Ik heb een hele zware zwangerschap gehad vanaf week 18 bekkeninstabiliteit en vanaf week 28/29 zwangerschapsdiabetes en geheel insuline afhankelijk de laatste 4 weken minimaal om de dag naar het ziekenhuis voor controle baby, uiteindelijk met 36 + 4 ingeleid en met 36 + 6 bevallen middels een keizersnee De kleine heeft 4 dagen op de kinderafdeling gelegen en ik ook 4 dagen in het ziekenhuis geweest. na de bevalling en dan nog 3 dagen daarvoor. Gelukkig herstelde ik heel snel van de keizersnee en hebben we een prachtig en makkelijk mannetje, Hij sliep al na een week of 8 de nachten door en sinds dat hij 3,5 maand oud is slaapt hij van 19 - 7 en gaat het goed hij eet goed flessen vindt hij wat minder maar krijgt genoeg binnen fruit en groente eet hij heel goed. Daar mag ik niet over klagen gelukkig. Na mijn bevalling deed ik klagen over een pijnlijke plek in mijn been die gevoelloos was, maar ik had een ruggenprik gehad althans geprobeerd te zetten en na een klein half uur is hij hiermee gestopt het lukte niet. uiteindelijk een pethidine injectie en bevalling onder algehele narcose. Die pijnlijke plek in mijn bleef en werd langzaam aan wat erger, mijn bekkeninstbiliteit bleef ook sterker nog ook deze werd erger na 4 weken weer fysio gekregen en zei meldde al dat de bi. toch wel heel flink was, uiteindelijk voor nacontrole naar de gyn geweest en gemeld dat die plek er nog steeds was en dat ik nog zoveel last heb van de bi. Hij vond het beter als ik ermee terug ging naar de huisarts en even deed overleggen. De huisarts schrok van mijn situatie en heeft ook kontakt gezocht met de fysio en samen hebben ze de nodige onderzoekjes gedaan en na overleg besloten dat dit niet alleen bi. kan zijn. Dus ben ik doorverwezen naar de neuroloog daar ben ik inmiddels geweest morgen moet ik door de scan. ben er nerveus voor ben claustrofobisch maar krijg een roes. Inmiddels is de fysio tijdelijk gestopt in afwachting van de uitslagen van alle onderzoeken heb ik al 2 x zwaardere medicijnen gehad. en inmiidels gebruik ik morfine tegen de pijn het gevoel in mijn rechter been is helemaal weg en in mijn linkerbeen tot mijn knie vanaf mijn heup geen gevoel meer. Onze kleine man is nu 5 maanden oud en ik heb nog nooit een behoorlijke wandeling kunnne maken een rondje van 600-800 m is maximaal ik ben vreselijk moe en heb heel veel pijn. Ik ga iedere dag met hem samen tegelijk naar bed, meestal slaapt hij een uur of 3 - 4 en ik ook als hij niet slaapt ligt hij bij mij in bed ingebouwd zodat hij er niet af kan vallen en ligt hij daar te spelen zodat ik alsnog kan slapen hier voel ik me schuldig over maar zeker nu met de medicijnen kan ik echt niet op blijven ik val echt gewoon in slaap. Ik merk niet dat ik hem tekort doe hij is en blijft vrolijk maar ik voel het alsof ik hem tekort doe. het begrip van de omgeving die redeneren van je bent bevallen een pracht zoon kom op schouders eronder en doorgaan. inmiddels hoor ik van bijna niemand meer wat. 2 bevriende stellen mijn moeder en broertje plus een vriendin van mij komne hier nog geregeld ik kan ook niet zelf naar hun toe kan niet meer autorijden. Mijn man helpt me waar hij kan ik wil ook niet hele dagen hulp in huis van de familie, en dit gaat goed zo. maar