Hoi meiden, Mijn vriend en ik hebben het regelmatig over een kleintje en bedenken dan wanneer we erg echt voor zullen gaan. Toch vinden we het allebei ook doodeng, wat als het snel raak is, kunnen we het wel, zijn we er ook echt aantoe? Durf ik wel zwanger te zijn, etc. Herkennen jullie dit? En hoe hebben jullie de beslissing uiteindelijk gemaakt? Ik slik ivm overgevoeligheid al jaren geen pil meer dus ik hoef gelukkig niet te ontpillen Ik hoor gaag van jullie. groetjes, Floortje
Ja hoor, herkenbaar en wij gaan voor de 4e en dan nog denk ik: hoe doe ik dit? Hoe zal dat gaan, kan ik er wel 4 aan? etc etc, gewoon over je heen laten komen, want blijkbaar hoort het erbij, aangezien ik het bij alle kinderen heb gehad en inmiddels gewoon weet dat het goed komt
Heel herkenbaar. En ik bleef het eng vinden tot en met de bevalling. Daar heeft niet iedereen last van, maar ikben zeker niet de enige die dit had. Je kunt je er natuurlijk totaal geen beeld van vormen hoe het is met kind. Het enige wat je zeker weet, is dat je hele leven verandert en dat je niet terug kunt. Het is dus gewoon ook erg spannend. Maar, vanaf de eerste dag kon ik onze zooecht niet missen. En volgens mij wist ik op dag drie al niet mee hoe het was zonder hem. Dus dat komt gewoon goed!
persoonlijk denk ik juist als je jezelf dit soort vragen steld dat het bewijst dat jullie beide goede ouders zullen zijn, en waarom omdat je namelijk nu al bezig bent met wat het beste is voor jullie eventuele kindje, ik denk dat elke mama/papa to be en ook tijdens je zwangerschap men weleens denkt oo kan ik het wel, doe ik het wel goed ook dat hoort er helemaal bij, en als je dan bevallen bent heb je diezelfde vragen nog steeds en dat blijft mijn oudste is bijna 15 jaar oud en nog vraag ik me weleens af ze is nu puber doe ik het wel goed, vertrouwt ze me genoeg, heb ik haar genoeg voorbereid op de harde wereld, zorgen maken hoort erbij als mama en papa zijnde, zonder zorgen zouden jullie helemaal geen goede ouders zijn
Wat een lieve berichten, thnx! En wat fijn om te horen dat jullie dit herkennen! In mijn omgeving hoor ik vriendinnen met kinderen hier namelijk niet over, die herkennen mijn gevoel niet zo. Hoe hebben jullie uiteindelijk de knoop doorgehakt? Werdt het gevoel sterker? Of gewoon de stap genomen?
Wij hadden zo lang een kinderwens. Bij mij is de kinderwens een tijdje weg geweest door angst. (Beetje nare ervaing gehad die ik eerst mest verwerken, denk ik.) Maar uiteindelijk hadden we allebei die wens, we woonden in het huis waar we wilden wonen dus ja... Waar wacht je dan nog op? Dus toen zijn we maar in het diepe gesprongen, haha.
Dag Floortje Zeker weten alleen ik bedacht me wel als andere het kunnen kunnen wij het ook en ik dacht we houden heel veel van elkaar en dat is wat een kindje nodig heeft een stabiel en liefdevol leven of dat nou met( 2 ouders is of alleen ) niet dat dat bij jullie het geval is ! Maar je kan van te voren niet alles uitdenken dat weet je pas als de kleine er is dan vallen alle puzelstukjes samen (ik ben zelfs nog meer van mijn vriend gaan houden hoe gek dat ook klinkt ik was na de geboorte van onze dochter intens gelukkig nog steeds trouwens! Als jullie het allerbij willen zeg ik ga er voor ! Gr. Desiree
ik denk dat bij de meeste en als ik dan voor mezelf moet spreken uiteindelijk de wens voor een kindje groter was als de angst die het hele gebeuren met zich mee bracht
Ik vond het doodeng! Sterker nog; toen de test positief was dacht ik als eerste "oh k*t" Het is iets wat je niet kan voorspellen.. Alles veranderd, en dat is eng ja. Maar de wens is groot en dat is wat telt Die angst is trouwens niet weg als je eenmaal zwanger bent en daarna ook niet
Ik heb momenten gehad dat ik dacht straks ben ik geen goede moeder maar over het geheel wilden we het zo graag dus de angst verdween naar de achtergrond nu gaat mijn meisje over 2 maanden naar school en dan komt het weer was naar boven ( loslaten ) en dat is niet makkelijk !
Ik herken het gevoel ook, maar bij zit het vooral in de onzekerheid rondom mijn werk. Ik heb een 0-uren contract voor een baan die ik wellicht niet kan blijven doen als ik zwanger ben. Nu heb ik net gehoord dat ik een tijdelijk contract krijg in een andere functie, dus in die periode zwanger raken is ook een risico (dat ik die functie niet kan blijven doen oid). Maar we willen dit allebei zo graag, en de situatie lijkt nooit helemaal geschikt dat we er toch voor gaan (mijn werk blijft nog wel een aantal jaar onzeker). Je kunt nu eenmaal niet voorspellen hoe de dingen gaan lopen...
