Hoe...HOE doen jullie dat? Hoe kan je kinderen hebben en toch continu happy zijn? Ik merk dat ik erg vaak, erg snel en erg lang gefrustreerd / geirriteerd word wanneer zij een slechte bui heeft. En dan heb ik niet zoiets van "poeh poeh, lastig hoor". Maar meer in de zin van "OH MY GOD waar ben ik aan begonnen, wat een verschrikking, wat vreselijk, ik kan/weet het niet meer" en meer van dat soort gedachten. Echt, er zijn momenten dat ik me werkelijk ver-schrik-ke-lijk voel rondom haar. Het spijt me echt ontzettend dat ik dit zo beschrijf, maar het is helaas de vervelende realiteit. Ik voel me er vaak ook schuldig over. En vaak heb ik achteraf ook medelijden met die kleine draak, ehh meid... Maar MAN, wat kan dat kind een keel opzetten! Dat geluid gaat echt door merg en been, en dan vooral MIJN merg en been! Ik raak werkelijk helemaal blindelings in paniek wanneer ze een driftbui heeft. Of wanneer ze 's nachts niet kan of niet wil slapen. Het liefst wil ik dan wat meubilair naar buiten gooien, stevige oordoppen in en gewoon gaan slapen. Maar ja, dat kan natuurlijk niet. En dat mag ik eigenlijk ook niet zeggen, als moeder. Ik heb bij mijn familie wel eens gehint dat ik het allemaal erg zwaar vind. Op sommige momenten vind ik het moederschap zelfs teleurstellend t.o.v. mijn verwachtingen. Maar veel meer dan iets in de trant van "het hoort erbij" krijg ik voor mijn gevoel niet. Natuurlijk hoort het erbij, ik heb me van te voren heus wel ingelezen. Ik heb braaf de zwangerschapscursus gevolgd. Ik lees regelmatig topics op ZP. Ik vraag regelmatig naar verhalen van mijn eigen moeder. Maar om het nu toch zelf mee te maken is ZO anders dan ik had gedacht. Om heel eerlijk te zijn: als ik destijds had geweten hoe ik het nu zou ervaring, had ik wellicht nog wat jaartjes gewacht. Want wanneer ik nu terugkijk weet ik 1 ding zeker: ik was (en ben??) er absoluut niet klaar voor. Dit alles klinkt misschien wat hard en cru. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn dochter. Ik wil graag dat het goed met haar gaat en dat ze blij is. Maar het is een feit dat ik vaak niet blij ben en dat het met mij niet altijd goed gaat. Maar goed, de vraag was eigenlijk hoe de happy mommies dat doen! Hoe zorg je voor een kleine rebel en hou je jezelf tegelijkertijd gelukkig en vrolijk? Neem je een nieuwe hobby? Heb je extra veel sex? Snuif je iets?? Echt, petje af voor de happy moeders want ik zou ECHT niet weten hoe dat moet. Weet jij het? Leer het mij. Liefs
Haha, ik denk dat geen een mama altijd happy is, ook al komen ze zo over! De meesten kunnen het vast gewoon heel goed verbergen
Ik ben absoluut geen perfect mommy en mijn lieve schatjes halen vaak genoeg het bloed onder mijn nagels vandaan maar zoals jij het beschrijft vind ik het eigenlijk niet helemaal normaal meer klinken. Ik zou je op basis van wat je hier schrijft aanraden het eens met de huisarts te bespreken. Misschien heb je wat meer ondersteuning of hulp nodig.
