Hoop dat het geen al te lang verhaal gaat worden. In juli 2011 ben ik bevallen van mijn oudste. Ik heb daarna een PND gehad icm angststoornis etc etc. Heb een jaar intensieve behandeling gehad voor ik weer naar buiten durfde. In kleine stapjes ging ik voor uit en 16 mnd na de bevalling was ik weer redelijk de oude. Kort daarna ben ik gaan werken en maakte toen geen kleine stapjes meer maar mega sprongen en voor ik het wist was ik een verbeterde versie van mezelf. ( door veel praten een hoop dingen kunnen verwerken die ik eerder niet kon verwerken.) In augustus 2013 bevallen van jongste zoon. Ik was enorm bang dat ik weer in een depressie zou raken en heb tijdens mijn zwangerschap toch weer wat gesprekken met mijn psycholoog gehad waardoor ik mij wat prettiger voelde en na de bevalling dus ook geen depressie gehad. Echter sinds een maand ofzo heb ik weer angst ( dit keer niet om naar buiten te gaan ) maar ik ben constant bang dat mijn zoontjes wat gebeurd. Ik heb de meest vreemde en intense nachtmerries ( voorbeeld nachtmerries waarbij ik droom dat mijn vader of man de kindjes misbruiken ) En ik weet dat deze angst niet gegrond is! Want mijn vader ( mijn echte vader) Is niet eens in het leven van de kindjes en mijn man geeft mij totaal geen aanleiding oid om dat te denken En toen ik hem vertelde dat ik dat gedroomd had begon hij bijna te huilen Ook droom ik vaak dat ik opgesloten zit en vast zit en dan compleet in paniek raak en dus ook in paniek wakker wordt. Ook deze angst is niet reëel want ik heb nooit opgesloten gezeten! Ik ben obsessief allemaal rookmelders in huis gaan hangen ( lees 7 rookmelders op 65 vierkante meter ) Want veronderstel dat er brand uit breekt en niemand wakker word van 2 of 3 rookmelders Nu ik weer werk vraag ik dus ook de hele dag door aan mijn man hoe het met de kindjes gaat ik vraag foto's zodat ik kan zien aan hun dat het goed gaat ze geen pijn hebben oid Kortom het word obsessief! Ik vind het heel erg maar ik kan het niet loslaten op de een of andere manier. En zo kan ik nog tig voorbeelden opnoemen waar ik in door sla Vanmorgen brak ik, ik voelde me verschrikkelijk! Waarom doe ik dit? Ik heb totaal geen reden om te twijfelen dat het niet goed gaat met de jongens mijn man is de liefste vader die ik me kan bedenken! Ik heb dus net mn psych weer gebeld om een afspraak te maken voor dat dit nog erger uit de hand loopt. Maar ben bang dat het al een beetje TE erg uit de hand gelopen is om er met 1 gesprekje vanaf te komen *zucht*
dan heb je wat meer gesprekjes nodig.. dat is niet erg toch? Goed dat je zelf ziet dat het niet goed gaat, en dat je de stap naar de psycholoog weer zet. Succes!
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt. Ik vind het bewonderenswaardig dat je jezelf zo goed kent en nu al de stap zet om hulp te zoeken. Dat zou niet iedereen kunnen.
Nja goed kent is een groot woord hoor Maar wil niet dat het uit de hand loopt en als ik hier mee rond blijf lopen gebeurd dat wel denk ik..
herkenbaar meid. iedere keer een andere angst. helaas kom je er je hele leven bijna nooit vanaf. ups en downs zeg maar zei mijn psyg toen.
Goed genoeg om te weten wat er kan gebeuren als je niets doet. Je negeert je angst niet. Daar is wel moed voor nodig.
Irritant he! Ik wil die stomme angst niet hebben want het slaat werkelijk nergens op! Maar toch diep van binnen zit iets wat dan de overhand neemt en compleet doorslaat ofzo! Eigenlijk gewoon belachelijk
Het is "gewoon" je zwakke plek.. je bent sinds kort weer gaan werken toch? En de jongste is nog geen 3 maanden. Al die veranderingen zorgen er wellicht voor dat je zwakke plek weer boven komt. Aangezien je al weet dat het ongegrond is, zijn misschien een paar gesprekjes bij de psycholoog al genoeg. Alvast veel succes en sterkte, en voel je niet schuldig he!
