Om het spook uit mijn zoon te verdrijven? Het was zo'n heerlijk lief, rustig, makkelijk ventje dat zichzelf tijden kon vermaken. En nu (ineens, lijkt het) heeft hij krijsen ontdekt als machtsmiddel. Vanmiddag bood ik hem een flesje sap aan en hij viel languit op de grond van het huilen - omdat ik hem vroeg het zelf vast te houden En zo nog een paar keer. Hij is 14 maanden, is dat een beruchte leeftijd hiervoor? Of is hij gewoon schandelijk verwend op vakantie, of heeft hij last van de hitte? Ik kom erachter dat gezegd echt makkelijker dan gedaan is... Mijn streven is: - moedwillig gekrijs en theater negeren (maar het onderscheid blijkt niet altijd duidelijk) - positief gedrag belonen met aandacht en complimentjes (maar wat als 5 min positief gedrag en 5 min krijsen elkaar telkens afwisselen? Dan moet je je aandacht wel verdomd goed timen) - hem absoluut niet geven waar hij om krijst (maar ik wil wel dat hij iets drinkt Dus hou ik uiteindelijk toch het flesje vast. Fout, fout...) Herkenbaar? Hoe lossen jullie dit op?
Heeeeeel diep ademhalen en tot 10 tellen en wat voor mij goed werkt: choose your battles. Kies een handjevol dingen die je echt belangrijk vindt en wees daar strikt in dan kun je bij andere dingen het touw een beetje laten vieren of net doen alsof je het niet ziet Sterkte!
Adem in en adem uit Hier ook zo'n periode gehad. Nu wordt het minder. Mijn man is gelukkig erg consequent. Ik ben daar niet zo heel goed in maar het gaat mij nu beter af. We hebben een erg slim manneke en consequent zijn heeft hij wel nodig. Op dit moment heeft hij de fase handje geven. Hij komt dan naar ons toe, dan moet je een handje geven en met hem mee lopen.
Veel afleiden. Niet overal de strijd over aan gaan. Wil jij dat hij drinkt, dan beter flesje vasthouden. Dit soort fasen zijn niet de tijd om dingen te veranderen.
Dat heeft mijn zoontje ook gehad met 14 maanden. Helaas, duurt zo'n 2 weken en dan is het over. Vrselijke tijd was het.
Pick your battles. Ik vind weinig waard om een strijd over aan te gaan, dat doen we dus ook zelden. Verder veel geduld hebben. Ik vind zelf dat ook driftig zijn best mag. En ook haar zin krijgen vaak, dat vind ik zelf ook fijn. Alleen als het gevaar oplevert of gewoon echt niet kan, dan niet. Dan leg ik dat uit en is het gelukkig vaak snel goed. Maar op dagen dat ik zelf niet lekker in mijn vel zit is mijn mantra vaak adem in adem uit.
Negeren , uiteindelijk gaat meneer zelf spelen. Meneer wordt tegenwoordig ook woest als je m neer legt in bed of om te verschonen.
Heel herkenbaar! Ons zoontje is 18 maanden en hij heeft ook van die fases/dagen. Hij kan om een simpele vraag (zoals wil je wat drinken?) helemaal uit zijn dak gaan en een driftbui krijgen. Ik vraag me vaak genoeg af waar hij dan zo boos om wordt, ik snap het vaak gewoon niet haha! Waar ik inmiddels achter ben, is dat het allemaal fases zijn. Ik dacht in eerste instantie dat we gewoon een heel makkelijk kind hadden en toen hij ineens die driftaanvallen kreeg, wist ik niet wat me overkwam en vroeg ik me af waar mijn zoon was gebleven. Ik was zelfs bang dat hij niet meer zou terug veranderen . Maar het zijn (gelukkig!) dus gewoon fases waar je samen doorheen moet.. Jouw aanpak lijkt me helemaal goed! Wat mij helpt om consequent te zijn, is de gedachte dat het voor mijn zoontje heel verwarrend is als ik dit niet ben en bij hem voor gevoelens van onveiligheid zorgt omdat hij niet weet waar hij aan toe is. Soms denk ik wel eens 'ach, doe ook maar, maakt niet uit' maar omdat ik me dan besef dat ikmeerst nee heb gezegd en ja zeggen dan verwarrend voor hem is, lukt het me vaak om voet bij stuk te houden, voor hem dus.. Misschien heb je er wat aan, succes!
