Mijn zoon (5) heeft een beste vriendje. het liefst spelen ze altijd samen, zo ook van de week. Hij was bij dit kindje thuis aan het spelen, iets wat niet zo heel vaak gebeurd, 1x per 3 a 4 wk ongeveer. Toen ik hem ophaalde sprak zijn moeder mij er op aan, dat ze wilde dat haar zoon minder met de mijne zou spelen. Ze had gezien dat onze 2 kinderen op school en op het schoolplein altijd samen speelde en wil dat haar zoon ook met andere kinderen speelt. Nu is het zo dat wanneer ze op maandag een vriendje te spelen heeft en op vrijdag vraagt het zelfde kindje of hij komt er door moeder gezegd wordt van: nee, jullie hebben deze week al met elkaar gespeeld, vandaag moet je dan maar met een ander kindje spelen. Op zich vind ik er niks mis mee dat zij hier op deze manier ermee om gaat, maar vandaag sprak ze me er weer op aan. Dat ze weer samen op het schoolplein aan het spelen waren en of ik tegen mijn zoontje wilde zeggen dat zij niet meer zo vaak met elkaar moeten spelen, maar ook eens met een ander kindje....Maar volgens mijn zoon "zijn zij beste vrienden".....En ik heb haar gezegd dat ik hier niet in mee ga. Mijn mening is namelijk dat een kind best zelf kan bepalen wie hij/zij het leukste en het liefste vind om mee te spelen. Ik vind dat ik mij als ouder niet hoeft te bemoeien met wie mijn kind het liefste als vriendje heeft om mee te spelen. Ik ben heel netjes gebleven, heb gezegd dat onze meningen hierin verschillen, maar eigenlijk ben ik best boos. Hoe haalt ze het in haar hoofd om mij te vertellen, wat ik mijn kind moet zeggen hierover? Zij maakt een probleem van iets wat er niet is. Dat zij een andere manier van opvoeden heeft, dat mag, dat is haar manier van doen, maar ik houd er een andere mening op na. Ik heb haar gezegd dat als ze wil dat ze minder met elkaar spelen, ze naar de juf moet gaan, met de vraag of zij het dan zonodig wil aansturen, dat de kinderen ook met andere kinderen spelen, evt met andere werkjes die ze met een groepje moet doen, ze uit elkaar halen etc. Moeder wil de school niet inlichten hierover en vind dat wij hier samen uit moeten komen. Ik ben van mening dat wij dit buiten schooltijd prima kunnen regelen, maar onder schooltijd de juf daar dan de juiste persoon voor is. Maar om heel eerlijk te zijn: voor mij hoeft het niet, want ik vind het dikke onzin. Ik ben van plan om maandag met de juf hierover te gaan praten. Voor de duidelijkheid: het is niet zo dat ze mijn kind niet leuk/lief of geen geschikt vriendje vindt. Het is puur omdat zij wil dat haar kind "breed georienteerd" is. Ik op mijn beurt vind het gewoon jammer en ook best verdrietig voor 2 beste vriendjes (voor zolang als dat het duurt, want wie zegt dat ze dat over 10 jaar nog zijn ) uit elkaar zouden moeten omdat moeder daar een probleem mee heeft. Overigens is zij van mening dat het komt omdat mijn zoon geen andere vriendjes heeft. Dit is niet zo, hij speelt ook wel eens met een ander kindje, maar vind gewoon dit kindje de leukste en de liefste: dit is zijn beste vriend, hij heeft gewoon meer voorkeur voor hem. Dus mijn vraag is: hoe kijken jullie hiernaar? (bij jullie eigen kinderen) Laten jullie je kind daar ook vrij in, of regelen jullie dit ook zelf?
Wij laten onze kinderen hier vrij in. Mijn oudste is een echte flierefluiter en speelt met iedereen. Mijn jongste is wat introverter en vind dingen wat sneller spannend. Hij is bijna 5 en heeft sinds dag 1 op school een beste vriend. Zij trekken veel met elkaar op en spelen elke week wel hij elkaar. Inmiddels spreekt hij ook wel eens met een ander kindje af maar hij heeft toch maar 1 beste vriend. Dat is geheel wederzijds trouwens en ik vind het geweldig. Zou wel willen dat mijn oudste ook wat meer vaste vrienden zou hebben maar hij zit zo niet in elkaar.
Ik herken dit inderdaad ook: zoon is wat verlegen en vind ook dingen wat snel spannend. En ik ben ook zelf wat meer van de vaste vriendjes, dat heb ik liever dan allemaal "losse" vriendjes. Ik ben overigens zelf ook zo. Ik heb maar een paar vriendinnen, maar ik kan op hen allen bouwen. Ik ben niet zo van de vage kennisjes. heb zelf liever 1 a 2 échte vriendinnen, dan 10 "beetje" vriendinnen.