Ik heb er nu drie, en werk 4 dagen in de week. Mijn allergrootste advies: LOSLATEN. Accepteer dat het gaat zoals het gaat. Soms hebben ze van die ontstellende drakenperiodes, dan wil je ze wel achter het behang plakken. Soms slapen ze slecht wanneer jij net echt slaap nodig hebt. Soms ben je gewoon hardstikke druk en moet er van alles af wanneer je kind niet mewerkt. Ik heb geleerd dat boos worden en gefrustreerd worden niet helpt. Verspilde energie, dus dat doe ik niet meer. Paniek helpt ook niet. Ik ben wel consequent met de kinderen, schreeuwen en gillen is niet acceptabel vanaf ongeveer 1,5, dan kunnen ze best wel leren dat dat niet meer hoeft. En verder: geniet van de momenten dat het wel goed gaat. Observer je kind zo af en to eens in een onbewaakt ogenblik, ik kan helemaal smelten als ze aan het zingen zijn, of lief met elkaar spelen, of als de een de ander besluipt om vervolgens keihard BOE te roepen WQe gaan regelmatig met zijn allen wandelen in het bos, of lekker fietsen, of op vakantie. De kinderen geven altijd het ritme en tempo aan, dat is nu eenmaal niet anders. Als je je hier naar plooit gaat het al een stuk fijner. En mijn man en ik gaan regelmatig een keertje met zijn tweetjes weg, en gaan af en toe uit eten, en accepteren dat de heel erg spetterende sex even iets minder is vanwege extreme vermoeidheid, druk en soms slapende kinderen tussen ons in
Als eerste wT vervelend dat je je zo voelt! Ik heb ook weleens een pppfffmomentje maar ben wel heel gelukkig met mijn meiden. En ze kunnen ook behoorlijke draakjes zijn haha. Ik denk dat je wat meer voor jezelf moet doen( niet dat ik dat doe maar als ik je verhaal zo lees heb je daar behoefte aan). En probeer er wat meer een positieve draai aan te geven, als ze zo vervelend is leid haar af en doe wat leuks. Ik merk zelf dat als 1 van de twee hier sagerijnig is en ik raak zelf een beetje geïrriteerd dan word het bij hun ook erger. Hoop dat je er iets aan hebt!
Ik heb het hier wel eens met mijn huisarts over gehad en hij gaf aan dat dit grotendeels is zoals de meeste moeders het moederschap ervaren. En ja, ik heb een hele goede meelevende kundige huisarts.
Hou vooral in je achterhoofd dat je meisje de dingen niet doet om je te pesten! Je meisje is gewoon nog erg afhankelijk van jou en moet nog heel veel leren. Dat gaat alleen door continu dingen te benoemen en te herhalen en ja dat is soms best frustrerend.... Voor jou, maar zeker ook voor je meisje!! Hou vooral in je achterhoofd dat het allemaal fases zijn en dat het echt wel over gaat! Probeer de dingen in het huis die je moet doen ook samen te doen, zodat als zij slaapt, jij ook ff goed je rust kan pakken of even kan ontspannen met iets wat je leuk vind om te doen!
Nou, ik ben in ieder geval blij dat mijn kindje niet de enige met vervelende streken is Ja ik moest echt even m'n ei kwijt in de openingspost, nogmaals sorry als het wat hard overkomt. Maar ik ben zo vaak ZO enorm gefrustreerd! Dan roep ik tegen m'n man dat hij het niet moet WAGEN om me weer zwanger te maken, dat soort dingen haha. En dan meen ik het ook. Ik zou het de komende 100 jaar ook niet aandurven om weer een kindje te krijgen. Echt, ik heb bijna iedere dag het gevoel dat ik eraan onderdoor ga en dat ik wel geschift zou zijn om een tweede te willen. Met de huisarts praten.......heb ik wel aan gedacht hoor. Maar, wat zou hij/zij moeten doen? Tenzij hij aanbiedt een maandje op te passen zou ik niet weten wat de HA voor mij kan betekenen...
Hebben jullie wel af en toe een dagje of weekendje samen, zonder kind? Daar kan je ook heel veel energie uit halen hoor! Ff lekker een dagje naar de sauna of naar de film en lekker eten.... Werk je ook, of ben je altijd thuis?
Hier helpt het om me niet volledig te laten meeslepen. Moeilijk uit te leggen maar heb het met de jaren geleerd. Ik kan ook rustig even een kop koffie drinken op mn slaapkamer en even niks te horen. Ik houd van mn kinderen maar denk ook echt wel aan mijzelf. Anyway, laat je niet teveel opfokken. Hoe rustiger jij reageert, hoe beter je zal om gaan met de acties van je dochter, ze zal namelijk ook heel goed aanvoelen hoe jij je voelt.
