Mijn verhaal

Dinsdag 16 December 2008 kregen we een positieve uitslag van de zwangerschaptest..tjonge, wat waren we blij. Zeven maanden lang ben ik er fluitend doorheen gewandeld. Ben nooit ziek of misselijk geweest. 15 junie 2009 we hebben nog - voordat de kleine straks geboren wordt nog een weekje landal lommerbergen geboekt.
Dinsdag was Lennart jarig en kwamen er goede vrienden langs die dan meteen een nachtje zouden blijven Helaas mochten we daar maar 2 dagen van genieten, want dinsdag nacht kreeg ik ontzettend pijn in me rug. In eerste instantie dacht ik nog dat het aan het bed lag en omdat ook me buik steeds dikker werd.ben toen om een uurtje of 4 s'nachts onder de warme douche gaan staan in de hoop dat het dan over zou gaan. Na een uur onder die douche gestaan te hebben ging het steeds een stukje beter en ben ik daarna weer me bedje in gekropen. Heb ongeveer 2 uurtjes geslapen toen de pijn weer terug kwam...mijn pijngrens ligt behoorlijk hoog, maar deze pijn kon ik niet verdragen de tranen liepen over me wangen. Wilden Lennart ook niet wakker maken, want dacht:: wat kan die er nou aan doen. S'morgens bij het opstaan was het wel iets minder maar kwam de pijn met vlagen.
Ook had ik constant hele harde buiken.Me vriendin zei nog: misschien heb je wel weeën en is het verstandig om de verloskundige even te bellen. Zo gezegd zo gedaan De verloskundige adviseerden me om daar in de buurt een verloskundige op te zoeken zodat zij er even naar kon kijken. En binnen een half uurtje was het geregeld en waren we bij de verloskundige aangekomen. Ze kwam erachter dat me baarmoedermond terug getrokken was, dat betekent meestal dat de bevalling gaat starten. En omdat ik zo'n pijn in me rug had zat ze te denken aan een blaasontsteking dus verwees ze ons door naar het ziekenhuis in Venlo. Ook daar waren we binnen een kwartiertje. Toen we daaraan kwamen konden we meteen doorlopen. Ze wilden de baby binnenwaarts bekijken en wat de arts opviel was dat baby vocht had in het buikje.
Ik kon aan z'n gezicht zien dat het vrij ernstig was..en hij zei ook dat ik overgebracht moest worden naar een Academisch ziekenhuis dus het werd of Maastricht of Rotterdam. Ik kreeg een klap in me gezicht, want hoe moest dat nou? We waren met vakantie en me honden zitten in het huisje dus ik kan niet weg. Gelukkig werd het Rotterdam en gingen ze een ambulance regelen Heb het maar over me heen laten komen gelukkig waren onze vrienden er nog die lennart konden helpen met inpakken. En Lizz en Levi zijn stapel gek op me vriendin dus dat komt wel goed. Ik werd om kwart voor 5 weggedragen door de ambulance die met loeiende sirenes naar Rotterdam reed. We kwamen daar om half 7 binnen. Werd naar een speciale afdeling gereden - wat voor afdeling dat was weet ik niet meer. Elke minuut die verstreek kreeg ik steeds weer een andere arts tezien.en werd het van kwaad tot erger hoe het met de baby z'n gezondheid ging. Ik kreeg echo op echo en werd aan de hartmonitor gelegt. Het hartje van de baby ging van 157 naar 47..was wel duidelijk dat het heel erg slecht ging. Ook voelden ik de baby al 2 dagen heel erg slecht, maar probeer je daar niet meteen het ergste in te zoeken.
Ondertussen was Lennart nog in Lommerbergen die daar alles aan het inpakken was dus eerder dat hij thuis zou zijn..zijn we wel een paar uur verder. Om een uurtje of 9 zaten er 4 artsen aan me bed die me kwamen uitlegen wat er nou precies aan de hand was. De baby had oedeem..zoveel hadden ze nog nooit meegemaakt. Haar huidje was 2 cm dik van het vocht van top tot teen. Ook haar hersentjes, hartje, longen, buikje en borstholte zat vol met vocht. En werd ik voor de keus gesteld, dat mochten we haar willen redden dat ze acuut moesten halen alleen konden ze me niet vertellen of de baby het dan nog zou halen. Ik heb altijd tegen lenanrt gezegd, dat ik het verschrikkelijk vindt dat artsen mensen, baby's en kinderen alles uit de kast halen om iemand in leven te laten koste wat het kost.