Ik laat de kinderen daar helemaal vrij in. Kunnen ze prima zelf regelen. Nadeel is dat als die beste vriend(in) van school zou gaan, ze even om moeten schakelen, is mijn oudste 2 keer overkomen. Maar dat regelt zich ook wel weer en met die 2 vriendinnen heeft ze nog steeds goed contact
Dat klopt: dat zei zij ook: stel dat ze uit elkaar worden gehaald, doordat er 1 kind blijft zitten, of doordat deze groep wordt opgesplitst, dan heeft zoon geen vriendje meer in de groep en is hij zo verloren. (haar mening) Maar mijn ervaring is dat een kind dan wel weer met een ander kind speelt, dus dat regelt zich volgens mij wel weer vanzelf. (mijn mening)
Ik zou het ze zelf laten beslissen. Misschien zou ik wel een keer vragen met wie hij nog meer graag speelt. Naast het vriendje dus, niet perse in plaats van
ik krijg altijd een beetje jeuk van moeders die zo het leven van hun kind willen bepalen. Zouden ze zelf een trauma hebben opgelopen in hun jeugd? Dat ze hun kind daar voor willen behoeden en het helaas een beetje op een ongelukkige manier aanpakken? Ik denk dat hoe meer je je als ouder bemoeit met de vriendschappen van je je kinderen hoe onhandiger en minder spontaan het wordt. Ik denk dat je als ouder prima kunt zien of je kind uit angst/onzekerheid weinig verschillende contacten maakt en dat je daar wellicht wat in kunt sturen door te helpen om een speelafspraakje te maken. Maar wat meer naar bepaalde kinderen toetrekken of juist veel verschillende vrienden hebben hoort ook gewoon bij een persoonlijkheid, net als bij ons zelf. Kinderen lijken net mensen .
Jeetje zeg.....blijkbaar zoeken ze elkaar op school veel op. Dat doen ze mijns inziens omdat ze graag bij elkaar zijn, blijkbaar voelt dit prettig voor beiden. En dan wil de moeder dit ontwrichten. Onbegrijpelijk! Ik vind dat je het goed hebt aangepakt!
Ik denk wel dat dit mee speelt bij hem en heb al samen met hem geprobeerd speelafspraakjes te maken, maar hij blijft wel bij dezelfde vriendjes hangen zeg maar. Bijkomend probleem is dat op dagen dat hij wel kan, andere kinderen niet kunnen en andersom. Dat maakt het wat lastiger. Aan de andere kant: wij hebben wel wat neefjes/nichtjes en kinderen van vrienden waar mijn beide kinderen in het weekend wel weer regelmatig mee spelen. Het is dus ook niet zo dat ze niet met meer kinderen spelen. 2 wk terug ook ouderavond gehad, daar kwam aan de orde dat hij gewoon sociaal is en met meerdere kinderen optrekt.
nou ja, ik vroeg me ook gewoon een beetje af of ik het nu zo verkeerd zie of dat zij het anders dan anders doet Waar op zich ook niets mis mee is, zij kijkt gewoon heel anders er tegen aan dan ik dat doe. Ze heeft bijv ook gezegd dat ze de sociale contacten (wisseling spelen met andere kinderen) van haar kind belangrijker vind dat de schoolprestaties... Dat vind ik dus onbegrijpelijk. Ik vind het uiteraard heel belangrijk dat mijn kind het naar zijn zin heeft op school, maar ik vind de sociale contacten niet belangrijker dan de schoolprestaties. Wij begrijpen elkaar in elk geval niet. wat wel weer jammer is voor de 2 jongens.
Ik ben echt sprakeloos :O Hetgeen dat zij wil maar ook de manier waarop ze dat wil bereiken... Geen tips voor je. Ik zou er persoonlijk niet van gecharmeerd zijn. Om het nog vriendelijk uit te drukken.
Dat ben ik ook niet, maar ik kan wel heel boos worden natuurlijk, maar je snapt wel wie daar dan de dupe van zijn? :x Vandaar dus mijn gesprek maandag met de juf.
Boos zijn en het uiten zijn 2 verschillende dingen Inderdaad een goede oplossing. Verder voet bij stuk houden. En ogen openhouden dat ze het niet via jouw kind gaat spelen omdat ze bij jou geen gehoor krijgt.
