ik heb dat ook hoor. Veel schuldgevoel als ik denk te weinig écht met de kindjes te doen. Maar je kunt toch echt niet altijd de hele dag met ze bezig zijn? Zeker niet zo'n hele lange winter, want dan zit je altijd maar binnen. Ik ga maar weinig naar buiten met de kindjes, want heb helemaal geen zin om ze eerst helemaal in te pakken en vervolgens een huilende dreumes in de wandelwagen te hebben. Bovendien heb ik door mijn chronische hyperventilatie maar weinig energie over. Die paar dagen dat het mooi weer is geweest ben ik lekker met ze naar de speeltuin en kinderboerderij geweest enzo. Verder doe ik tussendoor veel knuffelen, even spelen, eten, huishouden en met de oudste even samen kleuren, kwartetten en memory ofzo. Kindjes onder de 2 kunnen nog niet zo echt "samen spelen". Als ik aan de laptop zit, komt ze weleens vanalles brengen. Dat pak ik dan aan en speel het spelletje mee. Ze worden toch niet genegeerd ofzo? Ik weet nog dat ik het jaar na de geboorte van de 2e het best wel heel moeilijk heb gehad met hormonen en ik dacht echt dat het daar niet aan kon liggen. Hoor het ook regelmatig om me heen, dat veel vrouwen daar last van hebben en die roze wolk stiekem best wel donkergrijs is.
Bedankt voor jullie reacties meiden. Ik ben ook altijd "bang" voor de nachten....ik slaap ontzettend moeilijk in (duurt vaak anderhalf uur ookal ben ik doodmoe) en als een van de kinderen zich dan meldt word ik stijf van de adrenaline wakker en schiet ik overeind met hartkloppingen. En tja...zie dan nog maar eens in slaap te vallen... Ben hier nu ook met een psycholoog over bezig want ik moet er toch zien achter te komen waar die angsten vandaan komen. Eerlijk gezegd had ik niet van te voren gedacht hoe zwaar de verantwoordelijkheid op me zou drukken; ik heb dat echt onderschat!