Het is weer eens zover. Soms, nou eigenlijk vaak heb ik buien dat ik me superrot voel over mn lichaam. Qua gewicht gaat het nog wel, heb geen overgewicht maar voor het mooie moet er wel 4kg af. Het gaat om de schade vd zwschappen. Door hg heb ik enorme gewichtschommelingen gehad en dat heeft zijn sporen nagelaten. Striae tot net boven mn navel, overal slap aanvoelend vel, benen en armen. Bij mn buik is echt n rand te zien zoals je die na de bevalling ziet. Borsten wijzen schuin naar beneden. Mijn man vind me gelukkig nog aantrekkelijk maar ik begrijp niet hoe dat kan. Liefde maakt blind? Ik weet dat ik ermee moet leren leven maar ik vind het zo moeilijk! Ik voel me een jonge vrouw in n oma lijf.
Kan je geen hart onder de riem steken, maar herken erg wat je schrijft.. Dochter van bijna 5 vroeg zelfs:'Mama waarom hangen jouw borstjes, horen toch zo?!' Slik! Gelukkig kon ze een paar tellen later eerlijk zeggen dat ik erg mooi was in een jurkje haha. En mijn man.. Ik vraag mezelf ook weleens af of liefde blind maakt..
Ik snap je gevoel helemaal. Hier ook nog steeds een buikje zoals na een zwangerschap (zoontje wordt over maand 3 jaar!) en hangtieten, om het maar even te noemen zoals het is. Ik heb elf maanden lang gekolfd, omdat mijn zoontje niet aan de borst wilde drinken. Heel mijn borsten zitten onder de striae en het zijn net theezakjes. Ik heb geen partner, maar dat is ook 1 van de redenen dat ik nog steeds alleen ben , omdat ik er niet aan moet denken mijn kleren te moeten uitdoen bij een nieuwe vriend. Wat kun je eraan doen he......waarschijnlijk moeten we gewoon accepteren dat het is wat het is.
Het is een schrale troost, maar je veranderingen komen van het mooiste wat er is: je kinderen dragen en voeden. En ja, dat weet je man ook! Dus hij zal je alleen maar waarderen daarvoor. Ik heb al wel gezegd dat als mijn gezinnetje compleet is, ik misschien best wel wat ga laten liften en straktrekken... (en dan moet de schade na de eerste nog opgemaakt worden, gaat ook over dingen waar ik altijd al ontevreden over was)
Herkenbaar. ben van een b cup naar f gegaan op de top van bv. nu nog d met extra vel. als ik uitgekindert ben komt er zeker iets in al moet ik er voor lenen.. zo kan ik niet leven.. de rest kan ik niet over mee praten..
Heel herkenbaar hoor. Mijn lijf ziet er ook niet meer uit. Tel daar een blaasverzakking en een gekanteld stuitje bij op en dan ben je regelmatig in staat om je lichaam in te ruilen voor een nieuwe We moeten het er maar mee doen he.... Gelukkig hebben we er iets prachtigs voor terug gekregen.
hier ook hoor, ben net een zebra en er moet nog minstens 10 kg af! (lukt nu niet door de bv) voel me ook niet echt happy.. maar ik probeer het te relativeren en gelukkig kunnen mijn man en ik er wel grapjes over maken (hij is óók niet perfect... wel bijna hihi) maar we hebben ook ff wat werk geleverd! acceptatie is het enige wat helpt en daarna kijken of je er iets aan kan doen (het zij sporten/plastische chirurgie enz)
Vergeet niet dat uitstraling en karakter ook aantrekkelijk maken!! Zo te lezen prikt je man door de striae heen en kijkt hij naar t complete plaatje, en het bevalt hem . Misschien helpt het als je eens een keer n dagje voor jezelf pakt. Naar de kapper, shoppen, uitgebreid in bad. Make-up op en lekker wat eten met vriendinnen? Kan je frustratie wel begrijpen, ik ben zelf redelijk goed opgedroogt na mijn bevalling. Maar ben net 24 en mijn borsten gaan ook al richting t zuiden
Jammer meid! Het zou je zoveel in je geluk schelen als je ook de mindere punten kunt accepteren.... Ik heb makkelijk praten misschien, want mijn lichaam was na mijn eerste zwangerschap wonderwel na een maand of 9 weer in dezelfde vorm en ook nu voorzie ik nog geen veranderingen. Maar ik weet wel dat ik rond mijn 18e, 20e ook echt heel ontevreden was over mijn lichaam. En als ik daar nu aan terug denk (ben nu 30+), dan vind ik het zo zonde van mijn 'geluk' van toen dat ik me daar zo druk over maakte. Want toen zat ik veel strakker in mijn vel, woog ik zeker 6 kilo minder dan nu (even buiten de zwangerschap om) en had ik nog geen fysieke beperkingen (nu slechte rug en last van mijn knie). En toch voel ik me nu een stuk beter dan toen, juist omdat ik mijn lichaam geaccepteerd heb zoals het is, er trots op ben dat ik 2 kindjes gedragen heb (bijna ) en dat mijn man dus ook nog steeds hartstikke gek is op mijn lichaam... Sta ervoor open om de complimenten van je man aan te nemen en denk niet dat hij blind is. Ik denk dat jij 'blind' bent door zo negatief over jezelf te zijn! Probeer je er minder druk om te maken, het leven is veel leuker als je ervan geniet!