Als ze de baby zouden gaan halen dan moest het gedraineerd worden en dan nog konden ze me niet vertellen in hoeverre de baby gehandicapt zou zijn en of het überhaupt wel zou redden. Persoonlijk vindt ik kwaliteit van leven ontzettend belangrijk.dat heb ik ook tegen de artsen gezegd, maar dat ik liever nog heel even wilt wachten totdat lennart er was met het antwoordt. Om half 11 kwam lennart binnen en werd heel het verhaal nog eens met hem doorgesproken en gelukkig waren we het samen eens. De volgende ochtend om 9 uur kreeg ik een hele uitgebreide echo door een specialist omdat ze het zeker wilden weten. De echo duurden een uur..en hij zei ook meteen: het ziet er heel erg slecht uit. Haar armpjes en beentje waren ook te kort..en dat het een minimale kans heeft op overleving ook als ze op een natuurlijke weg geboren zou worden heb je een hele grote kans dat ze overlijd op het moment dat ze door het geboorte kanaal moet.
Eenmaal terug op de afdeling kwam de kinderarts weer langs en hij zei ook dat het uiteindelijk een hele goede keuze is geweest om de baby niet te halen en af te wachten wanneer de baby zou overlijden in de buik of toch nog geboren zou worden. Donderdag ochtend is de baby overleden. Je weet dat het eraan zit te komen, maar ergens probeer je toch nog een hoop te halen dat het toch goed zou komen. Me wereld storten in elkaar. Ondanks alle onderzoeken en dat de baby overleden was was de pijn nog wel steeds gebleven en zijn we donderdag middag gestart met bevalling op gang te zetten. Ondertussen kreeg ik ook nog hoge koorts erbij en ben ik platgespoten met morfine, omdat ik zo ontzettend veel pijn had. Ik kon helemaal niks meer. Een zaterdag middag krabbelde ik weer een beetje op en was de koorts gezakt van 40 naar 38.5 graad. De ontsluiting bleef hangen op 4 cm en besloten ze zondag middag om me vliezen te breken daarna werd de ontsluiting meteen 7 cm.
Helaas mocht ik ook geen ruggenprik ivm de koorts. Gelukkig kreeg ik al heel snel 10 cm ontsluiting en was ze binnen 3 kwartier op de wereld. De pijn en de koorts was meteen verdwenen. Het verdriet is vreselijk en ondraagbaar..heb daar geen woorden voor. Weet alleen maar uit ervaring, dat het tijd nodig heeft. Er is een stichting die zich inzet voor een foto reportage voor overleden kindertjes vanaf 24 weken tot 16 jaar. Daar hebben we gebruik van gemaakt. "donderdag 24 junie is Loise begraven.

 

Dank jullie wel.

Maandag naar het ziekenhuis geweest voor de uitslag van de obductie...zijn niet echt veel wijzer geworden..maar wel, dat ze een syndroom had alleen weten ze niet wat voor syndroom, omdat er tal van syndromen zijn. Waarschijnlijk had het iets met d'r stofwisseling te maken. Artsen hadden dit ook nog nooit meegemaakt.

Wist al dat we toen de juiste beslissing gemaakt hadden, maar na het geprek in het ziekenhuis weet ik het zeker, want ze had het echt niet gered...ook niet als ik 3 weken eerder aan de bel getrokken had.

Kans op herhaling is 1 op 100. Dus mocht ik ooit weer zwanger worden: hoop het wel en zo snel mogelijk: klinkt gek, maar het liefse ga ik verder als waar ik gebleven was. Maar dan sta ik onder strenge controle bij het sofia...en krijg ik een vruchtwater punctie.

Krijgen binnenkort een brief van genetica waar de genen van Lennart en van mij nagekeken word.
Afwachten maar weer.