ik wil zo graag mee de kleine wordt steeds groeter en ik redt me nog wel maar het is redelijk zwaar. ( ik weet het klagen mag ik niet, wil ik ook niet maar het is doorbijten) heeft iemand ervaring met dit soort situaties en hoe hebben jullie dit opgelost. De pijn zit bij mij in mijn rug en bekken en dan geen gevoel in mijn benen. de kleine probeer ik zoveel mogelijk te kroelen en te spelen hij kan zichzelf ook heel goed vermaken in de wipstoel en als ik buiten zit gaat hij mee in de wandelwagen en dit gaat ook goed. de trap op doe ik stap voor stap en af ga ik zittend meet de kleine op schoot. dit gaat goed! liefs marilouise (dit lucht gelijk op even van me afschrijven)
Zo, dat is heftig zeg! Ik heb geen BI gehad maar HELLP en PE. Ik moest vanaf wk 29 bedrust houden en heb een KS gehad onder volledige narcose. Na HELLP ben je lichamelijk helemaal kapot, het heeft me ongeveer een jaar gekost om weer op mijn oude niveau te komen. Dingen die ik deed: - Het allerbelangrijkste: Geef de verwachtingen en ideeen op die je had over hoe het zou zijn. Het is nu eenmaal zoals het is, en het maakt het alleen maar moeilijker als je verdrietig wordt van de dingen die je niet kunt. Probeer te accepteren dat het nu eenmaal zo gegaan is. - Geniet van je kindje op manieren waarop je het wel kan. Ik nam mijn dochtertje regelmatig lekker even bij me in bed als ik overdag rustte, heerlijk. - Vraag hulp! Ik heb mijn moeder regelmatig gevraagd of ze L. even op wou halen, een vriendin heeft weken lang avondeten langs gebracht, mijn man deed het volledige huishouden. Je hebt maar een bepaalde hoeveelheid dingen die je kunt, en zorg ervoor dat die energie naar jezelf en je kindje gaat. - Stel je eisenpatroon bij. L. kreeg niet elke dag schone kleren aan, ze ging niet elke dag in bad, ik poetste niet elke dag het huis. Ondanks dat het misschien niet ideaal is, is het werkbaar. - L. ging 3 dagen naar de opvang, ook wanneer ik niet werkte. Zelf rust nemen en rust krijgen is het beste wat je nu voor jezelf, je kindje en je man kunt doen. Zo, dit is bij nader inzien een hele lijst geworden. Ik hoop dat je er wat aan hebt, en bovenal hoop ik dat je je snel wat beter voelt!
Ik denk dat ik een beetje weet hoe je je voelt. Ik heb aan mijn tweede zwangerschap vreselijke BI over gehouden. Het is begonnen met 30 weken en het gaat nooit meer helemaal over. In het begin kon ik bijna niks. Ik had al een zoon van toen 22 maanden en die was bijna de hele week uitbesteed omdat niet voor hem kon zorgen. Met mijn pasgeboren dochtertje ging het nog net. Ik heb wel geleerd mijn verwachtingen bij te stellen, hoe moeilijk het ook is. Mijn kinderen zijn er gelukkig niet slechter van geworden en ik denk dat ook voor jouw kleintje geldt, hij krijgt alle liefde en aandacht van je. Maar het is heel moeilijk niets te kunnen, ik weet het. Daarmee wil ik je veel sterkte wensen, ik hoop dat ze gauw de oorzaak vinden en dat ze je kunnen behandelen. Probeer verder genieten van je kleine. En zorg ervoor dat je genoeg afleiding hebt, bezoek enzo. Ga er ook af en toe even uit. Ik moest dan in een rolstoel voortgeduwd worden door mijn vriend, maar daar hebben we maar geprobeerd de lol van in te zien. Er komen vast weer betere tijden, meid!