Herkenbaar, maar ik ben er nu iets aan aan het doen. Ik sport intensief en voel gewoon dat ik strakker wordt, al gaat het heus niet zo snel. Lovehandles worden minder, buik minder, icm. mijn eetpatroon aan te passen. Ik ga zometeen weer de regen trotseren om naar de sportschool te fietsen. Ben wel gek eigenlijk, maar wil toch gaan... Striae had ik na nr. 2 heel erg, het jeukte als een gek maar het meeste is nu weg, ik zie nu nog een beetje in de buurt van mijn navel, ze zijn nu grijs/wit en niet meer paars (duurde een jaartje denk ik toen ze weer een redelijk normale kleur hadden). Ik heb helaas niet zo'n fijne huid die snel weer terugveert na de zwangerschap, ik moet er duidelijk voor werken, en dat doen we dan nu maar braaf
ik hrken het wel behalve dt mijn lichaam minder mooi gewordn is doordat ik 'gewoon' te zwaar ben geweest... ben nu veel afgevallen (in korte tijd) en mijn armn hangen (echt heel erg) bij mij benen hangt het en mijn buik natuurlijk... ik kan alleen gelukkig wel relatieveren dat mijn lichaam nu geonder is dan het geweest is!
Nou hier nog één en dan is het bij mij m'n buik en m'n onderkin..Ik ben gewoon slank gisteren op de weegschaal gestaan bij mams en 59 kilo bijna, voor mij is dat 4 kilo te zwaar...als ik zou gaan afvallen, gaan sporten of m'n eetpatroon zou aanpassen zou het er zo af zijn maar ja al dat eten en snoepen is veel te lekker om te laten staan en sporten daar heb ik zo'n hekel aan (sport alleen met manlief ) af en toe ja loop ik wel te klagen mn buik is te dik en die onderkin stoort mij maar ja zolang ik er zelf niets aan doe is het gewoon eigen schuld dikke buld..
Ik herken het volledig! Dankzij de zwangerschapsvergiftiging en het bijbehorende platliggen 20 kilo aangekomen en de helft ervan was er zo vanaf. Ondertussen is alles zo slap. Het lijkt wel of mijn lijf naar beneden wijst. Eigenlijk mag ik nog niet sporten maar ben heel langzaam aan wel wat meer gaan doen. Ook voelt mijn rug daardoor beter dus ik zet heel langzaam door. En ook mijn man heeft er geen problemen mee. Ik probeer dus maar zoveel mogelijk naar hem te luisteren en naar mijn mooie meisje te kijken zodra ik er weer eens last van heb. Dikke knuff!
Ik ben ook niet heel erg tevreden met mn lijf, maar ik weet dat dit deels vanzelf goedkomt (met nog geen 3 maanden geleden bevallen) én dat ik het zelf goeddeels in de hand heb: iets minder snaaien 's avonds en bewegen doet wonderen voor slappe lellen Ik ben echter lui, dus al heel trots op mijn wekelijkse rondje 'hard'lopen. Maar ook nuchter genoeg om tegen mezelf te zeggen dat ik niet moet zaniken als ik er niet voor wil werken. Hangborsten en striae had ik al voor bevalling, dat heb ik gewoon aan moeder natuur te danken. Verder ben ik eigenlijk vooral trots op mijn lijf: heeft toch maar 3 prachtige kinderen gehuisvest en gevoed
Helaas ook hier herkenbaar. Ik kan het nog wel relativeren want ik ben naar mijn mening redelijk goed uit mijn vorige zwangerschap gekomen. Ik heb striae op mijn kuiten, binnenbovenbenen, heupen, tussen mijn billen (!), op mijn borsten en een paar hele kleine bijna onzichtbare streepjes op mijn onderbuik. Die laatsten zijn nu helaas wel verder aan het scheuren. Het enige wat ik kan doen is hopen dat dat geen lange strepen worden.. Striae op mijn buik wil ik echt niet, ik kan om die paar kleine streepjes echt huilen. Helaas heb ik niks te willen wat dit betreft. Verder zijn mijn borsten ook niet terug in vorm gekomen maar hangen een beetje naar beneden. Eerlijk gezegd vind ik dat wel mooi. Ze stonden voorheen nogal vooruit . Wat ik ook vervelend vind zijn die vieze bruine vlekjes/bultjes die ik gekregen heb! Vooral in mijn nek en op mijn borsten. Mijn kleine ventje zit er weleens met zijn vingertje aan en dan roept hij "BAH!". Haha de schat . Ze zijn zo eerlijk en onschuldig die kleintjes. Mijn man heeft zelf ook enorme striae van het sporten dus daar kan ik me aan optrekken wat dat betreft . Verder is zijn lichaam best wel perfect.. En mijn karakter is de laatste maanden ook niet alles. Hopelijk vergeeft hij het me en zitten we over tientallen jaren samen in een schommelstoel op de veranda .