Hey Floortje! Mijn man en ik zitten in precies dezelfde situatie als jij nu. We hebben het er regelmatig over alleen de grote vraag is: wanneer stop je daadwerkelijk met de pil (bij jou dus condooms?) Bij ons speelt ook het financiële plaatje mee: ik kan maar geen baan vinden door die stomme crisis. In januari begin ik als belmiep maar het is even de vraag hoe dat gaat lopen, wie weet ben ik na de eerste maand al weer weg. En het is echt geen werk dat ik nog jaaaren wil doen. Het liefst heb ik een vast contract voor 24-28 uur in de week in mijn vakgebied.... Maar ja, dat zit er voorlopig niet in ben ik bang. Ook de angstgevoelens herken ik: hoe gaan we dat doen? Wat als de baby dag en nacht huilt? Kan ik (wij) de 24-7 verantwoordelijkheid wel aan? Als ik geen werk kan vinden, gaat het financieel wel lukken? We hebben een ruim huis, plek zat en mijn man heeft een vaste baan maar ik ben bang dat we dan net aan rond gaan komen en dat sparen dan niet zo best lukt... What to do, what to do? En wat als ik echt stop met de pil, hoe gaat mijn lichaam daarop reageren? Je ziet: ook hier een heleboel vragen/twijfels/angsten. Als je denkt nog even tijd nodig te hebben om aan het idee te wennen dan zou ik ervoor kiezen om het even helemaal los te laten en een moment af te spreken om de knoop door te hakken. Wij hebben afgesproken om in april het er nog eens goed over te hebben. Dan zijn we een jaar getrouwd, hebben we de wintersportweek weer achter de rug en dan is mijn pil op. Dan dus de keuze: nieuwe halen of stoppen? Jullie in ieder geval succes met de knoop door hakken, het is niet makkelijk. Je kan zo'n kleine nou eenmaal niet terugsturen of ruilen als het niet bevalt
Toen we er voor gingen vond ik het niet eng. Maar toen ik een positieve test in mijn handen had sloeg ineens de paniek toe. Kan ik dit wel? Ben ik er wel klaar voor? Een hele verantwoordelijkheid. Ik word mama...ik word mama. Jaaaaaaa ik word mama!!!!! Kortom draaide heel snel bij.
Toen we er voor gingen was ik niet zo heel zenuwachtig. Ik wist namelijk al dat het toch niet allemaal heel makkelijk en vanzelf zou gaan lukken (onderbuik gevoel). Maar nu we in de MMM zitten komt dat gevoel wel. Al weet ik ergens ook wel dat het allemaal goed gaat komen, we krijgen waarschijnlijk veel support van mensen om ons heen als het zover is. Dus daardoor kan ik het ook wel een beetje loslaten.
Hoi meiden, Nogmaals bedankt voor jullie reacties. Fijn ook dat het voor jullie allemaal eigenlijk wel herkenbaar is. En Emma86 wij zitten wel in een vergelijkbare situatie denk ik. Behalve het werk. Balen voor je die onzekerheid. In welke branche ben je opzoek naar werk? Knap dat je toch wat gaat doen! Kinderwens87 ook voor jou een spannende tijd. Ik snap dat het dat over een aantal jaar ook nog kan zijn wanneer je nog geen vast contract hebt. Dat blijft het. Ik heb een vaste baan en heb mijn HBO studie pas afgerond. Mijn vriend is bezig met de universiteit maar het is de vraag of hij kan blijven bij het bedrijf waar hij nu werkt. Dus dat is ook wel even spannend, ook al heeft hij een vast contract.
Ja die onzekerheid is erg vervelend. Nu kan ik wel gaan wachten tot het ideaalplaatje er is (beide vaste baan) maar hoe lang duurt dat nog? Jaar, 3 jaar, 5 jaar? Ik zoek overigens een baan in de communicatie. Maar dat is zeker nu erg lastig en heb nog maar weinig werkervaring. Hoe lang moet je vriend nog studeren? En is de combi studie/werk/huishouden/kind eventueel te doen?
Hoi meiden, ook ik vind het doodeng. We willen t heel graag, en om me heen gebeurt t steeds meer, en dan verheug ik me nog meer op een kleintje voor ons zelf.. En dan toch heb je af en toe zo'n moment van, als t nu raak is wordt t wel heel echt.... Afwachten maar he.. Meer kunnen we niet..
Ik vond/vind het ook supereng. Ik heb ook lang getwijffeld om met met de pil te stoppen. Toen ik eenmaal gestopt was, wilde ik niks liever dan zwanger worden, maar toen ik een positieve test in handen had wist ik niet of ik nou blij of bang moest zijn. Ik ben nogal een control-freak en dit is niet iets wat te regelen is, en dat is doodeng. Maar we hebben de kleine alles te bieden, we willen het graag en ik kijk ook steeds meer uit naar de kleine! Al breekt het zweet me nog af en toe uit als ik eraan denk dat we straks echt een kindje hebben!
Hoi, Ik vind het totaal niet eng. Maar ik ben er zo één die vanaf kleins af aan al moeder is Ook altijd veel opgepast, op alle leeftijden. Voor de klas gestaan. Ik heb er (zelf)vertrouwen in. Ik ben er klaar voor! Beetje jammer dan dat mijn lichaam niet meewerkt groetjes Patricia