Vandaag kom ik er maar weer eens achter hoe moeilijk het is als je veel pijn hebt, Mijn man en ik hebben inmiddels wel een paar oplossingen gevonden zo blijf ik s'morgens langer liggen hij staat om 5.30 op en gaat dan goed wandelen met de honden en rond 7.00 doet hij de kleine een schone luier maakt de fles en maaklt mij wakker zodat ik hem de fles kan geven en gaat hij werken. De kleine is gelukkig heel makkelijk de rest van de dag redt ik het wel redelijk. alleen zoals nu heeft mij mannetje vergeten de parasol buiten te zetten. het zijn van die kleine dingen maar goed ik doe vandaag maar een beetje rommelen in huis en heb al een uurtje heerlijk zitten spelen met de kleine man. Morgen komt mijn mama oppassen en die doet gelijk mijn huishouden weer op orde brengen. Laten we hopen dat de onderzoeken morgen eindelijk duidelijkheid gaan geven dat er een oplossing komt al is het maar de juiste pijnstilling liefs
Hier ook bi met 14 weken en ben tot een jaar na de bevalling bezig geweest om weer enigszins mezelf een beetje recht te trekken. Nu is ze 17 maanden en heb er soms nog steeds last van. Ook is mijn bevalling na een dag op mn linkerzij liggen (baby lag verkeerd) geeindigd in een ks. Dit heeft er voor gezorgd dat ik nog steeds niet goed op links kan liggen. Daarbij een dochter waarmee het niet goed ging en dus verschillende keren in het ziekenhuis heeft gelegen toen ze 8 weken en 4 maanden was en ik op stretcher ernaast. - Ik heb de eerste weken boven in bed doorgebracht. Trappen lopen vond ik veel te zwaar en deed dat niet. Lag lekker tv te kijken / boekje te lezen als dochter eindelijk een beetje sliep. Verder heel veel met dochter tegen me aan gelegen. - Trap zittend afgaan - Draagdoek, wat een uitkomst dat ding. Dochter in de draagdoek en ik kon er gewoon een kwartier over doen om de trap af te komen. Ging er gewoon mee naar de wc etc. Hartstikke makkelijk. - Huishoudelijk werk zoveel mogelijk aan je man/zus/buurvrouw/moeder overlaten. Inmiddels hebben wij een schoonmaakster genomen, omdat ik mijn man ook niet alles wilde laten doen op zijn vrije dag of in het weekend. - probeer toch lekker te gaan wandelen (ja weet het, kon ook niet eens een rondje om de wijk) maar deed dan een rondje om ons huizen blokje, en probeerde zo elke dag ietsjes verder te gaan. Soms liep ik een stukje ging op een bankje zitten en liep daarna weer verder. Verder heel veel succes, hoop dat ze iets kunnen vinden wat je kan helpen. Ik heb 2 verschillende fysio's gehad en het heeft alsnog een jaar geduurd voordat ik weer redelijk liep. Wij gaan nu voor een 2e, maar ik houdt mn hart vast dat het weer zo erg wordt.
hier geen bi, een geweldige zwangerschap gehad, alleen mijn bevalling was me bijna fataal ben al mijn bloed verloren sinds die tijd (div infusen) heb ik 24 uur per dag pijn ijn mijn handen en armen, veel tintelingen, uitval, vooral mijn linkerarm valt snel in slaap, rechterheup doet gergeled ook goed zeer ook een paar keer uitgevallen waardoor ik ben gevallen.. na 6mnd bleek ik trageschildklier te hebben (en 30 kilo extra gewicht erbij) en nu 1,5 jr later heb ik zeikte van hashimoto, ik heb altijd pijn, ben altijd moe. ik heb totaal geen roze wolk gehad, totaal geen leuke kraam week, ik kan me zelfs van de 1ste 4 maand weinig tot niks herrineren, laats voor het eerst stuk video gezien van haar toen was ze 1 dag oud, heb staan janken want ik kon het me niet eens herrineren. ik heb mijn eigen dochter amper zelf in bad kunnen doen, en nu nog kan ik haar maar 2 tellen op mijn armen hebben. ze loopt gelukkig en is nu vrij makkelijk waardoor ik nu echt kan genieten, maar daar zijn heel wat tranen vooraf gegaan. ook ben ik mijn zaak wkijt, kan niet meer werken, mijn moeder komt gergeld langs om het huis schoon te maken en de was te doen. dat terwijl ze 40 uur werkt en zelf een man heeft die 100% is afgekeurd (ook medicefout) ik kan niet meer auto rijden, motor rijden, paardrijden (mijn lust en leven) en niet meer met mijn eigen honden trainen. ik vind het leven als gronisch zieke heel moeilijk met een kleintje. gelukkigt kan ze zich heel goed vermaken met spelen, meestal gaat ze lekker naast me op de bank spelen.