Vaak zijn het inderdaad fases. Wat ik doe is van te voren bedenken of ik het de moeite waard vind om me er druk om te maken/om er de strijd over aan te gaan, maar nee is nee. Dus ook als ik me later bedenk dat ik het bij nader inzien de strijd toch niet waard vond. Als het dan opeens toch mag, dan is dat verwarrend voor ze en dan zullen ze het een volgende keer ook blijven proberen. Als de jongste bv. aan mijn benen hangt omdat ze opgetild wil worden, dan doet ze dat vaak ook met jengelen. Dat vind ik anders dan wanneer de oudste dat op die manier doet: de jongste beschikt nog niet over woorden om te kunnen zeggen/vragen wat ze wil. Van de oudste verwacht ik dat ze het me gewoon zegt/vraagt.
Hier is het nu precies hetzelfde. Een klein draakje is hij nu. En vooral als het gaat om verschonen en andere dingen die gewoon moeten. Ook als iets hem niet lukt begint hij meteen te piepen of word echt heeeeel boos. En als hij iets niet mag stort hij zich op de grond. Dat negeren wij nu. Ga ik niet op in. Laat hem dus liggen. Verder vind ik het ook wel lastig om er goed mee om te gaan. Denk zelf dat het vanzelf wel weer overgaat.
Hier is het gillen en dramaqueen gedrag ook al een tijd aan de gang. Gillen, huilen, op de grond gooien (spullen, maar ook zichzelf). Bedtijd en verschonen zijn ook drama hier. Ik negeer het, en als ze zichzelf dreigt pijn te doen met haar gedrag benoem ik dat ze zich zo dadelijk pijn gaat doen. (Overigens troost ik dan wel, maar til haar niet op.) ik modder maar gewoon door. Succes!
Die fase duurt hier ook al heeeeul eg lang, geloof wel dat ie nu op zijn ergst is maar dat dacht ik vast een paar maanden terug ook. Dus het kan vast nog erger, haha. Wat ik er zelf zo vervelend aan vind is dat ik gewoon niet weet wat ik aan hem heb. Gister was het opeens weer het liefste jongetje hier op aarde, lief spelen, gek doen, vrolijk, steeds lief bij me komen. Maar vandaag... pfff.. geen land mee te bezeilen. Is nu lief aan het spelen maar dat kan echt zo over zijn, dan is het opeens vanuit het niets brullen en krijsen. Wil steeds dingen die niet mogen/kunnen. Je hebt idd een lange adem nodig in die dagen.
haha hier is dat normaal gedrag bij madam. die heeft altijd zulke driftbuien als ze iets niet mag. gaat dan dramatisch de zwanendans doen op de grond en gekrijs erbij en dan mega zielig kijken. net ook nog, ze wilde op de bank en dat mocht van mij niet(was bezig met brood smeren en ze kukelt er nog wel eens vanaf) dus madam stortte neer op de vloer met de meest dramatische gejank en gekrijs. dit gaat al maanden zo mijn tip: diep in en uit ademen en tot 100 tellen (tot 10 werkt hier niet, dan begint ze net in ritme te komen met haar huil-serenade)
Bedankt voor alle herkenning Ik zal me oefenen in tellen! Vandaag is hij op het kdv, ben benieuwd wat ze daar van zijn nieuwe gedrag maken... Nou ja, we bidden maar dat de fase 2 weken duurt en niet 2 jaar. Pick your battles - ik merk dat ik de meeste moeite heb als twee richtlijnen elkaar kruisen. Bv. 'ik wil geen dingen van hem afpakken, want dat is onaardig en levert gekrijs op' versus 'hij mag niet aan de afstandsbediening komen, want dan gaat de tv aan etc'. Als hij hem in een onbewaakt moment toch te pakken krijgt ben ik niet consequent in welke regel ik zwaarder laat wegen. Tsja, ik ga toch niet een heel schema van regels in volgorde van belangrijkheid opstellen In theorie kan ik zo goed opvoeden, maar de realiteit is weerbarstig
Haha, ja ik wist het ook altijd heeeel erg goed voor anderen toen ik zelf nog geen kinderen had. Oh, wat zou ik het toch allemaal anders doen als ik ze zelf had! En nu zit ik regelmatig met mijn handen in het haar met 2 dreumesen. Vond het in het begin zo'n rare gewaarwording om te zien hoe je lieve kindje verandert tijdens zo'n driftbui. Vooral op visite doet hij het nu vaak en ook als we visite krijgen, pfff...