Het is voor mij ook herkenbaar hoor , ik sla me er door heen door te denken er zijn ook momenten dat ze wel leuk zijn en daar dan extra van te genieten. En ja ik heb een zoon die ontzettend moeilijk is en waarbij het soms lijkt alsof zijn enige doel is om mij en zijn papa het leven enorm zuur te maken. Continu zijn zusje aan het jennen is die vervolgens ook geïrriteerd raakt. O en ik neem eens wat vaker een moment voor mijzelf. Dit ook omdat ik ook nog eens werkeloos thuis zit en hier onrustig door ben. Dan kan ik het even iets beter aan.
Snuif je iets? Hahahahah.. Ik wordt hier soms ook echt stapeldol, Eef is in een krokodillentranen fase.. Als ik nee zeg dan komt de hertjes blik meteen te voorschijn, onderlipje gaat trillen en de sluizen gaan open. Fien is aan het kijken hoe ver ze kan gaan en is echt nergens bang voor, bezorgt me regelmatig een halve hartaanval. Ik ben dan misschien niet de perfecte moeder die wegzwijmelt bij elke blik op haar kind, maar ik doe echt mijn best. En ik weet dat mijn kinderen niets te kort komen en dat ze van me houden. Mijn "drugs" is de humor van mijn dames, ze presteren het elke dag om dingen te doen waardoor ik echt niet meer bij kom, ze geven mij soms het gevoel dat ik ook weer even kind ben, ik leer van hen ook wat een goede moeder is. Niemand is perfect, doe je best.. Ga ff lekker naar buiten met je kindje als je het ff beu bent.. En als het hier een paar nachten hel is dan doe ik gewoon oordoppen in.. Mag papa het oplossen.. Het is zwaar, het hoort er bij, maar je mag jezelf dan ook best even k-ut voelen.. Ik vond het trouwens wel Eenvoudiger worden toen Eef wat ouder werd.. Ik zie dat jouw dochter ongeveer net zo oud als de mijne is en dat is best een lastige leeftijd.. Ze willen dan heel veel maar kunnen zich slecht uiten en lichamelijk werkt ook niet altijd mee. Ik heb Eef veel te lang als baby behandeld, ik geef Fien al veel meer verantwoordelijkheid (jas zelf opruimen, schoenen pakken, helpen met opruimen, zelf helemaal eten) Nou.. Succes er mee
De huisarts kan zelf niks voor je betekenen, want dat oppassen zal er inderdaad niet inzitten. Maar hij kan je misschien wel doorverwijzen naar iemand die je kan begeleiden je eigen reactie en gevoel wat te sturen. Want ja; dat gevoel hebben we (volgens mij) allemaal wel eens. Maar echt elke dag, lijkt mij persoonlijk wel veel. Wat algemene tips: Probeer sowieso voldoende slaap te krijgen. Doe eventueel af en toe het middagdutje mee, als het 's nachts niet lukt. Werk je of heb je andere "grote mensen dingen" buitenshuis, dus zonder je kind? Als je dat niet hebt of maar een avondje per week ofzo: zorg dat het meer wordt. (Maar dat advies komt puur voort uit het feit dat ik ook een slechte thuiszitter ben. Houd voor ogen dat je dochter dit niet doet om jou te pesten. En probeer zo veel mogelijk de positieve dingen te benoemen die ze doet. Dat is fijn voor haar en ook fijn voor jou zelf.
Dit vind ik ook een mooie, begrijp precies wat je bedoelt.. Leer ik ook steeds beter en werkt echt.. Ok dan ligt ze krijsend op de grond.. Gaat mama ff op de wc zitten met een boekje.. Is hier dan echt vlot afgelopen hoor.