Als reumapatiënt ben ik al 20 jaar gewend om aanpassingen te doen en dan vooral in mijn verwachtingspatroon. Gelukkig heb ik geen heel ernstige reuma en valt de pijn vaak mee (categorie 'veel last') maar ja, het kan ook tegen vallen. Voor mij zijn een paar dingen heel belangrijk: - Manlief begrijpt het en werkt mee. Hij doet sommige dingen altijd en andere dingen soms (als het mij niet lukt) en dit altijd zonder te morren. - Kindjes leren een hoge mate van zelfstandigheid. Mijn zoontje wil soms getild worden terwijl dat niet gaat (of ik nou zijn zusje vast heb of een slechte dag heb). Hij leert nu dat "Nee" ook echt nee is. Maar ik leg het hem wel altijd altijd. Hij geeft me dan een kusje als ik zeg dat het pijn doet. (Zo lief!) - ik heb geleerd goed te doseren. A.s. zondag hebben we een bruiloft. Dit gaat me ongelofelijk veel energie kosten. Dat betekent... maandag doe ik lekker weinig. Ik stel me erop in en dat werkt goed. - hulp inschakelen en NOOIT weigeren. Zo heeft mijn zus geholpen in de weken voor de 2e bevalling en ook de eerste weken daarna als manlief er niet was. Ook mijn moeder en schoonouders helpen wanneer het nodig is en soms ook wanneer het niet nodig is (energie opbouwen) - op tijd naar bed en gezond eten.. het helpt enorm als je je verder wel een beetje lekker voelt. - ik doe alles in stukjes... de was vouwen? Dat duurt een uur en doe ik gezellig op de bank. De vaatwasser uitruimen? Duurt een half uur en gaat in twee etappes: eerst op het aanrecht... pauze en dan naar de kasten. Ach, zo lukt het ook. Ik heb al 20 jaar de tijd gehad om te leren wat ik wel kan en wat ik niet kan en wat de consequenties zijn van bepaalde dingen. Mijn beste tip is: aanvaard je situatie en probeer te leren van alles wat je doet (lukt het? Ja, top! Lukt het niet.. okay, weten we dat ook weer) Probeer niet bij de pakken neer te zitten maar aanvaard! Veel sterkte
Bedankt voor de tips. In principe wilde ik altijd alles zelf doen. Dat heb ik nog steeds wel dat ik het wil maar het kan gewoon niet, dus mijn moder komt dan eens in de week een dagje en dan doet ze gelijk mijn huis schoon maken de rest van de week doet mijn man dat, de vaat doe ik inderdaad in etappes en ook de was heb ik nu een handig patroon in gevonden. Ik doe 1 was en die doe ik drogen en dezelfde dag strijken wegvouwen en opbergen en zo sta ik gelukkig nooit langer dan een half uur per dag met de was bezig. Maar inderdaad net wat je zegt inspannende dingen, de 2 beste vrienden van ons trouwen deze maand de ene hebben we net gehad en de andere is volgende week dat is voor mij heel lastig omdat het bij beide een hele dag is met een feest na de vorige weet ik dat ik het toen goed had gedaan de aanloop ernaartoe echt mijn rust nemen, vroeg naar bed op tijd mijn medicijnen en we zijn toen zo laat mogelijk daarheen gegaan zonder kindje hadden we oppas voor nu weer en dan s'avonds als het moeilijk lijkt te worden gaan we ook gewoon gelijk naar huis. vorige week heb ik het volgehouden tot half 11 s'avonds. wel heb ik bij beide mezelf afgemeld voor het vrijgezellenfeest dat werd gewoon teveel. vindt ik wel moelijk o te zeggen hoor. langzaam aan probeer ik het accepteren de ene dag gaat dit makkelijker dan de andere dag. de kleine die sleept me er toch wel weer doorheen. met zijn lieve lach en pretoogjes