Dat is een helicoptermoeder: je kind aan willen sturen op momenten dat je er zelf niet bij bent. Vermoedelijk weet ze al dat juf hier niet aan mee gaat werken
Ik vermoed ook dat ze het via jou probeert omdat ze al heeft gemerkt dat juffen hier niet aan meewerken. Althans... op onze school gaat het echt niet gebeuren dat we kinderen die gewoon fijn met elkaar spelen bewust uit elkaar gaan houden op de 'vrije momenten'. Overigens denk ik dat de juf voor jou ook vrij weinig kan betekenen. Hooguit de geruststelling dat zij ze geen opdracht zal geven met een ander te spelen. Persoonlijk vind ik het wel fijn dat onze oudste inmiddels met meer kinderen speelt en afspreekt. Hij heeft 1 beste vriend (een andere dan 1,5 jaar geleden) en een aantal extra vrienden. Op school speelt hij vaak met een grote groep. Tijdens de ochtendpauze net weer anders dan bij het overblijven en weer anders bij de BSO omdat er steeds andere kinderen wel of niet bij zijn. Afspreken gebeurt met zijn beste vriend het meest, maar ook wel met anderen. Dat vind ik prettig omdat ik weet dat vriendschappen kunnen wisselen. En zodat hij niet met zijn ziel onder zijn arm loopt als beste vriend er een keer niet is. Maar ik ben vooral blij omdat dit vanzelf gaat. Ik zou er zelf niet op aansturen. In groep 1 (en daarvoor) had onze zoon een 'exclusieve' beste vriend. Zij speelden echt alleen met elkaar. Als onze zoon niet kon of wilde afspreken, was zijn vriend verdrietig. Als zoon tijdens het buitenspelen met een ander wilde spelen, was vriend boos en 'dan zijn we ook geen vrienden meer!!' En dan speelde zoon toch maar weer met hem. Maar vertelde dan later aan mij dat hij daar verdrietig van werd. Dat vriendje (K) is een lief, maar ook wel erg bijzonder mannetje. Ik heb nooit iets gedaan om die twee uit elkaar te houden. Wel heb ik naarmate de druk vanuit K toenam, steeds met onze zoon besproken dat hij vrij is om te kiezen. Wilde hij met K spelen: prima. Maar hij mag ook met anderen spelen, zonder dat daarmee zijn vriendschap met K verandert. En dat hij niet verantwoordelijk is voor de boosheid of het verdriet van K, omdat het gewoon normaal is dat je ook wel eens met anderen speelt. Dat K dit ook moet leren. Dit heb ik wel een keer voorzichtig met de moeder van K besproken. Of zij met hem wilde praten over het feit dat onze zoon K heel lief vindt en graag zijn beste vriend is (inmiddels was), maar soms ook met andere kinderen wil spelen. Maar zelfs in die situatie heb ik dus nooit een speelafspraak om geweigerd of gevraagd ze op school uit elkaar te halen. Onze zoon moest leren daar weerbaar in te worden. En zijn vriendje moest (moet) leren dat vriendschappen niet exclusief zijn. Dat leren ze niet als volwassenen hun wil gaan opleggen, maar juist door ze zelf keuzes te laten maken. In ons geval was het zo dat de juffen het uiteindelijk ook geen goede situatie meer vonden, omdat de jongens nauwelijks van elkaars zijden weken terwijl onze zoon ook op school steeds vaker aangaf dat niet altijd te willen. Toen dus toch kinderen naar andere klassen moesten, kwamen zij met het voorstel ze uit elkaar te halen. Daar heb ik geen nee tegen gezegd. De moeder van K was er ook niet ongelukkkig mee, geloof ik. Daarom ben ik nu juist blij dat onze zoon zich vrij voelt om naast zijn 'nieuwe beste vriend' ook met andere kinderen te spelen. Maar goed, bij ons was er wel sprake van een scheve situatie en bij jullie niet. Dan zou ik niet met een vriendschap knoeien. Maar zodra 1 van de 2 zich er niet prettig meer bij voelt, vind ik wel dat je ze moet begeleiden hierin. Overigens spreken onze zoon en K nooit meer thuis af. Maar ze spelen op school af en toe nog wel met elkaar bij het overblijven. En K loopt wel eens met ons mee naar huis. Om aan te geven dat het echt een bijzonder kind is... hij is al heel lang verliefd op een meisje maar dat vindt geen gehoor. Nu wil hij van het dak van de school springen zodat hij doodgaat en bij haar kan spoken. (Reactie van mijn zoon: "Dat is echt een dom idee.") En hij isnook bezig met het bouwen van een robot die zijn 'concurent' kan doodmaken. Dat is overigens iets waar mijn fantasierijke zoon zich wel weer zorgen om maakt. Dus vandaar dat ik er niet rouwig om ben dat hij nu veel meer met anderen omgaat!
Mijn zoontje heeft ook maar 1 beste vriendje dat zijn echt 2 handen op 1 buik. Mijn zoontje houd van de rustige kindjes, en dat is dat vriendje. Ik laat hem daarin ook vrij.