Wat voor mij heel erg hielp, was echt mijn eigen tijd pakken. Al tijdens de zwangerschapsverlof ben ik weer gaan hardlopen, zo nu en dan even gaan shoppen of wat leuks gaan doen met een vriendin. Ik werk vier dagen in de week, zodat ik ook nog genoeg andere dingen aan mijn hoofd heb en mijn man en ik doen ook regelmatig leuke dingen met zijn tweetjes zonder kinderen. Die logeren dan bij ouders of schoonouders. En natuurlijk helpen slapeloze nachten niet bij het bijhouden van een goed seksleven of een goed humeur, dus zorg ook dat je op tijd bij kunt slapen.
Lieve dames, alsnog bedankt voor jullie reacties! Ik heb er echt bewondering voor, over de omgang met jullie kinderen zoals jullie beschrijven. Afstand nemen, rust nemen, kindje troosten, etc. Dat lukt me vaak niet, en al helemaal niet zonder me k*t te voelen... Ik werk 3,5 dagen per week, ik heb een administratieve baan en zit hierdoor veel achter de PC. Aan het einde van de werkdag ben ik vaak kapot en heb ik hoofdpijn. En dan kom ik thuis bij een man die niet altijd even subtiel is en een kind dat stembanden van hier tot Tokyo heeft...Oftewel: frustratie! Daarnaast lig ik ook al een tijdje met mezelf in de knoop: ik merk dat ik toe ben aan een nieuwe carriere stap, en een nieuwe opleiding. Maar ik weet nog niet 100% zeker wat ik wil. En ik twijfel vaak of ik het wel kan, ik zie mijzelf vaak als minder omdat vrijwel mijn hele familie HBO of academisch niveau heeft en ik alleen een MBO 4 diploma heb behaald. Klinkt stom, maar ik zit er vaak mee. En dus die draak! Ja het is mijn dochter, maar vooral de laatste tijd is het vooral mijn draak. Ze slaat en schopt me, ze gilt 's nachts vaak, ze gooit met dingen en weet ik wat. En ze schopt vaak scenes als we buiten zijn. Dan staan mensen naar ons te kijken en schaam ik me echt dood. Daar word ik weer gefrustreerd van en dan begint de cirkel weer opnieuw. Hopeloos he? Ja ik weet het echt niet meer, vandaar dit topic. Sorry voor het vele klagen!!
Loslaten inderdaad, ook je eigen gevoel en onzekerheid. Een kind is echt niet altijd leuk en voor die dingen ben je denk ik nooit helemaal klaar. Ik durf mezelf wel een happy mommy te noemen, dan bedoel ik dat de nadelen, de streken en de driftbuien niet zwaarder wegen dan de mooie dingen. Ik hou mezelf voor hoe mooi het is dat je een klein mensje mag helpen te groeien en mag bijstaan in de leuke en de moeilijke dingen. Dat is een verantwoordelijkheid die soms niet leuk is maar waar je zelf ook van groeit. En met fases is het overwegend niet leuk en dat mag je best vinden en voelen, ook dat moet je loslaten. Het klinkt mss wat zweverig maar op zulke momenten probeer ik die fase te zien als een leermoment voor mezelf (hoe reageer ik, wat voel ik als hij boos is, voel ik mij gekwetst? Reageer ik boos omdat hij echt vervelend doet of reageer ik eigenlijk zo omdat ik me zelf niet goed voel en ik het gewoon even niet kan hebben? Waar zit de interactie tussen mijn humeur en zijn gedrag? Wat kan ik doen om het tij te keren? Hoe zou hij de situatie zien en snap ik hem misschien niet?) Ik kan dan ook heel blij worden van nieuwe inzichten omdat die vaak weer een ommekeer betekenen en maken dat ik zekerder word in mijn moeder-zijn. Dat terzijde. Als jij wel het gevoel hebt dat de zware dingen teveel doorwegen, zou ik iemand zoeken om mee te praten, iemand die je weer op de goede weg kan helpen zodat je de dingen weer positief kunt bekijken. Succes en vergeet vooral niet zo nu en dan te lachen en gekke dingen met je meisje te doen!!