dit herken ik zelf wel een beetje. Maar natuurlijk net ff wat anders. Ik ben al bijna 10jaar rugpatient en einde van mn zwangerschap kreeg ik vreselijke pijn in mn heup bij mn linker been (rechts zelden) maar gyn en vk dachten dat het dus door mn rug kwam. ook ik keizersnee gehad, eikel had 5x mis geprikt en 6de eindelijk raak. stond ook op t punt voor algehele narcose. nu na bijna 1jaar voel ik nog precies de plek van de 6 prikken in mn rug. Vanwege mn rug en nu dus mijn heup, ben ik zeer beperkt in de dagelijkse dingen. Enige dat ik krijg is fysio waar ik met meer pijn thuis kom, als toen ik erheen ging (om 16.00 straks weer afspraak) vorige keer had hij even naar mn heup gekeken en gemasseerd maar hier heb ik ruim een week last van gehad, zo erg dat ik niet normaal kon zitten (moest schuin zitten) kon niet snachts op mn zij liggen, het aanraken deed mij al gillen. Vanwege dat ik ruime week schuin heb moeten zitten en doen, heb ik nu nog alleen maar meer last. Stukje wandelen zit er hier ook absoluut niet in. Dagje weg? kunnen we pas plannen als ik smorgens weet hoe mn rug en heup voelen. vaak is het 2uurtjes iets doen met 20x rustpauze om even te gaan zitten. Ja ik weet precies hoe je je voelt op dat gebied. in 1 woord: vreselijk. Ik krijg maar 1 medicijn, naproxen. en deze werken dus totaal niet meer en verga élke dag van de pijn. Ik ga het straks voor de zoveelste keer weer aankaarten bij mn fysio. het ergste van dit allemaal vind ik de reactie van mijn dokter/fysio: leer er mee leven
Het laatste verhaal is heel herkenbaar voor mij Dit lijkt wel op mijn verhaal hier ook een klein half uur aan het prikken geweest en niet gelukt Mijn rechterbeen doet het niet en mijn linker begint het nu ook niet te doen. Ik heb al sinds een jaar of 6 dagelijks enorm veel pijn in mijn rug bleek artrose te zijn waarschijnlijk mede door val van paard ontstaan. heb als kind een heupdysplasie gehad dit speelt mogelijk ook mee, maar inderdaad de plek waar ze aan het prikken geweest zijn is enorm gevoelig vorige week was mijn man mij over mijn rug aan te wrijven om in slaap te komen en hij zei s'morgens ik weet nu waar je pijn zit hij zegt ik wreef er ligtjes over toen je sliep en je gilde het uit. Ik ben begonnen met naproxem daarna dyclovenac en nu deyclovenac met tramadol dit werkt ook nog niet pijnstillenddoet veel pijn de hele dag door de huisarts zegt ook steeds wat anders. Mijn hoop is nu gevestigd op de scan van morgen moet heel eerlijk zeggen dat ik inmiddels bijna hoop dat het een hernia is dan is er in ieder geval een kans dat er iets aan te doen is. ze zijn er veel banger voor dat het met de ruggenprik te maken heeft dan ben ik verder van huis en zelf ben ik bang dat er niets uit komt, maar waar komt die pijn vandaan ik ben toch niet gek zonder kinderwagen/ rollator kan ik niet lopen?
