Hoi dames, Jullie kunnen niet zoveel met dit verhaal, maar het zit mij best hoog en soms is het gewoon heerlijk om je hart te kunnen luchten. Mijn broer en ik hebben altijd een goede band gehad, ook al schelen we 10 jaar. 17 jaar geleden leerde hij zijn vriendin kennen die een vriendin van mijn zus was. Mijn zus had er toen al haar twijfels over omdat ze nogal lui was aangelegd en erg egocentrisch. Maar wij zijn verder niet zo moeilijk, dus was ze verder van harte welkom Helaas is het er niet beter op geworden.. mijn schoonzus heeft allerlei excuses om niet te werken, ze teert volledig op mijn broer die zich uit de naad werkt om de hypotheek en haar grillen te kunnen betalen. Alles moet op haar manier anders krijgt ie de volle laag. Ze heeft al een paar keer de bom laten vallen dat ze verliefd op een ander was geworden om later weer terug te krabbelen. Mijn broer wilde altijd kinderen, maar aangezien zij mensen die kinderen krijgen egoïstisch vind is dat er nooit van gekomen. Ze vind het noodzakelijk om iedereen te wijzen op hun slechte eigenschappen, zelf klaagt ze alleen maar. Je zou zeggen dat mijn broer een vreselijk watje is, maar het verbazingwekkende is dat mijn broer juist altijd nogal overheersend was en ook een leidinggevende topfunctie heeft bij een groot bedrijf. Ik denk dat er bij hem ook iets van schaamte is dat het zo is gelopen, maar ik denk ook wel dat hij echt van haar houdt. Wij hebben ons er altijd buiten gelaten, maar mijn broer belt soms wel mijn moeder en die geeft eerlijk haar mening, waardoor ze de laatste paar jaar er een taak van heeft gemaakt mijn broer bij ons weg te houden.. ze wonen ruim een uur van ons vandaan dus we zien elkaar al niet zoveel.. Bij verjaardagen heeft ze vaak opeens hoofdpijn en kan ze niet alleen thuisblijven, of er komt iemand die de keer er voor haar niet hallo heeft gezegd of ze vind het te druk.. maar als er van haar familie iemand jarig is zitten ze er de hele dag.. en die wonen echt serieus drie straten verderop. En nu kerst... altijd gezellig lootjes getrokken, half dagje maximaal..gezellig, mijn broer heerlijk ouwehoeren met onze kindjes, daar geniet hij echt van. Maar nu het bericht dat zij niet zoveel zin heeft, maar wel de andere kerstdag uitgebreid bij haar moeder eten, boswandeling, spelletjes echt van 's ochtends tot 's avonds. Mijn ouders zijn verdrietig, mijn zus voelt vooral frustratie en ik voel vanalles.. woede, verdriet, frustratie, angst.. we hoeven echt niet de deur plat te lopen, maar we worden nu gewoon aan de kant geschoven. En ik kan niets doen.... zeg ik eerlijk hoe ik erover denk dan ben ik bang dat ik hem helemaal kwijt raak. We appen soms, hij komt op mijn verjaardag, hij weet dat hij altijd bij me terecht kan.. Ik begrijp alleen niet waarom hij zo over zich heel laat lopen en ons zo aan de kant zet. Sorry voor het lange verhaal, moest het even kwijt.
Geprobeerd, maar hij is niet zo'n prater over zijn gevoelens.. viel volledig stil. Ik durf dan ook niet goed verder te gaan eerlijk gezegd, ben vang dat ie me er vandoor gaat
Mijn broer is emotioneel ook beschadigd, hij zat bij mijn zusje in de auto toen zij verongelukte.. hij was toen 6. Heeft hij ook nooit meer over gepraat, gooit een muur op als het lastig wordt. Gaat grapjes maken..
Mmm moeilijk.. Ik zou in jouw geval wel mijn gevoel tegen hem uiten. Evt in een brief dan schep je eerst net iets meer afstand.. Heel lastig meis. Sterkte!
Misschien ergens anders afspreken met je broer? Bijv ergens gaan lunchen. Dan hou je de vriendin er buiten.
Vind die brief wel een goed idee of een kaartje, maar ben bang dat ze die onderschept... lunchen lijkt me gewoon al gewoon een keertje leuk! Misschien ga ik het combineren, een leuk kaartje met gewoon Hey broer ga je met mij eens lunchen?
