Heb jullie hulp weer nodig: Over ongeveer anderhalve week heb ik een geplande keizersnee i.v.m. stuitligging baby. Het kan zijn dat ie eerder komt realiseer ik me... De laatste week vraag ik me af (ik droom er zelfs over): ben ik er wel klaar voor?! Ben ik straks wel een goede moeder enz. Ik droom zelfs dat ik hem verwaarloos omdat ik hem vergeet te voeden of verschonen. Of ik droom dat mijn vliezen ineens breken. Slaat nergens op! Misschien komt het ook wel doordat ik helaas niet ga bevallen. Ik word in mijn ogen geopereerd en hopsakee ik heb een baby! Niet dat ik licht denk over de keizersnee want lange hersteltijd, veel pijn, zelf niet voor de baby kunnen zorgen i.v.m. de buikwond (dat lijkt me nog het moeilijkste dat mijn zoon huilt en dat ik op het belletje moet drukken voor de zuster en dat ze niet snel komen en dat ik dan hulpeloos daar lig terwijl mijn kind me nodig heeft!), kans op complicaties, vermoeidheid. Ik heb alle spulletjes die ik moet hebben voor de kleine, en het belangrijkste: houd echt heel veel van hem (nu al). Ben nu 37+6 wk zwanger, dus echt de laatste loodjes in mijn geval. Mijn vraag is: herkennen jullie dit? Hebben of hadden jullie dit? Ook voor de mensen die geen keizersnee voor de boeg hebben of hadden...
Jazeker! Ik denk heel vaak OMG kunnen we dat wel!!? Begrijp me niet verkeerd want bewust zwanger, veel zin in, nieuwsgierig naar hoe hij eruit ziet en is, of hij op ons lijkt, hoe het is, alles klaar, etc maar de andere kant: zometeen weet ik niet hoe het moet? Heb ik geen moedergevoelens, vergeet ik hem, veranderd onze relatie, financien, "ikzelf: ben ik nog wel ik?" Wat ga ik voelen.... Waaahhh Hele zwangerschap niet echt gehad tot nu een paar weken. Ik heb het er met vriendinnen die al mama zijn of worden over gehad en die herkennen het en zeggen dat het allemaal goed komt. Gewoon omdat je nu eigenlijk nog niet kan bevatten hoe het is en voelt. Angsten zijn normaal maar je vind je weg en het komt goed. Overigens ga ik natuurlijk bevallen. Vind ik extra spannend. Niet eens zozeer voor de bevalling want ik geloof dat ik dat heus ook kan maar vooral: wanneer zal dat gebeuren?? (En aangezien ik redelijk van planning en controle houdt is dit een lastig punt voor mij
Heel erg herkenbaar... Ik weet dat ik morgen ingeleid word dus een deze dagen heb ik mn dochter in mn armen. Maar uh ik vind t allemaal dood eng, van de bevalling tot aan kan ik dit allemaal wel. Zo bang dat ik straks dingen niet goed doe, of mn kind laat huilen en ik er doorheen slaap ofzo.. Allerlei scenarios hebben de revu al gepassseerd.... Om naar van te worden soms.
Herkenbaar hoor. Ene dag wil ik graag dat de kleine komt en heb ik er super veel zin in. Andere dag besef ik me dat het niet allemaal leuk is en rozengeur en maneschijn en dan zie ik het ineens niet meer zitten. Ik voel dan die angst van ineens niet meer met z'n 2-en zijn, ons leven is even compleet anders enzo. Doe ik het als moeder wel goed, want vinden anderen van ons als ouders en wat vinden onze ouders van ons hoe we het doen etc etc... Nee totaal herkenbaar!!