Klopt werk nu 3 wk.. En de jongste is al bijna 4 mnd hihi. En ik voel me ook niet schuldig gelukkig en kan er met mijn man ook goed over praten al kan hij er niet veel mee doen natuurlijk dan het alleen maar aan horen en zeggen dat het ongegrond is.
Ja zie het, rekenfoutje Praten scheelt al. Gewoon even alles kunnen delen. Gaat het wel goed op je werk?
Ja heel goed, vind het wel zwaar werk momenteel 5 dagen omdat mijn man thuis zit in de WW. En mis de kindjes enorm! ( misschien dat dat ook een beetje tegen werkt ) Maar verder gaat het goed heb het werken echt gemist hoe stom dat ook mag klinken.
Joh meid, al heb je 100 gesprekken nodig, zolang jij en je gezin weer rust krijgen! Ik zou wel ook aan je man uitspreken dat je niet hem wantrouwd maar dat dit alles door die stomme angsten komt. Waarschijnlijk weet hij dat al wel, maar het kan nooit kwaad om het uit te spreken. Heel veel sterkte in elk geval.
Dit wilde ik net zeggen,of je je niet schuldig voelt naar je kindjes toe? Dat kan dat gevoel volgens mij zeker versterken.. Ik ben niet bekend met een angststoornis,maar toen ik in mijn vorige baan 4 dagen werkte met tijden ertussen 6 dagen in de week,kreeg ik ook van die ideeën.. bij mij had dat echt puur met schuldgevoel en perfectionisme te maken... Hopelijk gaan de gesprekken helpen en kun je er iets aan doen!
Nee ik voel me niet schuldig omdat mijn man nu de hele week thuis is ( anders had ik dit ook niet gedaan )
Dan kun je je nog schuldig voelen.. Tenminste,ik wist dat mijn kind het ook super goed had,toch voelde ik me er niet prettig bij.. Vervelend voor je zeg..
Onbewust door alle spanningen van de laatste jaren wat je schrijft. En je nu wat anders bent gaan doen. Ben je misschien met je zelf in conflict. En ook al werk je nu full dat het toch zwaarder weegt omdat er nu ook een andere taak op je wacht ook al neemt je man het nu over. Misschien voelt het ergens niet ( helemaal fijn) en spelen die onzekerheden een rol. Hij zit in de ww jij net een nieuwe baan. Veel verantwoording licht nu in jou handen en komt je man nog aan het werk! Lang gezocht naar een baan en dan nu in eens is de verandering toch gekomen. En voelt het voor jou wat zwaar en ga je liggen piekeren doe ik het wel goed pak ik het goed aan. Blijf het goed gaan. Hebben mijn kinderen het naar de zin bij papa en je ziet ze in eens ook een stuk minder. Je mist misschien ook je kinderen. En door wat je al mee gemaakt hebt leggen wij ( mensen met beperkingen de lat toch al vele maler hoger dan een normaal mens zou doen) Het is misschien ook gewoon wennen aan die verandering. Leker je hart luchten bij iemand die je begrijpt blijft ( een goed idee zo lang jij er profijt van blijft en kan houden). Neem de tijd.
Ja ik denk dat ik me schuldig voel juist omdat ik me niet schuldig voel. Ik voel me er echt super bij dat ik werk! En voel 0,0 schuldgevoel naar de kindjes toe. Ik vind het belangrijk dat er iemand een x aantal dagen thuis is ( en of ik dat ben of mijn man dat maakt me dan weer niet uit ) En ja natuurlijk mis ik ze bedoel Sandro is al vanaf zijn geboorte ( op 9 mnd na bij mij elke dag! ) En Danté ook vanaf zijn geboorte. Maar wat dat betreft voel ik me echt niet schuldig. Maar denk wel dat de verandering een grote rol speelt. Bedoel ik ben van fulltime mama naar fulltime werkende mama gegaan. Piekeren doe ik ook niet want ik ben al vertrokken voor mn hoofd mijn kussen raakt hihi.