Rot dat je het zo ervaart. Ik lees een vervelende sfeer, afwerende houding van haar, maar snap ook wel waarom ze jullie een beetje is gaan mijden (de schuldvraag vind ik misschien niet eens zo relevant). Volgens mij is het haar wel duidelijk dat jullie haar niet mogen (en dat kan terecht zijn door haar, maar is ook naar voor haar). Wat ik te weinig lees is jouw broer. Zijn vriendin kan hoog of laag springen, maar hij is groot en wijs genoeg om zelf te beslissen. Hij beslist zelf om wel of niet te komen, om wel of niet te bellen en aan wie hij wel of niet gehoor geeft in wensen en keuzes. Jouw schoonzus is dus eigenlijk niet zo relevant, het is waarom jouw broer zijn beslissingen neemt, en daar is hij 100% verantwoordelijk voor, niet zij! Bespreek zijn gedrag, mening en keuzes dus met jouw broer, niet die van haar.
Wij hebben ook -zo'n gezin- in de familie. Het is rot, maar je kunt er maar beter in meegaan. Haar wil is wet. En statistisch gezien, heeft iemand met een hoge leidinggevende functie vaak dit type vrouw thuis zitten. Psychologisch gezien zijn ze op het werk continue de leider, en thuis is het fijn als ze de leider niet hoeven te zijn. Google daar maar eens naar, daar zijn serieuze stukken over te vinden. Bij ons is het ook jammer, in ons geval is de schoonfamilie heilig, en onze kant van de familie doet gewoon niet mee. Na 40 jaar is er nog niets veranderd. Ik geef je weinig kans, of hij moet zelf opeens de brui eraan willen geven. En eerlijk is eerlijk, als hij dat wilde had hij dat al gedaan. Sorry dat ik er geen mooier verhaal van kan maken, maar ik denk dat je de momenten moet koesteren die jullie samen hebben, en voor de goede verstandshouding maar gewoon toe moet geven aan dit nieuwe leven. Kans is groot dat als je te hard duidelijk maakt dat dit niet fair is, hij jullie juist afstoot, want jullie zijn lastig en zijn vrouw zal jullie nooit steunen. Wij hebben het geprobeerd, en zijn van een koude kermis thuisgekomen.
Bedankt voor je eerlijkheid, ook dat stukje psychologie ga ik eens naar kijken.. voor mezelf om me er misschien ook bij neer te kunnen leggen. kijk, dat zij iets van ons vind is haar goed recht en ze zal ondertussen echt wel door hebben dat wij klaar zijn met haar kwetsende opmerkingen. Ik begrijp mijn broer gewoon niet zo goed.. hij laat zich zo kwetsen door haar. Waarom blijf je bij iemand die je uitscheld en het ook heerlijk vind om met anderen te flirten.. op mijn verjaardag zat ze vreselijk te flirten met onze buurman, ik schaamde mij kapot en de buurman ook. Mijn broer zit er dan gewoon naast
Moeilijk, ik denk idd dat je buiten haar om moet afspreken met je broer zoals lunch of iets anders wat jullie allebei leuk vinden. Maak er een vaste prik van. 1 keer in de 2 weken bijvoorbeeld. Ga de eerste keer niet hele zware gesprekken voeren maar gewoon luchtig. geef aan dat je dit mist om gewoon met hem te kletsen of leuke dingen te doen. Moeilijk dit soort situaties, sterkte!
Toch heb ik het idee dat er aan dit verhaal ook 2 kanten zit.. Zijn vriendin voelt misschien dat jullie haar niet mogen, en heeft daarom geen zin om aanwezig te zijn bij verjaardagen etc. Dat je broer dan niet zonder haar komt zegt meer over hem dan haar.. Is het niet een idee om de lucht te klaren en gewoon een gesprek met hem en haar aan te gaan? Zodat ze weten dat ze beide welkom zijn? Zij is zijn vriendin en hij is er blijkbaar gelukkig mee, en dat hebben jullie te accepteren helaas.
Ja vreselijk dat flirten, ik begrijp je echt 100 procent. Maar kennelijk heeft ze toch iets te bieden waar je broer zich in thuis voelt. Wat de persoon boven mij zegt, probeer af te spreken zonder haar. Bel hem eens op als hij op zn werk zit, zeg dat je straks in de buurt bent en graag samen wilt lunchen. Geef hem niet het gevoel dat hij moet kiezen, gewoon luchtig houden en inderdaad zeggen dat je het mist. Maak er jullie geheimpje van, zijn vrouw zal het nooit accepteren of goedkeuren. En misschien dat hij na een tijdje wel inziet hoe waardevol het is, en alsnog een keuze maakt. Maar die keuze moet hij zelf maken zonder invloed van anderen, anders klapt hij dicht en is het einde zoek.
