen aandacht verder geven, zeggen dat ze moest gaan slapen. En dat werkte wel goed. Als je er constant in mee gaat, denk ik dat je het alleen maar in stand houdt en je kindje juist de rust ontzegt. Een nachtlampje wil wel eens helpen. Rond die leeftijd begon onze meid hekel te krijgen aan het donker. Met een nachtlampje was ze een stuk rustiger (nog steeds). Of overdag korter slapen, zodat hij 's avonds meer moe is. Misschien krijgt hij teveel slaap, waardoor hij geen zin heeft om naar bed?
Bedankt voor alle reacties... Hij slaapt inderdaad nog in een ledikant... Misschien is dat het. Maart gaan we verhuizen, ik denk dat ik dan een bedje ga proberen. Vanavond zal ik eens gaan proberen om door te zetten .. Vind dat zo zielig, als ik boven kom heeft hij altijd zn hoofd nat van de tranen. Heb dan altijd het gevoel, zal hij mij blijven vertrouwen? Hihi .
De psych vertelde mij laatst dat je (iig voor baby's) maar dertig procent goed hoeft te doen. Onder de andere 70 procent valt natuurlijk ook dat je je baby soms niet begrijpt maar je mag dus best wel eens doorzetten zonder dat je kind dat vertrouwen verliest
Ja ons moppie is 2 jaar en een maand en praat nog niet. Ja sommige dingen snappen we wel. We doen er alles aan .. Maar ik denk dat dat al een hele boel zal helpen haha.
Het is ook moeilijk, maar doe je je kind er een plezier mee door er constant in mee te gaan? Als een kind geen slaap en rust krijgt, dan zit het zichzelf ook constant in de weg en voelt het zich niet lekker. Door een kind constant uit bed te halen bij de eerste schreeuw, ontzeg je je kind de mogelijkheid tot rust. Als je zelf steeds uit bed gaat, weet je toch ook zeker dat je nooit zult slapen? Dan denk je toch ook: Nee, ik moet blijven liggen, anders val ik nooit in slaap... Nu kan je kindje dat zelf nog niet bedenken, maar daar heeft het ouders voor. Kinderen moeten ook leren dat niet alles kan wat ze willen. Het moet toch niet zo zijn dat jij denkt dat je kindje je niet vertrouwt als jij regels aangeeft en nee zegt? Wil je dan overal in meegaan? Ik merk juist dat onze meid beter in haar vel zit als er een duidelijke structuur is met grenzen. Ze weet dan beter wat er van haar verwacht wordt, wanneer ze wat moet doen, waardoor ze zich ook stukken beter voelt. Als er geen duidelijke grenzen zijn, wordt ze onzeker. Soms moet je dan even streng zijn, maar uiteindelijk heeft iedereen daar het meeste aan. Ik zou dus elke 10-15 minuten even gaan kijken. Kindje in bed neerleggen zonder aandacht te geven. Kusje, zeggen dat het moet gaan slapen en dan weglopen. Consequent zijn en niet meegaan in het gedrag. Zodra je kind doorheeft dat het geen aandacht zal krijgen door zulk gedrag, zal hij ermee stoppen. Hier had het binnen een paar dagen duidelijk effect.
Mijn zoontje begon dat te doen toen hij rond 2,5 was, maar gelukkig kon hij wel op zijn manier laten weten wat er aan de hand was. Hij vroeg na een paar dagen: mama niet tijger niet hè?! zodra hij op bed ging liggen. Had ws behoorlijk liggen dromen. Bang om te gaan slapen en dat de tijgers weer kwamen. Ook een periode gehad (een tijdje daarvoor) dat hij ineens zo begon te schreeuwen en te huilen als we wegliepen. Met de deur open en nog even rommelen met de was ging dit snel over. Na 2 dagen vroeg ik of hij het donker een beetje spannend vond, dit bleek het geval. Dus 's avonds de deur op een kier en kon gewoon weer naar beneden . Jou zoontje kan vast al wel ja of nee zeggen. Misschien kan je met gesloten vragen erachter komen wat er aan de hand is. Maar dat is wel dubbel snap ik, want je wil hem ook geen angsten aan praten..
Hier was het een periode. Hij was ook ineens vroeg wakker. Lampje in zijn kamer aan en een muziekje op de babyphone deed wonderen. Duurde ongeveer 2 weken en nu gaat hij weer lief liggen. Hij gaat niet meer gelijk slapen. Is nog aan het kletsen en giechelen met zijn knuffels. Maar zolang hij niet huilt en gilt vind ik het prima. Uitslapen doet hij ook weer. Hier ligt hij nog steeds in het ledikantje.