Oh wat fijn om wat herkenning te vinden. Was bang dat jullie me een enorme zeikerd gingen vinden . poppedopje; Ja wbt mijn man; ik vind het echt geweldig hoe hij voor me is, en het doet me erg goed hoe gek hij op mij is enzo. Daar kan ik echt wel van genieten en het geeft me kracht. Maar helaas verandert het mijn opinie over mijn lichaam niet. Wat jij zegt herken ik ook, ik denk nu vaak, was ik toen maar blij geweest met mijn lijf. Wbt borsten, was het nog maar zo dat ik er mijn kinderen mee gevoed heb ze zijn helaas niet eens functioneel geweest. djenna; ik ben iemand die erg van verzorgen houd. Doe elke dag make-up op en kleed me graag leuk. Draag meestal high waist broeken en corrigerende leggings en dan ziet het er van buiten best aardig uit. Mensen geloven vaak niet dat ik er niet mooi uit zie tot ik het laat zien. Dan zijn ze stil. Belle; ohh heerlijk sporten. Na mijn eerste ging ik minimaal 2x per week zwemmen. Toen was het een stuk beter allemaal. Maar het is hier zo duur geworden en ben nu overdag thuis en 3 avonden per week weg, dus sporten schiet er bij in. Als de kids naar school zijn zal het wel weer lukken maar wat duurt dat nog lang :S Wbt liften; ik zou het zo doen maar helaas, kan ik niet bekostigen.
Deelight, dat je niet hebt kunnen voeden doet toch niets af aan het feit dat jouw lijf het huis was van twee prachtige meiden?! En wat betreft het sporten: ik ga iedere zaterdagochtend ongeveer 20 min hardlopen en dan wat oefeningen doen, dat is toch wel te realiseren? Of op de rustige momenten (tijdens slaapjes) met een dvd wat bewegen (of youtube)?
Ik mag als 41-jarige (bevallen op m'n 39e) niet klagen over hoe ik er uit zie na m'n zwangerschap en 8 maanden borstvoeding geven. Geen straie hier en geen theezakjes, en misschien een beetje ronder hier en daar maar niet veel tè. Ik heb vroeger ook mega veel gesport (zwemmen, turnen) dus ik denk wel dat dat er iets aan heeft bijgedragen dat de schade beperkt is gebleven, haha! Maar het enige wat me ècht dwarszit is mijn buik. Ik heb in heel mijn leven nooit een buikje gehad, en nu zit er een 'ribbel' die er gewoon hardnekkig blijft zitten, wat ik ook doe. Lijnen helpt niet (en ben ik ook uit principe volledig mee gestopt nu ) en sporten ook niet. Alle oefeningen heb ik erop losgelaten maar ze werken geen van allen. Gelukkig kan 't mijn man niets schelen, hij noemt het altijd, samen met 't litteken van de keizersnede; mijn 'eremedaille....' lol. Maar het is wel frustrerend, op sommige dagen zie je als je in de spiegel kijkt alléén maar die ribbel.... en dan lijkt 't veel erger dan het in werkelijkheid is natuurlijk. Over het algemeen heb ik het nu wel geaccepteerd dat ie er gewoon blijf zitten (mijn zus en moeder hebben helaas hetzelfde dus ben bang dat het ook een beetje genetisch bepaald is) en pas ik mijn kledingkeuze er wat op aan. Geen te strakke shirtjes meer en wat hogere broeken. Tja... 't zij zo.