Ik heb trouwens ook een broer, met een vriendin die altijd achterdochtig is als ik contact met mijn broer heb. Ik mag niets weten van hun leven... Verder is ze wel aardig. Maar hij werkt nachtdiensten en zo hebben wij dan onze gesprekken waar wel de verhalen uitkomen en ik hem steun kan bieden in zijn dagelijkse probleempjes. Met haar erbij zal ik het nooit horen en kan ik nooit helpen. 'S nachts is 'ons' momentje.
Ik begrijp je standpunt helemaal, ze komt trouwens wel mee naar mijn verjaardag, maar ik ben nogal de vredestichter in ons gezin. Ik laat haar meningen maar over mij heen komen en probeer de lieve vrede maar te bewaren. het gaat mij verder ook niet om haar, maar ik begrijp gewoon niet waarom hij zich zo laat behandelen.
heel herkenbaar hier betreft het de vrouw van mijn vader paar jaar nadat mijn moeder overleden was. ze is ook vrij overheersend over mijn vader (mijn moeder was absoluut niet zo), haar kinderen zullen ook altijd voor zijn kinderen komen. jarenlang heb ik hier mee geworsteld, nog weleens van binnen. inmiddels accepteer ik dat het is zoals het is, doe net alsof ik een enorme plaat voor mijn hersens heb. bel dus voor koffie als ze er allebei zijn op zondag en stap met gezin in de auto. als ze er niet zijn bel ik de week erna gewoon weer. omdat ik zelf die omslag heb gemaakt krijg ik toch terug dat ze ook naar mij komen. ik sluit haar dus absoluut niet uit, waardoor zij makkelijker accepteert als ik iets met mijn vader alleen ga doen. zodoende gaan we weleens naar de film waar zij niet van houd. als ik alleen ben met mijn pa val ik haar nooit af, want dat komt toch bij haar terecht weet ik. wat ik wel soms doe is mijn pa in hele voorzichtige bewoording aanspreken op zijn gedrag, maar dan praat ik altijd vanuit mijn gevoel en wat voor effect dat het op mij heeft. zo heb ik weleens gezegd dat ik soms het gevoel heb dat hij niet zoveel meer bij mij komt en dat ik mij daar heel verdrietig bij voel. niks over haar gezegd dus! vervolgens kwamen ze de zondag daarna, ja we hebben het erover gehad samen en inderdaad wij hebben het zo druk dat we dat soms vergeten. (ondertussen wel elke week naar haar dochter, maar dat zeg ik dan maar niks over) zelfs daar zie je dat het dus bij haar terecht kwam. nou is het zo dat ik van nature heel direct ben en erg zwart-wit, daar kan mijn stiefmoeder niet zo goed tegen. dus het is ook wel een wisselwerking. ik heb gemerkt als ik energie erin stop krijg ik ook wat terug. mijn advies zo juist zijn: niet gelijk apart afspreken, maar probeer echt energie te steken in hun samen en bouw het vanuit daar verder uit. hij kiest voor haar en je gunt hem wel zijn geluk. is er bijvoorbeeld gevraagd of ze het anders misschien leuk vinden om kerst bij hun te doen of een kerstborrel op kerstavond bij hun? hebben hun het gevoel dat er moeite word gedaan om naar hun te komen? of is het 1 keer vragen en dan denken nou dan laat ook maar (uit frustratie)? pfff blijft gewoon hele lastige situaties, wat inderdaad heel veel verdriet geeft. sterkte hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt
Vreselijke vriendin zeg Maar ik zou met je broer gaan praten je kan hem ook een brief sturen Als ze niet mee wil prima toch komt ie alleen.... of wil ie dat niet? Is toch zijn familie
Ik ken dit maar al te goed met mijn broer. Ik zou iedereen uitnodigen voor een goed gesprek (leg alles op tafel) Je bent bang dat je je broer zo helemaal kwijt raakt maar dit duurt op deze manier ook niet lang meer. Wat heb je te verliezen er is nu ook al bijna geen contact meer Succes!!!