Mijn kinderen zijn vrij om te spelen met wie ze willen. Ik ga ze dus ook niet verbieden om met hun beste vriend/vriendin te spelen...zou een beetje raar zijn ook in mijn ogen... Ik ben er ook niet bij, dus weet sowieso niet wat ze doen/heb daar geen controle over (gelukkig?). Ik hoop ze in de tijd die we samen zijn bij te brengen hoe je met anderen om gaat enndan hoop ik dat ze dat ook doen als ik er niet bij ben, daar wil ik mijn kind dus tot op zekere hoogte wel over aanspreken als dat nodig is, maar dat is niet het probleem bij jouw zoontje.
Ik snap haar gedachtengang ergens wel. Zij is waarschijnlijk vooral bang dat als deze vriendschap ophoud haar zoon alleen achterblijft. En ik snap dat ze dat liever niet heeft. Echter ik denk dat je verschillende soorten kindjes hebt. Mijn oudste heeft 1 vriendje die echt zijn beste vriend is. En een paar kindjes waar hij ook wel eens mee speelt. Mijn jongste heeft meerdere beste vrienden, maar wisselt ook makkelijk. Ik denk dat je dit nauwelijks kan sturen en je ook af moet vragen in hoeverre je dat wil. Als een kindje zich er niet prettig bij voelt zullen het nooit goede vriendjes worden. Ik stuur mijn kinderen daarin dus ook niet. Zij mogen zelf aangeven wie ze lief vinden en dus ook met wie ze spelen. En ja soms is dat wel een kindje waarvan je denkt 'moet dat nu?'. Maar zolang het ze goed en leuk samenspelen zal ik mij er niet mee bemoeien.
wij laten onze zoon vrij, hij heeft 1 vast vriendje die echt zijn maatje is, en of hij met hem of met een ander wil spelen is aan hem, mijn dochter lieten we vrij maar inmiddels gaan we haar een beetje sturen, misschien heel lullig en gemeen maar in groep 1 en 2 liep ze zo enorm achter 1 meisje aan, alles was x voor en x na, ze luisterde altijd naar x, ze sprak niet af met andere meisjes omdat x dan boos werd en haar beste vriendinnetje niet meer wou zijn, x vroeg eerst 5 andere meisjes en als het daar niet kon was mijn dochter aan de beurt en omdat het meisje dan eindelijk wel kon (wou) spelen met haar wouden wij ook geen nee zeggen, in groep 3 zitten de rijen 2 aan 2 en vanaf september tot 2 weken geleden hebben ze niet bij elkaar gezeten, hier hebben wij onze dochter enorm van zien groeien, x trok niet meer naar mijn dochter en mijn dochter niet meer naar haar, mijn dochter leerde haar eigen vriendinnetjes te kiezen en zat beter in haar vel, nu zitten ze sinds 2 weken weer bij elkaar, het meisje zegt dingen als "als je vandaag lief bent tegen mij en niet met de andere meisjes praat dan wil ik vandaag wel met jou spelen"en dan ziet ze dat mijn dochter 1 keer tegen iemand gepraat heeft..... en dan is het aan het eind van de dag... ik heb je zien praten met H dus ik ga bij iemand spelen, morgen maar opnieuw proberen.... en nu ben ik dus zo dat ik nu nee zeg, en dat weet mijn dochter ook, dat meisje komt niet hier spelen en jij gaat ook niet meer daar heen, ieder ander meisje mag komen maar ik wil niet dat mijn dochter daar te veel mee om gaat, nu heeft moeder ook niet de meest charmante manieren qua omgang ( zo heeft de neus van de juf het raam al zeker 3 keer geraakt omdat moeder losse handjes heeft ) en je ziet heel erg dat het meisje ook groffer word in haar woordkeuzes en gemene acties heeft als haar iets niet zint,... en dat wil ik voor mijn dochter niet dan maar een gemene moeder maar als dat meisje weg valt.... en mijn dochter heeft "lelijk"gedaan tegen die andere meisjes voor haar... willen hun ook niet meer met haar spelen en is ze helemaal alleen... en ik vind dat ik daar voor moet waken en haar op dingen moet wijzen en moet proberen te laten inzien dat dat geen vriendschap is maar aan het lijntje houden en dat ze juist zo gegroeid was en zoveel meer vriendinnetjes kreeg en ze die nu niet moet laten gaan alleen omdat ze weer naast x zit. als het nu echte beste vriendinnetjes waren van beide uit... dat ze beide alleen maar met elkaar wouden spelen en het oprecht leuk hadden met elkaar dan had ik mij er buiten gehouden.
De enige vriendschap die ik zelf voor mijn dochter afgekapt heb was met een meisje waar ze op een gegeven moment daar steeds huilend weg kwam. Maar verder bemoei ik me er niet zo mee. Zij moet er mee spelen, ik niet. Zolang ze samen plezier hebben zal het me een worst wezen