We zijn inmiddels alweer 14/15 maanden bezig voor een tweede en het lukt niet. Enerzijds is dat gek want ik ben 3x heel makkelijk zwanger geweest maar anderzijds is mijn partner inmiddels 40 en word ik over 2 weken ook 40. We hebben deze week onze derde en laatste IUI gehad en als dat niet raak is gaan we het via IVF proberen want onze wens is groot. Ons eerste kindje is een zorgintensief kind. VCFS, hartafwijking en open hartoperaties, sondevoeding afhankelijk, verstandelijk beperkt of gehandicapt en vatbaarder. Voor ons redenen om absoluut een tweede te willen. Want het zou goed zijn voor zijn zeer trage ontwikkeling, wat als we beide vroeg sterven of zorgbehoevend worden, wat als we hem toch verliezen in de nabije toekomst. Maar doordat het maar niet lukt om zwanger te worden en het niet duidelijk is waarom gaan we ook steeds meer rekening houden met als het niet lukt. En twijfel ik ook weleens. Vooral omdat zoontje waar hij winter 2012/2013 wel veel ziek was maar nooit opgenomen hoefde te worden hij afgelopen winter maar liefst 4x in het ziekenhuis heeft gelegen voor 1-2 weken. Ik vraag me weleens af hoe we dat hadden moeten doen als er in januari nog een frummel bij was gekomen (ik heb vorig jaar rond deze tijd een MA gehad met 10 weken). En helaas hebben we niet de leeftijd om nog een paar jaar te wachten totdat we met zoon in rustiger vaarwater komen als dat al gaat gebeuren. Ik weet dat dit een beslissing is die alleen wij kunnen nemen maar zoek misschien een steuntje in de rug. Of even van m'n afschrijven is ook al fijn!
tja ik heb makkelijk praten dat als eerste. Maar het is bijna niet mogelijk om iemand te adviseren over zoiets. Ik heb alleen mijn twijfels bij het stukje waar je schrijft: redenen om absoluut een tweede te willen. Want ik vraag mij af of je om die reden een tweede kindje zou moeten willen?? Verder denk ik dat een baby wel mee gaat in het ritme van ziekenhuizen enz hoor....er zijn genoeg kinderen met een chronisch ziek broertje of zusje
Misschien zeg ik het niet goed. We hebben altijd 2 kinderen gewild. Vriend liefst zelfs 3. Dus dat zijn niet de enige redenen. Maar door zoons afwijkingen is die wens alleen maar sterker waar we bij een gezond eerste kind misschien de natuur op z'n beloop hadden laten gaan. Maar uiteindelijk kan ik niet zeggen hoe ik er dan in had gestaan natuurlijk.
Ik sluit me bij tuc aan. Ik kan hier natuurlijk geen advies over geven. Maar ik moet wel denken aan de documentaire 'wonderkinderen' laatst. Dat ging over kinderen met beperkingen, en hoe hun ouders daarmee omgingen, wat voor impact het had, maar ook wat het hen had gegeven. Er was een (redelijk jonge) moeder met een zorgbehoevend zoontje van ongeveer 5 en die zei heel zeker dat ze geen tweede wilde. Ik weet niet eens meer wat de reden was, maar wel dat het me erg verbaasde. Ik denk namelijk dat ik in eenzelfde situatie juist een tweede zou willen. Om ook mee te maken hoe het is om een (hopelijk) gezond kind te hebben. (Een vriendin van mij wilde na haar eerste kind met het syndroom van down ook juist een tweede.) Anderzijds zou ik als de dood zijn dat er bij de tweede ook iets aan de hand zou zijn. (Op basis van dezelfde documentaire heb ik ook mijn wens voor een derde redelijk laten varen...) Ik kan je dus geen advies geven, maar de wens voor een gezond tweede kind kan ik me wel voorstellen. Maar als het moeilijk gaat, dan is dat natuurlijk wel lastig. Wat zeggen de artsen over kansen e.d.?
Hmm ik snap de twijfel en de wens.. Maar wat ik me even afvraag (niet lullig maar oprecht) Is er een aanwijsbare reden voor de situatie van je zoontje? Is er (grote) kans op nog een kindje wat beperkt gaat zijn of chronisch ziek? Is het dan nog haalbaar? (natuurlijk weet je dit soort dingen nooit 100% zeker van te voren, maar als artsen bijv de kans al groot schatten is dat wel iets om rekening mee te houden denk ik)
Er is tot nu toe geen lichamelijke oorzaak gevonden waarom het niet meer lukt. Dus ik heb evenveel kansen als elke andere (bijna) 40-er. En in principe zijn de prognoses goed voor mijn zoontje. De kans dat hij vroegtijdig overlijdt is klein maar er is net helaas weer een prachtig meisje van bijna 8 met een vergelijkbare hartafwijking overleden aan complicaties na een open hartoperatie dus garanties zijn er nooit. Die documentaire wonderkinderen heb ik ook gezien. Mooi. Nou moet ik wel zeggen dat ik verwacht dat mijn zoontje gewoon gaat lopen, eten en drinken en hopelijk wel gewoon volwassen wordt en enigszins zelfstandig gaat functioneren in de maatschappij. De meeste met VCFS kunnen dat wel.
Wij hebben ook een dochter met veel gezondheidsproblemen en ik snap heel goed dat je zegt dat je mede daarom graag een tweede kindje wilt. Wij hebben ook altijd de wens gehad om meer kinderen te krijgen (2 of zelfs 3) en zijn nu ook alweer een tijdje bezig voor nummer twee (helaas dit jaar al 2x een miskraam) ik snap je dus helemaal.
Nee VCFS is gewoon een foutje in het begin van de zwangerschap. Het is net als down syndroom een chromosomale afwijking. Alleen meestal niet gekoppeld aan leeftijd van de moeder zoals dat met down wel is. Al zal veroudering van je eicellen niet helpen. Mensen met VCFS hebben wel 50% kans op een kind met VCFS maar in ons geval is het een spontane mutatie en hebben wij het allebei niet dus de kansen op een kindje met afwijkingen zijn voor ons gelijk aan die van elk ander stel op onze leeftijd.
Ahh dank voor de uitleg! Zou bij mij nl wel meespelen in de eindbeslissing. Je wilt tenslotte je steeds zieke kindje ook niet tekort doen En zoals al eerder gezegd, alleen jullie kunnen en mogen dit beslissen
Je zal het wel niet zo bedoelen maar het komt een beetje over alsof jullie een 2e willen die dan voor de eerste kan zorgen als jullie dat niet (meer) kunnen. Dat lijkt me geen goede reden.
Uiteraard niet. Volgens mij zei ik al eerder dat we altijd al 2 kinderen willen en dat lijkt me een heel normale wens. Ik bedoel met als wij vroeg zouden komen te overlijden of zorgbehoevend worden dat mijn zoontje een broertje of zusje heeft waarmee hij dat kan delen.