Hallo, Ik heb even een andere gebruikersnaam aangemaakt omdat er hier nogal wat mensen zijn waarvan ik vermoed dat ze meelezen en daar heb ik geen zin in. Ik ben nu een aantal weken zwanger en we waren beiden hartstikke gelukkig. Iedere keer zorgde ik maar ook mijn man goed voor ons kindje door op tijd naar bed te gaan, gezond te eten en de ongezonde snacks zoveel mogelijk te laten staan. Het geluk kon ons niet op zeker niet toen bleek dat onze ouders ook ontzettend gelukkig waren met het nieuws! Toch is het ineens omgeslagen en hebben we beiden twijfels gekregen: zal het goed gaan? zullen we goede ouders zijn? En met name ik denk regelmatig ik kan niet voor dit kindje zorgen We hebben van te voren goed nagedacht over hoe we alles zouden doen en alles was goed geregeld en het is dus een bewuste keuze geweest maar waarom komt die twijfel nu zo ineens? Ik voel me er best rot om en heb veel gehuild erom. Ook omdat ik gewoon helemaal niks voel en ik soms rare gedachten in mijn hoofd krijg! Terwijl ik dat helemaal niet wil en wij dit kindje toch graag willen! Maar waarom die twijfel? Zijn dat die rot hormonen die opspelen? Gaat dit nog over misschien als we de eerste echo hebben gehad of? En heeft er iemand tips om hier mee om te gaan want ik vind het best irritant! Alvast bedankt!
Ik herken het ook hoor meid, en het is volgens mij gewoon harstikke normaal. Ik hoor het namelijk van heel van zwangere en ex zwangere. Ik zelf had het in het begin ook heel erg, daarna niet, en nu eigenlijk sinds een week of 2 weer. Vertrouw er gewoon op dat jullie het allemaal aan kunnen. Ik zelf vind namelijk het feit dat je je er druk over maakt heel positief, want hoeveel mensen krijgen geen kinderen en het zal ze een rot zorg wezen of ze het nou gaan redden ja of te nee.
Dit is dan ons tweede kindje, ook ik heb weleens die gevoelens hoor. Heel nerveus voor hoe het is. Onze dochter is alweer 9 dus ook ik ben er al heel lang uit. Ik ben niet bang voor de bevalling maar meer wel zenuwachtig wat erna komt. Zal het goed komen en gaat het lukken met 2 kinderen. zulke dingen
Heel herkenbaar hoor! Het is ook gewoon iets wat je niet kunt bevatten, zeker als het je eerste kindje is. Ineens wordt je geconfronteerd met een hele boel verantwoordelijkheid, en moet je voor iemand gaan zorgen die een groot deel van zijn/haar leven afhankelijk van je is. Ik probeer zelf steeds te genieten van het moment waarin je zit. Niet teveel vooruit kijken waardoor je misschien gaat piekeren. Heb vertrouwen in jezelf en je man. Wat meisjex ook zegt: ik vindt het ook heel goed dat je je enigzins zorgen maakt. Inderdaad, hoeveel mensen vinden het allemaal maar heel normaal en maken zich niet druk. Wij proberen samen al goed te bespreken hoe met bepaalde dingen omgaan, wat we wel en niet willen, etc etc. Dat brengt ook een heleboel rust met zich mee. Heel veel sterkte en geniet vooral!
Het is herkenbaar hoor. Vooral in het begin had ik ook erge twijfels. We waren er al 8 maanden mee bezig en in ons hoofd al veel dingen klaar en besproken hoe we het zouden doen als het zover zou zijn. Toen ik positief teste had ik een gevoel van blijdschap maar ook zo van...oeps en nu..nu is het echt zover. Het glijdt nu langzaam een beetje van me af. Maar dat komt ook omdat ik 5 weken geleden de eerste echo heb gehad en dinsdag het hartje heb gehoord. Maar ongetwijfeld komt er straks ook wel weer een periode dat ik me weer een beetje druk maak.