oh ja inderdaad zonder kinderwagen hou ik het ook niet lang uit hoor! mijn man zegt altijd: hier schat, heb je je rollator... hij bedoeld het heel grappig maar het is zo frustrerend dat je als jonge meid(in mijn geval dan) niet eens normaal kan leven en continu met pijn moet lopen. Ik heb rontgen foto's gehad om te kijken of t hernia was maar nee, niks te zien. Heel wat bloedonderzoeken gehad of er onstekingen zitten. ook niet. dokter blijft hier ook altijd heel vaag over en weet ook niet waardoor het komt. Het is toch te gek voor worden dat je als haast niks meer kan?! frustratie en woede breken mij regelmatig uit. ik huil vaak mezelf in slaap van de pijn. en het ergste voor mijn man... hij kan me niet helpen. rug masseren werkt voor 1 nachtje zodat ik beetje kan slapen. maar meer dan dat kan hij ook niet doen.
Dit is zo herkenbaar heb jij dan ook dat je een heel doof gevoel hebt in je been?? Ik zit dit zo te lezen en het lijkt heel erg op mijn klachten hoe gaat je omgeving ermee om? en werk je lijkt me niet maar ben benieuwd! Ik heb vandaag een hele slechte dag kan ook met wagen niet lopen.
doof gevoel heb ik niet. maar wel vreselijke pijn. Mijn omgeving? die snappen het niet. die denken dat ik me aanstel zodat ik niet hoef te werken ofzo. 4jaar geleden gingen we nog wel eens naar walibi maar dat kan ik nu echt vergeten. dat snappen ze dan weer niet. ze weten dat ik pijn heb maar dan komt er zo'n opmerking: moet je gaan fitnessen... Onbegrip dus helaas Nee ik werk niet, dat lukt me ook voor geen meter en dokter raad het ook ter strenge af. Ik ben nu begonnen met wat oefeningen om mijn rug buik en bil spieren te trainen op laag niveau. hij beweerd dat ik soort van hypermobiel ben en mijn spieren hun werk niet kunnen doen en dat ze altijd overbelast zijn... tja of dat werkelijk zo is weet ik niet. komen alleen maar meer klachten bij. van omgeving hoor ik regelmatig 'ga weer aan het werk joh. dan ben je weer onder de mensen' maar dat is makkelijker gezegt dan gedaan.
Ok eik ben zelf heel erg bang van wat nou als er niets uit scan en de rontgen foto's komt ik ben toch niet gek heb vreselijk veel pijn en geen gevoel het gebeurd regelmatig dat ik val omdat mijn been er mee stopt. Maar de neuroloog heeft al wel gezegd dat hij zoiezo wil gaan proberen de zenuwen te berviezen kijken of dat verschil maakt is ook een vorm van pijnmedicatie hier snapt ook niemand op mijn man en moeder na dat ik niet kan werken mag ook niet hoor maar ondertussen komen de muren op me af ik weet het niet meer
leuk he die huisartsen, AAAAAAAAAAAAAAHhhhhhhhhhhh. kreeg je niet te horen het zit tussen je oren?? od dat het door je werk verleden komt, dat kreeg ik telkens te horen en wat je zegt over dat je precies kan voelen waar ze geprikt hebben, ik heb dat dus met de infusen in mijn armen, maar volgens de artsen kan dat niet. nou ik ken mijn lichaam toch wel aardig goed (bijna 29jr)
Hier ligt het waarschijnlijk helaas wel aan mijn werk verleden. ik ben allround kapster en 60% van alle meiden die kappersopleiding doen, stoppen vanwege rugklachten. zoals ik dus. maar als jonge meid negeerde ik de rugpijn en ging verder met mn opleiding zonder ook maar 1 kick te geven. daar betaal ik nu hard voor. maar mijn dokter blijft erbij dat ik hypermobiel ben... geloof er niks van
ah kapster, staand beroep (hondenkapster zelfde probleem allen rug pijn andere oorzaak) ik kan mezelf wel herkennen in het hypermobiel, ik kon altijd alles zo uit de kom halen zonder dat het pijn deed, nu wil dat niet meer. sterkte met je rug